Kilka księżyców życia, to sporo czasu, żeby się dowiedzieć wielu rzeczy, zwłaszcza, że mam od kogo się dowiadywać. Nie zdradzę jednak imienia mojego informatora, to byłoby nieodpowiedzialne z mojej strony. Koty wiedząc na kogo uważać będą zatajać ważne informacje przede mną i moim asystentem.
Zaśmiałem się uroczo na jego pytanie.
-Mówiłam, że ci nie powiem, bo będzie ci smutno.-odpowiedziałam, wstając i ocierając się bokiem o niego.-Ale nie martw się, ja wierzę, że nie jesteś bezużyteczny.-wyszeptałam cichutko, jakbym sprzedawała mu największy sekret.-I moim zdaniem nie zginiesz tak szybko, jak ona mówi.-dodałam, patrząc na niego od dołu z uśmiechem pokrzepienia i wiary. Wyciągnąłem nieco pyszczek, żeby powąchać jak ząbki mu pachnął i nie miałam nic do zarzucenia jego higienie.
Za chwilkę, z zadartym ogonkiem, który powoli nabierał na puszystości zrobiłem skłon, przeciągając się potężnie, a zaraz po tym zaległam na ziemi przed kocurem, na grzbiecie i wyciągnąłem do niego pazurzaste łapki.
-Więc bardzo ciężko pracujesz... To dobrze.-przymrużyłem oczy posyłając mu pochwałę uradowanym pyszczkiem. Znowu się podniosłem i otarłem bokiem o niego, wlepiając w niego maślane oczęta.-Kiedyś bardzo dużo mnie nauczysz.-zapowiedziałem, znowu do niego się zbliżając i wcierając się czółkiem w jego łopatkę. Posłałem mu kolejne spojrzenie, po czym odwróciłem się szybko i uciekłem w krzaki zostawiając mu tą tajemnicę do rozwiązania.

Z/T

Cofnął uszy, starając się bardzo nie zerwać i nie zacząć cofać, z przerażeniem w złotych oczach wpatrując się w białego kociaka. Nie wiedział, czy potraktować te słowa jako komplement, czy może się na nie obrazić, czy może poczuć wszechogarniający smutek, że jakiś kot tak o nim mówił...? Nie uważał specjalnie, by Raniuszek go jakkolwiek mocniej lubiła, czy coś, ale czuł się źle z tym, że... mogłaby go obrażać i mówić jaki to jest bezużyteczny. Napiął mięśnie na ten dotyk, znów cofając uszy i przyciskając je do czaszki, ale nie odezwał się, nie wiedząc co powiedzieć. A dalej było tylko gorzej, bowiem znów nastąpił dotyk, tym razem pyskiem, a po chwili kotka odeszła, zostawiając go samego z... właściwie sam nie wiedział jaką emocję odczuwał najmocniej, ale zdecydowanie chyba przebijało się zaskoczenie i zawstydzenie, nie był jednak pewien. Zamrugał, wpatrując się pusto w miejsce, gdzie zniknęło białe futerko nie będąc w stanie się poruszyć. Ba, nie wiedział, czy miał do tego prawo, bo... naprawdę nie wiedział co ze sobą zrobić po tym spotkaniu...!

[zt]

Było fajnie tutaj przyjść, pogoda była ładna, trawa jak zwykle wysoka, a że ja nie tai duży, to już w ogóle. A no właśnie teraz trawa była niższa, albo ja większy, to było śmieszne, widzenie jak rosnę na podstawie tego jak trawa się obniża. Teraz świat miał zupełnie inny wygląd, to było fascynujące.
Stałam po środku zielonej kępki i patrzyłam się przed siebie, czekając na los, tylko niech on przyjdzie, a jak idzie, to niech się pospieszy, bo czekać wieki nie będę.

Co mógł robić Ryk w wolnej chwili, na środku obozu? Oczywiście, że jeść. Leżał wtulony w trawę. Nie było ostałego śniegu, ale pogoda raczej stała się nieprzyjemna. Jadł w spokoju swoją rybkę ze stosu, przyglądając się obozowi.
//księżyc

Tak się złożyło, że Księżyc też zamierzał wziąć coś ze stosu i zjeść... Co od razu uczynił jak tylko myśl pojawiła się w jego głowie. Wziął ze stosu rybę, bo akurat jakaś się trafiła. Nie, że zamierzał bardzo wybrzydzać, ale akurat miał smaka na coś złowionego. Ryk miał to nieszczęście, że siedział w dosyć widocznym dla terminatora miejscu, a Księżyc nie przepadał za jedzeniem w samotności. Po prostu podszedł bliżej i usiadł obok, a jak przełknął kęs swojego posiłku, zapytał:
- Smakuje? Bo moja całkiem dobra, może się zamienimy? - niby poważnie, niby żartobliwie. Schylił lekko głowę, ciekawy reakcji rzecznego medyka na tak śmiałą propozycję.

