A Ryk nie puszczała. Nawet nie drgnęła na piszczenie Ptak. Nic złego nie robi. JASNE, że nie. Skąd taki pomysł. Zwęziła źrenice, ale szła dalej przed siebie, chcąc dojść do lecznicy. Była obojętna też na to, że kocię zaczęło szamotać lapami w każdą stronę. Jak ją podrapię to gratulacje. Cudowny wyczyn.

Eh, moje wysiłki spełzły na niczym, a moja wielka idea została odrzucona przez wszystkich zanim w ogóle została wypowiedziana. A teraz przed przywódcą uciekać i walczyć nie było sensu, nie dlatego, że to przywódca i respekt czy coś, bo nie, po prostu teraz były przeciwko mnie dwa koty, a nawet ja umiem liczyć, że dwa na jednego to banda łysego i tyle mam do powiedzenia. Zdrajcy klanu, nie pozwalają się mu spontanicznie rozwijać i jeszcze mnie się czepiają!
-Gdybym potrzebował pomocy, to bym ją wezwał. Nikogo nie potrzebuję! Odbierają mi wolność!-wykrzyczałam, bo nie miałam zamiaru przestać krzyczeć, bo bycie noszoną nie należy do moich ulubionych rzeczy, takie mocne upupianie, a mnie za nie tak długo czeka ceremonia, o ile nikt mi jej za karę nie odsunie na późniejszy termin.
-Tak spadłam i nic mi nie jest.-zafukałam na przywódcę, znowu usiłując się wyszarpnąć z pyska łowczyni, w ten sam sposób co wcześniej, czyli szarpiąc się jak dzikus, machając nogami, próbując odbić się od ziemi i wierzgnąć mocniej.-A nawet jakby było, to to buduje charakter! Nie można być miękkim!-krzyczałam, rzucając się dalej, bezustannie próbując uciec.

Ku uldze Ryczącego Niedźwiedzia, przybył Krzywa Gwiazda. Oh gdyby tylko widział co tu miało miejsce. Cyrk. Spytał się o to swoją drogą Ptak, która mu odpowiedziała MIAU MIAU MIAU JESTEM GŁUPIA. Do tego przynajmniej sprowadzała to Ryk. Miała swoje zdanie na temat tego co właśnie ujrzała. A słowa kocięcia szczerze ją bawiły. Odbierali jej wolność, nic jej nie jest i buduje charakter. Oczywiście, że tak. Na pewno. Gorzej tylko, że biała nie przestawała się wiercić i medyczka miała szczerze tego dosyć. Ale nie mogła jej puścić, bo znowu sobie coś zrobi. Jednocześnie nie mogła trzymać ją w szczękach zbyt mocno, bo zrobi jej krzywdę. Więc po prostu liczyła na szczęście, że biały szczyl jej się nie wyrwie. Już nie zwracała nawet uwagi na to, że nie wiedziała, że Ptak mówi na siebie w różny sposób.

I skąd to zdziwienie, że zapomniałam o grzeczności? Każdy by zapomniał o tym, jakby go ktoś trzymał za kark bez powodu. Poza tym celowe narażenia życia, pfff, kto tak mówi ten tak mówi. Ból hartuje, teraz poboli, to później będę gotowa na więcej cierpienia, przez co w walce nie zmięknę. Skóra ma być twarda i wytrzymała, ciało ma takie być, zwłaszcza, jak chce się iść do przodu. Ale nie zabronię Krzywemu udawać, że nie słyszy co mówię, albo że inne koty też mówią różne rzeczy. Chce ignorować rzeczywistość, jaka mu nie pasuje, to niech ignoruje, a ja będę czymś takim gardzić, bo żaden przywódca nie powinien tak robić. Zamknięcie na głos innych i potrzebę poszukiwania, to dopiero świadczy o starości, a nie ilość przeżytych księżyców.
-To bezsensowny argument! To, że jestem dorosła nie sprawia, że muszę się dawać każdemu oglądać!-noblesse oblige jest złe i niepoważne!-Zatem szykuj zad przywódco!-zafurkotałam cała zła, bo nic mi nie było. Coś pobolewało, coś ten, ale to nie było nic wielkiego. Bardziej zastanawiałam się czy na mnie nakrzyczy za moje słownictwo, ale uważam się za dorosłą więc mogę go używać, poza tym on sam mówi tak przy mnie, używam tylko jego słów.-I szopki nie odstawiałabym gdyby nie naruszano mojej sesji rozwoju!-kolejne miauczenie, bo taka prawda. Jakby medyczka tu nie przyszła, to bym nie krzyczała i nasz szanowny przywódca by sobie mógł spać dalej. Przepraszam, następnym razem postaram się krzyczeć ciszej, albo od razu przejdę do używania pazurów.-I kto idzie ten idzie!-zakrzyczałam jeszcze raz, bo ja nigdzie nie szłam, mnie nieśli. Szarpałam się więc dalej, mocno, próbując po raz setny uciec z chwytu kotki w taki sam sposób, jak robiłam to do tej pory, nic się nie zmieniało i chociaż zmęczona troszkę już tym byłem, to wola walki we mnie silna jest i nikt nie będzie mi przerywał moich zajęć wzmacniających duszę!

