Doszły go wieści, że nocą na niebie spadały gwiazdy. Nie mógł tego przegapić, nie gdy teraz był uczniem i mógł wychodzić ze swojego legowiska i chodzić bez przeszkód po obozie. Ale z kim mógł spędzić ten magiczny czas? Kto zasługiwał na to, aby mu pokazać ten cud natury? Ano właśnie Jaśminowa Łapa. Zaprosił ją tu, co mogłoby wyglądać jak randka, ale przecież to nie była randka! Prawda?! Byli tylko przyjaciółmi, nikim więcej.
Przygładził swoje futro na piersi, mając nadzieję, że ta przyjdzie. Powiedział jej w końcu tak dość szybko, gdy ta wychodziła na trening, że chce jej coś pokazać i ma przyjść, gdy zapadnie zmrok na łysy krąg. Oby przyszła... Nie chciał oglądać gwiazd samotnie.

//Jaśminowa Łapa

A no przyszła, w końcu co innego miała zrobić? Nie chciała zawieść nikogo, a Gładka Łapa (swoją drogą śmieszne imię, jakby go babcia na przyjęcie w gościach ulizała) wydawał się być dość podjarany, więc tym bardziej nie wypadało sprawy olać. W ogóle kto olewa zaproszenia bez wcześniejszego uprzedzenia? Tak czy inaczej srebrna widząc złote futerko skierowała się ku niemu, by siąść sobie obok.
- No więc? Co takiego wspaniałego miałam zobaczyć - miauknęła w geście a'la przywitania, zerkając na kocurka z ukosa, wyczekując odpowiedzi. Jak już została tu zaciągnięta, to chyba po coś, nie?

Przyszła! Nie mógł w to uwierzyć, a raczej... mógł. Przecież... Dlaczego miałaby nie przyjść? Czemu się tym tak przejmował? Nawet gdyby się nie zjawiła, przebolałby to jakoś i pooglądał gwiazdy w samotności. Uśmiechnął się do niej, klepiąc miejsce obok siebie.
— Zaraz zobaczysz — miauknął tajemniczo, wskazując łbem na niebo. — Widzisz o tamtą gwiazdę? — Machnął łapą w kierunku ciemności rozciągającej się nad nimi, oświetlonej małymi punkcikami. — Niedługo spadnie. A raczej... Będzie ich mnóstwo! To będzie coś pięknego, mówię ci.
Już nie mógł się tego doczekać. Chciał ujrzeć tą niesamowitą rzecz na własne oczy i cieszyć się tą chwilą u boku przyjaciółki.

Zaraz zobaczy, tak? Uniosła jedną brew z powątpiewaniem, po czym usiadła sobie obok złotego i skierowała wzrok w górę, szukając punktu na który patrzył. Owszem, lubiła patrzeć w gwiazdy, obserwować zmiany na niebie i wzory, w które układały się niektóre z większych okazów świecących kropek. Miało to swoją systematyczność i układ, co w pewien sposób pręgowaną intrygowało. I kiedy wreszcie powiedział o co mu chodzi, jej pierwsza reakcja była lekko jakby negatywna.
- Istniejące gwiazdy nie spadają mysi móżdżku - skarciła go, na chwilę zerkając w złoty pysk, by potem znów zwrócić spojrzenie na niebo - To niemożliwe, bo są na niebie od zawsze i jak by spadały, to potem niebo byłoby zupełnie bez gwiazd. To są jakieś nowe dziwne, pojawiają się tylko na chwilę. Słyszałam od mamy. Mówiła, że wtedy gwiazdy płaczą, co szczerze uważam za głupie, bo przecież nie mają powodu by płakać. - Dodała już swoim "poprawienie okularów nerdowskim gestem" tonem, jednak nie odrywała wzroku od ciemności w górze. Jak tu wszystko ładnie widać! Nigdy spadających gwiazd nie widziała, więc jak na razie czuła mocne podekscytowanie i sceptyzm mieszające się wewnątrz jej płuc. Ale jak na razie, niebo wyglądało jak zawsze.
- Słyszałeś kiedyś od kogoś o spadających gwiazdach? - spytała zaraz, jakby chcąc dowiedzieć się czegoś więcej.

