Dzień był piękny, nieco bardziej chłodne, niż poprzednie… więc decyzja o wybraniu się na polowanie przyszła Roztrzaskanej Tafli niemal naturalnie! Chciała iść z którymś z braci, ale akurat ani Ogórkowowąsego, ani Rozżarzonego Kroku nie widziała w obozie, więc doszła do wniosku, że potupta sama. Najbardziej lubiła polować w lasach, bo tam zwierzyna się wydawała najbardziej obfita i śmiała… dzisiaj z jakiegoś powodu kusiło ją udanie się w okolice Małego Oka, żeby poszukać lubiących podmokłe tereny gryzoni i ptaków, ale koniec końców postawiła na Ciemną Głuszę. Opuściła więc obóz przez Wyrwę i ruszyła wzdłuż Wzburzonej Wody, doszedłszy do wniosku, że przez chwilę może poszukać również w okolicy potoku. Przeszła najpierw na jego drugą stronę, by mieć bliżej do Ciemnej Głuszy, i pociągnęła lekko nosem, po czym ugięła łapy i ruszyła pod wiatr, przed siebie. Jej zmysły pracowały w poszukiwaniu zwierzyny, a chociaż rozbiegane myśli często nie pozwalały jej się skupić, to jednak podczas polowania starała się utrzymać je na wodzy.

Szła cierpliwie, czekając, czy uda jej się wypatrzeć jakąkolwiek zwierzynę… oby zwierzynę, bo niekoniecznie się spieszyła na spotkanie z drapieżnikiem, chociaż wiadomo – w razie potrzeby na pewno by walczyła! Wolała jednak nie. W końcu jednak usłyszała… kwakanie. Kaczka! Odruchowo skierowała wzrok w stronę wody, na której akurat wylądowała nie jedna, a nawet cztery kaczki. No wszystko fajnie, ale… jeżeli jedna kaczka się spłoszy, to reszta też ucieknie, a cztery kaczki miały cztery pary oczu. Uch, och, ale przypał. To, że nie umiała pływać, było sprawą drugorzędną, bo strumień nie był na tyle głęboki, by było to konieczne, ale… no, liczebność kaczek ją przerastała. No nic. Zacisnęła lekko wargi, po czym zdecydowała się iść dalej, mając nadzieję, że kwakanie i głośne lądowanie ptaków nie przepłoszyło innej potencjalnej zwierzyny.

Kruczy Cień akurat spacerował po okolicy, gdy dostrzegł nieopodal Roztrzaskaną Taflę idącą wzdłuż strumienia, a zaraz po tym wiatr zaniósł jej zapach w jego kierunku. Kocur postanowił do niej dołączyć, widząc, że poluje. Sam się w sumie chciał wybrać właśnie na polowanie, a we dwójkę raźniej. Zbliżył się na chwilę i kiwnął jej głową na powitanie, żeby go zauważyła, a później sam ruszył na łowy. Lekko ugiął łapy i wyciszył krok, kierując się pod wiatr. Wzrokiem przesuwał po okolicy, niekiedy po ziemi w poszukiwaniu jakichś fizycznych tropów, jak choćby ślady łap, nóg, czy pozostawionych piór albo bobków. Kocur bardzo skupiał się na polowaniu, chociaż z tyłu głowy miał, żeby się za bardzo nie oddalać, aby w razie potrzeby pomóc Trzask w walce lub żeby ona pomogła jemu. W końcu nie był tak silny i doświadczony, jak chociażby jego własny dziadek.

Kruczy Cień nie znalazł zwierzyny. Nie miał tego szczęścia przynajmniej na razie. Los natomiast zesłał mu niewielkiego drapieżnika o długiej sylwetce i krótkich łapkach - gronostaja. Zwierzę zdawało się nie wiedzieć o obecności gromowego zastępcy, a on za to postanowił... zaatakować. Tyle, że nie tak od razu, oj nie. Kruczy Cień poprawił swoją pozycję łowiecką, równając głowę i ogon z grzbietem, obniżył łapy tak, żeby jednocześnie nie dotykać brzuchem ziemi i ruszył w miarę możliwości pod wiatr, uważając na to, gdzie stawia łapy, żeby gronostaj nie zorientował się o jego obecności, po czym ruszył w stronę drapieżnika. Skradał się do gronostaja na tyle, na ile mógł, kryjąc się przed jego wzrokiem oraz innymi zmysłami, a gdy już znalazł się wystarczająco blisko, postanowił zaatakować z zaskoczenia. Skoczył na niewielkiego drapieżnika, chcąc złapać go w swoje łapy i wgryźć mu się w kark.

