Łowienie w warunkach takich jak dziś były niekorzystne. Zimno, wietrznie, a przeraźliwa głębia wody sprawiała, że było jeszcze zimniej. Ale, cóż, Trzcinowy Brzeg zawsze wybierał łowienie ponad polowanie. Nie że nie lubił polować, po prostu bardziej wierzył w swoje umiejętności łowienia aniżeli polowania, no i wciąż pamiętał tego nieszczęsnego królika, który to zadrapał mu całą brodę i bolało jak jasny... no. Na szczęście rany szybko się zagoiły i jedyne, co zostało po tym wydarzeniu to pamięć kocura. No i pewne obawy co do łapania właśnie długouchych zwierząt. Dlatego łowienie było lepszą opcją, mniejsza szansa oberwania pazurami, co nie? No więc, Trzcinowy Brzeg tego dnia właśnie łowił. Łapę miał tak zmarzniętą, że dziwił się, iż nadal ma w niej czucie, ale z drugiej strony gdyby je stracił, to chyba na zawsze, bo bał się chodzić z każdą pierdołą do Ryk - i tak to robił. Wrzucił dwie złowione rybki na stos, a trzecią postanowił wziąć sobie, żeby mieć nagrodę za udany połów mimo takiej zimnoty na dworze, a następnie uwalił się gdzieś z boku obozu, coby zjeść swoje trofeum.

[Krzyś]

Prawie udusił się rybą, gdy usłyszał za sobą głos. Odkaszlnął, żeby mięso, które już bezwiednie zaczęło mu wpadać do gardła jednak tam nie wpadło i nie udusiło go całkowicie, udając, że nic się nie stało i tak właśnie miało być, po czym przełknął szybko, tym razem poprawnie, i odwrócił pysk w stronę przywódcy. Zastanawiał się co sprawiło, że Krzywa Gwiazda zachciał z nim rozmawiać i martwiło go to. Czyżby teraz grał miłego i przyjaznego, a za chwilę miał powiedzieć mu coś w stylu "słyszałem o twoich problemach, tam jest wyjście, wypieprzaj"?
- Ja... nie widzę problemu... - zaczął mówić, ale widać było, że nie ważne co by powiedział, to przywódca i tak by przy nim usiadł, więc tylko niepewnie cofnął uszy, szczególnie, gdy po chwili z jego pyska wyszło pytanie o... no właśnie, o bycie wojownikiem. Przełknął niepewnie. - Ja... nie jest źle, naprawdę - odparł, nie chcąc mówić, że w zasadzie to nadal nie czuje się do końca pewnie z nową rangą i że gdyby mógł to wolałby być wiecznym terminatorem, ale Migocząca Iskra chyba by go powiesiła.

Lekko skinął głową, z grzeczności, na słowa kocura. Nie wiedział czemu, ale jego obecność mocno go peszyła. Czy to przez to, że był przywódcą? Niby był takim samym kotem, jak on, nie był kimś nie wiadomo kim, po prostu kotem, który dostał ten przywilej, by mieć 9 żyć i Gwiazdę w imieniu, nic więcej. Z Mknącym Nurtem nie miał takich problemów, jakoś język nie utykał mu w gardle i nie cofał się do niego by go udusić. A tu... po prostu sam fakt, że przywódca do niego podszedł, zagadał i nie mówił do niego nic... hm, związanego ze swoim stanowiskiem, a zaczął luźną pogawędkę stresował go. Tak po prostu. Spuścił wzrok na swoje łapy chwilę później, jakby ryba, którą konsumował, miała mu podpowiadać co ma mówić i jak reagować. Ale nie, patrzyła tylko na niego tym martwym wzrokiem.
- Nie, nie... już trochę... się przyzwyczaiłem do tej myśli, że nie jestem tylko szarym terminatorem, ani nikim takim... - mruknął niepewnie, mając nadzieję, że jego głos go nie zdradzi w żadnym momencie. Póki co był lekko załamany, ale przez to, że prawie się udusił! Nie chciał tak po prostu przyznawać się przywódcy do swoich słabości, ale co, jeśli ten odbierze to wszystko tak, że już jest gotowy być pełnoprawnym wojownikiem, z terminatorami i w ogóle? Kiedy bał się w sumie w ogóle spojrzeć w kierunku lisa, a co dopiero bronić klanu przed zagrożeniami? I on miał szkolić przyszłe pokolenia?!