Naprawdę? Wcale o tym nie wiedział. A raczej domyślał się, że nie wszystkie spadały, ponieważ co noc były widoczne na niebie. No chyba, że chmury je wcześniej zakryły, to wtedy rzeczywiście ich nie było. Zapatrzył się w niebo, słuchając Jaśminowej Łapy, uśmiechając się pod nosem. To było... przyjemne spotkanie. Nie żałował, że zaprosił tu przyjaciółkę.
— Tak. Z plotek. Dlatego teraz tu jesteśmy, ponieważ chcę je zobaczyć na własne oczy. Nie mogę się doczekać. Mam nadzieję, że żadnej nie przeoczę. A ty? Skąd o nich słyszałaś. Brzmisz na mądrale. — Dał jej kuksańca w bok. — Możesz się pochwalić. Chętnie posłucham jakiejś historii na temat nieba.

Kotka wydała z siebie niezadowolony, cichy pomruk po spotkaniu z dźgnięciem w bok, a sam Lśnienie mógł zobaczyć sławne ,,bombastyczne boczne oko", ale poza tym kotka nie odezwała się w tej kwestii ni słowem, nie chcąc szczerbić sobie języka, uważając iż wystarczająco dała znać o swojej niechęci do zaistniałej sytuacji. Zaraz potem, nie chcąc być niegrzeczna czy coś, wypuściła ciężko przez nos powietrze.
- Od kogoś bliskiego. Opowiadała mi czasem różne bajki i tak dalej, ale to nic bardziej wartościowego- stwierdziła zaraz, a po chwili milczenia zacisnęła na moment wargi. - Więc wolałabym sobie to odpuścić i skupić się na gwiazdach - dodała wręcz olewającym, cichym i rozlazłym tonem, który wsiąkał w otoczenie.

Coś nie miała humoru. Czyżby coś się stało? Może trening nie szedł jej tak jak z góry zakładała? Nie za bardzo wiedział jak ją pocieszyć, więc zgodził się na jej propozycję i zapatrzył w niebo. Cisza się przeciągała, a jego oczy próbowały wypatrzeć jakikolwiek ruch w tej ciemności. I wtedy... Tak! Coś przeleciało! Uśmiechnął się szeroko, wręcz z zachwytem wypuszczając powietrze z pyska.
— Widziałaś to?! Spadła! Naprawdę spadła! Czyli to nie była żadna bajka!

Lecz Jaśmin nie specjalnie słuchała, a zamiast tego wlepiła ślepia w niebo, szeroko otwartymi oczami rejestrując pierwszy, a zaraz potem kolejny ruch. Śmigające po niebie linie, pojawiały się co chwila czasem osobno, czasem w skupiskach, szybko zaraz znikając. Tworzyły cudne, cienkie, jasne nitki na czarnym sklepieniu, które bardzo szybko zostawały przez tą czerń pochłonięte. Oh, naprawdę musiałby się zdarzyć teraz cud, żeby kotkę wybudzić z transu w który wpadła w tym momencie. Tak, to na pewno będzie teraz jej ulubione zajęcie. Coś nieodkrytego, tajemniczego i tak godnego uwagi! Uhhh, gdyby tylko mogła się przyjrzeć temu bliżej! Skąd one się biorą? Musiała wiedzieć! Na razie jednak pozostawiła te myśli na potem, jedynie w głowie zapisując zadanie, by dopytać potem kilka osób o owe zjawisko.

