O tym właśnie mówię! Naburmuszony i jeszcze bardziej zły na siebie niż wcześniej, wgapiałem się w nią i słuchałem. Może i nie chciałem, żeby miała rację, ale miała i nic na to nie poradzę. Przyznawać się do porażki nie chcę, rozumiem ją i przyjmuję, ale żeby na głos się do tego przyznać. Rodziców oczywiście przeproszę mocno, rodzeństwo też, jeśli dotarła do nich informacja o mojej ucieczce i denerwowali się. Jakoś to będzie, prawda? Może powinienem sobie odpuścić, wszystko. Chyba tak zrobię, przynajmniej na jakiś czas. Po prosto będę się kisić w legowisku, kto wie może znowu zachoruję i będę miał czas wolny w lecznicy, nigdy nie wiadomo, jakie dobroci przyniesie życie.
Pokiwałem smutno łebkiem, bo faktycznie to nie jest miłe marnować jej czas, podczas gdy mogłaby robić coś wspaniałego, na przykład walczyć czy trenować przydatne umiejętności. Zawracam jej głowę tylko.
Pociągnąłem noskiem i ruszyłem niemrawo tam gdzie szliśmy. Już się nie odzywałem, bo wystarczająco głupoty nawygadywałem dzisiaj i już dość miałem tego wytykania wszystkich błędów w mojej logice i podejściu. Po prostu, wrócę, dostanę karę i będę siedział w wygodnych liściach. Ciągle jednak myślałem o karze, nawet naszły mnie myśli komu właściwie mogę ufać i dlaczego wszystko działa, jak działa i jakie to niesprawiedliwe. Tak, to moje główne rozważania. Jeszcze myślałem o tym, że trochę zgłodniałem, ale tym się później zajmiemy, najpierw trzeba się trochę posmucić filozoficznie.

Byłem cicho, bo planowałem rewolucję, obalenie władzy i zmianę systemu. A do tego szukałem odpowiedniego krzaka, żeby w niego wskoczyć i uciec. Znaczy chciałbym mieć takie myśli, ale skupienie moje kradły mniej kolorowe rozważania.
No, ale ona się chyba zmartwiła, że milczę? Dała mi taki wykład, że nie powinna się dziwić, że w końcu poddałem się z kłóceniem, bo to sensu nie ma. Przed chwilą takie rzeczy mówi, a teraz się przymila, żeby sekrety wyciągnąć? Ehh, ale to normalne, że była zła, też byłbym zły, gdyby ktoś zamiast być w jakimś miejscu był nie wiadomo gdzie. Mogłem umrzeć, no mogłem, ale nie umarłem. Głupi ma szczęście? Możliwe, że to właśnie mnie dotyczy. Zerknąłem na nią i tuptałem dalej.
-Nie chcę nic wiedzieć.-zafukałem, obrażony.-Po co? Wrócę i będę siedział w legowisku, jak zawsze, bo zaraz zachoruję albo znowu ucieknę. To po co się uczyłem, żeby nie móc nigdzie iść. Nudno jest.-narzekałem dalej, wyrzucając z siebie bóle swoje.-Wszyscy już coś robią, a ja dalej kociakiem jestem. To niesprawiedliwe!-dało się usłyszeć jakieś ciche burczenie niezadowolenia.-Przecież wiem dużo, uczyłem się. A co, jak zachoruję? Znowu ceremonia mnie ominie i będę musiał czekać?-furkotałem sobie dalej, machając rozeźlony ogonem na boki.-Nie chcę mieć ceremonii z kotami, które są dwa razy młodsze ode mnie albo i więcej.-mruczałem i burczałem. Może i nie powinienem się tak otwierać, ale czułem, że teraz mogę to zrobić, rodzinie tego wszystkiego nie powiem, bo będą mnie jeszcze pocieszać, a nic mi po tym, jak znowu mnie zakażenie dopadnie, a dopadnie, ja to wiem, prędzej, czy później.

„Wiem dużo”, dobre sobie… w dupie byłeś, gówno widziałeś, chciałoby się powiedzieć. I jeszcze to płakusianie, że zaraz zachoruje… to może trzeba było siedzieć w obozie i nie narażać się na to ryzyko, idąc poza obóz, już nie wspominając o tym, że mogło cię coś po prostu zabić?
– Muszę przyznać, że jestem pod wrażeniem. Piękną paranoję sobie samemu fundujesz na bazie tej choroby – mówię krótko, ledwo powstrzymując śmiech. – Gdyby coś się na tym wypadzie zabiło, to wtedy byś nigdy nie doczekał do ceremonii… ale skoro tak ci się spieszy do świata dorosłych, to chociaż nie zachowuj się jak obrażony dzieciak na każdym kroku, nawet gdy ktoś ci z dobrej woli proponuje podzielenie się wiedzą. Ale będzie, jak sobie życzysz – dodaję i przez resztę drogi milczę jak zaklęta, po czym odstawiam gówniarza do Jabłuszka i zajmuję się swoimi sprawami, o wiele bardziej porywającymi, niż dzieciak tupiący nóżką na wszystko, co się do niego powie.

zt?

