- Wooooaawww..... - Wyraziła swój zachwyt jak tylko kocur skończył mówić. - Jak trening to same fajne rzeczy to jak tylko skończę przerabiać ten no.. eeeee..... kodeks!!! Jak tylko skończę przerabiać kodeks to od razu zaliczę trening!!! - Kicia podniosła się i najeżona zaczęła skakać na lewo i prawo przy tym dodając dramatyczne dźwięki, jakby symulowała walkę. Co prawda robiła to dość nieumiejętnie, więc miotanie się kociaka w obie strony wyglądało co najmniej komicznie. - Bo jestem super ekstra xxxxxxx WOAH xxxxx szybka i super ekstra xxxxxxxxxxxxxx WUOH xxxxx zdolna i w ogóle super ek- -
Kiedy podczas przemowy o swoich umiejętnościach tak się rzucała, ironicznie w końcu się potknęła i wywróciła na boczek. Drugi raz dzisiaj. Idziemy na rekord. Tym razem o dziwo jej to jakoś nie przejęło, nawet nie zwróciła na to zbytnio uwagi. Szybko podniosła główkę i zachichotała patrząc na kocura. - I w ogóle super ekstra cała jestem!!! Hihiihihihi - Dokończyła to, co wcześniej miała zamiar powiedzieć.

- Muszę cię zmartwić, ale to jednak nie takie łatwe - odparł na jej słowa o zaliczaniu treningu. W żadnym wypadku nie chciał podcinać jej skrzydeł, ale jednak Szyszka powinna zdawać sobie sprawę z tego, że nauka tych wszystkich umiejętności, które wymienił, nie była taka prosta. W końcu głównie była to ciężka, fizyczna praca.
Widząc jak szalejąc nagle się potyka, odruchowo nieco podskoczył, jakby od razu chciał rzucić się w jej stronę i powstrzymać od upadku, nawet jeśli nie był to żaden niebezpieczny upadek. Ale uspokoił się, widząc, że nic sobie nie zrobiła.
- Nie wątpię w twoją zdolność - stwierdził z nieco niezręcznym uśmiechem na pysku. Ponownie, nie chciał zasmucać kotki, ale lepiej by od razu wiedziała, że to wszystko nie było takie łatwe. - Ale pamiętaj, że swoje umiejętności trzeba ciągle trenować, zamiast pozostawać przy tym, co się ma - stwierdził delikatnie. Nie chciał w żaden sposób urazić kotki, ale nie chciał za razem uderzyć jej od razu czymś w stylu "jesteś tylko kociakiem, jeszcze nic nie umiesz", choć była to oczywista prawda.

Pogoda nie rozpieszczała i wręcz zmuszała takie koty, jak choćby Trzcina - czyli o obniżonej odporności, bojące się zachorować królicze serca o krótkim futrze, do pozostawania w obozie, jeśli nie było konieczności wyjścia z niego. Wolał nie ryzykować, wciąż pamiętał, jak w młodym wieku zachorował na parę księżyców, a niedługo później jeszcze parokrotnie widywał lecznicę od środka z różnymi przypadłościami. Bał się, że mogłoby się to powtórzyć, a naprawdę miał całkiem pokaźny wynik nie bycia w lecznicy.
Dlatego nic dziwnego, że w ciągu dnia można było go znaleźć w różnych miejscach obozu, najlepiej w takich, gdzie nie było śniegu, bądź było go mało, bo na przykład ktoś już dane miejsce ocieplił, bądź rozsypał śnieg na boki, a on korzystał. Akurat przemykał po obozie, szukając takiego miejsca i kręcąc się po nim, żeby po prostu, cóż, pooddychać świeżym powietrzem, bo siedzenie w legowisku naprawdę nie było pasjonujące.

