— Loziumiem. — wymruczała przytakując dodatkowo krągłym łebkiem na jego słowa. Dużo znaczy lepiej, bo im więcej danego ziółka Lodowy Potok posiadał w swoim skladziku, tym był przygotowany na większą ilość wypadków, w których użycie danego zioła było konieczne, w tym przypadku mniszku. Oczywiście dymna szylkretka ustawiła sobie wszystko w swej małej głowecze, albo chociaż przetworzyła tą informację specjalnie pod siebie.
Niedługo później ruszyli dalej przed siebie, bacznie rozglądając się na boki córka Burzowej Nocy dreptała obok starszego kocura, chcąc wypatrzeć coś co mogłoby być mhm... Przydatne Lodowemu Potokowi. Może jakieś rzucające się w oczy kwiatki albo coś tego typu, jednak nie. Wbrew pozorom niczego nie mogła się dopatrzeć, a być może i co bardziej prawdopodobne po prostu nie wiedziała czy to jest zioło czy nie. Znala już że nie wszystkie rośliny i kolorowe kwiatuszki muszą oznaczać medykament i może właśnie przez to niczego się doszukać nie mogła, jednakże! Nagle ni stąd ni zowąd została zatrzymana przez coś puchatego. Okazało się, że był to ogon medyka, a ta zdziwiona spojrzała na jego pysk doszukując się jakiegoś wyjaśnienia. Wtedy też spojrzała na górę słysząc wiele bzyczeń nad sobą. Oh... Cóż to było? Zapytała siebie w myślach. Nie mogła się jednak powstrzymać i delikatnie tracając boczkiem dymnego, skierowała na niego pytający wzrok. — cio to jeśt? — mruknęła, a kiedy otrzymała od niego wiadomość, ruszyła już praktycznie z automatu szukać większego liścia. A więc był to kolejny medykament! Ciekawe tylko jak wyglądał... Miała nadzieję że jak tylko wróci z potrzebną rzeczą to prędko się i tym przekona!

Czy pszczoły zaatakują Loda? - kostka 1d6 - parzyste - tak, nieparzyste - nie. Wypada 2.
Ile pszczół zaatakuje Loda? - kostka 1d4 - Wypada 4.

Obrażenia dla pszczoły nr. 1 - kostka 1d29 - Wypada 8
Obrażenia dla pszczoły nr. 2 - kostka 1d29 - Wypada 22
Obrażenia dla pszczoły nr. 3 - kostka 1d29 - Wypada 12
Obrażenia dla pszczoły nr. 4 - kostka 1d29 - Wypada 23

Lodowy Potok nie marnował okazji, więc kiedy tylko zauważył pszczele gniazdo od razu przystąpił do działania. Posłał młodą koteczkę po kolejny większy liść, a samemu zabrał się za coś co tym razem wymagało od niego znacznie większych pokładów energii. Musiał bowiem wspiąć się na wysokość dwóch zajęczych długości by móc dobrać się do potrzebnego mu medykamentu. I udało się! Dotarł wreszcie do dziupli, która oh, roiła się od pszczół. Cóż no byłoby to dziwne gdyby było wręcz przeciwne. Owady widocznie nie były zadowolone z obecności dymnego intruza i już na samym początku jedna z nich postanowiła mu pokazać, że nie jest tu mile widziany żądląc go w lewą przednią łapę nieco nad stawem łokciowym. Na pewno nie było to przyjemne uczucie, lecz był to dopiero początek tego co planowały mu zgotować. W końcu jednak odważył się by zanurzyć łapę po plastry lepkiego, słodkiego medykamentu. Udało mu się wyciągnąć pierwszy plaster, a więcej zdenerowanych pszczół wyleciało nagle z dziupli, by po chwili zacząć krążyć nad medykiem. Niestety, złych doświadczeń z tymi owadami nie brakowało i na jego nieszczęście znalazły się kolejne dwie, które postanowili urządlić kocura. Jedna w policzek, druga na czubku głowy, pomiędzy uszami. Jednak medykamentu trzeba było trochę zebrać czyż nie? A widocznie Lodowy Potok chciał za wszelką cenę zdobyć go więcej. Ostatecznie udało mu się zdobyć 8 plastrów miodu. Teraz mógł spokojnie zejść na dół. A nie... Poczekaj. No tak, przecież pszczółki nie mogły zostawić go bez ostatniego słowa i kiedy ten kierował się w dół jedna z nich poleciała za nim. Krążąc wokół niego bzyczala głośno aż w końcu wycelowała w prawe udo kocura. No... Teraz już chyba koniec. Cóż za nieprzyjemne stworzenia!