Los tak chciał, że spośród trawy dojrzał go Księżycowa Łapa. Ale Ryk akurat nie miał dziś najgorszego humoru, więc kocur mu nie przeszkadzał. Uniósł łuk brwiowy na słowa terminatora, ale mięlił dalej łapczywie kawałek mięsa w pysku. Dopiero, gdy połknął kęs, po czym się oblizał, otworzył mordkę by odpowiedzieć synowi Migoczącej Iskry.
- Ta? No nie jestem pewny, czy taka dobra, że lepsza od mojej. Musisz mnie przekonać - odpowiedział żartobliwie na słowa pointa.
Jego ryba była całkiem git, jak każda. Ale może Księżyc zachęci go do wymiany.

- Przekonać? Ależ oczywiście. Spójrz - odpowiedział, a następnie wziął kęs swojej ryby. Długo przeżuwał, zaś na jego pysku można było dostrzec lekkie zadowolenie. Nigdy nie był zbyt ekspresywny, zresztą czuł, że wyglądałby co najmniej dziwnie, gdyby się wesoło szczerzył, albo bardzo wyraźnie denerwował. Jego mimika momentami była po prostu uboga, ale miał tak od zawsze, i nie zamierzał się szczególnie przejmować.
- Widzisz? Bardzo mi smakuje. Powiesz, że to zależy od każdego kota... Ale też w życiu nie zjadłbym czegoś obrzydliwego. Mówię ci, ta ryba jest znakomita - czego nie mógł powiedzieć o rybie rzecznego medyka. Brałby w ciemno, zresztą nie spodziewał się na początku, że kotka będzie chętna do wymiany. Kotka... Kocur? Nie do końca rozumiał. Zmarszczył na moment pysk, a następnie zadał prosto z mostu pytanie:
- W zasadzie to, czemu mówisz o sobie jak o kocurze?

Ryk zadarł pysk do góry i oczekiwał zachęty ze strony Księżyca. Przyglądał się pyskowi niebieskiego pointa, który był prawie jak ze skały. Ale przebłyski zadowolenia były widoczne dla równie mało ekspresywnego Ryczącego Niedźwiedzia. No generalnie miał pysk sztywny jak kij, za wyjątkiem wyrażania złości. Terminator okazał się być też dosyć zabawny w werbalnej próbie namówienia na rybę Medyka. No i tyle szylkretowemu starczyło. Niech będzie, wymienią się.
- Dobra stoi. Dawaj ją tu - sunął swoją własną zwierzyną po ziemi w stronę Księżyca i czekał na to by kocur zrobił to samo.
Zanim doszło jednak do ich transakcji rybkami, to kocur zadał bardzo dobre pytanie. Nikt jeszcze nie ośmielił się zadać je Rykowi. Tak więc w sumie szylkret nie wiedział jak zwerbalizować swoją odpowiedź na nie. Bo to była sprawa raczej nietypowa.
- Stwierdziłem, że to bardziej do mnie pasuje - może w ten sposób przekaże w krótki sposób o co chodzi?
No bo nie czuł by bycie kocicą to jest na prawdę on. Kocurem... może bardziej. Nie do końca, ale zdecydowanie przemawiało do niego w większym stopniu.

A więc medyk w końcu zgodził się wymienić rybą. No i w co on się wpakował? A co jeśli ryba medyka byłaby obrzydliwa? Cóż, już nie miał wyjścia - rzucił więc i swoją rybą w stronę kotki, a następnie wziął nową. Wciągnął nosem powietrze, niby nieufnie, ale ryba jak to ryba - pachniała normalnie. Wstrzymał się jednak jeszcze przed spróbowaniem. Niech medyk zrobi to pierwszy!
- No ale czemu? Tak po prostu? W sensie, wolała... wolałbyś urodzić się jako kocur? - dopytał, próbując zrozumieć, o co właściwie chodziło. Bardziej pasuje? W sumie, to on sam nigdy o tym nie myślał w ten sposób. A jakby on powiedział o sobie jako kotka? Nie no, to byłoby niedorzeczne. Albo może i nie?

