- O, no lacja, dostała nowe imię. Muszę jej poglatulować w sumie. - mruknąłem pod nose uświadomiony. To znaczy że od powrotu do klanu raczej nie miała za dużo do nauki, albo po prostu Grzmiące Gardło z nią zasuwał. - Eeee, z moim ojcem, gdyby nie jego choloba i śmielć matki myślę że byśmy już kończyli... ale no, ważne że jakoś idzie do psodu. Wspinaczka, kodeks i chyba glanice? Albo już je mieliśmy? Sam nie wiem bo spolo chodzę sam... a kodeks to wiesz, na logikę dużo zeczy. - wzruszyłem barkami.

Dzicza Łapa słuchała kocura wpatrzona w niebo, jednak jej wzrok szybko powędrował na rozmówce kiedy ten wspomniał o zmarłej matce. Nie był to wzrok zaskoczenia czy zmartwienia, bardziej ciekawości. Sama jedyne ze śmiercią miała doczynienia poprzez niepoznanego, starszego brata — Barwne Niebo. Mimo śmierci kota o tak bliskim pokrewieństwie, point jeszcze nie miał okazji spotkać się twarzą w twarz z żałobą. Liczyła, że pozostanie tak jak najdłużej.
- Mama odeszła niedawno czy to już raczej.. zagojona rana?? - Przełknęła ślinę. - Wybacz, że pytam. Nie odpowiadaj jak nie chcesz. - Wróciła wzrokiem do gwiazd. Odniosła się do wspomnianej kotki jako 'mama', ponieważ sama nie znała jej imienia. Owszem, może dorośli w kociarni między sobą wspominali o Tęczowej Chmurze lub jej śmierci... jednak Dzik była wtedy zbyt młoda i wesoła by tego słuchać czy się przejąć.
Może i było to dosyć osobiste pytanie by zadać świeżo poznanemu kotu, jednak dziś ciekawość Dzik wygrała z taktownością. Poza tym, chyba wolała prowadzić niezręczną rozmowę niż siedzieć w niekomfortowej ciszy.

- Nie no luz, jest lepiej... tęsknie za nią ale jest lepiej. - posłałem kotce delikatny uśmiech w geście otuchy. Chwilę musiałem się zastanowić kiedy to było, tamten czas pamiętałem jak przez mgłę. Pamiętam że było okropnie zimno, i to przez to niebieska zachorowała. - Pola Nagich Dzew, czyli jakieś pół obiegu pól. - z jednej strony był to dla mnie ogrom czasu, a z drugiej brzmi to niedorzecznie że wracamy do zwykłego życia w tak krótkim czasie od odejścia drugiego kota. Fakt, miałem czasem gorsze dni czy wieczory gdy tęsknota się nasilała... ale jadłem, funkcjonowałem, śmiałem się.
Gdy kolejna gwiazda przemknęła po niebie wypuściłem powietrze z nozdrzy. Czy faktycznie koty trafiają na Gwiezdną Skórkę? I dlaczego spadają? - Jeśli gwiazdy gdzieś lądują... to ciekawe jak wyglądają, i czy jakby się je polizało to czy byłyby smaczne. I czy by to znaczyło... że polizałem maltwego kota? - zadałem dość śmieszne pytanie na rozluźnienie atmosfery.