Oglądał to zjawisko aż do momentu, gdy gwiazdy zniknęły za nieboskłonem. To było piękne, wspaniałe i majestatyczne. Ciekawiło go gdzie te jasne punkty zakończyły swoją podróż. Czy spadły na ziemię? Jeśli tak... To jak daleko? Czy istniała możliwość znalezienia ich i na przykład przyniesienia do klanu? Wtedy mogliby się uznać za prawdziwych wybrańców Gwiezdnego Klanu. Nikt inny przecież nie zdobyłby gwiazdy...
Przysunął się bliżej Jaśminowej Łapy, patrząc na jej pełen skupienia pyszczek. Cieszył się, że sprawił jej tą przyjemność. Lubiła odkrywać różne rzeczy, więc niebo tym bardziej. Właśnie! Przypomniało mu się, że przecież wspomniała coś o tym, że mówiła coś o jakichś bajkach. Może to było dziecinne, ale chętnie by posłuchał opowieści z pyska przyjaciółki. W taką chwilę jak ta, takie różne historie mogły wzbogacić noc.
— Jaśminowa Łapo? Bo wspominałaś o tych bajkach, które ci opowiadano. Znasz jakieś dotyczące nieba? Fajnie byłoby czegoś posłuchać, tak klimatycznie.

Czar prysł w momencie, w którym Lśnienie postanowił spytać o bajki. Uh, przecież powiedziała, że nie są interesujące, czego on jeszcze chciał? Może nawet nie były tyle nie interesujące, co po prostu żenujące i nie specjalnie miała ochotę strzępić sobie na nie języka. Westchnęła przez nos z jakimś zrezygnowaniem i niezadowoleniem, nawet odrywając wzrok od nieba, by przymknąć na moment oczy i opuścić głowę. Zaraz jednak zerknęła z ukosa na Lśnienie, jakimś takim oceniającym wzrokiem, jakby próbowała ocenić czy to wszystko jest warte jej duchowej destrukcji. Potem wydała z siebie dźwięk zamyślenia i...
- Nah - Krótkie i zwięzłe, niby od niechcenia, po którym wróciła do oglądania nieba.

— No Jaśminowa Łapooooo, proszęęęęę — wydał z siebie długie zwodzenie, opierając łeb na jej barku. Tyle się chwaliła i chwaliła, a gdy co do czego to nie była zbyt chętna, aby dzielić się opowieściami. A był naprawdę tego wszystkiego ciekaw. Przecież znał ją i wiedział, że na pewno niczego głupiego by mu nie opowiedziała. Nawet taka mała ciekawostka odnośnie nocnego nieba, byłaby dla niego już czymś niesamowitym. Mało w końcu znał się na tym wszystkim.
— Daleeej. Jestem pewien, że to nie jest głupie. Nie musisz się wstydzić — zachęcał ją, naciskając na nią dalej.

Kotka zrobiła side eye na Gładką Łapę, gdy ten postanowił naruszyć jej zmaltretowaną przestrzeń osobistą. Nic nie mówiła, chociaż jej mina mówiła sama za siebie. I tkwiła tak do następnej części wypowiedzi, gdzie już całkowicie złoty wlazł z buciorami w jej strefę komfortu, kotka uniosła drugą łapę i położyła ją na pysku Gładkiej Łapy, chcąc go jakoś od siebie odepchnąć.
- Obawiam się, że zabieranie mi tlenu nie pomoże ci w uzyskaniu odpowiedzi - mruczy z jakimś sceptyzmem w głosie, po czym wzdycha przez nos, przymyka oczy i czuje, jak zażenowanie gromadzi jej się w gardle. Rzuciwszy jeszcze raz jakiś dziwnie obrażony wzrok w stronę terminatora patrzy gdzieś w bok, kierując uszy w tył.
- Kiedyś z księżyca na ziemię zostały zesłane srebrne koty. Tam u góry było im o wiele lepiej, nie czuły głodu ani zmęczenia, więc kiedy spotkały się z ziemskimi realiami i niebezpieczeństwami, nie wiedziały co ze sobą zrobić. Wałęsały się po dolinach, szybko tracąc nadzieję na przeżycie, podczas gdy koty o innej sierści szybko przyswajały się do otoczenia. Wtedy pewien księżycowy mędrzec, zwrócił się o pomoc do wielkiego kota słońca, który przewyższał najwyższe sosny w dolinie, by ten pomógł im zaakceptować nowe warunki. Wtedy, widząc pełne nadziei oczy księżycowych kotów, Kot Słońca zesłał na ich mędrca dar niespotykanej mądrości, a na resztę kotów talenty, które miały się ujawniać z czasem, zalecając cierpliwość. W ten sposób, po jakimś czasie księżycowe koty zabłysnęły na tle innych. Ale potrzebna im była do tego cierpliwość, czy coś. A przynajmniej tak zgaduję - zakończyła wzruszając ramionami obojętnie, jakby zajęta czymś innym, przykrywając tym swoje zażenowanie. Była to tania historyjka wymyślona przez jej mamę, kiedy ta po raz któryś skarżyła jej się, że przegrywa ze swoim rodzeństwem i jest bezużyteczna w zabawach, bo nikt nie chce podążać za jej planem. To chyba miało ją podbudować na duchu czy coś? Cóż, jak na razie Jaśka żadnego talentu nie odkryła, a historyjka została przez nią w pewien sposób zapomniana.
- Zapomnij o tym, to nic przydatnego.

