Stwierdzenie, że czas płynie szybciej, gdy dobrze się bawi, był dla Płotki nieco niezrozumiały - i stawał się taki jedynie bardziej, im dłużej jej łapy stąpały po świecie. Wstać, zapolować, zjeść, zasnąć, wstać, zapolować, zjeść, zasnąć, jak przez mgłę odbębnić patrol… Płotka wcale nie bawił się dobrze, ale czas płynął. Czas płynął przerażająco szybko, jeden księżyc, drugi księżyc, piąty księżyc; rudy nie wiedział, co zrobił z tym czasem, co podczas niego osiągnął. Ile czasu minęło odkąd ostatni raz zamienił słowo z Połysk? Ze Śliwką? Nawet terminatorki nie wyciągały Płotki z limbo; jedna chorując, druga… nie wiedział, gdzie była druga. Znowu zawiódł, znowu nie zdołał przerobić z nimi chociaż jednej przydatnej rzeczy: przestawał wierzyć w to, że to przydzielani mu terminatorzy są problemem, że do siebie nie pasują, tak, jak próbował wmówić mu Krzywa Gwiazda, bo oczywistym stawało się, że problem leżał we mnie.
 We mnie, który nawet nie miał powodu, by skończyć w ten sposób. Jedno potknięcie, jeden ucisk samoświadomości na temat tego, jak się czuję, otworzył całą puszkę pandory, spiralę bezsilności… a może raczej lenistwa ukrywanego jako bezsilność, bo jak źle by mi nie było - nie chciałem wyjść! Super, co?
 …Albo może chciałem. Nie wiem! Wszystkie te rzeczy, których teoretycznie w sobie nienawidziłem, były jednocześnie komfortowe, dawały mi poczucie tego, kim jestem; jeśli miałbym się ich pozbyć, przestać desperacko trzymać się ich jak kłody w pędzącej rzece, to… mam wrażenie, że przestałbym być sobą. Życie w ten sposób, jak wszyscy inni dookoła mnie, wydawało się równie obrzydliwe, co mój obecny stan.

 Czasem śniło mi się, że urodziłem się inny.
Na początku nie byłem pewny, co się zmieniło; wyglądałem w nich tak samo, nazywałem też. Żyłem w Klanie Rzeki jako początkowo przybłęda, potem terminator, wojownik… ale wszyscy traktowali mnie z lekka inaczej. Zwracali się inaczej. …A ja nie zachowywałem się w ten popisujący się, pokazowy i pewny siebie sposób, jak w rzeczywistości; moje smukłe, chudawe ciało było oznaką zręczności i szybkości zamiast źródłem kompleksów na temat siły. Mama i tata traktowali mnie z osobna nieco inaczej - wciąż z tą samą miłością, ale… w innym tonie, jakoby.
 Pierwszy raz, gdy tak się stało, a ja otworzyłem oczy i doszłem do wniosku, że to, czego doświadczyłem, było snem… moje ciało zaczęło płakać. Nie myślałem nad tym wiele, ani nie rozumiałem, dlaczego, ale uczucie zawodu chwilowo ogarnęło całą moją świadomość, dopóki nie doszedłem do siebie po kilku uderzeniach serca.
 Nie rozumiałem, dlaczego.
Dlaczego nazywanie mnie kotką zamiast kocura sprawiło, że po raz pierwszy od kilkudziesięciu księżyców zdołałem się rozpłakać.

