Czuł się poobijany i coraz bardziej zmęczony. Czy w związku z tym zamierzał odpuścić i się poddać? Nigdy w życiu. Walczyłby do samego końca, choćby miał paść ledwo żywy na ziemię i potem dłuższą chwilę nie wstawać.
Na razie jednak musiał się podnieść - i widząc, że Połysk szybko wstaje, on zrobił to samo. I nie zamierzał absolutnie robić uniku, no bez przesady. Czekał, aż siostra się do niego zbliży, a następnie wyciągnął łapy do przodu, aby wycelować w pierś i pchnąć ją do tyłu.

Idzie coraz gorzej. Nie tylko jej, Księżycowi też. Jest zmęczona, on pewnie równie mocno, a zmęczenie rozprasza ją do tego stopnia, że nie może porządnie trafić. Chętnie biłaby się długo, ale... chyba wie, kiedy się wycofać. I jeszcze nie jest to teraz, ha! Tak długo, jak ma jakąkolwiek siłę w łapach, zamierza kontynuować pojedynek.
Księżyc, na szczęście, jest tego samego zdania. Przepychają się więc jeszcze trochę, dopóki oboje nie tracą sił, mniej więcej w podobnym czasie... ale dla Połysk ta walka i tak jest wygrana. W końcu to nie Księżyc przywalił jej tak pięknie parę razy na samym początku!

/zt

Dni się dłużyły i chociaż pogoda dopisywała i słońce przyjemnie grzało grzbiet; miałem wrażenie, że w obozie panuje ciężka atmosfera. Cóż się dziwić! Po ostatnim zebraniu i wyciągnięciu fatalnego stanu składziku, nad obozem zawisły ciemne chmury, chociaż niewidoczne gołym okiem - jak najbardziej odczuwalne. Mógłbym przysiąc, że bolały mnie stawy od tej irracjonalnej wilgotności, brr! Starałem się jednak funkcjonować w miarę normalnie, chociaż trudno mi było ukryć, że... Czułem rozczarowanie. Dziwny nastrój trzymał mnie od momentu w którym Iskra przyprowadziła do mojego legowiska Świetlika i ani myślał znikać; oby nadciągająca ceremonia kociąt i zgromadzenie, poprawiły mi humor! Przecież to niemożliwe, by jakiś kot zrobił kolejną, dziwaczną rzecz, prawda? Z tym nawrotem naiwności spokojnie posilałem się małym wróblem w okolicy Starego Drzewa, chwile przed tym rozmawiając z Czarnostopym o Ćmiej Łapie. Gdy kocur ulotnił się na rzecz wspominanej kotki, a dokładnie wspólnego polowania, zostałem sam na sam z wróblem.

Brzask

Czas jaki Przywódca spędzał samotnie z wróblem chylił się ku końcowi.

Brzask również czuł się ostatnio dziwnie. Nie tyle co źle, ale jakoby w świecie naruszony został jakiś balans. Jakoby coś miało się stać tak złego i niepokojącego, że strach było o tym myśleć. Jedynym co uspokajało jego niespokojny umysł, było to, że często przechodził do czarnych scenariuszy. Nie raz w chwili, kiedy nie było w ogóle do tego potrzeby. I jak zazwyczaj było to bez powodu, tak tym razem powód potrafił wskazać. Po zebraniu rozmawiał z Ryk. Z Ryk, z którą zawsze się mu dobrze rozmawiało... a ostatnio miał wrażenie, jakby coś poszło nie tak. Tu ponownie tłumaczył sobie to wszystko emocjami, że było jej źle, że może potrzebowała czasu, ale... martwił się? Pomijając o relację jaką miał z kotką, to po prostu o nią samą. O to, że mógł powiedzieć coś niestosownego, co na nią wpłynie i... stop. W chwilach takich jak ta, nie mógł robić więcej. A myślenie o problemie go nie rozwiąże. Co najwyżej musiałby pogadać z nią, ale jeszcze nie miał odwagi. Było za wcześnie, zbyt świeże było to wszystko. Każdy zły ruch mógł pogorszyć sytuację.
Z boku jednak nie było widać jego trosk. Jak zawsze siedział gdzieś na uboczu, obserwując chmury i tym razem przelatujące motyle, które zdawały się bawić. Jeden usiłował złapać tego drugiego, który cały czas wirował wokół tego pierwszego. Parę razy kusiło go nawet wyciągnąć łapę i przerwać tę zabawę, ale ostatecznie się poddawał. Nie chciał nikogo krzywdzić, tym bardziej dla własnej uciechy. Przez to jednak, że obserwował owady, w końcu na tle wyostrzył mu się obraz Przywódcy. Samego. Huh...
- Krzywa Gwiazdo! - zamiauczał w jego kierunku, podchodząc wnet skocznym krokiem. Moment na odwrócenie uwagi, pozwolenie sobie na skupienie się na czymś innym. Standardowo zatrzymał się, aby to z szacunkiem pochylić łeb przed Przywódcą. Niedługo po tym przysiadł obok niego. - Smacznego! Mam nadzieję, że nie przeszkadzam?
Zaczął zaraz. Nie chciał w końcu mu zajmować czasu niepotrzebnie, jeśli ten nie chciał Brzaska obok, to point poszedłby w długą.