- Czaje. Dziwne by było, jakbyś nie tęsknił. - Odwzajemniła uśmiech i rozluźniła ciało. Przeszła ją fala ulgi, że swoim pytaniem nie nastąpiła na jakiś czuły punkt kocura.
Pora nagich drzew. Ah. To nic dziwnego, że Dzik nic nie słyszała o śmierci kocicy, w końcu w tamtym okresie sama dopiero przyszła na świat. Zastanawiało ja, czy pół obiegu pór to wystarczająco czasu na minięcie żałoby?? Albo w sam raz... i jak sobie z czymś takim poradzić? Po prostu zagryźć zęby i czekać, aż minie? Z perspektywy jeszcze niepokrzywdzonej przez życie Dzik, wizja zwyczajnego przeczekania takiego cierpienia wydawała się.. nierealna. Nie chciała o tym myśleć, dopóki nie musiała.
Gdy kocur znów poruszył temat gwiazd, Dzicza wróciła wzrokiem na niebo. - Skoro gwiazdy to martwe koty, to może mają 'smak' jak futro.. - Podzieliła się swoją teorią dotyczącą smaku spadających gwiazd. Jak inaczej mogłoby smakować takie małe światełko? - Ha!!. Może to by się nawet liczyło jako dzielenie języków z jakimś przodkiem! - Zmarszczyła nosek z uśmiechem i rozweseliła ton głosu.

- Ciekawe czy medycy dzielą języki z psodkami. - zapytałem chyba bardziej sam siebie dalej wpatrując się w niebo.
Pogdybałem trochę jeszcze z Dziczą Łapą na dość dziwne tematy o gwiezdnych i po jakimś czasie postanowiliśmy wrócić do obozu, nie ma co siedzieć za długo poza nim na dodatek nocą!

/ztx2

Na słowa Wilka odpowiedziała chrypliwym śmiechem. Tak rozmawiali jeszcze jakiś czas, przerywając pogawędke okazjonalnie na obserwowanie gwiazd. W drodze powrotnej Dzicza Łapa wypatrywała między liśćmi drzew skrawki nieba, licząc że uda jej się wyłapać wzrokiem ostatnie spadające światełka.

/ztttttttttt

Poranna Łapa miała nie wychodzić ani nie zapuszczać się za daleko poza obóz, przynajmniej nie sama ani na duże spacery. Małe Oko dla niej nie wyglądało na to, aby było niebezpieczne ani zbyt daleko od gromowego obozu, więc postanowiła, że tutaj mogła pokręcić się chwilę. Do głowy przyszedł jej pomysł, że mogłaby spróbować coś upolować i zabłysnąć przed swoją mistrzynią, że sama nauczyła się, jak łapać zwierzynę, nawet mogłaby się pochwalić rodzicom! No, walkę przecież już po części przerobiła na treningu, co nie? W pewnej chwili kolorowa kotka ugięła się instynktownie na łapach, z ogonem ruszającym się na prawo i lewo na wysokości grzbietu i zaczęła się rozglądać i obwąchiwać okolicę w poszukiwaniu swojej pierwszej w życiu zwierzyny. Czy to był dobry pomysł? Kto wie.

// mg

Rosa była świadoma, że nie czuła się do końca dobrze, jednak i tak próbowała coś upolować, gdy nagle na czymś się przewróciła, a po chwili do jej nosa doszła nieprzyjemna woń. Nie przejęła się tym, że wpadła w błoto aż tyle, co martwą zwierzyną, zastanawiając się, czemu ktoś ją jeszcze nie zauważył. Otrzepała się i przejechała kilka razy szorstkim językiem po sierści, chcąc, chociaż odrobinę błota z siebie ściągnąć, po czym spojrzała na truchło. Wykopała mały dołek na błotnistym terenie, co nie było przyjemną robotą i zakopała śmierdzące resztki, popychając je starannie patykiem, bo ona tego nie miała zamiaru dotykać ich. Z pewnością trochę ją zajęło, ale dziura była tuż przy szczątkach i tylko musiała jej wepchnąć. Nieco zmieszana znaleziskiem, poruszyła nosem, rozciągnęła się i ponownie wróciła do poszukiwania zwierzyny na ugiętych łapach. Uch, chyba to nie był aż taki dobry pomysł, ale chciała jeszcze raz spróbować szczęścia.

