Księżyc odetchnął, kiedy brat wypuścił z zębów jego sierść. Otrzepał się i przez chwilę wylizywał swój bark, po czym usiadł obok Piołuna. Wtedy usłyszał jego komentarz i napuszył się. Wiedział, że to pewnie żart (a przynajmniej miał taką nadzieję, on nie mógł przecież walczyć gorzej!). Podniósł jednak pyszczek i posłał dymnemu spojrzenie zmrużonych oczek.
- Poczekajmy tylko aż będę wyspany z samego rana...- szepnął, mając nadzieję, że zabrzmi groźnie. Jego piskliwy głosik jednak w niczym nie pomagał. Kiedy Piołun polizał go, ten uśmiechnął się i zaczął cichutko mruczeć. Wiedział, że tamten żartuje i nie chciał naprawdę mu dogadywać. Kochał swojego braciszka i mógł dawać mu fory. Właśnie, fory! Może następnym razem, jeśli mu nie wyjdzie, powie, że dawał fory!
Tak czy owak potrząsnął łebkiem i również zaczął wylizywać futerko Piołuna, które sam poszarpał pazurkami.
- Ktoś mnie pogonił? Nieeeee, po prostu tak się nudziłem, że ciągle biegałem i biegałem! A niektóre starsze koty nie chciały się bawić. Ani rozmawiać. Nawet, kiedy rzucałem się na nich i gryzłem po łapach, tylko byli źli i odchodzili! - westchnął przejęty.- Gdy ja będę duży, na pewno nie będę takim nudziarzem!

Kociak pokiwał głową z powagą i polizał łapę, w którą ugryzł go brat.
- Tak, tak, wtedy dasz mi w kość - przyjął ze spokojem. Nie zamierzał dopuścić do tego, by Księżyc tak łatwo spuścił mu manto, ale w tej chwili czarno-biały był raczej nieszkodliwy, a wspieranie jego marzenia o zostaniu wspaniałym wojownikiem nic Piołuna nie kosztowało. Zdążył już zauważyć, że Księżyc naprawdę pragnie zostać kimś takim i za zupełnie naturalne przyjął wspieranie go w tym dążeniu. Nawet jeśli przed nimi jeszcze długa droga.
- Ej, Księżyc - zaczął Piołun, mrucząc. Przewrócił się figlarnie na grzbiet i łapą ze schowanymi pazurkami przekornie odsunął od siebie pysk brata. Jego ruchy były powolne: jasny znak, że nie miał zamiaru znów "walczyć"; po prostu się bawił. Czuł pod kręgosłupem, że przygniata łapę Księżyca. No cóż. - No to jak będziesz takim wojownikiem, to co będziesz robił z takimi, o... co przybiegają i gryzą po ogonach? Będziesz się z nimi bawił, żeby nie wyjść na nudziarza? Rzucał im kulki mchu? - Zaśmiał się, ale po chwili przymknął oczy, jakby jednak rozważał taką opcję. - Nie brzmi to dostojnie i dumnie, ale może rzeczywiście ciekawiej.

Księżyc spojrzał na brata, który się kładł, więc sam zawinął pod siebie łapki tworząc pozycję ,,bochenka chleba".
Patrzył na niego z uśmiechem, kiedy ten mówił, a kiedy zadał pytanie, zastanowił się głęboko.
Piołun miał rację. Może wojownicy nie chcą bawić się z kociakami bo uważają to za coś żałosnego, wstydliwego? Z drugiej strony chciałby być przyjazny dla innych, tym bardziej innych kociaków.
Wtem wpadł na pomysł jak połączyć to wszystko.
- Już wiem! - Wstał i ustawił się w pozycji, która miała wyglądać jak gotowość do walki. - Kiedy już będę wojownikiem i przyjdą do mnie i będą się chcieli bawić, wtedy będę im pokazywać jak NAPRAWDĘ polować albo walczyć!- rzekł i zaczął się skradać, po czym wyskoczył na najbliższą kępkę trawy i zaczął ją atakować. Cóż, wyglądało to bardziej jakby to ona atakowała Księżyca i ten próbował się wydostać, ale kocurek naprawdę próbował swoich sił.
Wstał i podniósł ogon i głowę do góry.
- Wtedy będę się z nimi bawił ORAZ będę dumny, że mogę ich czegoś nauczyć! - rzekł zadowolony. Znów usiadł i zaczął rozmyślać.- Gdyby tylko inni mieli taki pomysł jak ja... Już teraz mógłbym się uczyć walki! I polowania! Tymczasem muszę czekać jeszcze...- zaciął się i zaczął szeptem liczyć. - Muszę czekać jeszcze cztery księżyce żeby zostać uczniem! To tak długi czas!

