- Rodzina jest dla mnie ważna... tak to bym tu zapewnię nie wracała. - odpowiedziałam zamykając oczy i wydmuchując powietrze nosem. - Niepotrzebnie ci zrzędzę... po prostu brakuje mi przyjaciółki. Chyba dlatego jeszcze bardziej sytuacja z Świergot mnie irytuje... Sowa jest kochany... ale to facet. Nie wiem czy wiesz o czym mówię, ale no płeć zmienia nieco poglądy na niektóre sprawy... tak mi się zdaję? - nawet to nie jest to co chciałam dokładnie przekazać, ale nie wiem jak wyjaśnić to co czuje. Poza tym, szylkretka to kotka, raczej powinna mnie zrozumieć?
- Jak myślisz, mogę pomóc jakoś nam... wszystkim? Klanowi? - spytałam po dłuższej chwili milczenia. Gdy wróciłam do klanu, obiecałam przywódcy że będę się starać jak mogę, i musze tego dotrzymać. Niedźwiedź wie na pewno więcej na temat grupy w jakiej żyjemy bo jednak jest na takiej randze a nie innej i nie miała żadnej przerwy od klanowego życia jak ja.

Przepiórka może miała rację z rym, że niepotrzebnie zrzędzi Rykowi. Bo tak to postrzegał Medyk. Jako coś zbędnego i głupiego. No ale też nie powie tego w prost kocicy. To już by była przesada nawet jak na niego. Przynajmniej gdy nie jest zdenerwowany. W złości mówi się... różne rzeczy.
- Ja nie uważam by płeć zmieniała poglądy na jakieś sprawy, ale ty możesz myśleć inaczej. Ale też wiesz, nie żeby coś ale ja kocicą się nie czuje. Kocurem do końca też nie. Więc jak szukasz ,,przyjaciółki'' to nie u mnie.
Mówił o sobie w formie typowo dla kocurów już od jakiegoś czasu, ale Przepiórka mogła o tym nie wiedzieć. Nie mówił chyba o sobie w dzisiejszej rozmowie więc cóż. Mogła być w błędzie do tej pory, że Ryk będzie dla niej ,,przyjaciółką''. Po prostu jeśli Sowa jej nie odpowiada bo jest kocurem, to Ryk pewnie też nie bo jest... kotem, czymś. Nie kocicą.
- Nie do końca wiem o jaką pomoc ci chodzi... ale no. Po prostu trenuj się, zostań wojowniczką i po prostu udzielaj się. Poluj, patroluj, chodź na ceremonie, trenuj kolejne pokolenia. I nie chodzi mi o to by się przepracowywać, po prostu chodzi o aktywne życie Klanowe i poczucie przynależności do grupy dzięki temu. I nie rozwódź się nad tym że jest źle. Zauważyłem, że jest taka tendencja, by narzekać na to że w Klanie dzieje się źle, ale nie uważam by było jakoś najgorzej. Niedługo też przywódca się zapewne zmieni i pewnie cały Klan razem z tym. Może już mniej kotów będzie odchodzić i będą się bardziej pilnować.
Krzywa Gwiazda był stary. Niedługo wiek może go zacząć łapać za życia. A potem nastanie nowy czas dla nich wszystkich. Ciekawe jak będzie z Nurtem jako przywódcą.
//Wygasła

Choroby łapały się Skaczącej Łapy jedna po drugiej do takiego stopnia, że terminatorka zaczynała powątpiewać, że kiedykolwiek uda jej się opuścić lecznicę, a co za tym idzie również i trening. Jednak wizja skończenia jako wieczny terminator musiała dodać kotce ewidentnie sił. Nie chciała aby w przypadku śmierci, gdyby jej organizm dłużej już nie wytrzymał pobratymcy zapamiętali ją w taki sposób i pewnego dnia medykamenty podawane przez Jałowcową Łapę zaczęły skutkować poprawianiem się jej stanu. Całe szczęście, bo już zasiadywała się w tej lecznicy wrastając w nią od niewiedzy co ze sobą począć. Z dnia na dzień bywało lepiej, aż w końcu mogła znowuż opuścić lecznicę, uciec z tego miejsca, ale nie dlatego że terminatorka medyka była tego powodem, broń Gwiezdny Klanie! Po prostu córa Powracającego Zimna chciała jak najprędszej się stamtąd wyrwać. Miała tak ogromną ochotę na polowanie, jak nigdy! I kiedy tego poranka powróciła do obozu niosąc dumnie zająca, postanowiła podzielić się nim z kotką. Nauka o ziołach musiała być strasznie męcząca, tym bardziej, gdy nie miała nad sobą medyka, tu w obozie, który w razie wypadku mógłby jej w czymś pomóc. Wszystko pozostawało jedynie na jej barkach i Skacząca Łapa chyba nawet nie chciała wiedzieć jak wielkie brzemię kotka musiała nieść i ile ją to musiało kosztować. Przekroczyła próg, pokonując bezproblemowo barierę duszącego zapachu ziół. Przez tyle czasu zdołała już przywyknąć do niego. Odnalazła legowisko Jałowiec, a może przynajmniej komorę, która mogłaby być jej miejscem, położyła między łapami królika i zawołała kotkę po imieniu, zastanawiając się, czy zastanie ją grobowa cisza, czy jednak młodsza tutaj była.