O rany... Brzmiało to... Rzeczywiście jak historyjka, którą opowiada się kociętom przed snem. Jednak srebrne koty i kot słońca? W jego głowie szalała burza i ciekawa idea. W końcu... Jaśminowa Łapa była taka srebrzysta, a on miał złoty odcień sierści jak słońce. Może jednak w tym nie było nic głupiego? Raczej nie opowiadano by takich historyjek, gdyby nie miały drugiego dna. A co jeśli było w tym ziarnko prawdy i byli wyjątkowi? Już od urodzenia uważał, że on i jego złote rodzeństwo było przepiękne. Blask z nich bił, nie dało się tego ukryć. A księżyc... Uniósł wzrok na wspomniany obiekt.
— To nie była wcale zła historia, Jaśminowa Łapo. Nawet ci powiem, że całkiem edukująca. Bo spójrz. Możemy się utożsamić z nimi. A może jesteśmy ich potomkami? — myślał na głos. — No bo skąd tak naprawdę pochodzi odcień naszej sierści? Dlaczego przypomina tak księżyc i słońce? Hm?

Kotka uniosła brew, zerkając na Gładką Łapę. Naprawdę chciał teraz na ten temat dyskutować, jak podczas interpretacji wierszy na lekcji? To tylko głupia historyjka dla kociaka, czemu się w to teraz tak wczuwa? Przekrzywiła głowę w bok, patrząc na złotego niezrozumiale, garbiąc się lekko przy tym.
- Co masz na myśli? To tylko bajka, mówiłam, żebyś o niej zapomniał. Kompletnie nie ma wpływu na nasze życie - mruknęła, spuszczając nieco czoło. Uh, mówienie mu tego jednak było błędem, a mogła po prostu wstać i wyjść, jak to miała w zwyczaju.
- Poza tym to niemożliwe. Wiedziałbyś, gdybyś wsłuchał się bardziej. To były koty z KsIężYca. Pomyśl trochę, jak bardzo nieprawdopodobnie to brzmi - rzuciła, chcąc go jakoś naprostować. Ich istnienie było tak samo nieprawdopodobne jak istnienie gwiezdnych, a skoro klany tak zaparcie w nie wierzą, to pewnie niektóre osobniki mogły wierzyć w wielkie złote koty słońca. Trochę to niepokojące.