Piołun z zainteresowaniem obserwował zmagania brata przeciw kępie trawy. Walczył dzielnie, ale szansę były wyrównane. Dymny kociak przetoczył się na brzuch i podwinął tylne łapki pod ciało. Jego oczy rozszerzyły się, a zadek poruszył w przygotowaniu do widowiskowego skoku... Już!
Piołun wybił się mocno i skoczył ponad bratem, celując we wrogą kępę trawy. Trochę źle wymierzył - gdyby trawa była postawiona na sztorc, trafiłby dobrze, jednak wymięta przez ataki Księżyca sięgała niżej. Piołun zniknął za nią i głuchy huk zdradził, że lądowanie nie było najłagodniejsze.
- Auć... Masz rację, Księżyc, przydałby się nam lekcje z polowania... - stęknął. Przeczuwał, że siniaki będzie odczuwał przez następne dwa dni... Nic nowego, ale też żaden powód do radości.
- Wybacz, bracie... - westchnął dramatycznie. - Nie potrafiłem cię obronić. Na honor wojownika, zawiodłem!
Zabawa w dorosłych wojowników była ich ulubioną, choć Piołun nie bardzo jeszcze rozumiał sposób myślenia dorosłych kotów. Często wydawało mu się, że dumą i upór niektórych tylko stoją na przeszkodzie problemom, które dałoby się rozwiązać rozmową - ale Księżycowi bardzo to imponowało, dlatego Piołun chętnie przygrywał mu w tych zabawach.

Księżyc widząc upadającego brata zrobił wielkie oczy i żałośnie krzyknął:
- O nie! Mój brat! Piołun... Piołunowy Ogonie! Piołunowy...eee... Piołunowa Gwiazdo! Nie możemy stracić naszego przywódcy! - skoczył do brata i próbował na siłę wymusić w sobie łzy, jednak to się nie stało. Zrobił więc przysmutnawą minę.
- Co my teraz zrobimy? Klan Rzeki zginie! O nieeeeeee! - zaczął jęczeć przerażony. Przez chwilę naprawdę wyobraził sobie tą sytuację jako prawdziwą. Nagle kępy trawy i paprocie dookoła zmieniły się w pole bitwy (a przynajmniej w coś, co Księżyc uważał za pole bitwy, bo nigdy nie widział prawdziwego). Dookoła były ciemne chmury i pioruny, ziemia się trzęsła, Księżyc stał przerażony patrząc na swojego przywódcę...
Mały kociak idąc jak najdalej w improwizację zacząć wić się z boku na bok, żałośnie udając płacz.

Piołun leżał płasko na boku i oddychał przesadnie głęboko, jakby dogorywał, rozorany ranami po stoczonej bitwie. Słyszał, jak z boku Księżyc rzuca się na piasek i wije w udawanej rozpaczy. Dymny kociak wyciągnął łapę w jego stronę.
- Stoczyliśmy tyle walk, mój najwspanialszy wojowniku, lecz ten bój jest moim ostatnim...! - pozwolił swojej głowie bezsilnie opaść. Po chwili wstał i stanął nad Księżycem z uroczystą miną. Starał się, by jego szary pyszczek wyrażał nieskończoną mądrość i majestat.
- Księżycowa Smugo, Klan Gwiazdy wie, że poniosłeś ciężką stratę, lecz twoja odwaga nie pozwala nam wybrać nikogo innego! Od dziś to ty będziesz przewodził Klanowi Rzeki jako Księżycowa Gwiazda... - Wkradający się na pyszczek Piołuna śmiech zakłócił nieco powagę jego przemówienia. - M-mamy nadzieję, że polujesz na trawę lepiej niż za czasów, gdy nosiłeś imię Księżyca
Piołun na dobre się roześmiał.

