Dziś Płotkowa Łapa nie miał co robić… na trening go nie zabrano, nie miał specjalnie ochoty na obchodzenie terenów dookoła obozu po raz któryś z kolei - nawet nie umiał polować, więc nic przydatnego stamtąd nie przynosił. Ale wkrótce się nauczy! W każdym razie, leniwie postanowił wstać, wziąć okonia (ryby mu całkiem posmakowały!) ze stosu, po czym klapnął sobie gdzieś w obozie. Przy wejściu do lecznicy, to jest, ale nie było to celowe - zwyczajnie akurat to miejsce się napatoczyło. Kurczę, jak tak się nudził, to fajnie by było, gdyby znalazł się ktoś do rozmowy!

/świergotek:3

Gorączka przeszła Połysk już jakiś czas temu, ale wrażenia z nią związane? Nie do końca. Po pierwsze doszła do wniosku, że chorowanie jest głupie i bez sensu. Po drugie... dalej zastanawia się, jak to się stało, że, jak to powiedziała Migocząca Iskra, w składziku nie ma podstawowych ziół. Czy to znaczy, że jeśli coś jej się kiedyś stanie, to może czegoś brakować? I czemu w ogóle ich brakuje? Mama powiedziała tylko, że to dobre pytanie... Decyduje się więc wziąć sprawy w swoje łapy i rozwiązać sytuację najlepiej, jak tylko się da: spytać samej medyczki, a co. Wie, że powinna ją znaleźć w lecznicy, więc czemu by nie spróbować?
Któregoś dnia wchodzi więc do Zielonych Krzewów Głównym Wejściem, a po wejściu – rozgląda się dookoła, szukając kogoś, kto wyglądałby jak medyk. Trochę rozpraszają ją jednak nowe miejsca (nigdy wcześniej nie zagłębiała się w lecznicę, żeby nikomu nie przeszkadzać) i wszechobecny zapach ziół, przez co na razie nie dostrzega żadnego interesującego kota. A szkoda.

/płotka

Emocje mu opadły. Trochę.
To jest - te związane z Kwaśną Łapą. Gdy był leczony przez Poranną Zorzę, krew wciąż buzowała mu w uszach i jedyne, na co miał ochotę, to zabicie kocura tu, teraz, w tym momencie (gdyby nie miał krwawiącej rany, oczywiście), a jak nie zabicie, to przynajmniej zrobienie mu podobnego ugryzienia. Gdy się jednak z tym przespał, doszło do niego, że kocurek tego nie planował i był to zwykły przypadek… ale kto, do diaska, atakuje w sparingu zębami?
Teraz przede wszystkim był sfrustrowany. Bo nie mógł trenować, ba! Wychodzić z lecznicy, tak w ogóle. Nie mógł już sprawdzać, co u jego rodzeństwa, u rodziców, bo to oni musieli sprawdzać, co u niego. A o rodzeństwie mówiąc… nie mógł być przy nich, gdy przygotowywali się do ceremonii na terminatora, ani gdy faktycznie byli mianowani. Bolało; bolało, bo czuł przez to wielkie poczucie winy, poczucie, że zawiódł jako starszy brat - nawet, jeśli nie była to jego wina.
Ale wiedział, że buntowanie się nie pomoże jego leczącej się ranie, więc mógł tylko leżeć w lecznicy, leniwie obserwując koty, które się przez nią przemieszczały. Otworzył leniwie oczy z drzemki, gdy poczuł zapach mleka - kocięcia. Poza tym… pachniał Migocząca Iskrą. Kropki szybko połączyły się, a zaraz zarejestrował też liliowe stworzonko o uszach, które były zdecydowanie za wielkie na to ciałko. Wyglądała trochę jak taki… szczur. Albo mysz. W każdym razie - dziwnie. Według Płotki, nawet brzydko. W sumie Migocząca Iskra też była trochę brzydka, ale nigdy by jej tego nie powiedział - wydzielała taką aurę, że wiedział, że umarłby na miejscu… i przecież nie było potrzeby informować takich kotów o jego subiektywnym zdaniu. Szczerze mówiąc, nie znał jeszcze dobrze żadnego z jej kociąt - próbował je zobaczyć, gdy były małe, ale Migocząca Iskra nie była chętna na pokazywanie swoich pociech… a potem zapominał… a potem KTOŚ GO UGRYZŁ Z CAŁEJ SIŁY W SZYJĘ, heh! W każdym razie, wielkoucha chyba czegoś tu szukała.
— Porannej Zorzy nie ma, jeśli gorzej się czujesz — poinformował na starcie, podnosząc się lekko. — Ale jestem ja, jeśli to cię interesuje — dodał nieco przyjaźniej. Tęsknił za regularnymi pogawędkami o niczym z kotami; teraz to głównie wymiany typu jak się czujesz? Boli cię gardło?