— No tak, ale pomyśl o tym bardziej tak... szeroko. Klan Gwiazdy przecież mieszka na Srebrnej Skórze. Mama opowiadała mi, że te gwiazdy to oni. Patrzą na nas i nad nami czuwają. — zapatrzył się na nocne niebo. — To skoro oni tam żyją i są tak jakby tymi, którzy wskazują nam drogę, to na pewno są w stanie dosięgnąć księżyc. A skoro ich istnienie jest prawdziwe, to czemu miałbym negować to, że srebrne koty nie powstały właśnie z niebios? Czy to nie dziwne, że oboje mamy takie dziwne futro? Odstaje od innych. Jest... Niezwykłe. Moje złote, a twe srebrzyste. Czy to nie stawia nas tak jakby ponad innymi kotami? — zasugerował, coraz bardziej nad tym rozmyślając, ale i jednocześnie czując, że... To nie brzmiało jak taka zwykła rozmowa o bajce, a bardziej tak, jakby właśnie przyznawał, że Jaśminowa Łapa jest piękną kotką... Poczuł jak pod sierścią spala buraka, gdy to sobie uświadomił.

- Klan Gwiazdy to najpewniej opowieść dla kociaków - rzuciła zaraz nieco sceptycznie. Nadal nie była przekonana do tego jego istnienia i mistycznego dawania żyć i miała zamiar się swoim sceptyzmem dzielić.
- Jesteś bliski przegrzania mózgu - stwierdziła zaraz, nie postrzegając bynajmniej słów tak jak Lśnienie, który teraz z jakiegoś niewyjaśnionego powodu się zmieszał - Owszem, przyznaję, większość kotów marzyłaby pewnie, by być mną, ale nie w tym rzecz. Jeśli srebrne koty są z niebios, to skąd złote koty i cała reszta barw? Poza tym, jeśli gwiazdy to gwiezdni, to istnieje jeszcze właśnie księżyc, albo inne zjawiska, jak spadające gwiazdy które przed chwilą się ukazały, albo chociażby zorza, ale nigdy jej nie widziałam. Czy one w takim razie nie są czymś ponad gwiezdnymi? W końcu zmarłe koty to tylko nikłe plamki na niebie, a taki księżyc czy słońce to ogromne kule. Klany musiałyby trochę rozbudować swoją wiarę. - Co prawda rozumiała pewną genezę jaka teraz rozwijała się w głowie Lśnienia, jednak nie potrafiła ją przełożyć na realne życie. Musiała mieć potwierdzenie o istnieniu gwiezdnych a z tym też było słabo, więc raczej do momentu w którym nie będzie miała czegoś przedstawionego czarno na białym, to nie uwierzy. Nie ma poparcia, a logika po prostu zabrania jej wierzyć w takie bzdety nawet, jeśli bardzo by tego chciała.

— Możliwe — posłał jej głupkowaty uśmiech, gdy wspomniała o prawdopodobnym przegrzaniu głowy. — Przecież mówiłem ci głuptasie, że srebrne koty pochodzą z księżyca! A on i słońce to najpotężniejsze rzeczy na niebie. Oba oświetlają ciemności — miauczał nieprzejęty jej sceptyzmem. On już się nakręcił i nie zamierzał przestać. O nie. Jego ego urosło i wybiło teraz w kosmos, więc nie mógł wracać na ziemię, gdzie był ponownie tylko jakimś zwykłym kotem. On wolał być niezwykłym. Kimś wspaniałym, kogo należało podziwiać. Jaśminowa Łapa za bardzo podchodziła do tego realistycznie, ale nie zrażał się tym. W końcu taka była i to w niej lubił.
— A nawet jeśli uważasz, że to same bujdy, to nic nie szkodzi. Jesteś już i tak niezwykła. Masz super plany na rozbudowę obozu i może kiedyś cię klan doceni i... Zostaniesz samym przywódcą! Nie chciałabyś ustawiać kotów po kątach? — zapytał wciąż się do niej uśmiechając.