Księżyc dzięki swojej wyobraźni czuł, jakby naprawdę był w tej sytuacji. Kiedy jego brat ,,zmarł", po czym powstał znów, ten wyprostował się i z pokorną miną patrzył na Piołuna.
Czuł dumę, kiedy Piołun (lub już teraz nieżywy Piołunowa Gwiazda) wybrał go jako kolejnego przywódcę. Zamknął oczy i z dumą odpowiedział:
- Poprowadzę nasz klan ku zwycięstwu. - Powiedział poważnie. Wciąż z zamkniętymi oczami rozmyślał. Czy to tak wygląda ceremonia na przywódcę klanu? I kiedy przychodzi Klan Gwiazdy? Ale super!
Starał się zachować powagę, jednak kiedy Piołun skomentował walkę z trawą i zaczął się śmiać, Księżyc również padł na ziemię w chichocie.
- Tyyyy! - parsknął i lekko pacnął brata łapą w głowę. - Księżycowa Gwiazda pokona każdą trawę!
Śmiał się dalej po czym usiadł i otrzepał sierść.
- To było wspaniałe! Poczułem się jak prawdziwy wojownik, a ty?

Piołun próbował odpłacić pięknym za nadobne i też niezbyt mocno pacnął Księżyca w ucho. Śmiał się w głos i cieszył się, że czarno-biały kociak jest równie szczęśliwy. Mimo żartów o trawie naprawdę myślał, że z Księżyca byłby wspaniały wojownik, a może i przywódca. Piołun nie miał żadnych mądrych podstaw, by tak sądzić, ale pomysł brata na bawienie się z kociakami zamiast odganiania ich w jego kocięcych uszach brzmiał sprawiedliwie i dobrze.
- Ja też! Co prawda zginąłem, zanim zaczęła się moja rola, ale jeju, to brzmiało jak jedna z tych opowieści o dawnych wojownikach... Myślisz, że i o nas będą takie opowiadać? Chciałbym, żeby tak było - dymny patrzył na brata z okrągłymi od ekscytacji i rozmarzenia oczami.

Księżyc otworzył pyszczek z małymi kiełkami i również zrobił wielkie oczy.
- Ooooo, tak! To by było super!- biegiem okrążył braciszka i stanął u jego boku, wpatrując się w górę jakgdyby patrzył na gwiazdy i sam Klan Gwiazd.
- Wyobraź sobie tylko- dwaj bracia, herosi, którzy uratowali klan przed jakimś niebezpieczeństwem. Albo wymyślili jakieś nowe super zasady i dzięki temu zasłużyli się klanowi! Bylibyśmy wspominani tak jak... eeee- wtedy umilkł, próbując sobie przypomnieć historie opowiadane przez matkę czy innych klanowiczów. Nie mógł sobie jednak przypomnieć żadnych poszczególnych imion, a jedynie opowieść o pożarze... I to wszystko.
- Nie pamiętam - rzekł ciszej.- Tak czy inaczej, było by świetnie! Dlatego kiedy tylko zostanę uczniem chcę jak najlepiej polować i walczyć, i wtedy będę mógł zostać wojownikiem i pomagać reszcie klanu!

- Jeśli przyłożymy się do szkolenia, będziemy niepowstrzymani! - zawtórował bratu Piołun. Taka wizja naprawdę była wspaniała. Szary kociak wyobrażał sobie, jak razem z Księżycem, obaj jako silni wojownicy, zostają wywołani przed szereg i oficjalnie docenieni przez przywódcę, a koty wokół nich kiwają głowami z uznaniem i cieszą się z słusznego wyróżnienia. To wszystko wydaje się jak coś, co tylko na nich czeka - aż podrosną, poćwiczą, wyrobią sobie intuicję myśliwego i strażnika. Ale...
Ukłucie wątpliwości sprawiło, że Piołun przysiadł i w jego oczach pojawił się błysk obawy. Podejrzewał, że Księżyc jak najbardziej może to wszystko osiągnąć, palił się do tego. Ale on sam? Czuł, że przez pewną przezorność i ostrożność, którą czasem wykazywał, może zostać zawsze o pół kroku za Księżycem. Co gorsza... może się zdarzyć, że ta cecha zostanie wzięta za tchórzostwo.