Księżyc zadał bardzo dobre pytanie. Czy Ryczący Niedźwiedź wolałby urodzić się kocurem? Chyba nie do końca. To, że urodził się taki jaki jest w jakimś stopniu stanowi to jakim kotem jest. Byłby kimś innym, gdyby urodził się jako kocur. Takie miał przynajmniej zdanie. To, że nie wpasowuje się w normy płci stanowiło część jego istoty. Nie urodził się taki przez przypadek, nie urodził się w zły sposób. Zresztą. Co tego gówniarza to obchodziło co ma między nogami i czy wolałby mieć coś innego.
- A co cię to tak interesuje co? - mruknął nieprzyjemnie, powstrzymując się od nazwania kocura szczurem - to nie do końca tak jak ci się wydaje. Urodziłem się z ciałem jakie mam, nie zmienię tego. I nawet jeśli bym mógł, to przecież to co ma się pod ogonem nie definiuje tego kim jestem i jaki jestem. Więc mi to wisi. Po prostu nie czuję się jak kocica. Nie pasuje do reszty kocic.
Zmarszczył nieco pysk i sięgnął po kęs ryby. Księżyc go zaczynał wku*wiać takimi pytaniami.

Co go tak interesowało? Cóż, odpowiedź była wyjątkowo prosta.
- A czemu nie? Wiesz, o co chodzi, tak już jest, że jak ktoś się czymś wyróżnia, to od razu staje się poniekąd ciekawszy. No a ja po prostu jestem okropnie ciekawski, co mi szkodzi pytać? Najwyżej nie odpowiesz - nie odpowie to trudno, nie płakałby z tego powodu. Ale samo pytanie mógł zadać, nawet jak było nieodpowiednie, niestosowne, personalne... Nic z tego powodu nie tracił, a że miał psychę, to należało wręcz próbować. Nie bał się żadnej reakcji.
- Hm... - mruknął, przez moment nie wiedząc, co odpowiedzieć. Poniekąd czuł, że rozumiał, ale z drugiej strony, to jednak nie. Na chwilę zmrużył oczy, jakby intensywnie nad czymś myśląc, aż nie wyrzucił z siebie w końcu: - Masz rację.
Nadal jednak smażył mu się mózg, ale nawet nie do końca potrafił stwierdzić, czego nie rozumiał. Co to oznaczało "pasować" lub "nie pasować" do reszty kocic? Czy nie każdy mógł być taki, jak chciał, niezależnie od płci? Znaczy, przecież właśnie... mógł! I dlatego Niedźwiedź mógł być po prostu sobą. Bo to, jaki się urodził, nie miało znaczenia, mógł zwracać się do siebie, jak tylko chciał.

- Jak chcesz, ale to że ci ktoś nie odpowie to jest bardzo pozytywny scenariusz wiesz? Czasem trzeba się powstrzymać z ciekawością jeśli się nie chce dostać po ryju jeśli spytasz się o coś co nie wypada.
Nie żeby akurat Ryk był urażony, by się pobić z Księżycem. Ale patrząc na to jak dociekliwy jest syn Iskry to ta rada mu się przyda. Znać co wypada, a co nie, po prostu trzeba. Nawet Ryk w pewnym momencie musiał znaleźć granicę dumy, a po prostu rozsądku. Dalej w sumie dokładnie jej szukał. Ale no. Z ciekawością było podobnie. Mimo wszystko Księżyc wchodził już na bardzo prywatne pytania. Niech ma tego świadomość.
No i w sumie to potem terminator się już zamknął. Przyznał rację temu co Ryk mówił i wrócili do pożerania ryb. W sumie to szylkret nie wiedział co dalej zrobić z tą rozmową. Trochę się zdenerwował, trochę bez powodu, trochę z powodem. A wypadałoby się trochę uspokoić. Wypuścił szybko powietrze nosem i siedział w ciszy, nie podejmując nowego tematu.

- To bym się bronił, i tyle. Nie uważam tego scenariusza za aż tak groźnego, by nie pytać - wyszczerzył się lekko. Po prostu jeszcze nie dostał w pysk od nikogo za bycie dociekliwym, toteż nie wiedział, czego miał się w ogóle obawiać. Poza tym to byłby problem tego kota, że od razu reaguje agresywnie na zwykłe pytania. Dla Księżyca nie było rzeczy, o które nie wypadało pytać, był dosyć chamski i bezpośredni, jeśli tylko coś go zaciekawiło. Czyżby zaś Niedźwiedź chciał przekazać, że było już blisko? Ostatecznie przecież odpowiedział, więc w czym problem?
- Mnie można pytać o wszystko. Chociaż nie wiem, czy teraz miałbym coś ciekawego do powiedzenia - wzruszył barkami, wracając do jedzenia ryby. Przez to gadanie w ogóle jeszcze prawie nie zaczął!