A Jałowcowa Łapa wbrew pozorom ów brzemię na swoich barkach odczuwała coraz mniej. Oczywiście, nadal martwiła się swoim treningiem i klanem, ba, niekiedy to nawet spać przez to wszystko nie mogła, ale pierwsze udane leczenia i rozpoczęcie wykonywania medycznych obowiązków obudziły w niej utracony po śmierci Ryczącego Niedźwiedzia entuzjazm. Na nowo zakwitła w niej nadzieja, że może jednak będzie dobrą medyczką.
Gdy tego dnia Skacząca Łapa postanowiła ją odwiedzić w Zielonych Krzewach, złocista akurat siedziała w składziku powtarzając zioła, które zdążyła już poznać na treningu z Owczym Runem. Słysząc głos piontki, który po jej pobycie w lecznicy zdołała już dobrze zapamiętać, pierwsze co przyszło jej do głowy, to oczywiście myśl, że starsza terminatorka znów się rozchorowała. Jałowiec od razu wyszła ze składzika i ulżyło jej, widząc, że Skacząca Łapa nie wygląda na chorą, a nawet coś przyniosła.
- Cześć, Skacząca Łapo. Mam nadzieję, że nie wróciła ci choroba? - zapytała, chcąc mieć co do tego pewność. Jeśli choroba jej wróciła to musiała z powrotem lecieć do składzika z nadzieją że jest tam medykament, który zna i który pomoże kotce.

Jałowcowa Łapa poruszyła wąsiskami zaskoczona. Nie spodziewała się takiego gestu ze strony... kogokolwiek. Zwłaszcza w podzięce za leczenie. Co prawda wiedziała, że to dla niej sukces i była z tego dumna, ale nie oczekiwała żadnych pochwał ani nic.
- Nie no co ty, to przecież był mój obowiązek, by przywrócić cię do życia - stwierdziła nieco zmieszana, przekrzywiając lekko ucho na bok, po czym przeżyła kolejne zaskoczenie, gdy mink po raz kolejny zaczęła ją chwalić. Złota naprawdę nie wiedziała jak ma na to zareagować. Chyba jeszcze nikt nigdy nie stwierdził, że ją podziwia ani nic z tych rzeczy. Dziwnie było to słyszeć, ale... także niezmiernie miło.
- Weź, bo się zawstydzę - zaśmiała się lekko, choć w sumie nie żartowała. Była bliska zawstydzenia, nawet jeśli po sobie tego nie pokazywała. - Chcesz zjeść go ze mną? - zaproponowała zmieniając temat, wskazując na łapą na przyniesionego przez terminatorkę królika.

No właśnie, długo się nie udawało. Jałowiec miała wrażenie, że wyleczyła Skaczącą Łapę tylko dzięki jakiemuś losowemu szczęściu. Powinna była umieć wyleczyć ją szybciej, by ta nie musiała tak długo siedzieć w lecznicy i przerywać treningu. A tak to pewnie mink miała zaległości przez jej niekompetencję. No ale chyba nie ma co się zadręczać. Pozostawało mieć nadzieję, że gdy kolejny kot tak zachoruje, będzie już miała większą wiedzę i szybciej to pojdzie.
- Jest... normalna - stwierdziła z lekkim zamyśleniem w odpowiedzi na pytanie o gromową medyczkę, podczas gdy usiadła z terminatorką przy króliku. - Spokojna, miła. W sumie niczym szczególnym się nie wyróżnia, ale dobrze się dogadujemy. Znaczy, wiesz, nie mam z nią jakiejś bliskiej relacji, na pewno nie takiej jaką mogłabym mieć z Ryczącym Niedźwiedziem, ale dobrze mi się z nią uczy. Ma dużą wiedzę - wyjaśniła, zanim wgryzła się w ciało królika.