Tego dnia Jałowcowa Łapa była wolna od treningu. Nie zamierzała jednak siedzieć bezczynnie. Nie chciała, by ktoś pomyślał, że jest leniwa, a poza tym i tak nie miała nic ciekawego do roboty. Właśnie z tego powodu zabrała się za czyszczenie legowisk. W zasadzie nie było zbyt wiele do sprzątania, pewnie któryś z terminatorów zrobił to wcześniej. Ale dzięki temu udało się jej skończyć szybciej i ostatecznie zajęła się własnym legowiskiem. Wyszła nawet z obozu, oczywiście nie odchodziła daleko, by zebrać jakieś ładnie pachnące kwiaty. Fajnie byłoby w końcu mieć posłanie, które nie śmierdzi ziemią czy innymi rzeczami, których zapach nanosił się po pewnym czasie używania. Ostateczny wykończeniem miał być dodatkowy mech, po który na szczęście nie musiała odchodzić daleko bo w obozie było miejsce bogate w ten surowiec - Stare Drzewo. Złocista odłożyła na bok zebrane poza obozem kwiaty i zabrała się za zdzieranie miękkiego porostu z pnia drzewa.

//Gładziuchny

Przechadzał się w okolicy, gdy wzrok spoczął mu na znajomym futrze siostry. Trudno było ją przegapić, w końcu lśniła blaskiem tak jak i on! Uśmiechnął się pod nosem i do niej zbliżył, po cichu się zakradając. Była odwrócona do niego tyłem, a więc nie była w stanie go dostrzec. Chciał tym sposobem sprawdzić jej czujność. Gdy był w odpowiedniej odległości, skoczył obok niej z głośnym "Bu", zaczynając się chichrać pod nosem.
— No cześć siostra. Jak tam? — zapytał nonszalancko, przyglądając się kwiatkom, które zebrała. — O! Kwiaty... A nie tak dawno twierdziłaś, że są trujące — przypomniał jej o tym, nachylając pysk nad stosem, po czym zaciągnął się ich zapachem. Ah, tak... Aż sobie przypomniał o obietnicy. — Pamiętasz, że mieliśmy powygrzewać się w słońcu na łące pełnej kwiatów?

Nie, żeby Jałowcowa Łapa nie wiedziała, że Gładka Łapa się zbliża. W końcu znała jego zapach i dźwięk kroków. Tyle, że nie spodziewała się, że ten nagle na nią skoczy. Nie krzyknęła jednak, ale za to zjeżyła się nie tyle co wystraszona, a zdziwiona zachowaniem kocura.
- Przecież nie mówiłam, że wszystkie są trujące - odparła na uwagę brata. - Te nie są.
Kilka raz przejechała językiem po futrze, wygładzając je po tym, jak zjeżyło się przez występek Gładkiej Łapy.
- Nie pamiętam, byśmy mówili coś o łące pełnej kwiatów - stwierdziła, kończąc wylizywanie piersi. - A co? Nie masz co robić? - zapytała z lekkim rozbawieniem, zbierając do kupy mech, który upuściła, gdy kocurek na nią skoczył.

Uśmiechnął się pod nosem słysząc jej tłumaczenie odnośnie trujących roślinek. Cieszył się, że kotka lubiła kwiaty i nie bała się, że ją skrzywdzą. Naprawdę chciał się z nią wybrać w jakiejś miejsce, gdzie mogliby się powylegiwać i napawać tym pięknym zapachem.
— Ha, no wiesz... Masz mnie. — Otarł się o nią zaczepnie. — Tak. Nudzi mi się bardzo, a dzisiaj taka ładna pogoda — wymruczał, siadając obok, łapiąc pyskiem jakiegoś kwiatka, którego zaraz położył siostrze na głowię, przy uchu. — Do twarzy ci z nim. Szkoda, że nie udało ci się zostać uczennicą medyka. Ryczący Niedźwiedź naprawdę nie wie co traci. Na pewno byłabyś od niego sto razy lepsza — powiedział przypominając sobie jak ta bardzo pragnęła wstąpić na ścieżkę medyka. — Twój mistrz jest fajny? Ta cała Kruchy Pazur? Wygląda dość staro.

- Nawet z nim o tym nie rozmawiałam, więc nie można stwierdzić, że nie wie co traci - stwierdziła, kręcąc delikatnie głową na słowa Gładkiej Łapy. - Z resztą nadal nie jestem pewna, czy to dla mnie.
W sumie to właśnie dlatego muszę z nim porozmawiać - pomyślała. Szkoda tylko, że tak długo zajmowało jej zebranie się do tego.
- Ta? Ale Kruchy Pazur to kocur - zaśmiała się z niewiedzy brata. Jak mógł pomylić takiego kocura jak Kruchy z kotką? Huh. To już prędzej ona mogła Sowi Zmierzch pomylić z kotką. - Trochę jest stary ale jakoś od niego tego nie czuć na treningu, ci powiem. W sumie fajnie się z nim uczy. A jak Sowi Zmierzch? Mówiłeś kiedyś, że go lubisz. Czar nie prysł?