Lód: P: 4 | S: 20 | Z: 24 | Sz: 24 | O: 20 | HP: 130 - 8 - 22 - 23 - 12 = 65 | W: 130 - 2 = 128
× Cechy: cichy krok | psi węch
× Umiejętności:  skradanie się: 2 | tropienie: 3 | wspinaczka: 2 | zielarstwo: 3
× Zdobyte MPD: +15 MPD (mniszek, miód)

Rana 0 stopnia: lekki ból w miejscu ugryzienia, lekkie krótkotrwałe pieczenie na lewej przedniej łapie nad stawem łokciowym
Rana 1 stopnia: ból w miejscu użądlenia, nieznaczna opuchlizna utrzymująca się przez fabularny tydzień na czubku głowy między uszami
Rana 2 stopnia: silny ból w miejscu ugryzienia, spora opuchlizna, intensywne pieczenie utrzymujące się przez fabularny tydzień na policzku
Rana 2 stopnia: silny ból w miejscu ugryzienia, spora opuchlizna, intensywne pieczenie utrzymujące się przez fabularny tydzień na prawym udzie

Od następnej tury spadek statystyk o połowę z racji spadku hp o połowę

- Gniazdo pszczół. W środku jest miód, który jest kojący i pomocny podczas niektórych leczeń. Mam go dość mało w składziku, więc muszę tam wejść. Pszczoły jednak mogą pokąsić, dlatego trzymaj się tutaj, kiedy ja będę się wdrapywać, dobrze? - odpowiedziałem, spoglądając na małą koteczkę. Skinąłem jej delikatnie łbem, a sam odszedłem, aby walczyć z pszczołami.
Cóż, spodziewałem się, że nie ostanę się bez ugryzień tych małych gnid. Ale nie sądziłem, że aż cztery odważne pszczółki będą chciały mnie zaatakować! Wydobyłem swój miód, tylko 8 plastrów... cóż, może nie używałem jakoś często miodu, ale żeby tylko tak osiem? Pokąsiły mnie, ale zdobyłem. Piełko jak najgorsze kary Gwiezdnych, ale tak czasami jest. Zacząłem powoli schodzić głową w górę i zeskoczyłem z drzewa, gdy byłem o kilka kroków nad ziemią. Spojrzałem na Owieczkę i położyłem plastry miodu na dużym liściu, który przyniosła. Jednak nie zamykałem jeszcze pakunku, chcąc dać młodej trochę czasu, aby się napatrzyła. Potem zacząłem powoli pakunek zawijać.
- Dobrze, wrócimy teraz do miejsca, gdzie zostawiłem mniszek i wrócimy do obozu. Pewnie Burzowa Noc się o ciebie martwi - mruknąłem, uśmiechając się delikatnie do kociaka, po czym zacząłem iść w stronę zostawionego pakunku medykamentu. Powiedziałem młodej, aby wzięła owy do pakuneczek, po czym zacząłem iść w stronę obozu. Te cholerne pszczoły, ugh...

[zt]

— Gniazdio pściół? — powtórzyła zaraz za medykiem, nie ukrywając pewnego rodzaju zdumienia pod nosem. Miód? Pszczoły, które co gorsza gryzą? Ah Owieczka zdecydowanie nie chciała zostać przez coś pokąszona, dlatego przytaknęła główką i prędko pobiegła szukać ów potrzebnego jemu listka. Szukała i szukała, ale nie ciężko było znaleźć taki po poprzednim, który okazał się być odpowiednim. Miała więc w główce obraz, jakiej wielkości szukać powinna i o proszę. Chwilkę później powróciła z delikatnym ciemnozielonym listeczkiem w mordce i położyła go przed łapami dymnego, przed którym to widziała intrygujące znalezisko. Pewnie był to ten cały miodek, o którym jej wspomniał! Przypatrzyła się mu uważnie i musiała przyznać, że wyglądał on...ciekawie. Pachniał tak mhm...słodko, a na dodatek mogła dostrzec, że wgłębienia w plastrach były symetryczne! Zadała kilka dodatkowych pytań, jak chociażby takie czy pogryzły go całe te niedobre pszczółki, a po uzyskanej odpowiedzi, przytaknęła krągłą główeczką i na jego polecenie powrócili po listka mniszków. Miejsce było charakterystyczne więc nie trudno było je odnaleźć. Teraz szylkretka wiedziała, dlaczego tak ważne były te specyficzne miejsca. Następnie niosąc w pyszczkach oba pakuneczki wrócili do obozu, gdzie z pewnością tak jak napomknął jej syn Zielonej Ropuchy czekała na nią zmartwiona Burzowa Noc.