Jałowcowa Łapa dostrzegła subtelny zawód na pyszczku mink, nim ta zakryła to uśmiechem. I w sumie to się jej nie dziwiła. Skacząca Łapa zapewne spodziewała się usłyszeć czegoś więcej i może nawet jakiś sekretów. Ale niestety, Owcze Runo pomimo swojej przyjemnej osobowości i ładnego futerka, jakaś zbyt ciekawa to nie była. No po prostu była. Ale to też nie znaczyło, że była dla Jałowiec nudna, bo rozmowy z nią, nawet tylko te na treningu, bardzo ją ciekawiły.
- No jasne, króliki i zające to chyba moje ulubione - odparła z uśmiechem na pytanie o jedzenie, po tym jak przełknęła. Po uderzeniu serca odpowiedziała również na pytanie o wichrową medyczkę. - Poznałam Wieczorną Rosę, ale zbyt dużo nie rozmawiałyśmy. Wiesz, głównie rozmawiałyśmy, gdy z Mknącą Gwiazdą poszliśmy zapytać czy mnie wyszkoli.
Generalnie to nie miała z nią jakiś miłych wspomnień. Głównie dlatego, że po śmierci Ryczącego Niedźwiedzia, gdy poszli do Wichru, złota była nadal roztrzęsiona i zestresowana swoim treningiem, więc odmowę medyczki potraktowała dość negatywnie. Nawet jeśli wiedziała, że było to spowodowane żałobą po poprzednim wichrowym medyku. I o ile teraz miała wobec niej więcej rozumienia, to jej obraz nadal był dla niej nieco... zakrzywiony. Postanowiła jednak nie dzielić się tym z Skaczącą Łapą. Nie powinna przecież w taki sposób oczerniać innych medyków.

Nie czuła się najlepiej. Nie mogła jeść. Ciągle chciało jej się spać. To zdecydowanie nie był dobry znak i oznaczał, że musi udać się do Jałowcowej Łapy.
Miała tylko nadzieję, że to nie było nic poważnego. Że nie uziemi jej to w lecznicy na kilka kolejnych wschodów słońca. Tak bardzo nie chciała znów się zatrzymywać. Westchnęła cicho, wchodząc do lecznicy, tym razem nie na sztywne pogaduszki i zawracanie medyczce głowy, a by otrzymać faktyczną pomoc medyczną.
- Jałowcowa Łapo? Jesteś tu- ała? - zawołała niemrawo, kończąc to cieńszym jęknięciem, gdy kłująca gałązka, której nie zauważyła, zaczepiła się o jej ucho i zatrzymała ją w miejscu.

- Jestem - Jałowcowa Łapa odezwała się niemalże od razu, wychodząc z legowisk dla pacjentów, gdzie właśnie zmieniała pech na świeższy. - Co się dzieje? - zapytała od razu, spoglądając na Niknącą Łapę, która zjawiła się w lecznicy. Po jej słabym głosie rozpoznawała, że tym razem rzeczywiście nie przyszła na zwykłe pogawędki.

Uśmiechnęła się lekko, gdy tylko dostrzegła mordkę Jałowcowej Łapy.
- Ja. Hm. Źle się czuję - odpowiedziała, chociaż zaraz zorientowała się, że to nie jest coś, po czym kotka będzie w stanie cokolwiek zdiagnozować. Musiała się skupić i odróżnić zwykłą słabość jej ciała od zmian, które wywołała rozwijająca się w niej choroba. - Um. Jestem taka... półżywa. Nie jem, tylko chce mi się spać - westchnęła, szurając łapą w ziemi. Gdyby Jałowcowa Łapa dotknęła jej ucha, z całą pewnością poczułaby, że jest dużo cieplejsze, niż powinno być.

Jałowiec wysłuchała kotki w skupieniu. No zbyt wiele to jej to nie mówiło. Po kilku sekundach wpatrywania się w czarnofutrą, nagle ją olśniło. W końcu niedawno Truskawkowa Łapa skarżyła się jej na podobne uczucia i okazało się, że miała gorączkę.
- Hmm - zamruczała, nim sięgnęła do noska Niknącej Łapy by dotknąć go wierzchem łapy. Rzeczywiście, była cieplejsza niż powinna. - Chyba masz gorączkę - stwierdziła w końcu. - Już ci coś niosę - dodała, nim zniknęła w składziku. Wróciła jednak w kilka chwil z kawałkiem kory wierzby.
- Zjedz to - powiedziała wprost, podając drugiej terminatorce medykament. Jeśli Niknąca Łapa bez problemu to zjadła, zaprowadziła ją do legowiska dla chorych i kazała odpocząć, dopóki gorączka i osłabienie nie znikną.

Zamrugała, gdy kotka wyciągnęła łapę w jej stronę i dotknęła jej nosa. Nie protestowała, jednak było to dziwne uczucie; poruszyła wąsami, gdy Jałowcowa Łapa wpadła na źródło jej problemu. Och? Miała gorączkę? Zamrugała; miała wrażenie, że lekko podwyższona temperatura była najmniejszym z jej problemów, jednak jeżeli faktycznie była ona źródłem tego wszystkiego... to dobrze, że złotofutra miała nieco więcej pomyślunku, niż Niknąca Łapa instynktu samozachowawczego.
Przyjęła od medyczki korę wierzby, chociaż nie była szczególnie zachwycona z tego, że będzie musiała ją zjeść. Liście były jakieś łatwiejsze niż kawałek drewna, ale nie protestowała. Cały czas żuła korę, posłusznie drepcząc za Jałowcową Łapą, która kazała jej zostać w legowisku chorych. Ech.

zt :33