Księżyc uśmiechał się, patrząc na brata. Kiedy ten powiedział mu komplement, ten wyprostował się, nie wiedząc co powiedzieć.
- Oj.... Piołun! Piołuuuuun! Dzięki! - rzekł, z radości zamykając oczy i rozszerzając uszy. Aż skoczył na brata, lekko klepiąc go łapą. Wtedy zaczął go wylizywać.
- Ale ty też na pewno jesteś podobny! - odparł. W głębi serca wiedział, że jeśli chodzi o ,,bitwy" i inne tego typu zabawy to szło mu trochę lepiej niż jego dymnemu bratu. Nigdy, ale to NIGDY jednak by nie pomyślał, że przez to Piołun będzie gorszym wojownikiem, czy coś w tym stylu.
Bał się jednak, że jego braciszek może mieć wobec tego wątpliwości. Dlatego przewrócił go raz jeszcze.
- Obaj jesteśmy! Ty też będziesz świetnym wojownikiem, takim jak nasz tata! - dodał. - ciekawe, jakimi wojownikami będą Perła i Bluszcz- zastanowił się na głos.
- Bo wiesz, skoro my będziemy wojownikami, albo nawet przywódcami albo zastępcami, to może któreś z nich będzie medykiem? W końcu każdy musi mieć jakąś super rolę!

Piołun widział, że łapa Księżyca zbliża się wolniej niż przy standardowej zabawie w bijatykę, ale i tak skulił uszy gdy poczuł pacnięcie. Pokazał białe ząbki i niezbyt mocno ugryzł brata w łapę. Memlał w pyszczku jego sierść, a potem przylizał ją, aby przywrócić ją do porządku i "przeprosić", gdyby przypadkiem zacisnął szczęki zbyt mocno. Jednocześnie słuchał Księżyca i zamruczał. Czarno-biały zawsze w niego wierzył i Piołun opierał się na jego zdaniu bardziej, niż chciałby przyznać.
Puścił brata i podniósł się do pozycji półleżącej.
- Słuchaj, najważniejsze funkcje są już zaklepane. Ty będziesz Księżycową Gwiazdą, a ja twoim zastępcą! Dam bęcki każdemu, kto nie będzie pilnował porządku w klanie, grr! Perła i Bluszcz... racja, potrzebujemy medyka. Myślę, że Perła, jak się go zaskoczy, to łatwo się potyka i macha łapami na oślep! I narzeka, gdy krzyczymy. Ale jest bardzo delikatny, gdy trzeba! Na pewno nie bolałoby, gdyby zakładał opatrunki. Bluszcz byłaby jedną z najlepszych naszych wojowniczek, o ile nie będzie chciała się z nami bić, gdy coś jej się nie spodoba. Wiesz, że jest do tego zdolna! No i... z nią nie zawsze wygrywam. Jest silna i piekielnie zacięta - mówił, wyobrażając sobie klan u szczytu swej potęgi pod zarządem kociaków Przepiórczej Łapy i Gwoździa. Kusząca wizja!...

Księżyc poczuł jak jego brat podgryza go w łapę i odskoczył. Ta chwila wystarczyła, aby znów odzyskał energię i zaczął skakać dookoła. Ruszył przed siebie i okrążył Piołuna raz czy dwa po czym zatrzymał się.
-Taaak! To byłoby super! Nasza piątka rządząca klanem! Bylibyśmy niepokonani! - jego oczy aż zaświeciły się z podekscytowania. Wtedy jednak usiadł.
- Ale... co z resztą naszego klanu? Nie możemy tak ich porzucić! Jeśli zostaniemy tylko my, to inny będą musieli dołączyć do innych klanów! Na przykład do klanu...eee..- kocurek próbował przypomnieć sobie nazwy innych klanów jakie są w pobliżu, jednak mało co przychodziło mu do głowy.
Pomimo, że nie znal jeszcze całego klanu, zrobiło mu się smutno na myśl o tym, że musiałby ich wygonić.
- Ciekawe jak to jest żyć w innych klanach - zastanowił się. - Czy mają jakieś inne zasady? Albo zwyczaje? Ciekawe co robią na co dzień...