Kręcił się w okolicy Ciemnej Głuszy już od jakiegoś czasu. Nie miał jakiegoś konkretnego celu, ot, po prostu dobrze się bawił we własnym towarzystwie obserwując przyrodę, która była już w pełnym rozkwicie po porze nagich drzew. Coraz więcej kwiatów zaczynało się pokazywać i było to naprawdę przyjemne. Pora nowych liści była chyba jego ulubioną porą, zwłaszcza gdy była taka, jak teraz: wciąż było trochę chłodno, wciąż trochę padał deszcz, ale powietrze było świeże i pachniało rozwijającymi się kwiatami. Bardzo mu się to podobało.
Zatrzymał się nagle, słysząc, że ktoś inny jest w okolicy. Rozejrzał się, jednak nie mógł dostrzec nikogo konkretnego, wiatr też nie wiał w sprzyjającym mu kierunku i nie mógł nawęszyć, czy jest to kot, czy może coś innego.
- Kto tu jest? - rzucił w przestrzeń, jakoś nie zastanawiając się nad tym, że mógł w tym momencie przywołać do siebie jakiegoś drapieżnika, a niekoniecznie drugiego gromiaka.

– To tylko ja! – odrzekł głos wychodzący zza krzaka. Po chwili z kępy liści i patyków wyłoniła się znajoma kocurowi sylwetka nikogo innego jak Cichej Łapy! – Przepraszam jeśli cię przestraszyłam – dodała strzepując z tylnej łapy jeden uparty liść.
– A co ty tu robisz? Nie powinieneś się szykować na twoją ceremonię? – rzekła dosiadając się do pointa – Coś się stało?

— Cicha! Cześć — zawołał, rozluźniając mięśnie, gdy tylko zorientował się, że była to jego siostra. Co ona tu robiła? Zresztą, to nieistotne, bo cieszyła go jej obecność niezależnie od okazji! Uśmiechnął się wesoło, a gdy podeszła do niego, otarł się policzkiem o bok jej szyi z wesołym pomrukiem wibrującym w gardle. — Haha, nie, nic się nie stało — dodał.
Na jej pytanie zamrugał, nieco zaskoczony. Nie spodziewał się w sumie tego pytania... i nie bardzo wiedział, jak powinien na nie odpowiedzieć. Poruszył nerwowo wąsami.
— O kurcze, to wieści tak szybko się rozchodzą? Chciałem sam ci powiedzieć, że najbliższa ceremonia będzie moja — zaśmiał się, cofając nieznacznie uszy. Zresztą, Mętna Kałuża była ich wspólnym mistrzem, nic dziwnego, że Cicha wiedziała. Na pewno jej powiedziała. — Zresztą, nie wiem kiedy będzie moja ceremonia, chyba nie dzisiaj, nie? Nie wiem — wzruszył barkami. — I nie, nic się nie stało, skąd ten pomysł?

– Nie wiem, wydajesz się jakoś mało podekscytowany. Gdyby to była moja ceremonia to chyba wyszłabym ze swojego futra! – zachichotała szturchając brata w bok – Dobra robota wojowniku, mama jest z ciebie dumna – odparła łagodniej.
Cicha spojrzała na niebo i westchnęła – Przykro mi, że nie będziemy mieli wspólnej ceremonii – zaczęła – Mogłam się tak nie obijać na treningu. Nie myśl jednak, że pozbędziesz się mnie z legowiska na długo! – dodała żartobliwie – Po prostu, trochę ci zazdroszczę, wiesz? Naprawdę mi zależało abyśmy zostali wojownikami razem, zwłaszcza, że zostaliśmy tylko my... Cóż, wyszło jak wyszło.
Terminatorka przyjrzała się ruchom kocura. Wyglądał trochę na skrępowanego. – Przy okazji, jakie chciałbyś imię? – dodała na rozluźnienie.