Nie miała ziół na gorączkę… ? Ta pretensja wydawała się kocurkowi dziwnie konkretna i szczegółowa, ale przede wszystkim, nie miał pojęcia, dlaczego tak mały kociak w ogóle przejmował się stanem składzika, skoro nie była medykiem czy jego terminatorem. …Nie, żeby nie miała sensu, bo leczenie gorączki brzmiało jak podstawowa potrzeba, szczególnie w tej porze, jaką była zima i początek wiosny. To znaczy… Pora Nagich Drzew i Pora Nowych Liści, no. Nie rozumiał właściwie, dlaczego klany używały tak cholernie długich nazw, gdy był łatwiejszy sposób. Dobrze, że na rany cos miała, skoro tak to mogło wyglądać.
— Pewnie tak specjalnie, żebyś cierpiała w agonii, jakby cię złapała — zażartował, właściwie nie wiedząc, jakie było tło sytuacji z gorączką; czy to liliowy szczur dostał tej gorączki, czy ktoś z jej rodzeństwa? Teraz wyglądała na dosyć zdrową, więc… ? Zaraz mu się też przedstawiła - jako Połysk. Absolutnie nie rozumiał, dlaczego każde z dzieci Migoczącej Iskry miało takie. Świecące imię, ale dobra, on się kłócić nie będzie. — Płotkowa Łapa… i, oj, tak, z bardzo niebezpiecznym lisem. Nazywał się Kwaśna Łapa, ale był bardziej białoczarny, niżeli rudy — stwierdził, wywracając oczami.

Uśmiechnął się na jej ciągnięcie żartu, ale jego twarz troszkę zmarkotniała, gdy dodała wyjaśnienie. Och. Szczerze mówiąc, nie potrafił być zły na Poranną Zorzę tak, jak Migocząca Iskra czy nawet Połysk, o ile jej odczucia dało się nazwać złością - dla niego same klanowe życie i ktoś, kto znał się na ziołach było luksusem, i jeżeli medyczka akurat nie miała takiego zioła, byłby na pewno wyrozumialszy, lecz… hola, Iskra musiała jej zbierać? A skąd ona zna się na ziołach? Była wojowniczką, nie medyczką, nie?
— Fakt, dziwne… ale wiesz, chyba trudno być na tyle zorganizowanym, by ogarniać dwójkę terminatorów i stan każdego zioła w składziku. Pewnie gdyby gorączka cię okropnie męczyła, to poszłaby ich poszukać — mruknął, nieco broniąc medyczki. Zazwyczaj bywał bardziej podejrzliwy czy oceniający, ale zielarstwo było naprawdę dla niego wielkim łał - a do tego zawdzięczał Porannej Zorzy życie, najprawdopodobniej. — Twoja mama zna się na ziołach? — zagaił jeszcze ciekawsko - może aż za bardzo, ale czy kocię miałoby mu takie pytanie za złe? Wydawało mu się, że ci normalni wojownicy że znali ziół. Tak mówiła Łoś, heh - że to nie wiedza dla takich przeciętniaków, jak oni.
— Naszego, naszego. Biliśmy się dla zabawy, nie na poważnie… a ten w pewnym momencie stwierdził, że wspaniałym pomysłem będzie otworzenie szczęki i ugryzienie mnie nimi w szyję, heh. Szczyt inteligencji, trzeba przyznać, co? — stwierdził cynicznie. Gdyby nie Kwaśna Łapa, trenowałby teraz z Łosim Rykiem, albo gaworzył w najlepsze ze Śliwką, uch. Przynajmniej miał tu gadającego szczura, chociaż na chwilę.

Na wszystkim się zna. Nie mógł odmówić… nauczyła go walki, znalazła zioła dla swojej córki, wyleczyła ją, była matką - nie wiedział, czy dobrą, ale Połysk chyba nie narzekała. Pewnie gdyby dać jej w łapy cały Klan Rzeki, to też poprowadziłaby go dobrze. To znaczy - najwyżej tak mu się wydawało, skoro była taka wspaniała. On sam czuł raczej respekt przed nią, ale taki, gdzie się jej aż bał… ale przede wszystkim, wciąż nie mógł powstrzymać się od lekkiego mrużenia oczu, gdy widział te wielgachne uszy. U Połysk też.
— Najwyraźniej nie! — też się tu nie urodził, jak Płotkowa Łapa… ale rudy już w ciągu kilku pierwszych dni w Klanie Rzeki dowiedział się, jakie są zasady BHP i życia w nim. Czy z bliźniakami było inaczej, czy dla nich po prostu normalnym było doprowadzanie rówieśników do ryzyka śmierci czy ogólnych Problemów Zdrowotnych?
Czy wygrał. Jakby nie domyślała się po jego obecnym stanie, heh… czuje aż lekkie ukłucie, że w tej walce poszło mu tak beznadziejnie, ale właściwie to średnio obchodziło go, czy wtedy wygrał. Nawet, gdyby nie dostał tego ugryzienia - wierzył, że każda walka jest jakimś doświadczeniem i przyjemnym skokiem adrenaliny, nawet, jeśli się jej nie wygrało.
— No wiesz, zadał mi ten cios, nazwałbym to raczej przegraną. Ale za to wygrałem ze Śpiewającą Ła… Raniuszkiem, gdy była jeszcze terminatorką. Na jej treningu, z twoją mamą — wspomniał, nie chcąc kończyć tematu (i możliwie rozmowy) na smutnym temacie jego porażki.

