Znowu kleszcze. I to kolejny raz na ciele nikogo innego niż Srebrnej Łuski. Młoda kocica wysłuchała tego co do powiedzenia miała wojowniczka. Skupiając się prze jakiś czas bardziej na tym jaka była i jak obchodziła się ze swoją płcią z tego co zauwyżała. Ryk sama nie wie czemu tak bardzo ją to interesowało od jakiegoś czasu. Szylkretowa nie przejmował się wcześniej czymś takim jak płeć. Po prostu jej to nie obchodziło. A teraz zastanawiała się nad tym może nawet bardziej niż na tym co z tymi kleszczami. Odchrząknęła wreszcie chcąc się skupić z powrotem. Przyglądając się pyskowi Srebrnej Łuski nie dało się nie zauważyć czerwonych plam, zapewne po krwii. Sama wojowniczka wchodząc do lecznicy wydawała się być obolała. Nie było co się zastanawiać, widziała co się działo.
- Rozumiem. Zaraz coś na to zaradzimy. Na przyszłość mogę cię tylko prosić o to, żebyś sprawdzała swoje futro w miarę regularnie, jak masz tendencje do łapania kleszczy dobrze Srebrna Łusko? - zwróciła się w stronę kota zanim poszła w stronę składziku.
Skoro potrafiła nie zauważyć, że na kleszcze do takiego stopnia to niech sprawdza się częściej. Kleszcze były zagrożeniem. Srebrny kot raczej dosadnie to poczuł. Wyglądała na wystraszoną. Ze swoich zapasów wygrzebała dwie uncje mysiej żółci oraz kwiat wrzosu. Gdy podeszła do Srebrnej Łuski zaczęła szukać kleszczy. Robiła to delikatnie, nie chcąc sprawić dyskomfortu obolałej już wojowniczce. Gdy znalazła już wszystkie kleszcze i przydusiła je mysią żółcią, mogła podać kotu wrzos. Posprzątała zużyty mech i wzięła w pysk medykament, żeby podać go Srebrnej Łusce.
- Schyl się i zjedz. Później pójdziesz odpocząć w legowisku chorych aż nie wyzdrowiejesz.
Jeśli wojowniczka przyjęła medykament to odprowadziła ją do tymczasowego legowiska i poszła umyć łapy.
//Zt

***
Nie udało się. Ba. Pierwszy raz w życiu Ryk coś uległo drastycznemu pogorszeniu. Co za śmierdziele, pierdolone, zasrane z tych kleszczy. Srebrna Łuska miała przez te gnidy biegunkę i szło jej na wymioty, duszności. Nie były to objawy, które Ryk by sama nie zauważyła, więc od razu gdy się pojawiły przystąpiła do leczenia z powrotem. Znowu wzięła sobie dwie uncję mysiej żółci i spróbowała przydusić kleszcze. Tym razem dłużej. Później wzięła kwiat wrzosu i podsunęła go Srebrnej Łusce.
- Wiem, że możne być trudno zjeść ten kwiatek, ale musisz to zrobić.

- Postaram się - odparła, uśmiechając się niemrawo. Sama nie wiedziała jak to się stało, że nie zauważyła tych kleszczy, że nawet przez przypadek ich nie zadrapała nawet raz, że kompletnie umknęły jej uwadze... Oraz że umknęły uwadze nielicznym kotom, z którymi rozmawiała w ciągu ostatnich kilku dni, bo i żadne z nich nie wspomniało niczego na ten temat.
Przyjęła wrzos, który przeżuła bez większych emocji. Kiwnęła głową w wyrazie podziękowania.

***

Jak się okazało, kleszcze nie zamierzały odpuszczać. A może było ich więcej, niż początkowo ona i Ryczący Niedźwiedź sądziły i uaktywniły się te, które nie zostały zaduszone przez mysią żółć? Nie czuła się dobrze. Miała wrażenie, że jej ciało już się poddało.
Gdy medyczka podsunęła jej roślinę pod nos, nadstawiła uszu i uniosła nieznacznie głowę. Przełknęła ślinę i pokiwała głową, by żuciem wrzosu zagłuszyć złośliwy głos w głowie, który od jakiegoś czasu mówił jej, by dać sobie spokój. Żeby odejść, umrzeć gdzieś w górach i nie być już obciążeniem dla Klanu Rzeki.

