Uśmiechnął się pod nosem, podrywając się na łapy. Cieszył się, że udało mu się poprawić jej nastrój. Ale miała sporo racji. Mogli odrzucić jej wyśmienite pomysły z racji tego, że były... no niepotrzebnym wysiłkiem. Ale... Skąd wiedzieli, że taki stan potrwa wiecznie? A co jeśli dojdzie do jakichś waśni pomiędzy klanami i będzie już za późno, aby w ogóle zrobić jakieś umocnienia? Eh... Nie powinien zawracać sobie tym głowy. W końcu był młody, a takie poważne rzeczy powinny być na głowach dorosłych.
Ruszył więc za Jaśminową Łapą do legowiska terminatorów, aby wypocząć przed jutrzejszym dniem.

//zt

Od śmierci Ryczącego Niedźwiedzia Jałowcowa Łapa nie bardzo wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Głównie chodziła na treningi z Owczym Runem i Kruchym Pazurem, choć z tą pierwszą wiele ich jeszcze nie miała. Gdy była w obozie siedziała głównie w lecznicy. Miała ochotę coś tam zrobić, posprzątać w składziku czy poukładać medykamenty w bardziej odpowiadający jej sposób, ale wiedziała, że lepiej będzie jeśli zostawi je tak jak było. W końcu jeszcze większości z nich nie znała. Jeszcze by coś namieszała.
Ostatecznie zdecydowała się dziś wymienić legowiska dla chorych, bo mech z nich wydawał się jej już nieświeży. A może po prostu szukała pretekstu by się czymś zająć?
Chwilę po tym zanim skończyła odwiedziła ją Ćmi Trzepot by chwilę porozmawiać o obecnej sytuacji na koniec przypomnieć jej o jedzeniu, o którym złocista rzeczywiście dziś zapomniała. Pożegnała się z matką, która po wyjściu z nią z lecznicy wyszła na polowanie i sama powędrowała w stronę stosu zwierzyny. Wzięła z niego mysz i usiadła gdzieś w pobliżu Łysego Kręgu by spokojnie zjeść.

//Truskawka

Widok braku medyka nie był niczym nowym dla rudej, ba. Gdy Ryczący Niedźwiedź żył, to jeszcze szylkretowe futro było widać w obozie, na terenach. Był. Złote futro Jałowcowej łapy jednak było rzadkim widokiem, zanotowała ruda. Szczególnie teraz, po tak niefortunnym obrocie spraw, jakim była śmierć starszego doktora. Czy Truskawkowa Łapa mogła się temu dziwić? Nie dziwiła - wiele kotów zamykało się w sobie, przecie. Przecież nawet jej matka z początku tak zrobiła...
Chyba też by była wkurzona na świat, gdyby coś takiego w nią uderzyło, lecz...To były tylko spekulacje, a nie lubiła krakać niepotrzebnie pierdół.

Ruszyłam spokojnym krokiem przez obóz, do stosu zwierzyny - po treningu chciałam coś przekąsić. Tak, o.
Szczególnie głód uderzał mnie po moich spacerkach, lecz tego lepiej nie było wypowiadać na głos, czy o tym myśleć.
Spokojny - taki był obóz, choć ostatnimi czasu pusty. Huh, zapewne kotowie korzystało ze słońca - te bowiem tak szybko odchodzi.

Zamrugałam, widząc złotowłosą uczennice zmarłego medyka. Niuchnęłam nosem, zanim wzruszyłam barkami.
Wzięłam ze stosu drobnego wróbla i miauknęłam do terminatorki, schylając jej łba.
-Witaj, Jałowcowa Łapo. Moge się dosiąść? Mam...pytanko. - Zaczęłam spokojnie, troche zbaczając z tematu, jaki naprawdę chciałam poruszyć. Nie było to dzień dobry - rozumiałam ten żal, troche, do tych słów. Gdyby ten dzień był dobry, ich klan nie borykał by się z tych wszystkim.
-Ładnie dziś świeci, chyba przyznasz. - uśmiechnęłam się lekko. Kocięta Czarnostopego nie były mi obce, kocur był jak jakiś daleki wuj dla mojej rodziny, a jednak, cóż, wolałam być miłą i bardziej formalną.
-Smacznego. - Odparłam, zerkając na własny posiłek.