Wzruszył barkami.
— Nie wiem, chyba już osiągnąłem limit podekscytowania i aż mój mózg nie wie, co robić w takiej sytuacji — zaśmiał się pogodnie. To nie tak, że się nie cieszył, bo cieszył się bardzo! Ale chyba jeszcze nie docierało do niego w pełni to, to już naprawdę koniec jego treningu i teraz już będzie wojownikiem.
— Też miałem nadzieję, że będziemy mianowani razem — westchnął cicho i stulił po sobie uszy. — Ale chyba nie zostało ci dużo do przerobienia, co nie? Pewnie niedługo i ty do mnie dołączysz, bo nie wiem jak ciebie, ale mnie mama strasznie przeciągnęła i szliśmy z materiałem jak burza — dodał, uśmiechając się lekko i trącając siostrę nosem w ucho. Bardzo chciał, by siostra dołączyła do niego jako wojowniczka jak najszybciej, zwłaszcza że, jak sama wspomniała, z całego miotu w klanie zostali już tylko oni...
— Nie wiem. Liść, albo może Łodyga, albo Kłos czy Kwiat, coś takiego prostego i zwykłego. Bo na pewno chcę zostać Nasięźrzałem — odpowiedział od razu, w zasadzie powtarzając to samo, co mówił Mętnej Kałuży. Nadal podobało mu się imię Nasięźrzałowy Kwiat, nawet jeżeli teraz już wiedział, że nasięźrzały generalnie nie kwitły i nie miały kwiatów. — A ty?

– Nawet jeśli zostałoby mi dużo, to mama daje mi taki wycisk, że przerobimy to w mgnieniu oka! Niedługo od tego polowania będę ciągle na kucaka chodzić – zażartowała – Także nie miziaj się tam za bardzo ze Ślimaczkiem, bo niedługo znowu będziesz mnie widzieć w legowisku. – puściła bratu oczko.
– Nasięźrzałowa Łodyga...hmm...ładnie brzmi – uśmiechnęła się – Oh, Nasiem na pewno zostaniesz! W końcu czyjeś imię musi plątać języki kociakom. A nawet jeśli, to ty dla mnie zawsze będziesz Nasiem. – terminatorka otarła policzek o szyje kocura – A ja? Hm, ja się nie czuję Cicho...Nie zrozum mnie źle, podoba mi się ten człon, ale nie czuje jakby oddawał mój charakter...przynajmniej już nie! Ale chyba chciałabym coś z rodziny, jak Cichy Trzask, Cichy Krok – powiedziała po chwili zastanowienia – Byleby nie Cichy Ogórek!

Zaśmiał się wesoło na jej żart, jednak jej kolejne słowa sprawiły, że uśmiech na mordce Nasięźrzała nieznacznie się zmniejszył. Potarł nerwowo nadgarstkiem prawej łapy o drugą łapę.
— Haha, tak... — odpowiedział, uśmiechając się nerwowo i trudno było stwierdzić, czy była to kwestia zawstydzenia, czy może chodziło o coś zupełnie innego.
Gdy otarła się o jego szyję, zamruczał cicho. Cieszył się, że dla niej zawsze będzie Nasięźrzałem, bo ona dla niego zawsze będzie Cichutką, jego małą, wycofaną siostrzyczką, nawet jeżeli teraz była już dorosłą, poważną kocicą, która zupełnie nie przypominała tamtej dawnej Cichutkiej!
— A może coś mniej bezpośredniego? Na przykład Cichy Deszcz, tak nawiązując do mamy? — zaproponował po chwili zastanowienia. — ... Albo Ogórkowa Cisza.