 To miało być polowanie, ale po trzech nieudanych pogoniach Płotka szybko doszedł do wniosku, że nie ma to za wiele sensu… szczególnie, że z każdym kolejnym razem frustrował się coraz bardziej, stresował coraz bardziej, robił rzeczy coraz szybciej, a to sprawiało, że jego pozycja łowiecka cierpiała tylko bardziej. Ugh.
 Nie w jego zwyczaju było chodzenie na spacery dla rekreacji, ale… niespecjalnie chciał wracać do obozu. Jakkolwiek komfortowo nie czułby się we własnym bagnie, miał wystarczająco samoświadomości, by wiedzieć, że powinien robić cokolwiek inaczej, niż zwykle, by jego życie przestało być… takie.
Więc szedł. Słońce powoli zachodziło, a powietrze przyjemnie się chłodziło. Był to jeden z niewielu dni, gdy słońce było jeszcze jakkolwiek widoczne, a i tak znikało w połowie tego, co niegdyś było dniem. Oczywiście, nie brakowało chmur… i wkrótce, zdawałoby się, miały one zakryć słoneczne promienie. Uczucie Płotki było nieco dziecinne, ale naprawdę tego nie chciał. By słońce zniknęło. Mijając martwe, złotawe liście na leśnej ściółce, łapy zaprowadziły go na brzeg Oka Gór; na okalaną ostatnimi promykami górską plażę. Czasem chciał, by takie miejsca mogły być tylko jego, zamiast jedynie kawałkiem terenów dziwnej, dużej grupy kotów, która na dobrą sprawę wcale nie potrzebowała aż tyle miejsca. Przygryzł wargę w zamyśleniu, by zaraz lekko przesunąć rudą łapą po powierzchni wody.
 Zimna. Wypuścił z nozdrzy oddech, którego nawet nie wiedział, że wstrzymywał.

połysk

 Właściwie to robił wszystko, byleby nie wracać do obozu, nie wracać do polowania, czegokolwiek, co naprowadziłoby go znowu do tego samego stanu - stanu szumu, kompletnej bezmyślności, jedynie wykonywania znanych, przykrych rutyn. Korzystał z tego, że był tu sam, kompletnie sam, tak, jak tego chciał: doszedł do wniosku, że izolacja to jego ulubiony sposób na dzielenie sobie z problemami, chociaż to, że był ulubiony nie znaczyło, że był najzdrowszy.
 Kotka.
Serio? To jest twoim problemem? Może w stosunku do kogoś innego myślałbym inaczej, nie przejmował się tym, ale… w sprawie samego siebie mogłem jedynie pogardliwie śmiać sobie w twarz, gdy patrzyłem na moje odbicie w wodzie. Masz naprawdę dziwne kaprysy, Płotko! Przecież… co to zmienia? To nie tak, że kocury i kotki mają jakieś inne role i prawa, dosłownie nie było żadnego powodu, żeby wymyślać sobie coś tak durnego i nieznacznego, robić zamieszanie o nic, o coś, co zaraz najpewniej ci przejdzie, i–
 Przełknięcie śliny. Z jakiegoś powodu nieco bardziej bolesne, niż zazwyczaj.
Nawet nie wiedział, jak opisać to uczucie. Poczucie winy, żal, przeprosiny z tyłu języka. Gdy myślał o swoich rodzicach, wszystko to bolało najbardziej. Jakoby przy jego narodzeniu nawiązał niepisany pakt; pakt o wychowaniu syna.

 Z zamyślenia wyrywa go jednak znajoma woń. Początkowo nie myśli o tym za wiele, jakby zapominając, do kogo ona należy i o czym świadczyła - była przyjemna. Dopiero po trzech, czterech uderzeniach serca jego mózg zaczął łączyć nieco więcej kropek, a ciało nagle objął paraliż; nie chciał się ruszyć. Obrócić. Futro najeżyło się lekko, a serce zaczęło bić szybciej, jednak wzrok wbity miał w wodę i łapy przed sobą. Ona… ona była w pobliżu. Za nim.

 Nie był pewny, ile uderzeń serca minęło. Więcej niż trzydzieści, to na pewno – nie wystarczyło to, by Płotka się uspokoiła, ale brak ruchu z obu stron sprawił, że ciekawość wygrała ze strachem. Powoli, jak gdyby stał za nim drapieżnik, zaczął obracać jedynie głowę, by jego tył mógł być w jego polu widzenia.
 I stała. Nieco dalej, niż wmawiał mu jego mózg, ale stała; i patrzyła się prosto na rude futro. Choć nie lubiła kontaktu wzrokowego, Płotka gapiła się prosto na nią z powrotem – w ciszy i bezruchu.