Złocista odgryzła kawałek myszy, który ani trochę jej nie smakował. Ostatnimi dniami w ogóle nic jej nie smakowało i ciężko było jej cokolwiek przełknąć, ale wiedziała, że musi jeść. Ćmi Trzepot nie dałaby jej żyć z tego powodu no i jednak wiedziała, że musi mieć siłę do treningów i pracy w lecznicy.
Przełknęła szybko widząc zbliżającą się w jej stronę Truskawkową Łapę. Nie spodziewała się, że ktoś do niej teraz dołączy, a jeśli już to że będzie to ktoś z jej rodziny. Nie miała zbytnio ochoty na rozmowę z resztą klanowiczów, ale nie zamierzała odganiać rudej kotki. W końcu miała być medyczką, nie mogła się dystansować od reszty Rzeki.
- Jasne, siadaj - odparła z nieco wymuszonym uśmiechem na płaskim pysku. - Dzięki, nawzajem. Jakie to masz pytanie? - przeszła od razu do rzeczy. Miała cichą nadzieję, że Truskawkowa Łapa nie ma żadnego problemu zdrowotnego o który chce zapytać, albo co gorsza, nie chce zgłosić jakiś zażaleń co do jej pracy w lecznicy.

Ruda zanotowała grymas na mordce złotowłosej, gdy ta wgryzła się w mysz.
Zauważyłam, a raczej usłyszałam  dość wymuszony uśmiech na mordce koteczki, na co westchnęłam.
-Co za szalone ostatnie księżyce. - Miauknęłam spokojniej. Sama nie rozumiałam mojego braku uczuć względem śmierci, ale inni przeżywali ją gorzej. Chciałam być wsparciem dla klanowiczów, nawet jeśli drobnym.
-Ja...Dobra, bez bicia w krzaki - odparłam szybko. -Jak to jest być medykiem? Jego uczniem?
Nie było to zażalenie, a ot, prosta ciekawość.
-Czy...Nie potrzebujesz pomocy? - No cóż, wyszło szydło z wora - kotka była córką kocura, który mej rodzinie kiedyś pomógł, a więc...-Jeśli mogłabym jakoś pomóc, to to zrobie. O ile moja pomoc jest mile widziana. Wiem, że jako terminatorka mało moge, lecz mam wrażenie, że rzeka powinna się teraz wspierać nawzajem.

Jałowcowa Łapa mruknęła potwierdzająco na pierwsze słowa kotki. Rzeczywiście, szalone księżyce. Nawet mało powiedziane. Zauważyła jednak, że terminatorka mówi o tym z niewielkim przejęciem. Albo po prostu się jej wydawało? Nie była pewna, jakoś bardzo nie wsłuchiwała się w jej ton. Mogła jednak wywnioskować, że Truskawkowej Łapie zależało raczej na jakiejś zwykłej pogawędce, a nie konkretnej sprawie. Tak przynajmniej z początku myślała.
Złocista spojrzała na nią z lekkim zaskoczeniem, gdy ta zaczęła mówić z grubej rury o jej pracy medyka. Przełknęła kolejny kęs myszy zanim odpowiedziała.
- Pewnie nie zdziwię cię, jeśli powiem, że nie jest to proste. A przynajmniej nie gdy nie ma się mistrza na miejscu - stwierdziła z cieniem niechęci w głosie, podczas gdy na jej pysku pojawił się trochę ironiczny uśmieszek. Niezbyt miała ochotę o tym rozmawiać, ale nie chciała również być niemiła i zbywać kotki ani udawać, że jej życie jest teraz proste jak połknięcie rybki. - Nie martw się, nie potrzebuję teraz pomocy. Właściwie aktualnie poza nauką nie mam wiele do roboty - dodała. Cieszyła się, że nie musi w tej sprawie kłamać, gdyż nie chciała pomocy. Zwłaszcza od kogoś kogo ledwie znała. Ale taka była prawda. Lecznica była czysta, składzik pełny, a w klanie nie było ostatnio zbyt wiele chorych.

Brrrrrrr, ale zimno! - była to pierwsza i przewijająca się przez głowę Księżycowej Łapy myśl, kiedy ten po przebudzeniu wystąpił na środek łuski. Pomimo, że tu gdzie się właśnie znajdował odbywały się zebrania klanu i bywało tu wiele kotów, o tej porze i w taką pogodę było tu niewiele kotów. Gdzieś kątem oka dostrzegł kilku starszych wojowników, jednak nie podchodził do nich.
Przeszedł kawałek dalej, po drodze rozciągając się, zgarnął ze stosu ze zwierzyną drobną mysz i wrócił na miejsce poprzednie.
Spojrzał w dół na zwierzynę i z lekkim strachem zauważył, że jest dość marna. No cóż, Pora Nagich Drzew, co więcej rzec. Jeszcze trochę i zrobi się ciepło i wtedy będzie lepiej, prawda?
Kocurek zatopił kły w zwierzynie i zjadł kawałek, powoli czując jak budzi się w nim energia i chęci do życia, nawet pomimo mroźnej pogody.