Choć rzecz ta nie była dla niego jakąś nowością czy czymś, z czego nie zdawał sobie sprawy, to zauważył, jak różne w stylu bycia i dojrzałości bywały kocięta. Przy Połysk czuł się, jak gdyby rozmawiał z kimś młodszym o, nie wiem, trzy księżyce, a nie siedem - no, może pomijając jej seplenienie. …Może to dlatego, że wiele kotów w jego wieku, które znał, były też troszkę dziecinne? Jego myśli powędrowały do młodszej siostrzyczki, Lisiej Łapy; choć bardzo ją kochał, duh, to ilość jej niekiedy głupich pytań bywała przytłaczająca… za to liliowy szczur przed nim zdawał się słuchać tyle, ile sam dawał od siebie.
Mama mówi, że ma w głowie pstro? Rudy kocur roześmiał się krótko na te słowa, zgadzając się z opinią i poczuciem humoru Migoczącej Iskry.
— Żeby to raz! Jak byłem kociakiem, to sobie leżałem w obozie, co nie? I ona szła, i stwierdziła, że ma problem z tym, że tu leżę. Najwyraźniej jej marzeniem było mnie podeptać. A potem na tym treningu, jak się biliśmy, to wpadła na wspaniały pomysł na zdezorientowanie mnie: przelizała mi obślinionym jęzorem cały pysk. A potem chyba się na mnie obraziła, jakby to był mój pomysł, a nie jej… najwyraźniej taki jestem przystojny, że nie mogła się powstrzymać– no, ale w każdym razie, potem znalazłam kolce w moim legowisku i nie mam wątpliwości co do tego, kto je tam zostawił — zrelacjonował swoje doświadczenia z Raniuszek. Właściwie to chętnie pogadałby z nią teraz, żeby, hm, wyjaśnić niektóre rzeczy i dowiedzieć się, dlaczego go tak nienawidzi… ale absolutnie nie chciał robić tego teraz, w tym stanie. Czułby się zawstydzony, gadając z nią ranny, i w ogóle pewnie by sobie z tego żarty robiła, ph!

Zaśmiał się na ekspresję obrzydzenia ze strony Połysk, a potem wysłuchał jej własnych doświadczeń ze Śpiewającym Raniuszkiem i, cóż, wszystko to brzmiało aż zbyt znajomo… ale gdy kocię opowiedziało mu o wymyślonej zasadzie, sprawdzaniu czy nie ma jej w kociarni i nazwaniu jej szczurem, to w środeczku był rozbawiony… będąc, jak gdyby, po stronie Raniuszek? Uch, dziwne! Po prostu, mhh, gdyby szylkretka nie byłaby dla niego taka niemiła, to czuł, że by się dogadali pod względem poczucia humoru, ale niestety była głupią paskudą.
— Och, no nie mogę odmówić, że trochę jak szczur wyglądasz, hehe… ale nie przejmowałbym się tym, taka uroda — pozwolił sobie zażartować, mając nadzieję, że ta nie obrazi się śmiertelnie za nazwanie jej szczurem. No bo, mu też to przyszło pierwsze na myśl, no! — Hmm… no, słyszałem, że Rycząca Łapa też miała w życiu kilka bitek, ale wydaje mi się, że to normalne żyjąc w grupie? Nie da się uniknąć konfliktów i nieporozumień, gdy koty są tak różnorodne. Mnie też często ktoś wnerwia… to byłoby strasznie nudne, gdyby tak nie było — podzielił się swoim spojrzeniem na ten temat, trzepiąc uchem.

Jak mysz? Och, no nie wiedział… mimo wszystko to ten szczur przychodził mu jakoś łatwiej. Raniuszek też. Wypuścił z siebie rozbawiony wydech.
— Jeśli pomoże ci to w zasypiać w spokoju, to jasne, wyglądasz jak myszka — dla mnie wciąż szczur. Brzmiało śmieszniej! A myszy to raczej opis kogoś strachliwego i słabego - czy Połysk na pewno chciała taka być? On już wolał być niebezpieczny, jak te szczurzyska.
Skinął jej głową, zbyt wiele konfliktów też dobre nie było. Nie na poważnie… dla Płotki nie skończyło się to tak niepoważnie, hehe, ale w każdym razie: aż się przewrócił. Znów był rozbawiony tą, hm, dumą małej Połysk. — No pa, niby taka mysz, a już koty przewraca!