Piołun najeżył sierść i okrągłymi oczami obserwował okrążającego go brata.. po czym Księżyc usiadł i napięcie znacznie opadło.
- Nie porzucilibyśmy nikogo! Ale przewodzilibyśmy im! - zauważył Piołun z entuzjazmem. - Byłoby u nas najwięcej dzielnych wojowników! Nikt nie musiałby nigdzie odchodzić! Wyobraź sobie, niektóre klany nie łowią ryb, bo nie mają rzeki... biedni!
Szary kociak nie potrafił sobie tego wyobrazić. Koty Klanu Rzeki zawsze przynosiły ryby lub zwierzęta, które zwykle zamieszkują okolice jej koryta. Co by jedli, gdyby nie mieli takiej możliwości? Ciągle tylko myszy i czasem ptaki? Okropne...
Ucho kociaka poruszyło się do tyłu i zamarł, po czym czujnie odwrócił głowę w kierunku dźwięku.
- Och... - westchnął z nutą niezadowolenia. - Chyba mama nas woła. Lepiej chodźmy, zanim rozzłości się, że jej nie słuchamy.
Popchnął Księżyca zaczepnie w kierunku gniazda i ze śmiechem przeskoczył ponad nim i z napuszonym ogonem puścił się biegiem.
- Kto ostatni, ten mysi móżdżek!


//zt

Kocurek skinął głową, zgadzając się z bratem.
- Taaak! Koty nie jedzące ryb? To musi być dziwne. I nudne. Chyba. Ciekawe czy zdobycze innych klanów są takie dobre? - zastanowił się na głos.
Wstał i już miał zaprezentować kolejne przedstawienie, tym razem pod tytułem: ,,Wielki wojownik Klanu Rzeki walczy z innymi klanami, bo mówią, że ryby są niedobre".
Napiął mięśnie i wtedy usłyszał głos matki. Zauważył, że Piołun również nasłuchuje.
Przewrócił oczami. Przecież tak fajnie się tu bawili! Ale z drugiej strony wiedział, żeby się nie obrażać. W końcu to jego mama.
I będzie mógł jej opowiedzieć o wszystkim, co się dzisiaj działo! Oooo, jak tylko mama się dowie jakim był dziś przywódcą...
Zamyślił się i przez to nie zauważył, jak jego brat podnosi się i popycha go. Zdezorientowany usłyszał jedynie wołanie, że kto ostatni, ten mysi móżdżek.
Ooooj, on mu tylko pokaże!
Podskoczył niczym zając i pobiegł za bratem, z całych sił machając łapami.


//zt

Jakoś, tak szczerze - czułam się ostatnimi dni podle. Jak śmiesznie wyżute źdźbło trawy, której od sporego czasu jakby już nie wiedziałam.
Ah, no tak.
Sezon na śnieg nie pomagał, w żadnym wypadku. Czy to moje nerwy, czy mięśnie - obowiązki spełniać było trzeba, taki już los ....Yyyy, co by sie tam rymowało? Nie wiem. Mniejsza.

Gdy śnieżynki zamarzniętej wody spadały na klanowe ziemie, tak ja siedziałam przed kociarnią, w sumie kawałeczek od jej wejścia, spoglądając na wymieniany mech, czy inne pióra przez innego z terminatorów.
Mhm. Tyle dobrego, że z ranka wypełniłam to zadanie. Było przyjemne - nie wymagało wiele, wspiąć sie na drzewo, poszukać fantów....Mogłam po prostu zając tym swój czas, pomiędzy treningami.
Treningi.

Odkąd Kozi Klif przejęła me nauczanie, moje wychadzki nocą mogły iść tylko w krainę snów.
Niby czułam się lepiej, łapy mi tak nie dygotały, lecz...Czy nie zawiodłam? Czy to nie był test mej upartości?
Nie wiedziałam, po prostu w głowie przeżuwałam swe myśli, uszkiem kręcąc w boki, gdy te słyszały dźwięk.



/Złotko

Dlaczego musiałem przyjść na świat, gdy wokół było tak biało, a przede wszystkim zimno, ślisko i mokro? Żeby było mi chociaż trochę cieplej, musiałem wtulać się w matczyną sierść albo bardzo często się ruszać, żeby nie przymarznąć do twardej ziemi, co mogłoby się dla mnie skończyć ciężką chorobą, a nawet przedwczesną śmiercią, przed czym już niejednokrotnie ostrzegała nas matka. Byłem pewny, że bez ruchu zamieniłbym się zaraz w jeden wielki i ostry sopel lodu, dlatego, znajdując sobie stabilne podłoże, postanowiłem trochę pobiegać dla zdrowia i spożytkowania swej kocięcej energii. A tak poza tym, to w żłobku okropnie mi się nudziło, bo wszyscy jeszcze spali i nikt nie chciał się ze mną bawić.