Co Ryk na kolejne poczynania Ptak? Gęba w dół, biały kociak dupą na ziemie.
- Mam dosyć. To kocię spało z drzewa, weszło na nie ponownie i zrobiło sobie PONOWNIE krzywdę. Próbowało uciec i zrobić to trzeci raz. Ptak jest niespełna rozumu. Ona nie chce mojej pomocy, więc jej nie dostanie, póki sama nie przyjdzie.
Kotka była nienormalna, więc niech leci dalej w te swoje pierdołowate pomysły. Ryczący Niedźwiedź nie potrafi jej pomóc. Potrafi za to pójść do Zimna. Ale czy to robi? Absolutnie nie. Ptak ją już na tym etapie brzydzi. Aczkolwiek jeśli biały kotek zmieni zdanie to lecznica stoi otworem. Z medyczką o wykrzywionej z szoku i obrzydzenia mordzie, ale jest otwarta dalej. Pozostawiła kocię z Przywódcą. Może on sobie da z nią radę. Bo ona nie dała.
//zt

Poczułem jak drga mi dolna powieka w prawym oku. Że też akurat takiej dobrej wojowniczce trafiło się... takie kocię. Wziąłem głębszy wdech i już miałem się odezwać kiedy... Ryczący Niedźwiedź po prostu puściła Ptak. Uniosłem lekko obie brwi, przyglądając się jej i wsłuchując w to co mówiła, i... Cóż, musiałem przyznać jej rację. Ptak zachowywała się niepoważnie i szamotanie się z nią mijało się z celem, tak samo jak moje możliwie dalsze upomnienia. Nie zmieniało to jednak faktu, że Ryk nie powinna w ten sposób traktować możliwego pacjenta; tak na przyszłość, bo w tej sytuacji byłem ją w stanie zrozumieć.
— Cisza. Nie zamierzam już odpowiadać na twoje lekceważące odpowiedzi. Jeżeli nie rozumiesz powagi sytuacji, najpewniej twoja własna matka ci ją uświadomi — mruknąłem oschle, mrużąc ślepia gdy przyglądałem się białofutrej. Na Gwiezdnych, dlaczego znowu jakieś kocię zachowywało się w taki sposób? Najpierw Świetlik, teraz Ptak, która dwukrotnie wspięła się na drzewo i pomimo upadków znów chciała sobie zrobić większa krzywdę? Doprawdy, coś było nie tak. Ruchem ogona zawołałem do siebie najbliższego i obecnego w okolicy wojownika, padło na Kruchego Pazura, którego poprosiłem o natychmiastowe przyprowadzenie do mnie Powracającego Zimna. Gdy kocur odszedł, ja siłą bądź nie - pilnowałem, by Ptak nie ruszyła się ani na krok aż do przyjścia jej matki. Gdy kocica przyszła, spojrzałem na nią z błyskiem irytacji w ślepiach. — Nie wiem skąd Ptak wysnuła tak dziwaczne wnioski, ale proszę, naucz swoje kocię odrobiny rozumu i szacunku do starszych. Ptak dwukrotnie spadła z drzewa, próbowała wspiąć się na nie ponownie, a gdy Ryczący Niedźwiedź starała się zabrać ją do lecznicy, zaczęła się szarpać i wrzeszczeć, że jest dorosła i odbieramy jej wolność, a ona tylko kształtuje charakter, poprzez jawne narażanie własnego zdrowia. Chciałbym przemilczeć fakt, że zwracała się do mnie bez jakiegokolwiek szacunku, ale mam dosyć tego rodzaju bezczelnego zachowania pośród kociąt, które sądzą, że wolno im wszystko! Doprawdy, może ty przemówisz jej do rozsądku, w końcu to twoje kocię — odparłem stanowczo, rzucając Ptak ostatnie, karcące spojrzenie nim zostawiłem ją w łapach matki. Nie mogłem dawać sobie wchodzić na głowę; koniec. Odszedłem z lekka sztywnym krokiem, wracając na skałę.