– Hmm, Cichy Deszczyk byłoby ładne – odparła po jakimś czasie – A Ogórkowa Cisza raczej nie. – zachichotała – Albo coś kompletnie nowego jak na przykład, eeee, Cichy Strumień! Albo Ciche Serce! – powiedziała – Albo jakbyśmy mieli podobne imiona, też by było fajnie! Na przykład ty byś był Nasięźrzałowa Łodyga, a ja Cichy Listek!
Przeciągnęła się. Terminatorka była trochę zmęczona treningiem, ale ceremonia brata dawała jej motywacji, aby go jak najszybciej ukończyć. – Myślisz, że będziemy mieli kiedyś młodsze rodzeństwo? – walnęła ni z tego ni z owego. – Zastanawiałam się nad tym ostatnio, wiesz? Mama podjęła się naszego treningu sama, tak o, chyba jej brakuje opiekowania się nad kimś.
Położyła się na ziemi, aby zaraz przewrócić się na plecy i wyciągnąć łapy w stronę nieba – Pomyśl, duży brat Nasio i duża siostra Cicha! To byłoby słodkie! Oh, może nawet bylibyśmy ich mistrzami!

Zmrużył pogodnie oczy i zaśmiał się, udając zaskoczenie tym, że Ogórkowa Cisza wcale się jej nie spodobała. Jak to tak! Przecież to było doskonałe imię, nie było powodu, by cokolwiek w nim zmieniać. Natomiast drastyczna zmiana tematu sprawiła, że aż zamrugał. Co?
— Ee, nie wiem, może? — odpowiedział szybko i nastroszył lekko wąsy. Nie spodziewał się takiego pytania i nie do końca wiedział, jak się z nim czuć. — Widocznie pilnowanie tylko taty jej się znudziło i potrzebuje czegoś więcej do ogarnięcia — dodał po jakimś czasie, siadając obok siostry. — Nie wiem. Mi by było chyba dziwnie z młodszym rodzeństwem — stwierdził w końcu, spoglądając czujnie na Cichą Łapę. Nie chciał być starszym bratem. Odpowiedzialność, jaka się z tym wiązała, była przerażająca — zwłaszcza że gdyby coś im się stało tak, jak ich braciom i siostrze, to by sobie tego nie wybaczył nigdy. W końcu wtedy, jako kocię, nie mógł zrobić nic, nic od niego nie zależało. A teraz, jako wojownik? To było przytłaczające.

– Hmm, chyba masz rację. Dwa kociaki i partner do wychowania jej wystarczą – zachichotała.
Przewróciła się z powrotem na brzuch i spojrzała na brata z troską – A mi by było dziwnie dzielić swojego ulubionego brata z kimś innym – puściła mu oczko, próbując rozluźnić atmosferę. Nie podziałało.
Mina terminatorki zrzedła. Zmarszczyła brwi, spoglądając na pointa i westchnęła – Nadal za nimi tęsknisz, co? – rzuciła po chwili ciszy. Podniosła się do pozycji siedzącej i wtuliła się w kocura – Ja też. – odparła – fakt, że nawet nie wiemy czy Rozświetlona Łapa i Pokrzywowa Łapa jeszcze żyją dobija mnie jeszcze bardziej. – mruknęła – czasami mam nadzieję, że zobaczę któregoś z nich przy wejściu do obozu, po czym mija dzień i po nich nadal ani widu ani słychu, a ja się czuję zawiedziona. Chociaż w przeciwieństwie do Foczej Łapy ich powrót jest prawdopodobieństwem – przełknęła ślinę, czując jak coś staje jej w gardle. Wszak to właśnie Cicha Łapa znalazła zmasakrowane zwłoki siostry i przyniosła je do obozu. Przed oczami nadal miała widok zakrwawionego ciała Foki, a w nosie czuła odór krwi, śmierci i psa.

Zaśmiał się, ale był to śmiech raczej cichy i krótki, nawet jeżeli Nasięźrzał nie chciał, by tak było. Nie chciał pokazywać tego, jak bardzo go boli utrata rodzeństwa, nawet jeżeli wiedział, że to przecież było też rodzeństwo Cichej Łapy i ona na pewno też cierpiała z tego powodu. Na jej pytanie westchnął cicho, ale nie odpowiedział; tyle zresztą wystarczyło, by siostra i tak zrozumiała, co siedziało mu w głowie. Zamruczał cicho, gdy się do niego przytuliła. Oparł na niej głowę.
— Mam nadzieję, że wrócą — powiedział cicho. — A jeżeli nie, to że są szczęśliwi i zdrowi tam, gdzie są — dodał i zamilkł na dłuższą chwilę, po czym w końcu polizał siostrę po uchu i wyprostował się.
— Chodź, może zapolujemy na coś — stwierdził, delikatnie odsuwając się od siostry. Wstał i otrząsnął futerko. — Zrobiło mi się smutno, a jak będę tak siedział w miejscu, to zacznę beczeć — dodał.