Kiedy nie miał nic do roboty, i szczególnie też nie chciało mu sie czegokolwiek robić - po prostu odpoczywał. To był właśnie taki moment, kiedy Księżyc wrócił do obozu po treningu, i widząc zostawioną dosyć niewielką kępkę mchu obok starego drzewa, od razu postanowił ją wykorzystać. Podszedł bliżej, a następnie wziął ją w zęby i ułożył tak, aby było mu możliwie najwygodniej - i po prostu się położył. Wygiął nieco grzbiet i wyciągnął łapy, swoją pozycją jasno dając znać, że nieszczególnie akurat chciał, żeby ktoś go zaczepiał. Nie silił się na chowanie w jakimś legowisku terminatorów czy innej ciemnej norze, bo po co? W obozie nie było akurat dużego ruchu, toteż równie dobrze mógł rozłożyć się praktycznie na widoku, by następnie przymknąć oczy i spróbować odciąć od świata.

Jego ogon odruchowo drgnął lekko, a sierść na moment minimalnie się zjeżyła, by następnie po uderzeniu serca wrócić do normalnego stanu. Gdyby to był ktoś inny niż Iskra, to pewnie dalej dałby znać całym sobą, że nie miał ochoty na rozmowy. Ale że była to jego matka... To trochę nie wypadało. Może jakby wciąż miał kilka księżyców, to pokusiłby się na jakąś złośliwość, jednak po czasie doszedł do wniosku, że nie wszystko można robić. A na pewno nie zawsze i wszędzie.
- Nie - odpowiedział dosyć szybko i podniósł się do siadu. - W zasadzie nie mam teraz nic do roboty. Niestety - wzruszył barkami, a następnie rzucił matce pytające spojrzenie, jakby chciał od razu dowiedzieć się, czy przyszła z czymś konkretnym, czy tak po prostu. Nie miałby nic przeciwko w obu przypadkach.

Kąciki jego pyska delikatnie drgnęły, kiedy usłyszał propozycję wyjścia poza obóz. Zanim jednak mógł od razu się zgodzić, najpierw miał opowiedzieć o treningu. Skoro tak, to nie miał zbyt wiele do powiedzenia, dlatego raczej nie powinno było to zająć wiele czasu.
- Chętnie gdzieś wyjdę. Na razie przeszliśmy kawałek terenów i poznałem teorię walki. Nie mam pojęcia, czy to dużo, czy mało. Mknący Nurt jest... w porządku. Aż za bardzo. Hm, to znaczy... - zmrużył oczy, nie wiedząc do końca, jak określić swojego mistrza. Nie spodziewał się zamieszania na treningu, jednak jego szkolenie przebiegało w zbyt prosty sposób. Oczekiwał może jakiegoś urozmaicenia, czegoś ciekawego, nietypowego. Takiego efektu "wow", po którym mógłby opowiadać o treningu z entuzjazmem.

- O, tak - od razu przytaknął, gdyż matka w punkt ujęła to, co miał na myśli. - Twoje również? - dopytał i mrugnął, niby się drocząc, ale jednak będąc ciekawym, co Iskra by na to odpowiedziała. Sam również rozumiał, że trening miał przygotować do bycia wojownikiem, jednak nie wyobrażał sobie, by każdy miał wyglądać tak samo... Tak, jakby prowadzono jakąś hurtową "produkcję" wojowników i nic więcej.
- Wspaniale. Będę mógł już zabłysnąć przed Mknącym - odparł, a następnie ruszył energicznie za matką. Jeszcze chwilę temu leżał i nie miał na nic ochoty. Wystarczyła dosłownie krótka rozmowa z Iskrą i od razu zmienił swoje nastawienie.