***
Tym razem się nie pogorszyło, ale Srebrna nie czuła się lepiej. Dalej miała te nieprzyjemne objawy. Te je*ane kleszcze najwidoczniej DALEJ się nie odczepiły. Z nie małą irytacją Ryczący Niedźwiedź przystąpiła do leczenia kolejny raz tego schorzenia. Użyła dwóch uncji mysiej żółci, żeby PONOWNIE udusić kleszcze, trzymając mech na nich JESZCZE dłużej. Następnie podała kwiat wrzosu i poczekała aż wojowniczka go zje.

Przyjęła leczenie bez żadnego komentarza, ufając Ryczącemu Niedźwiedziowi i jej łapom. Patrzyła jedynei kątem oka i w myślach notowała to, jak bardzo tężały jej mięśnie i jak bardzo płonął w niej gniew, gdy musiała po raz kolejny dusić kleszcze, które nie chciały się odczepić. Rzucając ciche "dziękuję" przyjęła kwiat wrzosu, który posłusznie zjadła. Przywykła już do jedzenia roślin na tyle, że nawet nieszczególnie robiło to na niej szczególnego wrażenia...
Gdy operacja dobiegła końca i wyglądało na to, że pacjent będzie żył, uśmiechnęła się lekko do Ryczącego Niedźwiedzia i powróciła na swoje miejsce, by przespać walkę swojego organizmu z toczącą ją chorobą... i nie myśleć zbyt wiele o tym, co ostatnio siedziało jej w głowie.

zt

Ostatnio sporo się stało i Wrzask ledwo ogarniała te wszystkie wiadomości. Często nie było jej w obozie przez to, że chciała wreszcie skończyć swój trening. Przez słabe zdrowie była w tyle. Ale teraz gdy sobie wszystko poukładała w głowie to znów miała energię do pracy. Zrozumiała, że bycie wojowniczką jest w miarę w porządku. Więc tym razem starała się o tą rangę nie dlatego by utrzeć nosa komukolwiek ale dla samej siebie. Pracowała teraz dla siebie i chciała stać się lepsza by się czuć ważna w klanie.
Miała jednak kilka ważnych spraw do załatwienia, które cały czas siedziały jej w głowie. Wróciła właśnie z polowania. Przeniosła do obozu kilka zdobyczy, które szybko się rozeszły gdyż zbliżała się pora posiłku. Ostała jej się tylko mysz. Szła ją odstawić gdy nagle zauważyła swoją siostrę, wchodzącą do lecznicy. To była chyba dobra okazja by pogadać?
Podbiegła i na chwilę stanęła przed wejściem. Wzięła głęboki wdech po czym weszła do środka. Wokoło panowała cisza a Wrzask mogła podziwiać teraz plecy medyczki.
Odchrząknęła a następnie położyła mysz na ziemi. – Jadłaś coś może? Cały dzień widziałam jak tylko biegasz tu i tam. – mruknęła spokojnie choć czuła się trochę… nieswojo. Od czego mogłaby zacząć ich rozmowę? Ugh… Nie była dobra w te klocki. – Nie przeszkadzam? – zapytała od razu.