 Połysk miała to szczęście, że Płotka nie odbierała jej gapienia się jako stalking, właściwie to uważała, że ze wszystkich kotów to właśnie liliowa miała prawo patrzeć, gapić, oceniać i sprawiać, że ruda czuła się niekomfortowo. Płotka szczerze wierzyła, że na to zasługiwała po tym, jak potraktowała Połysk i relację z nią; ba – Połysk mogła ją w tym momencie skopać, zdeptać i splunąć na pysk, a Płotka by jej podziękowała.
 Niestety, Połysk tego nie robi. Zamiast tego Połysk również się na nią patrzy, a chociaż każde kolejne uderzenie serca spędzone w kontakcie wzrokowym napawa rudego nieprzyjemnym uczuciem stresu i niezręczności, to nie mógł - nie śmiał - odwrócić wzroku od złocistych oczu kotki za nim.
 Aż nie słyszy swojego imienia, na którego brzmienie lekko podskakuje, obracając już nie tylko głowę, ale i ciało w stronę liliowej. Przez chwilę zapomniał, że istnieje coś innego, niż cisza; że mogą coś powiedzieć. Albo, dokładniej: tylko liliowa może coś powiedzieć, bo gardło Płotki zaciśnięte było do bolesnego stopnia, jak gdyby wydanie z siebie dźwięku miało spowodować koniec świata.
 Cisza, dalej.
 A potem to parszywe słowo, na którego dźwięk Płotka przeżywa całe spektrum negatywnych emocji od początku do końca. Nieprzyjemny, obrzydliwy ciężar poczucia winy staje się jeszcze bardziej uwłaczający, jak kamień u nogi sprawiający, że tonęła i tonęła w żalu, frustracji, złości - na siebie samego, jak i na Połysk za to, że w ogóle wpadła na pomysł, że to ona miała tu przepraszać, że to ona czuła się winna. Nie chciał tego, nie chciał do tego doprowadzić, nie chciał być manipulatywnym i robiącym z siebie ofiarę skurwielem, a najwyraźniej właśnie to robił.
 Nogi uginają się pod nim nieświadomie, by zaraz zacząć się cofać; cofać w stronę Oka Gór. Dopiero gdy lodowata woda dotyka jego pięt, ten zdaje sobie sprawę, że w ogóle ruszył się z miejsca. Najwyraźniej nawet teraz wolał uciekać i cofać się zamiast konfrontacji ze swoim problemem; nic nowego, naprawdę.
 Cisza była jedynie szumem wody i wiatru; trwała kolejne, długie uderzenia serca.
 — …Nie powinnaś tego mówić — długie uderzenia serca, których Płotka potrzebował, by wydusić z siebie jakiekolwiek logiczne słowa. Ton był chwiejny, nieco cichy i złamany, ale pewny siebie; pewny prawdziwości słów, które wypowiadał.

