Powoli Listek zaczynała coraz śmielej podchodzić do śniegu, po kilkunastu nieprzyjemnych podchodach do chłodnego pucho zaczęła się z nim w końcu oswajać na tyle, aby nie wyskakiwać do góry niczym poparzona ogniem. Uczucie było nieprzyjemne, zimne i szczególnie nie podobało jej się, że po chwili śnieg zaczynał się zbierać przy sterczących kosmykach w formie małych kuleczek. Później zawsze bywała mokra, bo nie chciała się sama doprowadzić do ładu, jak Suchy Nos nie była w pobliżu! Tym razem jednak bawiła się w najlepsze, zaczęła łapkami zgarniać śnieg w jedną, małą kopkę, którą chciała ozdobić czymś. Nie wiedziała jeszcze czym tak dokładnie, bo jej ślepia tylko wyłapywały biały puch i jakieś tam patyki i mech. Nie było zbytnio gdzie wybierać, a pomysł o podejściu do stosu, aby wziąć sobie piórko, nie zawitało w główce Listek. Gdy się w końcu zmęczyła zbieraniem śniegu w jedno miejsce, rozglądnęła się dookoła, po czym zauważyła jakiś wystający kamień nieopodal jednej ze szczelin przy legowisku wojowników. Szybkim krokiem zjawiła się przy wystającym kamieniu, po czym go zbadała, rozmyślając przez kilkanaście odbić serca jak przenieść kamień do jej kopki ubitego śniegu. Postanowiła spróbować szczęścia i popchnąć kamienia głową, na prawdę się starała, ale nie była w stanie go ruszyć ani trochę, był on częściowo zakopany pod ziemią, z czego Listek ani sobie nie zdała sprawy, ani z pewnością jej nie przejdzie to przez głowę. Za dużo myślenia dla niej. Zaczęła z siebie wydawać małe "grrr", usiłując ruszyć zakorzeniony kamień.

// Iskra

Do tej pory nie czułam… potrzeby, ani tym bardziej ochoty na obcowanie z larwami Suchego Nosa. Były po prostu za młode – chociaż po Mokrej Łapie czuję poważne wątpliwości nie tylko wobec kociąt, ale i do kotów w wieku terminatorskim. Kiedyś pewnie czułabym większą presję na jak najlepsze poznanie najmłodszych członków klanu, swoich potencjalnych terminatorów, ale… jeśli dostanę któreś z nich na trening, to siłą rzeczy i tak dowiem się o nim więcej. Samą kocicę zresztą też słabo znałam i to się nie zmieniło; mój ojciec zawsze na nią utyskiwał, że nie dość, że pyskuje, to jeszcze jej prawie nie ma w obozie i niewiele robi, ale to jedyne, co dobrze pamiętam, bowiem samych interakcji miałam z nią niewiele, mimo zaledwie kilku księżyców różnicy pomiędzy nami. Kiedy znalazła się ponownie w Klanie Rzeki, praktycznie od razu wylądowała w kociarni, więc okazji do rozmowy z nią miałam tyle, co nic.
Jednak kocięta powoli rosną, dlatego tym razem, kiedy zauważam jedno z nich bawiące się w pobliżu legowiska wojowników, nie odwracam wzroku – tym bardziej, że ciężko to zrobić, kiedy akurat wychodzę z jego wnętrza na zewnątrz.
– Bardzo potrzebny ci ten kamień? – pytam z lekkim rozbawieniem.

Pchała i pchała swoją główką. W pewnym momencie wydawało się jej, że w końcu zdołała go ruszyć minimalnie. Niestety nie, była to tylko jej kocięca wyobraźnia, bo tak faktycznie to ani tyle ten kamień nie drgnął. Była tak zawzięta swoją pracą, że aż nie zdała sobie sprawę z tego, że jakaś Rzeczna wojowniczka znajdowała się w pobliżu i zwróciła na nią uwagę. Tak faktycznie to dopiero zdała sobie sprawę z istnienia Migoczącej Iskry, gdy ta się odezwała w jej kierunku. Poczuła lekki dreszcz zaskoczenia po kręgosłupie, że ktoś zwrócił na nią uwagę. Sierść na rozczochranym ogonie Listka zjeżyła się, po czym córka Suchego Nosa odwróciła głowę, patrząc się zaskoczona i lekko przerażona na nieznajomą. Zaskoczyła i przestraszyła ją. Nie wiedziała gdzie się zmyć, po najbliższe dla niej miejsce było legowisko wojowników, ale po drodze stała kocica.
— Ta-ak — mruknęła po chwili rozglądania się panicznie dookoła. Już za długo co stała w bezruchu, a skoro kocica jeszcze ją nie okrzyczała za nie odpowiadanie to chyba nie było aż tak źle, co nie? Cofnęła się parę kroków, przy czym wylądowała tyłkiem na kamieniu i obniżyła wzrok. Przynajmniej ochroni swój kamyk.