Nic, nic i nic! Zwierzyny nie znalazła, drapieżników na szczęście też nie, wyczuła za to zapach Kruczego Cienia i jej oczy rozszerzyły się lekko, gdy zorientowała się, że zastępca dołączył do niej w polowaniu. Uch och ach, no to teraz będzie się musiała postarać! Kurczę, gdyby wiedziała, że jest w pobliżu, to by spróbowała z tymi kaczkami… ale teraz głupio było nagle się cofać w górę strumienia i znowu ich szukać i w ogóle, aaaAAAA. Miała ochotę krzyczeć, ale zamiast tego po prostu wzięła głębszy oddech, powiedziała sama sobie w myślach stanowczym głosem, że musi się ogarnąć i nie zachowywać jak głupi kociak, i z podejściem, że teraz to trzeba coś znaleźć, kroczyła dalej pod wiatr kilka kroków od strumienia, jeżeli się dało. Jeżeli wiatr wiał inaczej, to była gotowa go przekroczyć, oczywiście.

Starała się skupić na otoczeniu, ale rozpraszały ją wszelakie myśli na temat tego, że musi pokazać się z dobrej strony, bo Kruczy Cień w dowolnym momencie mógł podejść bliżej i zacząć ją obserwować, albo nawet zatrzymać ją na rozmowę!... a poza tym ciężko było się skupić, jak i tak nic nie było czuć, słychać, ani widać. Gdyby teraz coś zauważyła, to od razu by się skoncentrowała, tak by było, nie kłamię. No ale nic – niebieskooka kocica szła dalej przed siebie, poszukując zwierzyny, z jednej strony niespecjalnie przejęta, że dalej nic nie znalazła… a z drugiej nieco tym zaniepokojona, bo chciała się popisać przed Krukiem. No, i wykarmić klan, ale teraz priorytety były nieco inne.

Niestety, ale Krukowi nie udało się wykonać swoich planów w pełni. Może i podkradł się do gronostaja, którego bez problemu zaatakował z zaskoczenia, ale długi przeciwnik zwyczajnie sam z siebie się po prostu ruszał, więc wnukowi Trzmielej Gwiazdy nie udało się wgryźć się w kark gronostaja tak, jak to zamierzał, zamiast tego zostawił mu jedynie ślady po pazurach po bokach ciała, niezbyt głębokie na dodatek, ale na tyle, że ostre pazury kocura przecięły skórę. Kruk prychnął gardłowo na wyraźnie rozjuszonego łasicowatego. Koci wojownik zmrużył jaskrawożółte ślepia i obniżył głowę, przygotowując się do szybkiego ataku. Wtem rzucił się do przodu, udając, że chce zaatakować lewą łapą, po czym w ostatniej chwili je zmienił, wyprowadzając cios pazurami w kierunku głowy gronostaja. Nie celował w jakieś konkretne miejsce w związku rozmiarami przeciwnika, ale próbował przeszyć pazurami okolice oczu.

Markowanie ciosu wyszło mu w tym wypadku wyśmienicie. Gronostaj skuszony atakiem na łapę, która mknęła w jego stronę, rzucił się w jej stronę, a w momencie, w którym zniknęła z jego zasięgu, lądując na ziemi, prawa łapa kocura zahaczyła pazurami o mordkę gronostaja, tnąc miękką skórę jak rozgrzany nóż masło. Pazury Kruka nie dotknęły oka gronostaja, co było nie lada szczęściem dla niewielkiego łasicowatego drapieżnika. Inaczej niechybnie nie widziałby już na to oko przez bardzo długi czas, a może i nawet do końca życia.
Nie był to zbytnio wymagający przeciwnik, ale i Kruk nie był prawdziwym czołgiem, jak jego dziadek. Ba, łapy miał raczej chude, więc żaden z niego osiłek nie był, czy tego chciał, czy nie. W każdym razie był świadomy tego, że brakuje mu siły w łapach i zawsze będzie musiał powalczyć trochę dłużej od silniejszych kotów, żeby osiągnąć swój cel. W każdym razie zachęcony powodzeniem tym razem doskoczył do gronostaja, chcąc zaatakować go łapami z wysuniętymi pazurami w szyję i w miarę możliwości przyszpilić do ziemi.

