Zamiast ziół w jej oczy rzucił się ogromny cień, cień wielkiego ptaka. Serce zabiło jej szybciej, a po chwili, kiedy ostrożnie uniosła wyżej łeb, dostrzegła siedzącego na gałęzi orła półtorej długości drzewa dalej. Jej oczy rozszerzyły się, a ona bez ani chwili zastanowienia powoli zaczęła wycofywać się do tyłu. Uważała oczywiście, aby iść cicho i pod wiatr, żeby przypadkiem jej zapach nie dotarł do ptaszora. Uważała również na to by nie nadepnąć na coś hałaśliwego. Gdyby udało jej się odsunąć na bezpieczną odległość, wówczas poszukałaby ziół w innym miejscu zapewne już z marnym skutkiem. Wróciłaby więc ostatecznie po resztę ziół, które zostawiła i wróciłaby wraz z nimi do obozu.

Pora Nowych Liści rozpoczynała się w najlepsze, on sam zaś wyzdrowiał, pozostawiając Jeżynowy Cierń jako ostatnią w lecznicy. Część pobytu spędził zastanawiając się nad wytropieniem samotnika, który zbiegł wcześniej, rozumiejąc ich przewagę nad jego osobą... ostatecznie jednak musiał przyznać, że opuszczenie terenów w pojedynkę nie byłoby roztropne i że Jeżynowy Cierń mogłaby chcieć mu towarzyszyć. Postanowił poczekać z podjęciem decyzji na jej osobę.
Wyruszył przed siebie, poruszając się pod wiatr, węsząc, obserwując i nasłuchując. Starał się zachowywać ciszę i żywił nadzieję na odnalezienie zwierzyny. Ostatnie jego polowania kończyły się walkami z drapieżnikami i odnoszeniem ran... tym razem zamierzał zaś przynieść na stos zwierzynę, nie zaś jedynie krople swej własnej posoki.

Jastrząb? Naturalnie, wolałby polować, jednakże nie mógł też pozwolić na obecność drapieżnika na terenach. Ostrożnie, poruszając się pod wiatr, ogon utrzymując na tej samej płaszczyźnie co resztę kręgosłupa ruszył w górę drzewa - głową w kierunku korony, pazurami wczepiając się w korę... i, oczywiście z starając się przy okazji zachować ciszę między innymi poprzez unikanie fragmentów podłoża - a następnie kory - mogących wywołać powstanie hałasu po zetknięciu się z jego łapami. W razie potrzeby na ugiętych łapach zastygał w bezruchu, usiłował również używać naturalnych osłon by zwierz nie przewidział jego ataku. Jeśli znalazł się wystarczająco blisko gałęzi spróbował z zaskoczenia doskoczyć miejsca na gałęzi przed ptakiem i uzbrojoną w pazury łapy zaatakować jego skrzydło. Bez sprawnego skrzydła jastrząb posiadał niewielkie szanse na wygraną.

Podjął próbę pozbycia się drapieżnika, jednakże teraz, gdy ten znalazł się wyżej od niego zaatakowanie ptaka było nadmiernie ryzykowne. Nie zamierzał ryzykować swojego życia i ewentualnego upadku. Uważnie obserwując opierzone ptaszysko rozpoczął ostrożnie schodzić z drzewa, ponownie wbijając pazury w korę i utrzymując głowę skierowaną ku koronie drzewa... I ku zagrożeniu. Poruszał się w pobliżu gałęzi, zastygając w bezruchu i używając naturalnych osłon, gotów do zejścia na jeden z konarów i zaatakowania najbliżej znajdującego się fragmentu ciała zwierzęcia w razie, gdyby ten zerwał się do lotu i znalazł w jego pobliżu.
Jeśli tego nie zrobił i jeśli udało mu się zejść ze zdrewniałej rośliny, zachowując ostrożność w postaci częstego oraz regularnego sprawdzania, czy jastrząb nie znajduje się w pobliżu wyruszył pod wiatr, rozglądając się, nasłuchując oraz węsząc w poszukiwaniu ewentualnej zwierzyny.

Kontynuował poszukiwania, nasłuchując, węsząc i rozglądając się wokół siebie, poszukując potencjalnej zwierzyny którą mógłby umieścić na stosie. W chwili obecnej żadnej takowej nie upolował. Naturalnie poruszał się pod wiatr i zachowywał ciszę.

Konwaliowy Sen wątpił, że ryzyko które podejmował gawron było warte śmierci, ostatecznie jednak pozostawało mu radować się tym wyborem.
Na ugiętych łapach, uważając by nie nastąpić na mogące wywołać hałas elementy podłoża kierował się w kierunku ptaka tak, by poruszać się pod wiatr. Ogon utrzymywał na tej samej płaszczyźnie co resztę kręgosłupa. Unikał wzroku ptaka używając naturalnych osłon oraz zastygając w bezruchu. Jeśli udało mu się dotrzeć wystarczająco blisko do skrzydlatego zwierzęcia wyskoczył ku niemu zamierzając przyszpilić go pazurami do podłoża i rozerwać gardło zębami.

Ukrył zatem gawrona, dokładnie zapamiętując miejsce w którym to uczynił by następnie ruszyć pod wiatr, rozglądając się, nasłuchując, węsząc i starając się zachowywać ciszę. W dalszym ciągu poszukiwał potencjalnej zwierzyny uznając, że przyniesienie na stos jednej tylko ofiary byłoby w jego wypadku nieporozumieniem.
Podczas poszukiwań odkrył jednakże że czuję zapach walki i krwi - tam też właśnie czym prędzej się skierował.

Jako przykładny (przyszły) wojownik postanowiłem wyruszyć na polowanie, poza treningami wolałem to niż odwiedzanie kociąt czy starszyzny... szczególnie że tym jednym umarła córka i są smętni. Nie lubię takiej atmosfery więc się nie wciskam w nią na siłę.
Skierowałem swe kroki do Ciemnej Głuszy - blisko do obozu więc Zamglone Jezioro nie może narzekać że to NIEBEZPIECZNE. Szedłem pod wiatr, na ugiętych łapach starając się zachować ciszę... i nasłuchiwałem przyglądając się otoczeniu.

/mg

Zatrzymałem się na chwilę by zobaczyć czy któryś z ptaków postanowi przysiąść na moment aby nabrać trochę tchu po tej gonitwie. Jeśli tak - to zacząłem skradać się na ugiętych łapach, pod wiatr, z ogonem zrównanym z linią grzbietu i uważając na cokolwiek co może wywołać hałas pod moimi łapami. Gdy ptaki zwracały na mnie uwagę zastygałem w miejscu, starałem się skradać po łuku i korzystać z naturalnych osłon. Gdy byłem dostatecznie blisko skoczyłem w kierunku ptaka z zamiarem skręcenia mu karku.

A jeśli nie postanowiły odpoczywać... to ruszyłem dalej po tej krótkiej obserwacji.

Może i medykiem nie jestem... ale rośliny są ciekawe, poza tym na pewno się przydadzą! Ruszyłem za interesującym mnie zapachem ciekawy co się za nim kryje.

Ehh a miałem nadzieję na jakąś roślinę... a kuna to nie posiłek, więcej futra niż mięsa. Poza tym jest prawie mojej wielkości! Aż tak się nie porywam do walki. Ale nie nie poddałem się i spędziłem nieco więcej czasu chcąc wyniuchać coś bardziej konkretnego.