 Z każdym kolejnym słowem było coraz gorzej, a uszy Płotki cofały się coraz to bardziej. Nie, kuźwa, nie, nie tak miało być, nie tak miała myśleć, nie to miała jej powiedzieć i nie tak miała się czuć, dlaczego Połysk musiała być… taka. Tak… obrzydliwie dobra, z jakiegoś powodu nie widząc w tym wszystkim winy Płotki, a swoją? Zawsze miał ją za inteligentnego kota, ale tym razem na język cisnęły mu się jedynie antonimy tego tytułu; nie jednak w pogardliwy sposób, a raczej taki, który desperacko próbuje wcisnąć do głowy bliskiego kota rozsądek, którego chwilowo mu zabrakło.
 Płotka chyba zawsze zaniżał rolę, którą grał w życiach innych kotów; zakładał, że cokolwiek nie zrobi, ostatecznie inni o nim zapomną i ruszą dalej. A Połysk… Połysk nadal się go trzymała, ba, przepraszała, gdy sama nie zrobiła nic źle, a Płotka czuła się obrzydliwie, okropnie, odrażająco, niekomfortowo, było źle, było nie tak, nie tak, nie tak.
 Pójdę już.
 Płotka nie wiedziała nawet, że potrafi tak mocno zaciskać wargi, że potrafi tak mocno wbijać swój ciężar w ziemię, wodę i piasek pod sobą, że potrafi tak mocno napinać mięśnie, że potrafi tak bardzo nie chcieć, by coś się stało. Brak jakichkolwiek głębszych emocji przez ostatnie księżyce rozpieścił ją, doprawdy. Wypuszcza głośno i chwiejnie powietrze z nozdrzy,
 — nieidź — rzuca bardzo szybko, bardzo desperacko, bardzo łamliwie; woda wydaje z siebie lekko pluskający dźwięk, gdy łapa Płotki rusza się minimalnie do przodu. Chciała powiedzieć więcej, chciała kazać jej wyrzucić sobie wszystkie te głupoty z głowy i przestać być taka, ale… nie mogła, nie wiedziała, co powiedzieć, jak powiedzieć, po prostu… niespecjalnie myślała nawet nad słowami, która właśnie wyrzuciła, a samoświadomość ich wydźwięku miała dopiero zaraz do niej dojść.

 Och, teraz się pogrążyła.
Już sam żałosny wydźwięk tych słów doszedł do niej z lekkim opóźnieniem i sprawił, że system operacyjny Płotka nieco się przegrzał, krótko mówiąc; bo, heh, jakie prawo właściwie miał rudy, by prosić Połysk o nieodchodzenie, gdy nie dawał żadnego wysiłku w utrzymywanie ich relacji przez ostatnie pory? Nie był dla niej żadnym wsparciem, ba – zamiast tego ciążył i męczył własnymi problemami, problemami tak absurdalnymi i bez rozwiązania, a co lepsze – których nawet nie chciał rozwiązywać. Do tego oczekiwał, że może przynajmniej, heh, dostanie jakąś odpowiedź na swoją żałosną prośbę, by - nieważne jak zawstydzony - móc kontynuować, ale… Połysk znów zamilkła i jedynie patrzyła się na rudego.
 Miał mówić dalej.
 Nie potrafił mówić dalej.
Z kolejnym pluskiem jego łapa z powrotem cofnęła się wgłąb zimnego jeziora. Czy z każdym uderzeniem serca czuła, że coraz bardziej drży? Owszem, ale uczucie mrozu dawało jej pewien nieopisywalny komfort w tej emocjonalnie nieprzyjemnej sytuacji. Och, dziś zdecydowanie wyszła ze schematu.
 — um — bardzo inteligentnie zaczął, — to… uch, n — równie inteligentnie kontynuował, czując, jak stres i zakłopotanie narasta. Pazury wbijały się w piasek. — …nie. Nie masz racjiniezrobiałaśnicźle — wymamrotał w końcu i wziął kolejne dwa kroki do tyłu, głębiej w wodę.

 "Co zrobiłem źle?" byłoby pytaniem, które teraz bym sobie zadawał, gdyby nie to, że świadomość tego, co zrobiłem źle była zdecydowanie obecna w mojej głowie przez ostatnie księżyce. Rzecz w tym, że… choć czułem się z tym okropnie, nie myślałem wiele o tym, jaki wpływ może to mieć ostatecznie na innych - przekonany byłem, najzwyczajniej, że Połyskująca Tafla ma mnie już głęboko w dupie, bądź nienawidzi. Nienawidzi mnie. Nie na odwrót.
 Nie potrafiłem odpowiedzieć, znów; moje zaciśnięcie warg zdawało się wymowne, ale nie do końca przekazywało wiadomość, którą chciałem wypowiedzieć.

