Kocur skinął głową.
- Tak, dokładnie o nią chodzi! Jest super, nie?- powiedział z dumą. Cieszył się, że jego siostra cieszy się taką opinią i może trochę nawet popularnością w klanie! Hm... Może nawet uda mu się szepnąć słówko czy dwa do Sowiej Gwiazdy o tym, że Wisienka chciałaby jego siostrę za mistrza...? - co do Truskawkowej Łapy... uhmm... Sam nie wiem- powiedział i wtedy uświadomił sobie, jak mało kotów z klanu zna trochę głębiej niż tylko z mówienia ,,cześć" czy wspólnego wymieniania mchu starszyźnie. Hm. Chyba musi trochę bardziej pogadać z wieloma kotami!
Również zaśmiał się na wizję kotów z innych klanów zamaczających jedynie palce u łap w wodzie.
- Ph! Tak! I pewnie koniuszki ogona! - odpowiedział i wstał po czym zaczął udawać jakiegoś innego kota.
- Oh! To ja, kot z eee.. Klanu Gromu! O! Woda, muszę się schłodzić!- powiedział, udając głupkowaty głos i podszedł do kamienia, który miał teraz udawać wodę. Dotknął go palcem po czym odskoczył na bok niczym wystraszona mysz. - AAAAAA! O nie, kto by się spodziewał, że woda jest MOKRA???- dodał dalej tym samym głosem po czym usiadł i zaczął głośno się śmiać.
Mimo wszystko musiał zgodzić się ze słowami kotki na temat obozu.
- No tak... Masz rację, tu jest bezpiecznie i w ogóle. - spojrzał na nią uśmiechnięty kiedy ta wykrzyknęła, jak bardzo kocha obóz. Cicho zachichotał. - Taa. Jest tu fajnie.

Kocur zadowolony z tego, że udało mu się rozśmieszyć kosteczkę uśmiechnął się do niej. Przyjął jej komentarz jako komplement.
- Dzięki!- odpowiedział. Co prawda nazwanie kogoś zabawnym mogło być obelgą, jednak czy Księżyc się tym przejmował? Ani trochę.
Na jej pytanie sam zastanowił się poważnie.
- Hmmm... Z tego co mi wiadomo jakieś tam pogaduchy z kotami na granicy nie są zabronione, ale uczenie ich naszych metod? Nie mam pojęcia - powiedział.
- Nie wiem, czy Sowia Gwiazda nie uznałby tego za zdradę czy cos... w końcu pływanie to nasza umiejętność, nasz sekret dzięki któremu jesteśmy wyjątkowi, nie? - dodał i wzruszył ramionami. - ja tam chętnie bym się nauczył czegoś od innego klanu żeby umieć lepiej polować, a w zamian bym mógł nauczyć innych pływania. Koniec końców i tak pewnie nie wejdą do wody!

Przechadzała się po obozie, zaglądając w różne rzedziej odwiedzane zakamarki szukając jakiś przydatnych rzeczy, które mogłaby zaproponować Plamce do wykorzystania przy skrzydłach. Co prawda nie miała na to żadnej konkretnej wizji lecz liczyła, że gdy już coś wpadnie jej oko to będzie miała pomysł jak tego sensownie użyć. Udało jej się znaleźć kilka piórek, najprawdopodobniej zgubionych przez ptaki przelatujące nad Rzecznym obozowiskiem, bądź pozostałych po jedzeniu któregoś z klanowiczów. Trzymała wszystkie dumnie w pyszczku nie mogąc już się doczekać aż dorzuci je do ich stosiku i pochwali się siostrze znaleziskami. Kiedy przechodziła obok Starego Drzewa stanęła w miejscu widząc odstające kawałki kory z pnia. Czy nie będą idealnie nadawać się jako podpórka dla piór? Po ostrożnym odłożeniu pierza podeszła do konaru i łapiąc kawałek kory w zęby zaczęła go ciągnąć powarkując cicho pod nosem, gdy ta nieszczególnie łatwo odchodziła od pnia.

Nieco śniegu pokryło już Dolinę Oka Gór co w sumie mnie uszczęśliwiało - moje futro było bardziej przydatne w taką pogodę niż w trakcie upału panującego w czasie Pory Zielonych Liści. Poza tym, polowanie powinno być dla mnie nieco łatwiejsze, dzięki białemu futru będę praktycznie niezauważalna.
Obserwowałam obóz, w ciszy i z poważną miną (której jak zwykle nie byłam świadoma.) Niedawno na świat przyszedł miot niedawno mianowanych wojowników - co wydawało mi się nieco dziwne. Posiadanie kociąt tak szybko... ale czy posiadanie ich na koniec życia jest lepsze? Raczej na razie nie musiałam się zadręczać tymi myślami, tylko Gwiezdni znali na nie odpowiedź.
Niedaleko mnie bawiła się mała kotka, którą bacznie obserwowałam, żeby ta nie zrobiła sobie przez przypadek krzywdy.