Jak to nie była pewna czy to dla niej? Sądził, że lubiła te roślinki. Na wzmiankę o tym, że jej mentor to kocur, machnął łapą. Nie znał wszystkich, nie przyglądał się zbytnio z kim się jego siostra stykała nosem. Ale dobrze wiedzieć. Zapamięta, aby przypadkiem przed nim nie palnąć takiej gafy.
— Oczywiście, że nie prysł. To w końcu nasz brat. Jest fajny. Uczę go, że samotność nie do końca jest fajna. On lubi być takim odludkiem — zdradził to siostrze. — Na pewno zrobi ze mnie wspaniałego wojownika. To taka wymiana braterska. — Kiwnął zadowolony łebkiem. — Potrzebujesz pomocy z tymi kwiatkami? — Wskazał na zebrany przez nią stosik. — W ogóle po co ci ich aż tyle? Budujesz coś? — zapytał zainteresowany.

Zimno. Było zimno. Ryk nie lubił jak było zimno. Ale co zrobić? Bardziej go denerwowało i tak to, że zabrakło jej przyjaciela. Brzask. Duch. Blady Duch. Zniknął. Po prostu zapadł się pod ziemię. je*ana pi*da a nie kocur. Jeszcze niedawno radośnie pomagał jej zbierać zioła, a teraz gó*no. Szylkretowi było smutno, że zabrakło kolegi w Klanie. Ani, że nic mu nie powiedział, ani nic. Przyjaciel od siedmiu boleści. I jeszcze Nocna Łapa zniknął. Ale przecież i tak nie czuł się przywiązany do Klanu. Obawy Ryku jednak okazały się prawdziwe, że tak roztrząsał ten aspekt, gdy Przepływ o nim powiedział. No i dobrze, że go odrzucił.
Siedział w zimne popołudnie pod drzewem w obozie. Nie był zajęty jedzeniem. Nie rozmawiał z nikim. Po prostu siedział, albo nawet, leżał. Nie robiąc nic. Co najwyżej pilnował obozu i lecznicy.
//szysza

Ostatnio świat dookoła wydawał się być jakiś szaro-bury i ponury. Dni były mokre i zimne, a liści już nie można było fajnie gnieść i rozrywać bo były sflaczałe i nasiąknięte błotem, które było wszędzie!!!! Głupio. Szyszka chcąc zająć sobie czymś głowę zaczęła zbierać patyki i je układać obok siebie. Najpierw od najgrubszego do najchudszego, potem od najdłuższego do najkrótszego, potem na przemian: krótki, długi, krótki, długi, krótki, długi, długi, długi.
- ??? - Szyszka przechyliła głowę marszcząc nosek. Skończyły jej się krótkie patyki. Głupio, ale głupio. Nic dziś nie szło po jej myśli, wszystko było głupio. Ehhhhhhhhhh..... Lekko zrezygnowana udała się pod najbliższe drzewo w poszukiwaniu tych nieszczęsnych krótkich patyków. Głupie badyle. Długo nie minęło nim zauważyła szylkreta leżącego w pobliżu; wyglądała na przygnębioną. Może też jej zabrakło patyków. Szyszka potruchtała w stronę kota, nie orientując się nawet, że to jej starsza siostra.
- Wmdziałas mosze jakiesz krótkie patyky gdżes tu? - Trudno się mówi z kijkiem w zębach ale burej kici to nie przeszkadza. Ani trochę.

(wygaszon)

Skwar czuł się lepiej i wychodził częściej do kotów. Zwyczajnie nie potrafił siedzieć w miejscu. Dlatego nienawidził chorować. Na całe szczęście leki Jałowcowej Łapy pomogły i wracał do zdrowia.
Jadł spokojnie posiłek gdy kątem oka zauważył znaną mu trochę sylwetkę. Chudy, czarny kot z wielgachnymi uszami jak u Wysokiej Łapy. Był to nie kto inny a Niknąca Łapa. Ich pierwsze spotkanie sprawiło, że Skwar martwił się o kocice. Postanowił tym razem do niej zagadać. Licząc, że tym razem uda mu się dowiedzieć więcej o wysokonogiej.
- Hej, Niknąca Łapo... Jak się dziś czujesz? - podszedł do niej, zostawiając w tyle mysz, która jadł. Spojrzał się na nią i cierpliwie czekał na odpowiedź z jej strony.