/zt

Zostałam puszczona i upomniana przez Ryk, która w końcu zrozumiała o co mi chodziło! Dokładnie, jak będę potrzebowała pomocy, to przyjdę. Takie rozwiązanie jest dla mnie dobre. Nie dla każdego kota, bo niektóre się boją pójść po pomoc, poprosić o rozmowę, więc do takich trzeba samemu iść, ale ja takim kotem nie jestem, ja jak czegoś chcę, to po to pójdę i to wezmę.
Wytrzepałam się porządnie, czując jak bardzo ośliniony karczek mam i zaraz kolejne upomnienie zostało skierowane w moją stronę, które było po prostu nielogiczne, bo moje odpowiedzi nie były lekceważące. Zastrzeganie sobie prawa do bycia niedotykaną przez innych bez mojej zgody? Mówienie językiem dokładnie takim, jak przywódca mówi? A może lekceważące jest moje podejście do tego jak widzę swoje potrzeby i chcę je zaspokajać w sposób taki, jaki uważam dla mnie za odpowiedni? A może lekceważące jest mówienie prawdy o tym co się stało i o tym jaki to ma cel? Nie widzę tutaj nigdzie lekceważenia.
Jednak kiedy tylko kot zbliżył się, a przywódca zaczął do niego coś mówić, ja odpaliłam sprint i ruszyłam przed siebie, korzystając z ich nieuwagi, starego wieku przywódcy i dezorientacji wojownika. Obóz co prawda duży nie jest, ale drzewa są wszędzie, nory są wszędzie. Wcisnę się gdzieś skąd mnie nie wyciągnął, albo wespnę się gdzieś skąd będą bali się mnie ściągnąć.

Z/T jak kości pozwolą

  Trudno było nie usłyszeć nowego zamieszania, a kiedy Kruchy Pazur wspomniał o Gwieździe, Niedźwiedziu i Ptaku, to już sam ten zestaw sprawił, że Liść przeczuwał kłopoty. Oczywiście matka nie zabrałaby go ze sobą, toteż tuż po tym jak wyszła, sam wymknął się z nory i trochę okrężną drogą zbliżył się do głazu, starając się uskutecznić wszystkie wskazówki co do skradania, jakie ostatnio przekazała mu Ptak. Ugiął drobne łapki, położył ogon płasko w linii i uważał na śmieci na ziemi. Nawet schował się na chwilę za jednym z kamieni po drodze, tylko jakoś tak o wietrze nie miał kiedy pomyśleć. A może i za bardzo nie miał jak, bo obóz był okrągły, skryte drogi do głazu były tylko dwie.
  Usłyszał parę ostatnich słów Krzywego i nie brzmiało to dobrze. Mina matki też nie była dobra. Mały, szary łebek siedział w kępie traw i obserwował całe zajście oczami jak dwa jajka.