Chwila ciszy była uspokajająca. Lubiła takie momenty. Żadnych słów, żadnych zbędnych dialogów. Ot, futro w futro, razem tęsknią za rodziną. Sami.
Szczerze mówiąc to Cicha miała już zasypiać, gdy rozbudziło ją poderwanie się kocura. Na jego propozycje sama podskoczyła na równe cztery łapy – Dobry pomysł! Założę się, że złapię więcej zwierzyny od ciebie! – powiedziała pokazując bratu język i ulatniając się w głębie Ciemniej Puszczy.


/zt

HA! Organizm Koźlej Łapy uporał się z ciężkim choróbskiem! Kozioł był zbyt silny by sobie nie poradzić z czymś TAKIM. Oczywiście to nie była tylko jego zasługa a również Lodowego Potoka. Kocur znał się na rzeczy i dał mu dobre lekarstwa. Od razu gdy tylko się w pełni wyleczył to podziękował mu bardzo i powiedział, że upoluje mu dziś coś dobrego. Taki drobny prezent od niego by Lodowy Potok poczuł się doceniony. Bo ostatnio wydawał się trochę… ponurawy. Nie wiedział czy zawsze taki był czy coś się wydarzyło, że tak wyglądał. W każdym bądź razie, Kozioł tak jak obiecał, wyruszył na polowanie. Niestety ale łatwo nie było coś znaleźć w porze Nagich Drzew. Ah… Wracały wspomnienia… Pamiętał jak w mrozie wracał do klanu z pustym brzuchem. Jednak tym razem potrafił profesjonalnie polować i był pełen optymistycznej energii! Dlatego też w pewnym momencie wyczuł interesującą woń. Zaczął iść za jej tropem i wreszcie zobaczył swój cel. Był to czarno pióry Kruk. Kozioł oblizał się po pysku i szybko przeszedł do pozycji łowieckiej.
Co jakiś czas zatrzymywał się w miejscu i gdy tylko znalazł dobry moment… Ciap! Tak oto kruk szybkim sposobem został zabity.
– Szybko poszło. – mruknął cicho do siebie a następnie zabrał się za wylizywanie swojego pyska i łap z krwi.
/Mewa >:)))

Mewi Krzyk ostatnimi dniami dużo siedziała w obozie z powodu paskudnej pogody - nie chciała być na zewnątrz w czasie jakiejś zamieci śnieżnej, poza tym było zimno i nie chciała utopić się w śniegu. Nie licząc tego, srebrzysta nienawidziła jednak siedzenia bezczynnie, więc ostatecznie skusiła się, by wyjść, chociaż na krótki spacer.
Skierowała się w stronę Ciemnej Głuszy - liczyła, że w gęstym, ciemnym lesie śniegu będzie nieco mniej, a w razie czego będzie miała gdzie się schować. Kto by pomyślał, że właśnie tutaj na kogoś natrafi - i tym kimś był Koźla Łapa.
Początkowo kocur jej nie widział, gdyż zakradła się i schowała za jednym z krzewów, obserwując jego poczynania. Była praktycznie niewidoczna dzięki temu, że miała biało srebrzyste futerko, idealne do kamuflażu. Terminator usiłował zapolować na kruka, co wyszło mu całkiem nieźle - szybko pozbawił ptaszynę życia. Wtedy też wyszła z ukrycia i podeszłą bliżej, przejeżdżając ogonem po śniegu.
- Gratulacje, Koźla Łapo. Kto by pomyślał, że tak potrafisz polować - rzuciła, oglądając zwierzynę. Smaczny kąsek, musiała przyznać. Aż powstrzymywała się przed oblizywaniem na widok zwierzyny - w tym momencie chętnie by coś przekąsiła.