/Niknąca

Zesztywniała i znieruchomiała automatycznie, gdy tylko usłyszała swoje imię. Zamrugała, nerwowo rozglądając się, a gdy w końcu dostrzegła Skwarną Łapę i dotarł do niej sens słów, które powiedział, rozluźniła się nieco i wypuściła powietrze z płuc.
– Ja? Dobrze. Chhyba – odpowiedziała, marszcząc lekko brwi i przekrzywiając głowę. – Dlaczego pytasz? I… cześć. A ty jak się czujesz? Nnie widziałam cię od jakiegoś czasu, byłeś chory?

Uśmiechnął się ciepło na słowa orientalnej kocicy. Nie znali się dobrze ale Skwar miał tak ogromne serducho, że nie potrafił się nie martwić o swoich współklanowiczów. Dlatego uradowała go ta wiadomość. Niknącą zdecydowanie lepiej wyglądała gdy nie płakała.
- Nawet nie wiesz jak mnie to cieszy. Martwiłem się po naszym ostatnim spotkaniu. - wytłumaczył. Dalej nie wiedział czemu terminatorka wtedy tak bardzo płakała. Chętnie by się dowiedział ale nie chciał w żadnym wypadku ją na to naciskać.
- Tak! Trochę mi się chorowało ale czuje się już znacznie lepiej. Licze, że wkrótce nadrobie zaległości na treningu. - wytłumaczył po czym dodał. - Powiem Ci, że masakra jak okropnie się czułem! Na początku byłem przeziebiony potem bolał mnie brzuch a na sam koniec głowa! Na całe szczęście Jałowiec mi pomogła. Jest bardzo zdolna. - machnął delikatnie ogonkiem.

Mimowolnie się skrzywiła. Ach, no tak.
- To brzmi paskudnie, tak ciągle chorować - odpowiedziała, marszcząc w zmartwieniu brwi. Sama to doskonale znała, w końcu sporą część swojego życia spędziła w lecznicy, próbując przestać czuć się jak mysia wypluwka. - A-ale to dobrze, że już jest dobrze. Mam nadzieję, że szybko uda ci się wszystko nadrobić - dodała, by po chwili zastanowienia zadać mu jakieś pytanie, żeby pozwolić mu dalej mówić: - Dużo ci jeszcze zostało do przerobienia na treningu?
Uśmiechnęła się, chociaż gest ten nie sięgał jej oczu. Z jednej strony nie czuła się na siłach, by prowadzić tę rozmowę, żeby w ogóle wchodzić w interakcje z innymi, z drugiej jednak nie chciała tak po prostu zbywać Skwarnej Łapy, zwłaszcza że ten chyba ją lubił? Z jakiegoś powodu? Nie rozumiała tego. Mimo to jednak nie mogła ukryć, że jednak całkiem przyjemnie się go słuchało. W ogóle lubiła słuchać, gdy inni mówili, więc... niech mówi. Zwłaszcza jeżeli chciał spędzać z nią czas.

- Miejmy nadzieję, że tak faktycznie będzie! Ale szczerze to... Trochę się obawiam życia jako wojownik. Więc wiesz, nie spieszno mi nim zostać. - zdradził Niknącej taką drobną rzecz z życia Skwara. Kremus zwyczajnie nie widział siebie jako wojownika. Brakowało mu czasem odwagi i nie potrafił być tak bardzo odpiwiedzialny. Dodatkowo nosiło go by poznać świat...a przyszły wojownik musiał być na miejscu.
- Oj tak. Bardzo dużo. Szczerze to mało co umiem. Dalej dobrze nie poluje. A reszta rzeczy jeszcze nie została zrobiona. Co prawda sam też się trochę uczyłem ale wiesz jak to jest. - odpowiedział jej. - A jak tam na twoim treningu? - zapytał łagodnie.

- Och? - nadstawiła zaciekawiona uszy. - Ale... czego się boisz? - spytała, widząc, że ten nie zamierzał kontynuować, jeżeli nie zostanie zachęcony. A Niknąca Łapa była ciekawa, co też takiego mogło wpływać na wahanie Skwarnej Łapy. Wydawał jej się kotem, który szybko odnalazłby się jako wojownik, była zdziwiona, że jego trening wciąż trwał - choć jeżeli chorował, to była to jedna z odpowiedzi, dlaczego to tyle trwało. A może chodziło o coś jeszcze?
- Moim? - powtórzyła za nim głupio, marszcząc lekko brwi. - Um. Jest... dobrze? Teraz przynajmniej faktycznie istnieje - odpowiedziała, ale każde jej słowo było coraz cichsze. Za każdym razem, gdy myślała o tym, że Mknąca Gwiazda o niej zapomniał na kilka księżyców, czuła olbrzymi wstyd. Nawet jeżeli była świadoma tego, że nie była to jej wina, nie mogła powstrzymać myśli, że przecież mogła coś z tym zrobić. Cokolwiek.
A zamiast tego gniła w bezczynności.