Przyglądam się młodej kotce z… czymś na kształt uprzejmego zainteresowania na pysku. Irracjonalne zachowania kociąt zawsze szybko mnie albo nudzą, albo wytrącają mnie z równowagi, ale kto wie, może w tym przypadku będzie inaczej. Czekam na odpowiedź i już marszczę lekko nos, kiedy córka Suchego Nosa się nieco z nią ociąga, ale jednak. Tak. Mhm.
– Do… czego? – pytam, przechylając łeb na lewą stronę.

Obóz sam w sobie był już Płotce znany; orientował się, gdzie jest które legowisko, a rozkład Gniazda nie sprawiał mu problemu… prawie, bo te wszystkie odnogi bywały mylące. Na samym początku lawirował tylko między kociarnią i stosem, ale to szybko się znudziło, wiadomo… dzisiaj więc zdecydował, że rozejrzy się po innych legowiskach, mając nadzieję, że to nie będzie zbyt wielki problem dla kotów tam żyjących. Nieśmiało wściubił swój pyszczek do Kamiennych Szczelin, gdzie spać mieli wojownicy.

| iskra

A przywitała go… dosyć egzotyczna mordka. Zanim dołączył do Klanu Rzeki, nie wiedział, że koty istnieją w tylu różnych kształtach; potem jednak miał spotkanie z niemiłą koteczką o płaskim pysku, w obozie mijał się czasem z Krzywą Gwiazdą, który miał wielkie uszy i dziwne futro, a teraz ona. Była trochę podobna do Krzywej Gwiazdy, bo również miała wielkie uszy, ale jej pysk był dłuższy, a futro zwyczajne… i na początku Płotka był aż troszeczkę widocznie zdziwiony. Skutecznie gryzł się w język, ale podobnie, jak ze Śpiewającą Łapą uważał, że kocica przed nim była po prostu brzydka. Może brzydka to nieodpowiednie słowo… ale nie potrafił się jeszcze przyzwyczaić do tego, że niektórzy przypominali bardziej, no nie wiem, jaszczurkę czy mysz, a nie kota.
— O, um, dzień dobry pani — mruknął, nawiązując kontakt wzrokowy z Iskrą. — Przeszkadzam?

Och, nawet znała jego imię. Poczuł się troszkę onieśmielony, wręcz, ale łapami ruszył do środka, by faktycznie się rozejrzeć… ale właściwie, to nie czuł, by różniło się bardzo od innych legowisk. Służyło do spania i miało miejsca do spania, tak jak legowisko terminatorów czy kociarnia, chociaż ta ostatnia była o wiele bardziej miękka i przytulna - wiadomo dlaczego. Zamrugał, a potem odwrócił się do kocicy.
— Jest pani wojowniczką, prawda? …Mógłbym poznać pani imię? — dodał niezręcznie, zdając sobie sprawę, że egzotyczna kocica mu się nie przedstawiła. Może specjalnie?

Migocząca Iskra. Podobało mu się to imię; kojarzyło się z gwiazdami lśniącymi na nocnym niebie. Odkąd przenieśli się w górskie tereny, nieba były jeszcze piękniejsze, niż w starym domu - to jedna z tych niewielu rzeczy, jakie mu się tu faktycznie podobały. Co prawda dziwny wygląd kocicy wciąż go troszkę dziwił, ale nie czuł się na tyle pewnie w klanie, by jakkolwiek to wytykać.
Nie odpowiadał przez chwilkę na jej pytanie, niepewny, jak ubrać swoje słowa.
— Hm… skłamałbym, gdybym powiedział, że bardzo mi się tu podoba — odparł szczerze, mając nadzieję, że pointka nie zabije go za owe stwierdzenie wzrokiem. — Jest inaczej, to na pewno. Ale, um, cieszę się, że moje rodzeństwo ma bezpieczne miejsce do życia… i jestem wdzięczny za przyjęcie, tak — a raczej moi rodzice są wdzięczni. To go trochę frustrowało - że jego rodzice mieli w tym temacie inne zdanie, które Płotce nie do końca przychodziło łatwo do zrozumienia. Niby miał odpowiedź - że to ze względu na jego siostry i braci, że dla bezpieczeństwa, ale skoro z trójką kociąt nie było problemów, to dlaczego z kolejnymi już tak? Nie obwiniał swojego rodzeństwa, po prostu… uch.
Porozmawiali jeszcze przez chwilę, ale nie mieli szczególnie ciekawych tematów, więc rudy po prostu opuścił legowisko, zaznajomiwszy się z nim.