Słoneczko nie miała na razie nic lepszego do roboty niż leżeć i odpoczywać. Nie była na treningu, legowiska przejrzała, więc nie miała co robić. Nuuuudno. Ale przynajmniej ciepełko grzało.
//Trzcina

Trzcina również nie miał nic specjalnego do roboty. Większość dnia właściwie się nudził i spędzał w obozie, więc nic dziwnego, że był tu również i teraz. Siedział akurat niedaleko, zastanawiając się, czy zagadać do leżącej niedaleko kotki, niedawno mianowanej na terminatora, czy nie. Po prostu była najbliżej znajdującym się kotem, a on już od jakiegoś czasu miał plan, by więcej zagadywać do klanowiczów. Bo niby tak sobie pod nosem narzekał, że nie ma do kogo pyska otworzyć, ale też nigdy nie robił pierwszego kroku. Albo robił, ale potem nie umiał utrzymać rozmówcy. Może fakt tego, że miał przed sobą terminatorkę, młodą terminatorkę, trochę mu pomoże otworzyć się na starszych?
Niepewnie, na lekko trzęsących się łapach, podszedł do Słonecznej Łapy.
- Cześć? Przeszkadzam? - zagadnął, nie wiedząc, jak w sumie inaczej zagadać, za to jeden kącik pyska postarał się unieść w uśmiechu, acz był lekko zestresowany, więc wyszło mu coś pomiędzy grymasem a uśmiechem.

Skwar zdecydowanie nie używał wysokiej trawy do odpoczynku. Co to, to nie! Kochał robić innym psikusy i wysoka trawa była do tego idealna. Zawsze ktoś przechodził obok i wtedy bum! Skwar wyskakiwał z trawy z krzykiem. Niestety tym razem nikt nie przechodził więc kremowy kocurek postanowił zwyczajnie odpocząć pośród źdźbła traw. Leżał sobie spokojnie na pleckach z zamkniętymi oczyma. Leżał tak, leżał… i w końcu zasnął!
W tle można było usłyszeć ciche chrapanie syna Suchego Nosa.

/muszelka :DDD

Kremowy kocurek nawet nie drgnał gdy do jego kryjówki weszła jego kochana siostrzyczka. Wręcz dalej sobie słodko chrapał, niczym się nie przejmując.
Dopiero gdy położyła swoją głowę na nim, Skwar poruszył się. Powoli otworzył swoje ślepka i kilka razy nimi zamrugał. Obrócił swoją głowę w stronę pyszczka siostrzyczka. Chwilę jednak musiało minąć by Skwar rozpoznał Muszelke spod sennych powiek.
Gdy się zorientował, na jego pyszczku pojawił się szeroki uśmiech. Od razu opatulił swoją siostrę swoimi przednimi łapkami i złożył jej trzy całuski na jej poliku.
- Muszelka! - powiedział radośnie na jej widok. - Tak to mogę być budzony każdego dnia hihi! - zaśmiał się wesoło po czym zapytał. - Długo spałem? Było tutaj tak wygodnie że zasnąłem! Mam nadzieję, że rodzice się nie zmartwili. No i oczywiście ty też, Muszelko. - miauknął

Skwar był jednym z najłatwiejszych kotów do przewidzenia. Swoje serduszko miał wręcz na swoich łapkach! Czasami Suchy Nos martwiła się, że kiedyś życie mocno rozczaruje Skwara przez co zamknie się na świat. Jednak jak na razie tak się nie działo. Wręcz przeciwnie. Malec gdy tylko wyszedł z kociarni stał się radośniejszy. Był pełen energii i chętny do rozmów z innymi. Ach! Już tyle nowych pyszczków poznał. Musi wkrótce odwiedzić swoje starsze rodzeństwo. Nie chciał by o nim zapomnieli! Również Skwar nie chciał zaniedbywać nikogo z rodziny. Wszyscy byli dla Skwara ważni. W końcu byli rodziną!
Na słowa siostrzyczki, Skwar kiwnął głową. Te informacje go ucieszyły. Nie chciał martwić nikogo swoją nieobecnością.

– Tak? A myślałem, że znalazłem świetną kryjówkę! – zaśmiał się głośno po czym ponownie wtulił się w futro Muszelki. Zaczął miziać pyszczkiem jej puszyste futerko. – Ahhh! Jak ja lubie te wasze długie futra! Są takie puchate! Wyglądacie w nich tak ładnie aaa! Ja i Mgiełka nie mamy takiego wielkiego atutu. Zazdroszczę wamm! – kocurek był zakochany w długich futerkach. Kochał się w nie wtulać a zwłaszcza w chłodniejsze dni. Dlatego cieszył się, ze ma liczne rodzeństwo, które je ma! Jednocześnie chciałby sam takowe mieć. – Kto wie, może w brzuchu naszej mamy podkradliście mi moje futro z ogona? Może dlatego jest taki krótki! – zażartował.