// Perła!

Żadna pogoda nie mogła powstrzymać Perłowej Łapy od spacerowania. Uwielbiał przechadzać się po okolicy i obserwować innych. Rzadko zagadywał, bardziej skupiał się na obserwowaniu, co robią inni i próbował ich naśladować. Czuł, że odstaje zainteresowaniami od innych kotów, więc próbował to nadrobić ucząc się nawyków innych, i ewentualnie dodając je do swojego cichego, małego życia.
Wydawało mu się, że dostrzegł swojego brata w oddali, więc ostrożnie podszedł bliżej. W trakcie prawie się wywrócił, ale na tym etapie już zdobył pewną wprawę w ratowaniu się z upadków. Nie mylił się – ulżyło mu, kiedy faktycznie zobaczył brata. To byłoby niekomfortowe, jakby znienacka podszedł do obcego kota. Na samą myśl przeszły do dreszcze. Blehh!!!
— Co polabiasz, Księżycowa Łapo? — Przechylił głowę, obserwując brata. Skupił się na tym, próbując zapomnieć o wcześniejszych myślach.
— Mogę się przyłączyć?? — Zapytał nieśmiało z uszami skierowanymi ku dole.

/Księżycowa Łapa!!;3

Księżyc był właśnie w połowie kęsu kiedy podszedł do niego jeden z braci -Perłowa Łapa. Uśmiechnął się z pełnym pyskiem.
- A nło hłej, włamśmnie jjem- powiedział ze zwierzyną pomiędzy zębami po czym przełknął ją aby uśmiechnąć się raz jeszcze, tym razem pokazując ząbki.
- Cześć! Pewnie, że możesz! Chcesz trochę?- zapytał podsuwając mysz pod łapki srebrzystego kocura.
- Co tam u ciebie? Jak leci trening? - zapytał, widząc że ten jest lekko speszony. Dźgnął go lekko łapą w bok i zaśmiał się.- No, spokojnie! Nie ugryzę cię! Rozluźnij się!

Wyglądało na to, że Księżycowa Łapa czymś się zajadał.
Na pyszczku Perły pojawił się uśmiech, kiedy jego brat podsunął mu pod łapy zwierzynę.
Wziął gryza, kiedy Księżycowa Łapa kontynuował.
— Hmmhh... Tłening, eennmm, izie szałkiem powoli... — Przełknął mocno i mruknął krótko. — Hmm, a poza tym... Ostatnio tlochę mi się nudzi. Dlatego cieszę się, że na Ciebie wpadł...em. — Huh. Perła sam nie wiedział, czemu się tak zawahał. Jakby słowo przez chwilę utknęło mu w gardle. Zdarzało mu się jąkać, więc nie przyłożył do tego za dużej uwagi; tak samo jak do tego, że serce jakby spadło mu do żołądka. Może to jednak była ta mysz? Na pewno tak.
Perłowa Łapa próbował się posłuchać brata i się rozluźnić.
— Twój tlening pewnie idzie ciekawiej. Chcesz opowiedzieć?? — Uśmiechnął się ciepło.

Kocurek zerknął na zwierzynę i na brata i uśmiechnął się.
- Nudzi ci się? No co ty nie powiesz, mi też! Musimy się kiedyś przejść na jakiś spacer za obozem, będzie fajnie! Pozwiedzamy i takie tam. Jesteśmy już duzi, na pewno możemy wychodzić! - odpowiedział na słowa tamtego.
- Mój trening? Hm.. No, z wujkiem jest fajnie ogólnie! Polujemy, chodzimy na granice i takie tam. Moją pierwszą zwierzyną był królik, nawet nie wiesz jak się cieszę, że go złapałem! A ty już coś łapałeś? - zapytał, czując że zalewa go tyle pytań i chęci do rozmowy. Znacznie częściej powinien rozmawiać ze swoim rodzeństwem, zwłaszcza z nieśmiałym bratem!
- Wszystko tam na zewnątrz jest takie fajne, co nie? Jest tyle miejsca, tyle rzeczy do zwiedzania! A pomyśleć ile tego wszystkiego jest jeszcze dalej, za terenami Klanów...