A Ryk wchodził właśnie do lecznicy po tym jak już zjadł coś ze stosu. Wracał do leżenia i gnicia w legowisku, do momentu aż nie zrobi mu się lepiej. Już niby nie rzygał, ale zatrucie trochę zajmowało dni zanim przestało odbijać się na samopoczuciu.
Długo nie zdążył sobie odpocząć, bo od razu jak klapnął na mchu, to usłyszał głos siostry. Co to za święto, że Wrzask do niego przyszła? Myślał że mają siebie w nosie nawzajem i tak jest dobrze. Nie czuł potrzeby tego zmieniać po tak długim czasie. Nie, żeby czuł jeszcze zawiść do siostry, bo nie czuł, ale ta przez tyle księżycy z nim nie gadała, to się przyzwyczaił.
- Jadłem chwilę temu - odpowiedział na pytanie i odsunął mysz od Wrzask. Nie chciał jej.
Nie wiedział też skąd by miał biegać tam i tu. Był chory, nie miał siły na to. Mruknął, gdy padło stwierdzenie ,,czy nie przeszkadza?". Dobre pytanie. Bo i tak i nie. Chciał poleżeć sam, ale jakiegoś większego powodu by nie poleżeć z kimś nie miał.
- Nie. Coś ci jest?
No skoro przychodziła ze zwierzyną to raczej nie chodziło o chorobę. Ale kto wie. Zresztą co innego miał mówić?
//wygasło

Okropnym pechem było, że znów się rozchorował. Nie wiedział co jest powodem obniżonej odporności, ale... najwidoczniej tak miało być. Godził się z tym, że ostatnimi czasy chorował ciut więcej niż jak w poprzednich księżycach. Cóż więcej miał zrobić? Zdecydowanie nie był typem kota, który by narzekał i szukał dziury w całym. Owszem, martwiącym było że chorował częściej, ale nie do tego stopnia, że popadał w paranoję.
- Niedźwiedzi Ryku? - zachrypił, pysk wciskając do lecznicy. - Potrzebuję... pomocy. Znów.

Szylkret przyszedł najszybciej jak potrafił. Stanął naprzeciw Brzasku uważając na to by nie być zbyt blisko, w razie gdyby chorował na coś zaraźliwego.
- Co ci Brzask? - spytał.

Ach, przyszedł! Duch uśmiechnął się w stronę kocura, ciepło i wesoło jak miał w zwyczaju. Point mógłby być szczerze powiedziawszy na łożu śmierci, a i tak chyba znalazłby siły na to, by tylko obdarować kogoś odrobiną swojej radości. A przynajmniej - na pewno tak by było na widok przyjaciół. Ale, ale! Nie przyszedł dziś a pogawędki, a w każdym razie, to nie był jego plan numer jeden na dziś.
- Dziś gardło, Ryczący Niedźwiedziu, mnie boli. Drapie, suszy, piecze... i chyba słyszysz jak mówię... - odparł cichutko, odchrząkując nieprzyjemną chrypę. Ach, tak, zdecydowanie, brzmiał źle. Humor przynajmniej miał w miarę dobry. A to już plus, czyż nie?

Czyli chodziło o ból gardła. Spoko, zaraz coś na to zarazi. Poszedł szybko do składzika i wrócił z liściem mięty.
- Zjedz to ci przejdzie. Ale masz siedzieć dopóki nie wyzdrowiejesz w jakimś suchym miejscu, jak chcesz może być to legowisko chorych.

Cierpliwie czekał, aż ten wrócił z medykamentem, a gdy tylko to zrobił - posłusznie zjadł miętę. Nie była zła w smaku, ale z tym nieprzyjemnym uczuciem w gardle... zdecydowanie bardziej go piekła, niż sprawiała że było mu miło i odświeżająco.
- Zostanę tutaj - wychrypił, krzywiąc się nadal pod nosem. - A ty, Ryczący Niedźwiedziu... jak się masz?

Medyk wykrzywił się w nieprzyjemnym grymasie. Co ten Brzask miał za nawyk pytania się o to jak on się ma? No ku*wa ma się jak ma no. Medyk nie był wciąż przyzwyczajony do tego by jego stan miał jakiekolwiek znaczenie. Bywało gorzej i musiał sobie z tym dawać radę. W porównaniu z tym co przeżył to miał się wyśmienicie. Wiadomo, jakieś problemy miał, ale drobne, nic poza tym.
- Normalnie - machnął ogonem odpowiadając sucho i ruszył w stronę legowiska chorych chcąc odprowadzić tam przyjaciela.