 Aż w końcu gęstość powietrza znika. Połysk zaczyna mówić więcej, dalej, już w - zdaje się - normalniejszym tonie, znowu jak ona, jakby nie było między nimi właśnie tej dziwnej wymiany zdań i interakcji. Ruda wyrywa się nieco z transu, w którym właśnie tkwiła i trzepie szybko uszami.
 — Już ci wpadnę… może po prostu chcę popływać, zanim woda mi zamarznie — wzdycha, w słowach - naturalnie - zasadzając sarkazm, ale i pewną desperacką deluzję: mówi kompletny bezsens, jakby nic się nie wydarzyło. Ani tutaj, ani kilka księżyców temu, ani… kiedykolwiek, tak naprawdę. A wchodzenie do jeziora było celowym kaprysem, nie ciągiem przyczynowo-skutkowym reakcji na stres.

 Płotka z kolei czuła, że do Klanu Rzeki miała połączeń tyle, co nic; równie dobrze mogłoby jej zabraknąć, a losy kociej grupy nie różniły by się w żaden diametralny sposób. A jednak, mimo nieustającego uczucia obrzydzenia, mimo czucia się jak ktoś obcy odkąd tylko postawiła tutaj łapę, mimo niemożności do wpasowania się gdziekolwiek w szeregi Klanu Rzeki – nie potrafiła odejść, ba, nawet tego zaplanować, jak liliowa kocica przed nią. Bo czy życie byłoby inne? Lepsze? Płotka nie lubiła zmian, nawet tych, które nie miałyby ze sobą większej wagi.
 — Tak. Cieszę się, że rozumiesz, do czego dążę — stwierdza, ale właściwie to mówi to całkiem szczerze. Niedawno wyszedł z lecznicy… ale naprawdę, już miał dosyć bycia poza nią. Obowiązków. Widma treningu Słonecznej Łapy, bycia wojownikiem, bycia kimkolwiek. Ryczący Niedźwiedź na pewno nie podzielał jego sentymentu.
 Myśli, że jest już dobrze, że jest już bezpiecznie, ale… Połysk bierze kilka kroków do przodu, a ruda - nawet nie myśląc nad tym zbyt wiele - znów się cofa, znów rusza taflą Oka Gór, znów czuje wodę na łapach i rzuca zawstydzony, przepraszający wzrok kotce przed sobą. …Nie chciał tak zareagować. Albo, uch, może chciał; czuł jedynie, że nie powinien.

 Naprawdę chciała posiedzieć w tym dłużej. W komforcie i ignorancji, w wygodzie zapłaconej ślepotą. Niestety, Połysk nie była tak głupia, jak Płotka; niestety, Połysk chciała rozwiązywać problemy, nazywać je po imieniu, zamiast od nich uciekać… a przynajmniej chciała robić to w większym stopniu, niż Płotka. Była, hm, mniejszym złem.
 A więc i gardło Płotkowego Potoku na powrót zacisnęło się nieprzyjemnie.

 — tak — choć cicho, łamliwie i wstydliwie, Płotka jest pewna swoich słów; odwraca wzrok, ale gorycz w barwie jej głosu wyraźnie świadczy o szczerości, z jaką wybrzmiewały sylaby. — nie zrobiłaś — stwierdza, tym razem żałośnie aż pod nosem się śmiejąc, próbując znaleźć ku temu jakikolwiek powód, w tym przypadku absurdalność pytania Połysk. Bo jak miała zrobić cokolwiek źle, jak w ogóle dojść do tego wniosku? Płotka się nienawidziła; nienawidziła się, bo najwyraźniej nawet nie zauważyła, że z Połysk też jest coś nie tak, coś nie tak na tyle, by działania Płotki doprowadziły ją do takich wniosków, a– a Płotka miał robić wszystko, by drugiemu kotu żyło się łatwiej, mniej problemowo, najbardziej z górki, nawet nie wiedział, dlaczego, ale powinien wiedzieć i robić wszystko tak, by w głowie Połysk pojawiło się remedium na to myślenie; nie rozdrapywać ranę.
 — Dlaczego miałbym?