Kocurek stał wyprostowany do czasu, kiedy jego brat usiadł. Księżyc spojrzał na niego i mimo, że ten nic nie mówił, czarno-biały poczuł, że coś jest nie tak.
Schylił się do niego i lekko polizał dymnego po głowie.
- Hej, co jest? Coś się stało?- spytał zmartwiony. Może Piołun był już zmęczony? Lub głodny? Albo może Księżyc za mocno go ugryzł?
Przysunął się bliżej aby dotykać futerka brata i wyczekiwał odpowiedzi, lekko zaniepokojony. Miał nadzieję, że to nic poważnego. Nie chciał narobić problemów ani tłumaczyć się mamie. Tym bardziej nie chciał, aby Piołun musiał iść do medyka.

Piołun przez chwilę się wahał. Nie podejrzewał swojego brata o jakiś podstęp czy chęć wykorzystania obaw kociaka dla własnych celów, w żadnym razie! Ale... trochę się wstydził. Z drugiej strony, komu innemu mógłby zwierzyć się z podobnych rzeczy? Zrobił ruch przypominający niedbałe wzruszenie ramion. Zastanawiał się, jak to ubrać w słowa, po czym pokręcił głową z uśmiechem, choć nie tak promiennie radosnym, jak wcześniej:
- Z twoją energią i odwagą na pewno osiągniesz wszystko, czego pragniesz - przyznał. Zmarkotniał nieco. - Chyba nie jestem tak odważny jak ty. Martwię się, że nie będę potrafił dotrzymać ci kroku. Zostanę gdzieś na uboczu... z tyłu. Może zapamiętają mnie jako tego tchórzliwego brata Księżycowej Gwiazdy, hm? - uśmiechnął się kwaśno. Przypomniał sobie, że nie wyściubił nosa za gniazdo Przepiórczej Łapy, zanim Księżyc nie zdobył się na to, by wyjść na zewnątrz przed nim. Piołun martwił się, że kiedyś stanie się to dla niego problemem i przeszkodą.

Księżyc uważnie słuchał dymnego brata. Lekko zdziwił się słysząc jego słowa.
- Piołun! No nie gadaj! Nigdy się tak nie stanie- obiecał i zaczął wylizywać go za uchem.- Nie zostaniesz z tyłu! Przecież też dobrze walczysz, przecież nawet mnie pokonałeś!- próbował go pocieszyć, jednak widział, że to niewiele pomaga.
Rzeczywiście, jego brat był trochę spokojniejszy i mniej energiczny od Księżyca, ale być może właśnie dzięki temu będzie bardziej rozsądny i mądry?
- Piołun... Nigdy nie zostawię cię w tyle. Będę robić wszystko, żebyśmy zawsze byli dwoma odważnymi braćmi. Wyobraź sobie jak idziemy na treningi razem, na polowania... Sami poza obozem! - próbował dalej.
- A jeśli kiedykolwiek ktoś zwątpi w ciebie, albo będzie się z ciebie śmiał, to wtedy mu pokażę! Pożałuje tego!- rzekł i pokazał małe ząbki we ,,wściekłym" grymasie.
- Będę walczył i cię bronił! Obiecuję na kodeks... eee... wojownika!- wykrzyknął po czym cicho zaśmiał się:- to się tak nazywa?