Znowu w życiu mi nie wyszło, bo jednak przywódca, to przywódca, może kości go bolą ze starości, ale kociaka dogoni. Do tego zawołali mi matkę, chociaż ona nie przyciągała mojej uwagi tak bardzo, jak przywódca, którego chyba jedyną rolą w klanie jest przyjście pogadanie podniosłych i niby mądrych rzeczy i pójście sobie, mówiąc, że wszyscy zachowują się nieodpowiednio i bez szacunku. Sam innych nim nie zaszczyca. Może koty by myślały o nim lepiej, gdyby wyjął swój stary nos z własnego zadu i zaczął robić coś pożytecznego, bo na razie to tylko krzyczy ze swojego kamienie, że ktoś umarł albo ktoś imię zmienia. Tak samo teraz, czułam, jak Ryk sobie ze mną świetnie radzi, jednak on musiał przyjść i pogadać. Musi, bo się udusi.
Tak czy inaczej moją uwagę przyciągnęło coś innego. Tylko dlatego, że zajmowałam pozycję jaką zajmowałam, zdołałam dostrzec skradającego się brata, strasznie mocno go w myślach chwaląc za to jaką dobrą robotę odwala. Z racji, ze słowa przywódcy nie zrobiły na mnie najmniejszego wrażenia, a dopytywania matki.
-A czy to ma znaczenie co to znaczy? Czy w obliczu opinii przywódcy moja obrona ma jakiekolwiek sens. Jego słowa są nadrzędne.-przekrzywiając łeb na book spojrzałam na matkę zwężonymi źrenicami.-Poza tym czy to nie jest kłamstwo, że chciałby przemilczeć mój "brak szacunku", jednak zaraz po tym mówi wszystko?-wytrzepałam się jeszcze raz, po czym od razu ruszyłam do zabawowego ataku na brata, żeby rzucić się na niego od przodu, rozkładając szeroko łapy, żeby go objąć za szyję i ząbkami chwycić za sierść na głowie. Nie zapomniałam o głowie i łapie, jednak jak zaboli, to dobrze, to bardzo dobrze. Kiedyś zostanę pogryziona i będę musiała z ranami walczyć. Niech brat też się uczy, że musi używać całej siły nawet gdy ktoś jest uszkodzony. Nie ma litości na tym świecie.

  Nastawił uszka i słuchał. Nie był pewien, czy Ptak go zauważyła wcześniej, czy nie, nie wyglądało na to, skoro rozmawiała z matką... albo nie chciała go nakryć, dobra siostrzyczka.
  Nie, jednak nie dobra.
  Najpierw zjeżyło mu się futro, a dopiero potem nadeszła decyzja. Jeśli spróbuje zwiać, to i tak już jest spalony, więc może lepiej było stawić czoła temu, co się działo. Może z tego wszystkiego matka zapomni, że nie powinno go tu być. Liść przycupnął na ziemi i wyczekał na moment, by unieść się z przednimi łapami w odpowiedzi na atak białej. Plan miał mniej więcej taki sam, złapać ją za barki i przewrócić, korzystając z nieco większej już swojej masy. Nie używał pazurów, a zębami sięgał tylko do kłaków, jak zawsze, toteż wszelkie pogryzienia ze strony Ptaka byłyby dla niego mocnym zaskoczeniem.

Eh, no i się nie udało. Dzisiaj mam taki dzień niepowodzeń. Spadam z drzewa, łapią mnie koty, nie mogę się z bratem pobawić. Życie to dramat! Chociaż tyle, że miałam pomocnika w postaci brata mojego, co to odwrócił uwagę mamy i podjął się walki. Odważnie, dobrze. Na pewno go później pochwalę. Niestety rozstaliśmy rozdzieleni zanim się w ogóle spotkaliśmy. Mama powiedziała więcej niż dwa zdania, co przykuło moją uwagę w dziwny sposób, jednak czy pozytywny?
Przekręciłem łepek, na drugą stronę niż wcześniej, wpatrywałem się w nią sekundę, z niezrozumieniem.
-Zachowywanie się za młodo jak na wiek jest złe, ale za staro jak na wiek, jest dobre? Edukowałam się i zostało mi to przerwane, mam prawo być nie w humorze.-wyjaśniłam się, spoglądając na brata licząc, że nie odejdzie, że mnie nie porzuci zostawiając samą z matką. Bał się jej? Dlatego się skradał, zapytał czy może z nią iść, czy nawet nie próbował? Cóż, ja się niczego nie bałam, nawet jej. Strach jest dla słabych. Co prawda brak strachu jest dla głupich, jednak trzeba bać się tego czego powinno się bać, a nie czegoś co nie stwarza żadnego zagrożenia.
Pacnęłam sobie zadkiem na trawkę i siedziałam tak, spoglądając cały czas na Liścia wybałuszastymi oczyma.-Coś jeszcze potrzeba ci wiedzieć? Coś wyjaśnić?-zapytałam się matki, nie wracając do niej wzrokiem, bo młody kocurek był ważniejszy dla mnie teraz.