Po chwili szarpania się z kawałkiem kory ta w końcu gwałtownie puściła pień powodując, że Łuna zatoczyła się do tyłu z zdziwionym piskiem. Pech chciał, że przez to skończyła cała umorusana w śniegu, który przylepił się do kosmyków jej futra. I nawet prędkie otrzepanie się nie pomogło pozbyć się wszystkich śnieżnych kulek. Ale hej! Przynajmniej udało jej się zdobyć korę! I to na dodatek wcale nie był tak  mały kawałek. Choć w tym momencie przepełniała ją duma rozejrzała się dookoła czy nikt nie widział jej żałosnego upadku i oh! Jej zielone oczka dostrzegły białą jak śnieg kotkę patrząca prosto na nią. Na dodatek siedziała na tyle blisko, że Łuna podejrzewała, że musiała wszystko widzieć. Odłożyła naprędce korę na stos piórek i niepewnym krokiem zaczęła zbliżać się do niebieskookiej. Mime, że czuła zażenowanie, to jej ślepia były szeroko otwarte w czymś podobnym do zafascynowania.
   — Wow! Ale masz białe futro! — powiedziała głośno po czym zmrużyła oczy przekręcając przy tym łebek w bok. — A kiedy przymknę oczy to prawie Ci nie widać! — zachichotała, a jej ogon mimowolnie podniósł się radośnie do góry.

- Aaa... aaa! AAAPSIK! - rozległo się po obozie chwilę po tym, kiedy Mgła wsadził nos w kwiatek nieopodal Popękanej Kory. Tak, już wiedział że nie lubił tej pory roku. Było fajno, cieplutko, ptaszki śpiewały, ale cokolwiek wąchał - kończył z gilem na nosie. I to takim, co nie był ptaszkiem, a tym obrzydliwym, smarkiem.
Przetarł nosek łapką, a tą wtarł w ziemię, krzywiąc się przy tym niesamowicie. Obrzydliwe, że niektórzy pracują w takich warunkach i się tego nie brzydzą...!
- Uh! Okropne - poskarżył się, spoglądając zaraz na brata. - Pomyśleć, że za obozem wszystko takie jest. Kot normalnie oddychać pewnie nie może i od razu się dusi!

[blask]

Zamrugał dwukrotnie.
- Na pewno nie - pokręcił głową na boki. Nie wiedział jak czują się chore koty - on nie czuł się tak w każdym bądź razie, na sto procent. Chwilę siedział cicho. - Ale możemy się pobawić, że jestem. A ty będziesz medykiem.
Zaproponował zaraz, bo właściwie - to niegroźna zabawa. A sam przynajmniej może będzie zbyt zajęty robieniem czegoś, co odciągnie jego uwagę od wsadzania nosa w kwiatki. Jeszcze przypadkiem płuca wypluje, i co wtedy!

Braciszek szybko przyjął rzuconą mu rolę. Uśmiechnął się do niego, wesoło poruszając do tego uszami. Gdy ten przeszedł do wypytywania, Mgła w ten czas położył się na ziemi tak jakby był NAPRAWDĘ bardzo ranny i chory.
- Umm... BAAARDZO boli mnie nos. Praktycznie jakby miał mi odlecieć! - a potem szepnął "ale nie tak na serio", by braciszek czasem się nie wystraszył i zaraz serio go nie wysyłał do lecznicy. - I głowa! I... jak się ruszam, to łapy jakby mi nie chciały działać. Co to znaczy?

Kwiatkowy kaszel, szczerze mówiąc, brzmiał na tyle faktycznie, że Mgła mógłby uznać że ten istnieje. Nie widział w końcu jakie są rodzaje schorzenia, i być może takie istniało naprawdę. Pogratulować bratu większej ilości wiedzy!
Położył się wygodnie.
- Dobrze, dobrze! Ratujesz mi życie... - sapnął za nim. Ilekroć brat się nie niego spojrzał, posyłał mu uśmiech i machał głową. Gdyby miał kciuki, to dawałby mu nawet okejki, że żyje i nie dzieje mu się nic złego. - Pospiesz się proszę! Bo zaraz jakiś kwiatek jeszcze powącham i znowu będzie źle!
Chociaż czy dało się ZUPEŁNYM PRZYPADKIEM wąchać kwiatki?!