Piołun zamruczał, gdy poczuł, że drugi kociak pielęgnuje jego sierść. Po chwili dość natarczywie otarł się bokiem głowy o Księżyca. Był mu wdzięczny, że tak bardzo chce mu pomóc i że obiecuje wytrwanie w braterskim sojuszu.
- Mam nadzieję, że tak będzie - przyznał. - Będę się starać, żeby tak się stało.
Nawet jeśli Księżycowi będzie łatwiej, nawet jeśli wyjdę na tchórza, będę z nim, gdy staniemy się wojownikami, postanowił w duchu.
- Oho, w takim razie jeśli ktoś będzie się ze mnie śmiał, dopilnuję, żebyś o tym usłyszał - zawtórował Księżycowi, żeby rozluźnić atmosferę. Czuł się trochę winny, że zakłócił rytm zabawy. - I ja będę cię bronił. Tylko futerko zostanie z tego, kto zadrze z braćmi Księżycem i Piołunem!
Wyszczerzył ząbki i fuknął groźnie w przestrzeń, jakby grożąc potencjalnym wrogom.

Księżyc tylko skinął głową, utrzymując na pyszczku uśmiech. Cieszył się, że mógł choć trochę rozweselić brata.
Wtedy zapadła cisza. Coś raczej zabójczego dla Księżyca. Kocurek szybko zaczął myśleć nad tym, co teraz może porobić. Już miał ochotę wstać i rozbiec się, jednak spojrzał na Piołuna obok. Może dość zabaw i skakania na dziś.
No więc co ma robić?? Rozejrzał się dookoła. Nie lubił nudy.
Przez jego głowę przeleciały wszystkie tematy, jakie mógł zacząć. O wojownikach już mówili, o przywódcy już mówili, o walce też...
Kocurek rozejrzał się i spomiędzy zarośli i paproci dostrzegł obóz. Próbował wypatrzeć kociarnię. Wtedy jego myśli przeszły do matki, Przepiórczej Łapy.
Ale dlaczego ,,Łapa"? Dlaczego kotka nie ma imienia wojownika?
Następne pytanie jakie pojawiło się w głowie kocurka brzmiało: I dlaczego nie ma z nami taty?
Zamyślił się.
- Mama na pewno będzie dumna jak każde z nas zostanie wojownikiem- zaczął, myśląc o każdym z rodzeństwa. - a jak myślisz, czy nasz tata kiedyś będzie o tym wiedział?- zaczął, trochę uspokajając już swój humor po walce. - Ciekawe co się z nim teraz dzieje. I gdzie jest.
Księżyc nie wiedział zbyt wiele o swoim ojcu. Matka raz na jakiś czas wspominała o nim, lecz bardziej z niechęcią. Znał jedynie jego imię: Gwóźdź.
Co to imię w ogóle znaczy? Kocurek nie miał pojęcia.
Zamyślony spojrzał na brata i położył się obok niego w wygodnej pozycji.

Piołun zaczął lizać futerko na swoich łapach i piersi, ale wcale nie zignorował brata. Przeciwnie, zastanawiał się, co mu odpowiedzieć.
- Też się czasem zastanawiam - przyznał. Nie wiedział o ojcu nic! Znał tylko jego imię. Mama nie mówiła o nim zbyt wiele ani zbyt dobrze.
- Wydaje się, że mama go nie lubi, ale... w takim razie dlaczego chciała mieć z nim nas? - zastanawiał się na głos. Mruczał pod nosem na tyle głośno, żeby Księżyc mógł go wyraźnie słyszeć, ale przyłapał się na tym, że odruchowo mówi ciszej, gdy tematem jest Gwóźdź.
- Myślisz, że jest wojownikiem jakiegoś odległego klanu? - zapytał konspiracyjnym tonem. Tak, prawdopodobnie ich ojciec był tylko jakimś tam samotnikiem... jednak zawsze było jakieś tam prawdopodobieństwo, że Gwóźdź to postać bardzo interesująca.