I znowu mnie pouczała. Tak to jest, jak się chce kot wyżalić licząc na zrozumienie. Ju nigdy nikomu nic nie powiem, od dzisiaj zamykam się w sobie na zawsze! Poza tym gdyby coś mnie teraz dopadło, to bym się nie martwił o to, że mnie ceremonia ominie. Wszystko mnie ominie, życie mnie omija. No po prostu byłem zły. Dlatego kiedy powiedziała co wiedziała i zamilkła, ja też siedziałem cicho, woląc się nie pogrążać. Jakbym zapytał jednak o jakąś opowieść, to by mnie wyśmiała i powiedziała, że teraz to już nic mi nie powie i mam spadać. Jakie to wszystko skomplikowane.
Jak skazaniec za nie wiadomo co, szedłem za nią niepocieszony. Zostałem odstawiony do rodziców i po kolejnych wykładach w końcu miałem spokój i mogłem spokojnie zalec w moim ulubionym miejscu na liściach i trawie, z dala od wszystkich, tyłem do wszystkich. Tak będę leżeć i się nigdy stąd nie ruszę. Będę leżeć, aż mi nóżki zanikną. Dokładnie tak, już nikomu tym problemów nie sprawię.

Z/T wszyscy

Sowi Zmierzch właśnie skończył poranny patrol wraz z Kruchym Pazurem i Czarnostopym. Postanowił jednak skorzystać z dość słonecznego dnia jak na Porę Opadających Liści i udać się na łowienie ryb, pozwalając, by reszta patrolu wróciła do obozu. Odkąd spotkał w lesie psa, wahał się, czy chodzić samotnie na polowania. Ale przecież nie mógł się wiecznie bać. Był już wojownikiem, od całej tej sytuacji trochę minęło, to był najwyższy czas, by przełamać strach.
Ruszył więc w stronę Złotych Łusek, a konkretnie do brzegu Oka Gór. Rozejrzał się czujnie po okolicy i nie widząc żadnego zagrożenia wokoło, po cichu zbliżył się do brzegu majestatycznego zbiornika, uważając by nie rzucać na wodę cienia. Zachowując minimalny ruch, zanurzył koniec ogona w wodzie i czekał.

//mg

Źrenice kocura zwęrzyły się niemalże od razu, gdy do jego ogona podpłynęła zielonkawa ryba. Lin. Dobrze, jak na sam początek.
Cicho uniósł łapę, by ledwie uderzenie serca później zanurzyć ją w wodzie, by za pomocą pazur wyrzucić rybę na brzeg. Jeśli mu się to udało, zabił ja od razu ugryzieniem w kark.

No i znakomicie. Pierwsza ryba złapana. Sowi Zmierzch jednak nie zamierzał poprzestać na tym jednym linie. Ukrył go w dogodnym miejscu i ruszył dalej wzdłuż brzegu Oka Gór. W końcu zatrzymał się około pięć długości lisiego ogona dalej by cicho i ostrożnie podejść do tafli wody, uważając, by nie rzucać na nią cienia i ponownie, zanurzył ogon w wodzie, zastygając w bezruchu.

Eh, no i co miał zrobić? Szukać kolejnego miejsca nie było na razie sensu. Czekał dalej, siedząc na brzegu w ciszy i bezruchu.

Jeśli oczy Sowę nie myliły to były wzdręgi... lub płocie. Zawsze mu się myliły. No ale ryba to ryba, nie ma co się zastanawiać. Wysunął pazury i szybkim ruchem łapy sięgnął po jedną, która była najbliżej jego ogona, chcąc ją wyrzucić na brzeg. Jeśli mu się to udało, zabił ją od razu ugryzieniem w kark.

No i kolejny sukces. Szkoda, że taka mała ta uklejka. Może jeszcze tylko jedna rybka i do domu? Bo więcej i tak nie uniesie.
Ukrył więc obie ryby w bezpiecznym miejscu i ruszył dalej, wzdłuż brzegu Oka Gór. Przeszedł kilka długości lisa po czym powoli i cicho zbliżył się do tafli, starając się nie rzucać na nią cienia i zastygł w bezruchu, zanurzywszy koniec ogona w wodzie i czekał.

Nie no nie, nie ma bata! Sowi Zmierzch dobrze znał ten pysk. Już kiedyś te bestie widział. Niemalże od razu wyciągnął ogon z wody odsuwając się od brzegu szybko, najdalej i za razem najostrożniej jak się dało. Jeśli sumisko nie planowało wychodzić z wody i rozpoczynać kolejnego etapu ewolucji to ruszył spowrotem do miejsca, gdzie schował poprzednie zdobycze. Nie zamierzał kusić losu. Robiło się późno no i poza tym, istatnir aż gdy tak brnął dalej pomimo spotkania pierwszego drapieżnika to nie skończyło się to dobrze. A powtórki nie chciał. Zabrał więc ryby i ruszył w stronę obozu.

//zt, prosze

Korzystałam z wolności jaką dał mi awans, ale nie byłam jednocześnie przy tym głupia, rozglądałam się, uważałam i skradałam, chowałam się i biegłam szybko, czasami uciekając na drzewo kiedy dopadała nie niepewność. Ehhh, za dużo czasu młode koty spędzają w obozie, odcięte od rzeczywistości, potem trzeba wyjść na zewnątrz i jest wielka padaka, bo liście tak groźnie szeleszczą.
Odetchnęłam z ulgą widząc taflę wody, na szczęście dzisiaj była spokojna i słońce świeciło całkiem ładnie, więc woda nie była tak zimna, jakby mogła być, co nie zmienia tego, że pory roku powoli i nieubłaganie idą do przodu. Przysiadłam na brzegu, wzięłam kilka łyków wody i zaczęłam się rozglądać dookoła. Nauka polowania na ryby czekać wieczność nie będzie, ale najpierw muszę sprawdzić czy nie ma w pobliżu czegoś co zaraz nie będzie się chciało uczyć polować na mnie.