Kocur zamachał ogonem niczym ucieszony szczeniak, kiedy usłyszał propozycje brata. Spacery to była nieodłączna część rutyny kocura. Same w sobie były świetne, a co dopiero z jakimś towarzyszem, szczególnie takim który był bliski jego sercu.
Kiedy Księżyc opowiadał mu o swoich przygodach na treningach, Perła nie poczuł ani grama szoku; spodziewał się, że bratu dobrze idzie na treningach. Widział w jego oczach, że jest do tego stworzony. Księżyc miał tę charyzmę i ducha walki. Idealnie nadawał się na wojownika.
Perłowa Łapa wcześniej martwił się swoją relacją z rodzeństwem. Teoretycznie, miał z nimi już trochę do czynienia, ale nie wiedział, co siedzi im w głowie... Ale to nic nie znaczyło, bo Perła wiecznie się martwił! Wszystkim! Trochę mu ulżyło, kiedy zobaczył, że brat ma do niego raczej pozytywne nastawienie. Co jak co, ale zależało mu na relacji z rodziną; nie wyobrażał sobie swojego życia bez swojej mamy i rodzeństwa obok. Przeszły go dreszcze na myśl, że kiedyś mogą zostać rozdzieleni. Ahh, znowu ten pociąg myśli, który jedzie, jedzie i nie da się go zatrzymać. Z zamyślenia wyrwało go pytanie Księżycowej Łapy.
— Huh? Um, niee, jeszcze nie miałem okazji… Ale pewnie niedługo będę miał. Mimo to, nie jestem pewien, czy się do tego nadaję… Kompletnie nie umiem się skladać! — Wzdychnął. To nie tak, że Perła wyolbrzymiał, kiedy mówił, że nie umie się skradać - jak na tak drobnego kota, jego kroki były naprawdę ciężkie i głośne, nie wspominając już o tym, że potykał się i przewracał co drugi krok. Inni wierzyli, że to przejdzie z wiekiem i nabierze umiejętności skradania się. Ale on czuł, że to nie będzie takie proste.
Był taki wdzięczny, że Księżyc zawsze miał dużo do powiedzenia, bo przy nim rzadziej zdarzało mu się utykać we własnej głowie i topić się w swoich myślach. Poza tym, biła od niego taka pozytywna energia, że ciężko było się przy nim smucić. Bardzo sobie to cenił, nie tylko w Księżycu, ale też reszcie jego rodziny. Czasem czuł, że wygrał jakąś loterię jeśli chodzi o jego bliskich.
— Świat tak mnie ciekawi… Jest jeszcze tyle miejsc, któlych nie zwiedziliśmy! Tyle rzeczy, któlych nie widzieliśmy! To ekscytujące! — Na jego pyszczku malował się szeroki uśmieszek.

Kocur skinął głową słysząc o tym, że Perłowa Łapa jeszcze nie miał okazji nic upolować.
- Ojjjtam, nie przejmuj się! Na pewno za niedługo coś złapiesz. Mówię ci, to super uczucie! A jeszcze bardziej super by było złapać coś, czego jeszcze nikt nigdy nie złapał! Na przykład pytałem Sowią Gwiazdę o to, czy można by złapać na przykład niedźwiedzia gdyby cały Klan się zebrał, ale podobno nie. Aczkolwiek ja myślę, że gdyby się postarać to by się dało.
Wziął głęboki oddech i poczekał na chwilę zanim odezwał się znów.
Na wzmiankę o świecie również się uśmiechnął i kiwnął głową z entuzjazmem.
- Dokładnie! Wszystkie tereny są takie wielkie! A pomyśl sobie, że tylko tyle widzimy. A ile musi być pod ziemią jaskiń i tuneli! I rzek, i stawów! Ah, chciałbym zwiedzić to wszystko. Wtedy zostałbym nazwany Księżycową Drogą. Lub Księżycowym Podróżnikiem, o! - powiedział rozmyślając o swoim możliwym imieniu. Lubił rozmyślać na ten temat- jakie imię kiedyś dostanie.
Czy będzie to imię o jakimś z jego wyczynów? Albo o tym, że jest odważny czy coś? Księżycowa Odwaga, Księżycowe... eee... Przeżycie. Księżycowy Atak lub Księżycowy Obrońca! Bo w końcu będzie bronił Klanu całym swoim życiem!
- Jakie chciałbyś mieć kiedyś imię?- zapytał brata, ciekawy jego opinii.