Srebrna słuchała w ciszy zastanawiając się czy ona właśnie wpada w dziurę fabularną czy Lśniący a ona jest pociągana wraz z nim do jakiegoś chaotycznego wiru. Na pierwsze kilka zdań dała więc sobie spokój z wymyślaniem odpowiedzi, po prostu zaakceptowała ten tok myślenia. Co do następnych natomiast lekko ją zatkało. Utkwiła na chwilę wzrok w Lśniącym, a zaraz potem gdzieś w podłożu. Co? Znaczy tak, oczywiście, że jest niezwykła, ale ktoś to wreszcie przyznał! Uh, ał, za bardzo to skomplikowane, dziwne emocje, ew. Co zrobić, co zrobić? Jak zareagować? Spięła się lekko, zagryzając na moment dolną wargę. To jak bycie docenianym, za bardzo. Gdyby się tak skupić, w tym momencie można by zauważyć gdzieś za Jaśmin jej prawie niewidocznego duszkowego sobowtóra krążącego wokół swojej cielesnej wersji z głośnym ,,AAAAAAAAAAAAAAAAAA"
- Co? Nie, znaczy, TAK! Oczywiście, wiadomo, klan po prostu jeszcze nie jest gotowy na moje pomysły - Odparła z pewnym zmieszaniem, gdzieś w połowie chrząkając jakby chcąc naprowadzić swój język na prawidłowy temat, chwilę potem chwytając się kolejnego zdania niczym deski ratunkowej.
- Jeśli tylko miałoby to doprowadzić do wielkości klanu, to oczywiście, że bym była chętna na przejęcie dowództwa. Jeśli nikt inny nie byłby wystarczający i nie spełniał oczekiwań i tak dalej - wyjaśniła, zastanawiając się nad swoimi słowami chwilę.

Dostrzegł to jej zmieszanie, ale nie pytał. Sam w zasadzie nieco obawiał się, że ta zinterpretuje jego słowa jakoś inaczej i się na niego obrazi czy coś... Bardzo ją lubił, dlatego też takie głupie myśli krążyły mu po głowie. Byli w końcu przyjaciółmi! Zawsze fajnie się z nią bawił. Nawet teraz patrząc w niebo, czuł się szczęśliwy. Dlatego też ukazywał swój dobry humor poprzez szeroki uśmiech.
— Nie jest gotowy? Skądże! Myślę, że jest. Masz głowę do planowania różnych rzeczy. Gdybyś poszła do przywódcy i nieco poopowiadała mu o wzmocnieniu obozu, to na pewno miałby to na uwadze — miauknął, by następnie pokręcić z pobłażaniem łbem. — Oj nie bądź taka skromna. Gdybym ja był liderem to na pewno nasz klan byłby silny! W ogóle... Wiesz, że z moim mistrzem trenowałem pływanie? — pochwalił się jej. — Nieźle mi już to idzie. Podobno wzmacnia się tak łapy. Jak będę tak dalej trenować to zobaczysz! Powale drzewo o tak, jednym dotykiem łapy. — Zaprezentował na wymyślonym drzewie ruch, który spowodowałby jego upadek na ziemię.

-... Myślisz? - pyta niepewnie. Może jakby porozmawiała, to rzeczywiście coś by z tego wyszło? - Chociaż jest na tyle spokojnie pomiędzy klanami, że wątpię, by ktokolwiek wziął to na poważnie. Nikt nie wygląda na chętnego do wzajemnego ataku na siebie nawzajem - Mruknęła trochę zrezygnowana. A może zamyślona? Żyli sobie pływając w masełku, żadnych niebezpieczeństw oprócz losowych drapieżników. Kto by się obchodził umocnieniem obozu? Jeszcze by narzekali, że każą im pracować, darmozjady.
- Na pewno - mruknęła z przekonaniem, nie chcąc psuć mu wyobrażeń i nadziei. Cóż, teraz pewnie nie specjalnie by się nadawał, jednak jako dorosły? Czemu by nie?
- Hmm? Widzę, że mnie przeganiasz. Nie dam się tak łatwo - Zaczęła powoli zbierać się z podłoża - Kiedyś mi pokażesz to powalanie drzewa. I dzięki za pokazanie gwiazd - wyciągnęła łapę by poklepać kocura po głowie i skierowała się w stronę legowiska terminatorów ziewając.
- Chodź, wracamy, nie chcę być jutro żywym trupem.

[zt]