No i został nakryty z kretesem jeszcze przed tym, jak Ptak się na niego rzuciła. Ten moment niepewności został przykryty atakiem siostry, by za chwilę powrócić ze zdwojoną siłą. Odskoczył od łapy matki, która zjawiła się między nimi, spojrzał na nią, spojrzał na Ptaka i czuł się rozdarty.
— Ona wcale nie chciała źle... — zaczął trochę bez zastanowienia, bo przy całym zajściu go przecież nie było. — To... to jest moja wina... — wypalił nagle, przenosząc wzrok na Zimno. — Powinienem jej pilnować... — Liść stulił uszy w niepewności dla tego, co miało się teraz stać, ale to co mówił, było dla niego prawdą. Czuł się odpowiedzialny za siostrę. Za każde z nich.

Przytaknęłam na jej słowa, nie patrząc na nią.
-Nie prosiłam o pomoc, nie potrzebowałam jej, miałam prawo być niezadowolona, że ktoś łapie mnie za kark i próbuje nieść gdzieś.-wyjaśniłam szybko, bo nawet jeśli medyczka widzi rannego, to jeśli ten nie chce pomocy, to nie powinna pomagać, no chyba, że ranny jest nieprzytomny i nie może zdecydować.-A Krzywa Gwiazda często mówi, że ktoś nie ma do niego szacunku. Zwykłe słowa odbiera jako obrazę. Zanegowałam tylko jego wątły argument. Może tylko szuka pretekstu, żeby odsunąć moją ceremonię. Chyba lubi mieć niepotrzebne koty w klanie. W końcu, jak nikt nic nie umie, to nikt mu ciepłego miejsca na omszonej nie zabierze.-mówiłam dalej, obserwując Liścia, otoczenie, a i w końcu w nią wbijając puste spojrzenie żółtych ocząt.
Liść choć nieudolnie próbował pomóc, to starania doceniam. Odwaga, bracie, odwaga. Jego waleczność napawa i mnie chęcią do boju. Widać rodzeństwo jest ze sobą bardziej złączone niż myślimy. To specjalna więź, zwłaszcza tutaj, między nami, tylko śmierć ją zerwie i tylko w tym życiu, w kolejnym odnajdziemy się bez problemów. Zawsze go dogonię, a potem przegonię i zachęcę do podjęcia mojego wyzwania, by mnie złapał i był na równi.
Westchnęłam ciężko i przekrzywiony łepek przeważył na bok, a ja miękko uwaliłem się na ziemi, na boku, przeciągając się na trawie, wczepiając się pazurami w nią, żeby się przesunąć.
-Nigdy nie myślałam, matko, że zadowolą cię bezużyteczne kocięta, które nic nie umieją i do niczego dążyć nie będą dopóki ktoś im nie będzie kazał tego robić.-wyciągnięta na ziemi zastygłam w bezruchu, łypiąc na kocicę okiem.
-I nie będę przepraszać Krzywej Gwiazdy, był nieuprzejmy, jego obecność tutaj zmarnowała tylko czas mój, Ryczącego Niedźwiedzia, Kruchego Pazura i twój. Przeproszę tylko Ryczącego Niedźwiedzia. Jej determinacja i chęć pomocy jest godna podziwu. Jej wolę walki ze mną będę doceniać, a pustych monologów przywódcy nie. Jako, że jesteś mamo bardzo silna kocicą, powinnaś podzielać moje zdanie w tej sferze.-przyglądałam się jej, leżąc u jej łap całkowicie zrelaksowana, dając wrażenie, jakby cała sytuacja była mną, albo raczej jakbym ja była ponad nią, bo ta jest jasna i oczywista.