zt

Przyglądam się kocurowi z ciekawością, słuchając jego odpowiedzi. Nie dziwi mnie to. Właściwie to… jestem zdziwiona, ilekroć samotnik przyjęty do Klanu Rzeki reaguje na wszystko entuzjazmem i podekscytowaniem. Rezygnacja z wolności, z możliwości swobodnego przemieszczenia się po całym świecie, z braku obowiązków poza tymi wobec samego siebie, by się wykarmić… czy to jest warte tego? Zasad, rang, hierarchii, Kodeksu, nauczania durnych terminatorów, znoszenia awantur na ceremoniach? Są dni, kiedy sama nie jestem tego pewna. Przez większość czasu jednak korzyści przewyższają niedogodności.
– Hm, widzisz, chociaż urodziłam się w klanie, przez jakiś czas również byłam samotniczką. Poznałam obie strony i myślę, że to… zrozumiałe, że potrzebujesz czasu na przyzwyczajenie się. Znajomość wszystkich zasad i zawiłości, która przyjdzie do ciebie z wiekiem i treningiem, być może ci pomoże, bo w gruncie rzeczy uporządkowanie życia w klanie ma dość solidne podstawy – odpowiadam ze zrozumieniem w głosie. Dalsza rozmowa jest krótka i bardziej przyziemna.

zt

Czekał, czekał, czekał... I się doczekał!
Nie czekał na nic konkretnego, o nie. Siedział skulony przy wejściu do legowiska wojowników, wcześniej bawiąc się kamyczkami, jednak kiedy w końcu mu się to znudziło, to odszedł nieco na bok. Nie zamierzał jednak nic nie robić przez dłuższą chwilę, bo chyba by tego nie wytrzymał. A że akurat jakaś kocica niosła zwierzynę na stos, i jedna mysz jej wypadła... Nie było lepszej okazji.
Wyskoczył natychmiast i biegiem, tak szybko jak tylko jednoksiężycowe kocię potrafiło, rzucił się w stronę myszy, a jak już się do niej zbliżył, to wyskoczył i przywarł do niej całym ciałem, jakby ją obejmując i rezerwując dla siebie. Co z tego, że jeszcze nawet nie miał za bardzo zębów i nie przeszedł na pokarm stały - taka mysz była idealna do zabawy i chciał ją dla siebie!

Ładna pogoda Pory Nagich Drzew zdawała się nadal nie mijać. W czasie tak śnieżnego zachodu słońca Sowi Zmierzch czuł się wręcz inaczej, niż zazwyczaj. Aż chciało się chwilę posiedzieć na tym zimnie. Większość wojowników wracała już z popołudniowych patroli, w tym też on. Powoli zaczynał już czuć zmęczenie całym dniem, jednak był zadowolony z jego przebiegu, który w myślach zaczął analizować od początku do końca. Zawsze tak robił. Może to trochę niepotrzebne, po często analizując swoje poczynania dostrzegał swoje głupie zachowania. Ale chyba właśnie dzięki temu mógł tego potem uniknąć, prawda?
Tak rozmyślając, usiadł przed wejściem do legowiska wojowników i zaczął myć futro, za razem obserwując kątem oka przechodzących obok wojowników.

//Trzcina

Trzcinowy Brzeg zdecydowanie wolałby, gdyby dni zaczęły się już robić dłuższe i cieplejsze, nie miałby nic przeciwko temu, by ten śnieg stopniał już na dobre i nie pokazywał się już, by ptaki wróciły, by kwiaty rozkwitły, było zwyczajnie ciepło. Nie lubił Pory Nagich Drzew. Było zimno, nieprzyjemnie, a choroby się go imały, więc co obieg pór bał się, że znów wyląduje w lecznicy z jakimś kolorowym kaszlem i spędzi tam pół swojego życia z nędzną odpornością, jakiej w ogóle nie miał.
Akurat wracał po krótkim polowaniu do obozu, i chciał wskoczyć do legowiska wojowników, zakopać się w mchu i nie wychodzić aż do Pory Zielonych Liści, ale namierzył wzrokiem siedzącego przy wejściu Sowę, z którym dawno nie rozmawiał. Aż wstyd! Dlatego z lekkim uśmiechem ruszył w stronę kocura. A co, chwila pogadanki go nie zbawi, może od razu się nie rozchoruje!
- Dzień dobry, Sowi Zmierzchu...! - przywitał się. - Będziesz mieć coś przeciwko jak... się przysiądę na chwilę? - zagadnął, a jeśli dostał zgodę, to faktycznie przysiadł się do kocura, w lekkiej odległości od niego.