Księżyc patrzył na Piołuna przez cały ten czas.
- No właśnie! - zgodził się.- Dlaczego mama i tata byli razem i chcieli mieć dzieci a teraz się nie lubią?- zastanawiał się na głos.
Kiedy jego brat podsunął teorię o ojcu, ten wstał.
- No! Może jest w jakimś legendarnym klanie, gdzieś daleko! Ale... Dziwne imiona mają w tym klanie - przyznał lekko śmiejąc się. - Gwóźdź to takie śmieszne imię!
Kocurek znów położył się i zaczął snuć teorie o pochodzeniu ojca i jego historii.
- Może on jest z dalekiego klanu, który kiedyś mieszkał tutaj. I wtedy poznał mamę. I wtedy ten klan musiał uciec, bo... eee... Zaatakowało ich stado ogromnych wiewiórek ze skrzydłami! I ich klan, który nazywał się Klanem.. Spania, musiał uciec. Klan Spania uciekł przed niebezpieczeństwem daleko stąd i dlatego już nigdy mama się nie spotkała z tatą!- zaproponował.

- Ten klan musi być z bardzo dalekich stron, jeśli mają tam takie imiona... - zgodził się Piołun.
Rozważał pomysł Księżyca. Wypędzony klan i Gwóźdź jako wspaniały wojownik - to byłoby coś! Może ta grupa żyła tu spokojnie do czasu wielkiego pożaru, a potem ich pozycja przestała być tak pewna i w końcu musieli na dobre się wynieść? Z drugiej strony, nawet jeśli Gwóźdź był z innego klanu, ale wyróżniał się siłą i charakterem, Klan Rzeki, a przynajmniej Przepiórcza Łapa powinni mieć o nim raczej dobre zdanie?
- Ciekawe, kim był. Wiesz, poza tym, czy był wojownikiem i tak dalej... Co było w nim takiego, że mama chciała mieć z nim nas? - zamyślił się. Następne pytanie, które samo mu się nasunęło, budziło jego wątpliwości. - Myślisz, że jesteśmy do niego podobni?
Piołun sam nie wiedział, na jaką odpowiedź liczył... obie niosłyby ze sobą pewien ciężar.

Księżyc połowicznie słuchał Piołuna, połowicznie wciąż rozmyślał o wielkich, uskrzydlonych wiewiórkach. Przez chwilę analizował swoje szanse w walce z taką bestią. Po kilku sekundach stwierdził, że na pewno dałby sobie radę z pokonaniem kilku takich wiewiórek.
Wtedy jego myśli przerwał Piołun, zadając kolejne pytanie. Nie zdążył odpowiedzieć, co myślał na temat tego, że Przepiórcza Łapa chciała mieć z Gwoździem tyle kociaków. Było tak ponieważ jego brat zadał kolejne pytanie, które teraz faktycznie na chwilę zastopowało Księżyca.
Czy jesteśmy do niego podobni?
- No wiesz, z wyglądu ja ani ty nie jesteśmy podobni do mamy... Bluszcz ma trochę podobne plamki- pomyślał Księżyc, wspominając ich siostrę. - więc skoro nie jesteśmy podobni do mamy, to może do taty? - zapytał na głos, zastanawiając się. - Może nasz tata ma czarno-biało-eee... - spojrzał na Piołuna bacznie badając kolor jego futra.- czarno-biało-szare plamki? To takie ciekawe!
Przez chwilę przez głowę przeszła mu myśl, że może bracia mogliby zapytać o to mamę. Księżyc machnął jednak głową, przypominając sobie, że kotka mówi o ojcu w negatywny sposób. To mogłoby nie wypalić.

Piołun stłumił śmiech. Czarno-biało-szare plamki? Po tym, jak Księżyc się poprawił, wiedział, że zrobił to, żeby Piołun poczuł się zauważony. Kocurek był za to naprawdę wdzięczny bratu - nawet jeśli podobieństwo do nieobecnego ojca nie było powodem do dumy w klanie.
- Jeśli Gwóźdź był wielkim wojownikiem, na pewno jesteś do niego najbardziej podobny z nas wszystkich - odwdzięczył się podobną uprzejmością, za którą kryło się prawdziwe, szczere przekonanie. Czarno-białe futerko Księżyca sprawiało, że kociak niezbyt przypominał ich matkę, Przepiórczą Łapę, która nie była przy tym wojowniczką. Piołun uważał natomiast, że jego brat po prostu urodził się wojownikiem i być może odziedziczył to po ojcu, ba, pewnie nawet całkiem się w niego wdał! W Gwoździa, szanowanego wojownika z dalekich stron.