– Mój? – pytam i parskam z gorzkim rozbawieniem. – Och, kochanie. Wiesz, dużo bym oddała, by mój trening tak wyglądał, bo Wieczorna Mgła prawie w ogóle się nie pojawiała, a wszystko przerabiała pobieżnie i tak, jakby nie chciała w ogóle tam być. Wolałabym najbardziej nudny i rutynowy trening, niż to – odpowiadam. Brakuje już we mnie złości na moją mistrzynię. Może to lepiej, że tak wyglądał ten „trening”. Gdybym przed śmiercią ojca została wojowniczką, być może przysięga złożona Rzece zatrzymałaby mnie w obozie… i kto wie, czy bym w ogóle przeżyła pożar; albo, jeśli nie to, to zawsze bym żałowała odwrócenia się od klanu i ucieczki. Byłam jednak tylko terminatorką, która straciła ojca, i później nikt nie pytał mnie, czy odeszłam sama. – Natomiast kiedy wróciłam do klanu, a ten się odbudował, Krzywa Gwiazda nawet nie nadawał mi z powrotem imienia terminatorki. Na treningu z nim było więcej dyskusji o pewnych zjawiskach, które już wtedy dostrzegałam w Rzece, a poza powtórzeniem Kodeksu właściwie nic nie robiliśmy z prostego powodu – umiałam wówczas nawet więcej, niż typowy wojownik.
Z obozu skręcam w stronę Łysych Drzew.
– Wiesz albo domyślasz się, co jest ważne w czasie polowania?

- Nie mogę się nie zgodzić. Lepszy nudny trening niż żaden - przytaknął, nie przerywając i słuchając dalej. Uszy lekko mu drgnęły na opowieść o treningu z Krzywą Gwiazdą. Brzmiało bardzo fajnie, musiał przyznać. Sam chętnie by wziął udział w takiej dyskusji, ale nie wiedział, czy Mknący byłby chętny. Zresztą, nawet jeśli nie, to nie potrzebował do tego mistrza.
- To byłoby trochę absurdalne, gdybyś dostała imię terminatora. Ile miałaś księżyców? - zapytał zaciekawiony. Zaraz jednak jak tylko wypowiedział swoje pytanie, to przypomniało mu się, że chyba była w klanie taka stara terminatorka. Koziołkowa Łapa?
- Skradanie - rzucił bardzo ogólnikowo, zerkając na matkę jakby oczekując jej potwierdzenia, że myśli w dobrym kierunku.

- Więc tym bardziej byłoby to żenujące. Mamy w klanie takich terminatorów, prawda? Jak to w ogóle się dzieje? Bo nie wierzę, że ukończenie treningu jest dla kogoś tak trudne. Czy to nie tylko pasożytowanie? - zapytał, ostatnie zdanie wypowiadając nieco ostrzej, niż sam by się spodziewał. Zresztą, nawet jak ktoś do klanu trafił już będąc w takim wieku, i jakoś otrzymałby tę rangę terminatora, to czy naprawdę problemem byłoby szybkie skończenie treningu? Ktoś młodszy mógłby mieć problem, ale ktoś, kto potencjalnie żył jako samotnik?
- Tylko badam, czy dobrze w ogóle kojarzę. Chociaż, to nie może być chyba tak skomplikowane. Na pewno trzeba być cichym i uważnie się skradać, aby na przykład nie nadepnąć na jakiegoś liścia, bo to byłaby kompletna porażka. I dobrze byłoby też zbliżyć się do przeciwnika od tyłu, albo schować się za jakimś drzewem, tak myślę.

- Tyle niefortunnych okoliczności - wymruczał krótko, może złośliwie, może nie, bo nie doprecyzował. Słuchał dalej uważnie, i na razie wydawało mu się to bardzo proste. Polowanie to taka podstawowa umiejętność, bez której nie można przetrwać, to nie mogło być trudne, prawda? Rzucił ciche "mhm", po tym, jak Iskra skończyła demonstrować, a następnie sam przystąpił do skradania. Ugiął łapy, postarał się zrównać ogon i grzbiet oraz ustawił się pod wiatr. Następnie ruszył do przodu, patrząc pod łapy, aby w co nie wdepnąć, i ściszył oddech, gdyż przenoszenie ciężaru na tylne łapy wydawało mu się najbardziej upierdliwe, a chować się też nie bardzo miał jak. Przeszedł w ten sposób kilkanaście kroków, a następnie spojrzał pytająco na matkę.
- I jak? Zapoluję?

– Mmm… może, może – mówię z rozbawieniem w głosie. – Tak, dobrze jest. Poćwiczysz trochę w praktyce z prawdziwą zwierzyną i szybko staniesz się dobrym łowcą – chwalę zaraz syna. Spacerujemy jakiś czas, a potem wracamy do obozu.

zt

- [b]No i super, szybiej trening będę mieć za sobą[/] - po co mi on w ogóle? Jeden mistrz nieco ograniczał, i był mimo wszystko wdzięczny matce, że nauczyła go skradania, dlatego w drodze powrotnej rzucił jeszcze krótkie 'dzięki', żeby nie było. Jak już wrócił, to postarał się nieco poćwiczyć to skradanie jeszcze samodzielnie, aby najlepiej zapamiętać dane ruchy i potem nie mysleć nad zasadami, tylko robić wszystko naturalnie.

[zt]