Dymny kocur kontynuował czyszczenie swoich pazurów i nie spodziewał się, że ktoś z mijających go wojowników do niego podejdzie, zamiast szybko schować się w legowisku przed zimnem. Zerknął na Trzcinowy Brzeg nieco zdziwiony jego pytaniem i samym przybyciem. Szybko się jednak otrząsnął i uśmiechnął wesoło do przybranego brata.
- Oczywiście, że nie! Siadaj - odparł radośnie, zmieniając położenie swego ogona, by rudy miał więcej miejsca. - Przyjemny wieczór prawda? Pora Nagich Drzew a słońce tak ładnie widać. Aż nie mogłem się powtrzymać przed posiedzeniem tu chwilę. A tobie jak minął dzień, tak w ogóle? - zapytał, wracając do czyszczenia futra na nadgarstku, by potem smugnąć nim za poszarpanym uchem.

Uśmiechnął się delikatnie, gdy Sowi Zmierzch zareagował na niego entuzjastycznie. Bał się bowiem, że ten nie chciał jego towarzystwa, że był zajęty, że nie potrzebował teraz towarzysza rozmowy i że będzie mu zwyczajnie przeszkadzał, ale na szczęście tak się nie okazało. Sowa całkiem pozytywnie podszedł do tego, że prawie-brat do niego podszedł, no i nie nakrzyczał na niego, ani nie odepchnął go. To dobrze. Zawsze chciał mieć dobre kontakty z rodzeństwem. Tym biologicznym i przybranym, a szło mu... opornie. Najlepiej trzymały się jego kontakty z Ryk - kto by pomyślał, co? Z Rybą nie rozmawiał w ogóle, widywał się z nim tylko na ceremoniach i chyba już powoli zaczynał się wstydzić myślą o rozmowie z nim, bo wyglądało to tak, jakby do tej pory go unikał... A jeśli chodzi o przybrane rodzeństwo? Wstyd powiedzieć, ale to właśnie z Sowim Zmierzchem miał najlepszy kontakt! Wcześniej była to Raniuszek, ale... no.
- Och tak... nie najgorszy - odpowiedział, kiwając łbem. Nie lubił pory nagich drzew, a więc nawet najprzyjemniejszy wieczór nie był dla niego pozytywny, ale nie mógł powiedzieć, by pogoda dzisiaj nie dopieszczała delikatnie klanowych kotów. - Byłem chwilę na polowaniu... ale widocznie nie wszystkie zwierzęta mają to samo spojrzenie co ty, i nie chciały wyjść ze swoich kryjówek - mruknął, a następnie cicho westchnął. Przyzwyczaił się już, że nie z każdego polowania przychodzi ze zwierzyną, nie tylko w tak ciężką porę, ale nadal bolało. - Mam nadzieję, że tobie minął lepiej...? - zagadnął w drugą stronę, coby nie było, że rozmawiają tylko o nim.

Sowi Zmierzch z kolei jakkolwiek by nie próbował, nigdy jakoś nie miał szczególnie bliskich stosunków z przyszywanym rodzeństwem. Najlepiej znał Ryczącego Niedźwiedzia i Psią Łapę, z czego Psia Łapa polował już z Gwiezdnymi, natomiast jego relacja z Ryk była... skomplikowana, mówiąc krótko. Z jednej strony lubił kocura i szanował jego ciężką pracę, ale miał silne przeczucie, że on niezbyt za nim przepadł. A z Trzcinowym Brzegiem z kolei, pomimo iż nigdy nie mieli żadnej sprzeczki, to raczej nie rozmawiali zbyt często. A może to właśnie był idealny czas by to zmienić?
Kocur roześmiał się delikatnie na porównanie oczu jego i zdobyczy. To było... ciekawe porównanie, ale nie wnikał w nie.
- W zasadzie dość nudno - odparł na pytanie rudego. - Rano zabrałem Skaczącą Łapę na trening, potem byłem na patrolu i poza ładną pogodą nic specjalnego nie widziałem. Ale powiem ci, że gdyby nie treningi było by jeszcze nudniej. Nie sądziłem, że uczenie kogoś może być tak przyjemne - stwierdził, przypominając sobie w myślach dzisiejszy trening z córką Powracającego Zimna.