 Cofa uszy. Słyszał, owszem; słyszał i nie widział w tym ani jednego powodu, by znienawidzić Połyskującą Taflę, bo każda jej akcja w stosunku do Płotki wydawała się mu idealnie uzasadniona; ba! Przecież zostawiła go samego – tak, jak wtedy chciał. Bycie samemu było dla niego o wiele bardziej komfortowe, szczególnie w takiej sytuacji; lubił moczyć się we własnych szczynach, najwyraźniej. Jeżeli cokolwiek, Połysk zrobiła Płotce przysługę… i, cóż, dała mu też do zrozumienia, jak żałosne potrafi stać się jego życie, gdy znikają z niego wszystkie te koty, z których zasięgu wzroku chciał uciec.
 Stoi w bezruchu, gdy głos Połysk się łamie, stoi w bezruchu, gdy przestaje mówić i ugina pod własnym ciężarem. Wilgoć przenika przez futro do skóry i sprawia, że Płotka czuje się coraz bardziej nieprzyjemnie świadoma wody, w której stoi, ale stoi w niej jak nieruchomy posąg, jak widz i obserwator tego, jak jego najlepsza – i jedyna – przyjaciółka zaczyna płakać, bo najwyraźniej na to też nie potrafi zareagować inaczej, niż usunięciem się z jej przestrzeni. Nikogo nie ma. Ciebie też nie ma, Płotko – bo uciekłeś. Zniknąłeś.

 Mija za wiele uderzeń serca, ale krople z pluskiem skapują z kończyn rudej i pozostawiają mokry ślad na plaży Złotych Łusek, gdy Płotka bierze niepewne, powolne i ciche kroki w stronę siedzącej Połysk, przed którą ostatecznie siada. Gorzko patrzy w dół. Ale nic nie mówi; brak jej odwagi, brak jej inteligencji, brak jej jakiejkolwiek jasności myśli. Nawet na głupie przepraszam.

 Gdy jeszcze miała siłę udawać, Płotka myślała, że jest dobra w pocieszaniu i byciu przy innym kocie; w końcu była tak naprawdę jedynym starszym bratem, jakiego doświadczyło jego rodzeństwo, powinna być w tym dobra, tak? Pierwszy raz na próbę wystawiona była, gdy Świetlik uciekł, a rodzice musieli poradzić sobie ze stratą, która dosyć oczywiście nie była przypadkiem.
 Już wtedy czuł, że nie zrobił wystarczająco, że zawiódł – bo przecież miał przekonać Świetlika, by został, by przestał być… taki.

 Dziś już zdecydowanie wiedział, że dawanie komfortu innym było ostatnim, co powinien robić. W sensie, heh, Połysk tak często była gotowa go wysłuchać, szukać rozwiązania na jego bezsensowne i niekończące się problemy, a on… on nie potrafił nawet teraz niczego powiedzieć, dokonać jakiegokolwiek gestu otuchy. Wcale nie widział teraz Połysk jako słabej, i miał wrażenie, że gdyby był kimś innym, to powinien teraz, nie wiem, trącić ją przynajmniej głową dla otuchy, przytulić, dotknąć łapą, powiedzieć coś, cokolwiek, ale… nie mógł, bał się, czuł, że nie powinien, bo… bo nie zasługiwał, bo nie miał prawa jej dotykać po tym, jak zostawił ją w tym stanie, bo był obrzydliwy, bo obrzydliwie czuł się we własnym ciele i nie chciał, by inni też musieli go doświadczać. Stać go było, najwyraźniej, jedynie na pasywność.

 Nie idź.