NO SERIO? Wcześniej kaczki w grupie, siedzące w wodzie… a teraz SZCZURY? Nieprzyjemny dreszcz przebiegł przez ciało Roztrzaskanej Tafli. Gdzieś w pobliżu był Kruczy Cień i w razie czego by jej pomógł, bo sama na pewno nie porwałaby się na takie stadko groźnych gryzoni… ale niespecjalnie chciała mu przeszkadzać. Mogła mu przerwać polowanie i wtedy pewnie byłby niezadowolony, a tego nie chciała. Doszła więc do wniosku, że ominie grupę szerokim łukiem i skieruje się w głąb Ciemnej Głuszy. Może na suchym terenie między drzewami pójdzie jej lepiej, niż w okolicy wody.

Szybki, precyzyjny atak, którego Krukowi udało się wykonać, był gwoździem do trumny biednego gronostaja. Zwierzę właściwie niczemu nie było winne. To w końcu Kruczy Cień pierwszy się na nie rzucił, chcąc się go pozbyć z terenów i dostarczyć sobie odrobiny rozrywki, tymczasem gronostaj jedynie cierpiał. Przeciwnik czarnowłosego nie zdołał nawet go podrapać. Praktycznie nie miał szans w tym starciu, choć wcale nie trafił na najsilniejszego kota w Klanie Gromu. Ba, do takich zastępcy było daleko. Nawet jego siostra Konwalia miała w łapach więcej krzepy od niego. Pazury precyzyjnie cięły gardło i szyję gronostaja, a siła uderzenia odrzuciła na bok. Nie było już co zbierać. Gronostaj po prostu padł trupem, a wokół niego zrobiła się niewielka kałuża krwi, która wcześniej poplamiła i skleiła futro biednego stworzenia. Kocur westchnął ciężko, czując, że nawet trochę się zmęczył, po czym przysypał ziemią krew i wykopał obok dół, w którym zakopał truchło gronostaja, żeby nie zleciały się inne, te groźniejsze drapieżniki. Wyczyścił nieliczne plamy krwi na swoim futrze i ruszył na dalsze łowy na lekko ugiętych łapach, planując, aby wiatr wiał mu w pysk. Postanowił odejść nieco w głąb lądu, ale nadal trzymając się okolicy strumienia.

No tak – cóż innego mogło ją spotkać, jak nie kolejna porażka… a nawet nie porażka, tylko potencjalnie śmiertelne zagrożenie, gdyż właśnie takim był dla niej borsuk, którego rozpoznała po zapachu! Zawahała się lekko. Może te tereny nie były jednak aż tak bezpiecznie, jak się do tej pory wszystkim wydawało… może powinna wrócić jak najszybciej do obozu i powiedzieć o tym Trzmielej Gwieździe, oczywiście po drodze ostrzegając jego zastępcę? Koniec końców jednak stwierdziła, że może po prostu borsuk tędy przechodził jakiś czas temu… i ruszyła w inną stronę, dalej zdeterminowana, by jednak znaleźć zwierzynę.

Oddech pobliźnionej kocicy przyspieszył, podobnie jak bicie jej serca, gdy zorientowała się, że w pobliżu znajduje się pies… który polował na ich terenach… i był ogromny. Miała tego dnia ogromnego pecha, ale żeby aż tak? Spanikowana Trzask przypadła mocniej do ziemi i przesunęła się za jakiś krzew czy drzewo, żeby osłonić się przed wzrokiem psa. Wyglądała zza niego co chwilę, upewniając się co do tego, w którą stronę zmierza drapieżnik… i czy na pewno wciąż kieruje się w stronę wyjścia z Doliny Oka Gór. Dobrze, że nie w kierunku obozu… zapewne wracał do dwunogów. Słyszała szum w uszach, a ze stresu lekko drgały jej łapy, gdy czekała, aż psisko się oddali.

Być może dodatkowe osobniki wróciły z jakiegoś patrolu. Grupa zdawała się być dokładnie tą samą, na którą uprzednio natknęła się Roztrzaskana Tafla. Najwyraźniej chodzenie wzdłuż tego brzegu nie przynosiło im szczęścia do zwierzyny, co niechybnie było powiązane ze szczurzym stadem. Kruczy Cień nie był głupi, ani bohaterski, więc gdy tylko zauważył dziesięć szczurzych jednostek, zwyczajnie dał nogę za pas i ruszył w przeciwną do stada stronę, żeby tylko znowu się na nie nie natknąć. Oddalał się na lekko ugiętych łapach i ogoni wraz z głową na linii grzbietu, uważając pod łapy, żeby tylko nie zwrócić ich uwagi na siebie. Po przejściu sporej ilości długości drzew, mimo wszystko pilnując, żeby nie oddalać się za bardzo od wojowniczki, w końcu ponownie zaczął szukać zwierzyny, węsząc i badając teren.