Oho, a teraz mu jeszcze grozi. Wydał z siebie rozbawiony wydech. Zrozumienie, że ta próbowała puścić mu oczko zajęło mu jakieś cztery uderzenia serca, ale gdy zaczaił, to znów się zaśmiał - Połysk chyba cierpiała w ciele zbyt małym na ten jej… móżdżek.
— Nie mogę się doczekać — wymruczał spokojnie, ale figlarnie, po czym odwzajemnił oczko - tym razem jednak zrobił to dobrze, być może chcąc to zademonstrować… a może po prostu podrażnić się z nią i pochwalić się, że on umie robić to bez problemu, nie to co ona, hehe!
Ostatecznie jednak Płotka potrzebował wziąć jakieś zioła na wzmocnienie, coby się szybciej zagoić, a Połysk zawołała Migocząca Iskra, co skończyło ich rozmowę.

zt

Z jej pyszczka wydobywa się częściowo rozbawione, a częściowo sfrustrowane hmpf, kiedy Płotkowej Łapie wychodzi dokładnie to, co jej się przed chwilą nie udało. Ma ochotę spróbować znowu, ale może to niezbyt dobry pomysł, bo jeśli znowu nie wyjdzie, to będzie tylko głupio wyglądać, a tego by nie chciała. Może trzeba będzie to poćwiczyć, ech! I już myśli nad jakąś mądrą odzywką, kiedy to słyszy wołanie mamy gdzieś spoza lecznicy. Oj, trochę się zasiedziała! Żegna się więc z Płotką szybkim "do zobaczenia" i biegnie w stronę mamy, myśląc sobie, że chyba w końcu znalazła sobie wśród terminatorów jakiegoś kolegę i innego fajnego kota niż Śliwka – i o tym, o ile więcej przyjemności sprawiały jej takie rozmowy niż taka z Raniuszek chociażby...

/zt

Trochę długo jej zajęło dojście do obozu. Prawdopodobnie zarówno Krzywa Gwiazda, jak i Łoś zostali już opatrzeni i dawno już mogli spokojnie odpoczywać. Przywitała się kiwnięciem głowy z Ryczącą Łapą, po czym skierowała się do składzika, by opatrzeć swoją rankę. Wzięła liść piołunu oraz pajęczynę, po czym powędrowała do swojego legowiska. Oczyściła dokładnie ranę, po czym zmieliła liść na maść, nakładając na ugryzienie, po czym opatuliła to wszystko dokładnie pajęczyną, dbając o to, by dobrze ranę zabezpieczyć. Miała nadzieję, że to wystarczy, nie mieli w końcu za bardzo czym szastać, jeśli chodzi o pajęczynę. Posprzątała pozostałości po leczeniu, po czym położyła się, starając się nie naruszać ranki, ale jednocześnie tak, by jakkolwiek mogło być jej wygodnie.


zt


rana 1. stopnia: lekkie ugryzienie na nadgarstku zdrowej łapy

Kleszcze. Jakimś cudem ich nie zauważyła, oczywiście, że to były kleszcze. Z całą pewnością nierozsądne było to, że zamierzała po prostu przechorować pierwsze objawy, które się pojawiły, zrzucając je na karb swojej żałośnie słabej odporności, jednak gdy w końcu udało jej się odkryć kleszcze wbite w miejsca ukryte przed jej wzrokiem, wszystko skleiło się w całość.
Brakowało więc tylko tego, by i ona dołączyła od padłych wojowników Klanu Rzeki. Przez kleszcze.
— Ryczący Niedźwiedziu? — rzuciła w przestrzeń, gdy tylko przestąpiła kilka kroków poza wejście do lecznicy. Jej kroki były wolne, zdecydowanie widać było, że próbowała maskować ból obrzękniętych stawów. Biała sierść pod ceglastym nosem miała lekko czerwoną barwę; w pewnym momencie krwawienie z nosa stało się na tyle częste, że permanentnie zabarwiło biały włos (a przynajmniej do momentu wymiany sierści na zimową, co i tak miało prawdopodobnie niedługo nastąpić). — Znów mam kleszcze, nie zauważyłam ich wcześniej i... i chyba jest już źle — dodała, tuląc po sobie uszy ze wstydu; w jej głosie drżało nerwowe rozbawienie, którym maskowała zmęczenie, rozdrażnienie... i zwykły strach o swoje życie. Co, jeżeli nie dane było jej dożyć kolejnej wiosny?