 Pysk Płotki nieco się rozchylił, bezdźwięcznie, jakoby nie wierzył, że słowa były skierowane do niego, ale… wiedział, że były, a zamiast czuć z tego powodu ulgę, bo, hej - Połysk jednak nie chce, żebym spierdalał - to czuł jedynie dziwne poczucie winy. Bo… skoro po tym wszystkim Połysk nie chciała, by ten odchodził, to musiała nie znać go dobrze. Nieświadomie, głupim aktem, Płotka sprawił, że Połysk poznała kogoś innego od tego, kim Płotka faktycznie był, bo… jak inaczej wyjaśnić to, że jeszcze go nie znienawidziła?
 Ale tym razem nie był na tyle głupi, by zatracać się we własnych, głupich myślach, zamiast skupiać na sytuacji, w której był.
 — …Nie idę — wyrzucił na zaciśniętym gardle, zniżając swój wzrok. — I… ja. Ja jestem — ironiczne, że ty to mówisz, Płotko; jakoś nie było cię wcześniej, gdy faktycznie być powinieneś. Brnięcie w mamienie innych kotów szło ci doskonale.

 Mózg Plotki się wyłącza. Zazwyczaj w takim momencie zająłby się kolejną spiralą obrzydliwych, coraz to gorszych myśli… ale w tym momencie, zdaje się, już nawet na to było jej brak sił. Nie sił fizycznych, rzecz jasna, a mentalnych; przez ostatnie księżyce, a szczególnie ostatnie bicia serca, zdążyła przewertować w swojej głowie tyle wniosków i przemyśleń, że powoli brakowało dla niej miejsca – nawet w tak, huh, ironicznie cichym i spokojnym scenariuszu, jaki właśnie przeżywała. Spokojnym… śmieje się do siebie w myślach; spokojnym, bo nie musiała reagować, nie musiała udawać, jeszcze nie. Połysk była w swoim świecie, najwyraźniej pierwszy raz od dawna przeżywając to wszystko tak… zewnętrznie, i choć to też kuło Płotkę poczuciem winy, to czuła, że jedynie biernością nie pogorszy sytuacji. Jakiekolwiek gesty komfortu, śmiesznym trafem, sprawiłyby Połysk jedynie dyskomfort… a najwyżej w to wierzyła Płotka.

 Aż w końcu cisza zostaje przerwana; na dźwięk słów Połysk coś w Płotce zaciska się nieprzyjemnie. Przygryza wargę i nieświadomie marszczy brwi w nieco żałosnej, zmartwionej ekspresji. Nie. Nie było żenujące, nie masz się tak czuć, masz wypuścić to wszystko z siebie śmiało, masz nie butelkować i nie trzymać emocji w sobie, jak ja, i– proszę, nie czuj się w ten sposób. Obrzydliwe masz życzenia, Płotko; tyle samoświadomości, by to wiedzieć, jeszcze w sobie miała.
 I mimo wszystkich tych przemyśleń, tych wszystkich słów, które przecież mogłaby powiedzieć teraz Połysk, jej pysk pozostawał bezgłośny. Zamiast tego jedynie na wydechu uśmiecha się lekko, gdy ta dziękuje… i natychmiastowo ekspresja ta znika z jej pyska, gdy ta wypowiada kolejne słowa.

 No tak.
Połysk nie jest głupia. Znów, nie zamierza unikać tematu wiszącego w powietrzu, a Płotka chciał, tak bardzo chciał. W karku czuje, jak jego ciało z lekka się paraliżuje, jak z tyłu głowy pojawia się nieprzyjemne swędzenie, jak każda możliwa część jego ciała staje się cięższa. Pysk otwiera dopiero, gdy na języku czuje krew; nieszkodliwy, acz irytujący nawyk.
 Zanim odpowiada, patrzy na Połysk żałośnie. Żałość było czuć w jego oczach i sposobie, w jaki powieki na nie opadały, w delikatnym wyrazie brwi; okna do duszy, nieprawdaż?
 — …przprszm. Nie wiem — po raz pierwszy od dawna odważa się na szczerość.