Sucho czy nie; odpowiedź sama w sobie starczała Duchowi. Jak zwykle zresztą, kocur bowiem nigdy nie wymagał nie wiadomo czego od swoich rozmówców, a jedynie jak najbardziej bazowe rzeczy wystarczały mu, aby wszystko było w jak najlepszym porządku.
- Dobrze słyszeć - zamruczał ciepło, zaraz żałując tej decyzji, bo sprawiła że gardło zabolało go jeszcze mocniej. Ruszył za nim, nie stawiał sprzeciwu. - Jak wyzdrowieję... chciałbyś kiedyś znów na zioła wyjść, Ryczący Niedźwiedziu?
Dorzucił krótko. A jeśli nie, trudno. Nie zmusi go, oczywiście! Ale spędzać z nim czas zawsze miał ochotę, nie ważne co.

[zt?]

Ryczący Niedźwiedź westchnął, gdy zakończył się temat tego jak się czuje, a zaczął się kolejny. Zioła. No tak, Brzask z nim trochę na nie chodził. W sumie to nie miał nic przeciwko. O ile nie będzie go musiał niczego douczać podczas nich, bo nie ma na to najprościej w świecie ochoty, siły czy czegokolwiek.
- Spoko. Na razie leż - odpowiedział i odszedł jeśli już Brzask nie chciał nic od niego.
//zt

Ostatnio doskwierały mu uciążliwe bóle, które nie mijały, choć z pewnością ułatwiłoby to znacznie sprawę. Dochodziły do tego także problemy z poruszaniem się i widoczna opuchlizna, dlatego kocur nie miał złudzeń, że czekała go kolejna wizyta w lecznicy. Cóż, bardzo tego nie chciał, ale wiedział, że było to konieczne. Dlatego niezwłocznie skierował się do Zielonych Krzewów, już na wejściu rozglądając się za szylkretem.
– Ryczący Niedźwiedziu – zawołał, niezbyt głośno. – Ostatnio doskwierają mi bóle, mam problemy z chodzeniem i trochę spuchłem. Możesz coś na to zaradzić? – wyjaśnił powód swojej  wizyty medykowi, kiedy ten się pojawił.

Do lecznicy zawitał Mknąca Gwiazda. Niedobrym było to, że znowu coś złapał i Ryk liczył na to, że kocura nie rozłoży ten ból stawów. Ale cóż, miał już swoje księżyce, takie problemy mogą stać się coraz częstsze. Szylkret poszedł na chwilę do składzika i wrócił z kwiatem wrzosu w pysku.
- Masz, zjedz i powinno ci przejść za jakiś czas. Może te bóle to kwestia wieku, ale na wszelki wypadek upewnij się potem czy twoje legowisko nie jest zbyt wilgotne lub twarde. I nie przeciążaj się.
To mówiąc posunął medykament w stronę przywódcy.

Nie miał pojęcia gdzie tak się załatwił, ale być może to przez to polowanie na ryby, bowiem cierpiał. Nagłe, kłujące bóle były najgorszą możliwą przypadłością jaka go spotkała. Dlatego też pomknął w tę pędy do lecznicy, mając nadzieję, że zostanie z nich wyleczony.
— Halo? Siostro jesteś tu? — rzucił od progu, siadając ciężko na ziemi. — Potrzebuje pomocy. Coś mnie złapało. Paskudne świństwo.

//Jałowcowa Łapa

- Tu jestem - w lecznicy rozległ się stłumiony głos złotofutrej, która weszła do lecznicy zaraz za bratem. W pysku niosła mech, który położyła przy ścianie pomieszczenia. W sumie to nie spodziewała się zobaczyć brata w lecznicy. Tak jak zawsze, w duchu pomodliła się, by kocur nie przyszedł z niczym, czego nie potrafiłaby w stanie jeszcze wyleczyć.
- Co ci dolega? - zapytała, siadając przed nim, gotowa wysłuchać symptomów tego co go złapało.

— Łapią mnie nagłe, kłujące bóle w okolicach pyska, klatki piersiowej, barków i ramion — wytłumaczył siostrze, wzdychając ciężko. — Liczę, że znasz sposób, aby mi pomóc. Dłużej tego nie zniosę.