[Złoto]

Matka znów się gdzieś ulotniła, zostawiając wszystko i wszystkich na mojej małej głowie. Ciekawe, czy kiedyś wreszcie te jej eskapady się skończą, a sama Powracające Zimno powróci do nas na dłużej, żeby nie zaniedbywać już swoich matczynych obowiązków, jakie miała wobec nas, jej dzieci. Korzystając z tego, że całe moje rodzeństwo jeszcze smacznie sobie spało, wyściubiłem nos ze żłobka, chcąc pooddychać świeżym powietrzem, a nie tym przesyconym zapachem kociego mleka. Rozejrzawszy się po obozie, stwierdziłem, że zdecydowana większość jego rezydentów znajdowała się na miejscu, zapewne przez pogodę, która nie zachęcała ich do spędzenia wolnego czasu na zewnętrz. Wśród nich dostrzegłem sylwetkę rudego kocura, przemykającego pomiędzy pobratymcami. Zachowywał się, jakby czegoś szukał. Podszedłem do niego na swoich tyczkowatych nóżkach, tym samym zatrzymując go w biegu, po czym grzecznie się spytałem:
- Dżem dobri, panu. Pszeprasiam, sze pszeszkadzam, ale szego pan szuka? - odparłem, spoglądając na niego swoimi szaroniebieskimi, niewybarwionymi jeszcze wielkimi oczami z niskiej pozycji swojego ciała, zadzierając głowę do góry, aby móc spojrzeć mu prosto w pysk.

Zatrzymał się gwałtownie, widząc przed sobą małego mieszkańca obozu, najwidoczniej syna Powracającego Zimna. Zamrugał z zaskoczeniem oczami, nim nie odetchnął, dochodząc do siebie.
- Och... Ja po prostu... szukam miejsca, gdzie mógłbym odpocząć, nic takiego - odpowiedział, delikatnie się uśmiechając, trochę to wymuszając, bo nadal nie do końca ochłonął po tym, jak kociak się przed nim dosłownie zmaterializował. Właściwie nie wiedział, czy mógł coś jeszcze powiedzieć, więc tylko rozejrzał się dookoła, by takie miejsce znaleźć, a następnie znów na kociaka. Nie przywykł do rozmów z kociętami i nie wiedział, jak powinien go ewentualnie zagadać, więc... w sumie liczył, że jeśli już, to kociak zada mu jakieś kolejne pytanie, czy coś.

Zamrugałem swoimi oczętami, przyjmując do wiadomości wyznanie kocura, jednak nie robiąc sobie nic z niepewnego tonu jego głosu. Widocznie to kolejny dorosły, który nie spodziewał się, że jakiś kociak zagada do niego tak sam z siebie. W swoim krótkim życiu często widywałem właśnie taką reakcję na swą osobę i zdążyłem się już do niej przyzwyczaić. Rozejrzałem się po obozie, po czym znów spojrzałem na rudego.
- A mosze szyczy pan sobje moijej pomoci? Fe dfuch szibciej uda nam sie snaledź dla pana mjesce na odpocinek. - spytałem się go, chcąc się czymś zająć pod nieobecność matki, a przy okazji spełnić jakiś dobry uczynek na rzecz swego bliźniego.

Obiecał ostatnio sobie, a poniekąd także Sowiej Gwieździe, że postara się trochę więcej czasu spędzać z kociętami, by móc je lepiej poznać i potem nie stresować się tak na każdej ceremonii kogo dostanie, bo mniej więcej będzie już dane kociaki znać. Dlatego też, mimo chęci zaprzeczenia na początku i grzecznego podziękowania za propozycję, zdecydował się powoli kiwnąć głową, a na jego pysku nawet zagościł delikatny uśmiech, choć trochę wymuszony do tego, by nie być takim jakimś niemrawym, ale jednak takim dość szerokim i widocznym.
- Jasne, dlaczego nie! Dziękuję za pomoc - powiedział po chwili. - Myślałem... o takim miejscu trochę na uboczu, ale... gdzie nie ma śniegu - dopowiedział po chwili, coby pomóc kociakowi wyobrazić sobie idealne miejsce dla niego, skoro już chciał naprawdę pomóc.

Kiwnąłem głową, przyjmując do wiadomości życzenie starszego kocura, aby już po chwili szukać dla niego idealnego miejsca. Wtedy jednak przypomniałem sobie o dobrych manierach, jak i o tym, że przecież żaden z nas jeszcze nie przedstawił się temu drugiemu, dlatego postanowiłem szybko naprawić ten nasz drobny błąd.
- Dobsze, jusz sie robji. Snajde takje mjesce dla pana. Jia jiestem Zlotko, a pan tio ktio? - miauknąłem, rozglądając się po okolicy, szukając miejsca na spoczynek dla nas dwóch, bo w sumie sam też bym gdzieś na chwilę spoczął i pogadał jak kot z kotem, bo niestety, z moim rodzeństwem z miotu trudno jest zamienić choć słowo, bo albo śpią, albo wariują od nadmiaru niespożytej energii.