Faktycznie, Kozioł nie spostrzegł, ze ktoś właśnie go obserwował z ukrycia. Dlatego też spokojnie zdążył się wymyć zanim Mewa ukazała się mu przed oczami. Terminator zamrugał kilka razy ślepiami a następnie się wyszczerzył. – No widzisz, potrafię zaskakiwać. – machnął powolnie ogonem a następnie się przyjrzał wojowniczce. Kurcze… Teraz świetnie wtapiała się w otoczenie. Gdyby to on był teraz tym krukiem a Mewa by na niego polowała to by jego życie skończyłoby się w oka mgnieniu. Na całe szczęście był jej rówieśnikiem i raczej nie miała ochoty wtapiać swoje kły w jego szyje, nie?
Ostatnim razem jak rozmawiali nie skończyło się to za dobrze. Oboje sobie zrobili na złość i panna Mewa odeszła od niego oburzona. Teraz, nie wydawała się być na niego zła. A przynajmniej teraz.
– Poza tym ostatnio ciężko trenuje więc cieszy mnie to, że zauważasz moje postępy, Mewi Krzyku. –przymrużył swoje oczy i uśmiechnął się głupio.
Nie umknęło mu to, że Mewa jak zahipnotyzowana spoglądała na jego łup. Chwycił kruka łapą i rozbawiony, spojrzał się na srebrną kotkę. - Oh? Czyżby szanowna wojowniczka z klanu Gromu miała smaka na tego, ciepłego jeszcze kruka?- podniósł brwi ku górze i śmiał się cicho pod nosem z głodnej miny Mewy.

- Nie ma co się spieszyć. Ciesz się, póki możesz, że jesteś terminatorem - odpowiedziała i podeszłą bliżej, nadal oglądając zdobycz. Kiedy kocur chwycił kruka i spytał, czy miała na niego smaka, Mewa otworzyła szerzej oczy i spojrzała na niego z niedowierzaniem.
- Koźla Łapo, sugerujesz, że taka wojowniczka jak ja mogłaby mieć smaka na twoją zdobycz, wbrew Kodeksowi, że najpierw należy oddać ją dla starszych, kociąt i chorych? Czyżbyś nie dotarł jeszcze do tej części Kodeksu? - odparła z uśmiechem, zasłaniając się czymś, co miała raczej w poważaniu. Może w innych okolicznościach odpowiedziałaby zupełnie szczerze, przyznając, że owszem, miała ochotę na tę zdobycz - a nuż Kozioł by ją oddał biednej, głodnej Mewie - jednak teraz po prostu chciała odpowiedzieć nieco z przekąsem.

-Ja tam bym chciał być już wojownikiem. Wypadałoby w końcu. – miał już kilka księżycy na karku i gdyby dalej był terminatorem to… pewnie stałby się pośmiewiskiem całego klanu. No bo kto to widział być terminatorem w wieku prawie 40 ksieżyców??? On wolał jednak tego uniknąć.
– Nie zdziwiłbym się, że tak, bo bardzo ciekawa sztuka mi się trafiła.-uśmiechnął się łobuziarsko a następnie uśmiechnął się jeszcze szerzej bo już miał dobrą odpowiedź na słowa Mewy. – Z czego co się orientuje, starszyzna, chorzy a nawet kocięta są dawno nakarmieni. Wiem bo sprawdzałem. – uśmiechnął się pewny siebie. Specjalnie chodził tam i z powrotem by się dowiedzieć czy upolować coś świeższego innym. Większość albo była już pełna albo zaczynali swój posiłek. Możliwe, że sam Lodowy Potok coś tam wszamał ale przynajmniej Kozioł mu upoluje coś na kolacje w takim razie. No chyba że Mewa nie skusi się to wtedy zaniesie mu tego smacznego kruka. – Od kiedy jesteś taka szlachetna hmm? Rozumiem, że dbasz o swój wizerunek ale mnie nie nabierzesz, Mewi Krzyku. W głębi duszy jesteś cwaną i chytrą wojowniczką.- przybliżył swój pysk do jej pyska i uśmiechnął się głupio.
Kozioł mimo iż tylko kilka razy rozmawiali, wyczuł już tą udawaną idealność. Raz zachowywała się jak prawdziwa dama a innym razem… potrafiła zrobić komuś zabójczego psikusa.