Nie kojarzyłam miotów, bo, będąc szczerym kotem - nie interesowały mnie kocięta na tyle, by spędzać z nimi czas, czy je zabawiać.
Miały swoich rodziców, matki i ojców, więc po co miałam im zajmować głowę? Podrosną, ruszą na treningi - wtedy do nich zagadam i dam jakąś poradę jako weteranka wieku terminatorskiego. Hah.
Prawie 40 na karku(jak nie więcej), więc mogłam się pochwalić wyluzowanym podejściem do obowiązków, gdyż te coraz mniej mogły mnie interesować - bowiem młodsi też musieli się zacząć uczyć je wypełniać i takie tam.

Tak jak teraz, siedząc w tym parszywym, przenikliwym zimnie. Ugh.
Mój krótki kikut zadrżał na myśl, że nie szybko przyjdzie mi wypełnić swój własny trening i pływanie na nim.

Widząc, jak któreś z tych kociąt biegnie, parsknęłam cicho pod nosem ze śmiechu.
Oho. Byleby młodziak nie złamał sobie tych krótkich, puchatych łapek.

Bawiąc się kępką mchu, w pewnej chwili kopnąłem ją sobie tak daleko, że zatrzymała się dopiero, gdy napotkała przeszkodę w postaci czyjejś wyprostowanej, rudobiałej łapy. Podbiegając do niej bliżej, wreszcie dostrzegłem sylwetkę starszej, leżącej kocicy, która wpatrywała się we mnie znudzonym i chyba nieco rozbawionym wzrokiem. Pani byłaby nawet całkiem ładna, gdyby tylko nie strzelała takich niemiłych min.
- Pseplasiam, sze pani pszeszkodźilem. Posfoli pani tilko, sze fesme sfojom pilke... - odparłem grzecznie, po czym schyliłem się, aby zabrać swój mech.

Zauważyłam spojrzenie kociaka na sobie i...Nie umiałam powiedzieć, co w nim przeważało - zdziwienie, że tu byłam, czy kocięca niepewność?
Westchnęłam, oddając mu piłeczke zwinnym ruchem białej łapy.
-Nic sie nie stało. - Mruknęłam cicho, spokojnie. Niech się pobawi swoją piłką mchu bez żalu. Były w życiu gorsze rzeczy.
-I jestem Truskawkowa Łapa, a ty? - Miło zagaiłam. To chyba jedno z tych kociąt Powracającego Zimna i.. Huh. Ciekawe jak wyglądał ten cały Oliwkowy Gałązka, że kocięta jak barwy tęczy - każde różne.

Na moje szczęście ruda panna nie była na mnie zła, a nawet sama odkopała do mnie moją mechatą kulkę, za co byłem jej bardzo wdzięczny, choć wolałbym nie przyznawać się do tego otwarcie. Nie lubiłem robić sobie u innych długów wdzięczności, a wygląda na to, że właśnie jeden taki zaciągnąłem u tejże kotki, która postanowiła zdradzić mi od razu swoje imię.
- Tluskafka? Jiak tie slotkie ofoce, cio riosnom na kszaczkah? Barco ladne, pasuje do pani. Jia jiestem Zlotko, milo mi. - odparłem szczerze, nieco oczarowany urodą pierwszej damy, którą poznałem, a która nie była ze mnę w jakikolwiek sposób spokrewniona.

Moja niechęć do kociąt istniała. Byłam jej świadoma.
Lecz co tak naprawdę zrobił złotofutry przedemną? Nic. Wiedziałam to.  Jednak niesmak pozostał na mym języku na widok niezgrabnego, kocięcego ciałka goniącego za piłeczką.
Uh. Powinnam przestać o tym myśleć.

-Ofo...Ah, że owoc - - połknęłam ślinę. Ale to sepleni... I weź tu zrozum, co odpowiedzieć. -Tak. Taki czerwony owoc. - Ale czy słodki? Nie wiem. I wątpiłam, że Powracające Zimno znalazła je dla swoich kociąt do zjedzenia...
Moja gruba, biało-brzoskwiniowa kryza ruszyła się wraz z moim ruchem łba.
-...Trafne imię, Złotko. - No, matka malca miała rozmach. Złote dziecko nazwać po jego własnym kolorze.
W sumie? Śmieszna sytuacja, poniekąd.

Mój kikut zadrżał, a me myśli uspokoiły się z lekka.
Z lekka, bo to dziecko się na mnie ....gapiło? Huh?