No i teraz... Co? Jakiś dziwny kot? TUTAJ? Poranna Łapa zdecydowanie nie spodziewała się, że jakiś obcy kot byłby aż tak blisko obozu, co ją widocznie zaniepokoiło po nastroszonym futrze na karku i ogonie. Widać było, że, cóż, był od niej starszy, dziwnie by było, jakby nie. Nie do końca rozumiała, jak jakiś samotnik mógł aż tak głęboko wejść w ich tereny. Przez wrażenie, stała, gapiąc się na kocura z szeroko otwartymi ślepiami. Z zastygnięcia wyciągnęło ją, gdy ten się jakoś odezwał. Trzepnęła uchem i przełknęła ślinę.
— Nie powinieneś tu być, to są tereny Klanu Gromu — powiedziała, nie miała zamiaru grozić mu, ani tym bardziej uciekać w kierunku obozu, z pewnością on byłby szybszy od niej, czyż nie? Poruszyła lekko wąsami, zaniepokojona.

Na ton samotnika zaskoczył Poranną Łapę, która nie chciała w żadnym stopniu rozpocząć z nim walki, choć wyglądało na to, że aż się prosił. Miała jednak w głowie to, że na pewno Zamglone Jezioro by ją ukarała za nie przemyślenie tego wszystkiego i za bezmyślne rzucanie się na kogoś niebezpiecznego. Kotka zmrużyła delikatnie ślepia, po czym spróbowała utrzymać powagę na pysku, co jej poszło w miarę dobrze.
— Bo to są ziemie Klanu Gromu, nie chcę sobie ani tobie robić problemów — mruknęła, naciskając delikatnie ostatnie kilka słów. Och, obydwaj mieliby problemy gdyby się coś stało. On, bo był samotnikiem na ich terenach, a ona, bo, cóż, może jednak poszła nieco za daleko. W każdym bądź razie nie chciała rozpocząć walki.

Oj, Rosa zaczynała odczuwać niemoc przez to całe zachowanie burego samotnika. Och, gdyby się tylko posłuchała swojej mistrzyni, to by na pewno się to nie działo. To całe szpanowanie, że coś sama upoluje, wpakowało ją w większe problemy, niż sądziła! Końcówka kolorowego ogona terminatorki ruszała się nerwowo, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Nie mogła też za bardzo gardła wysilać i krzyczeć, aby ktoś w okolicy ją usłyszał. Chyba to był dzisiaj dla niej okropny dzień, a wcale nie chciała tego.
— Nie, nie chcę, dlatego proszę cię, abyś sobie poszedł — powiedziała z zestresowanym tonem, bo to, co kocur sugerował, było dla niej okrutne. Czyżby jej groził, że coś jej zrobi? Nastroszyła futro na grzbiecie, modląc się do Gwiezdnych, aby jakiś wojownik tędy przeszedł ją uratować od burego.

No cóż, Poranna Łapa widziała wszystko ogromnymi oczami, bo po raz pierwszy raz co przeżywała coś takiego i to dodatkowo tak blisko obozu! Na słowa kocura zacisnęła szczęki, sfrustrowana, że nie mogła nic, tylko stać i pilnować, czy kocur sobie w końcu pójdzie, czy też nie. Kita terminatorki zadrgała na sugestię buro-białego, że mogłaby sobie pójść i udać, że nic się nie stało. Po części zaczęło ją mocno kusić, z drugiej strony, przyszło jej do głowy, że tego faktycznie kocur mógł chcieć - aby się od niego odwróciła i później na nią skoczy.
— To... To... Jak ci się nudzi, to możesz sobie pójść ty pierwszy — mruknęła niepewnie. Z pewnością, gdyby się aż tak nie zdenerwowała po tym, jak powiedział, czy nie chciała matce zrobić przykrości, to by sobie poszła, ale teraz nie ufała ani cieniu, który samotnik rzucał na ziemię.

Usiadł przy brzegu Małego Oka i zmarszczył brwi, patrząc na swoje odbicie w mętnej od stopniałego śniegu i naniesionego błota wodzie. Co on tu w ogóle robił?
Tu, w sensie przy Oku? Siedział. Myślał. Nie chciał wracać do obozu po tym, jak odłączył się od patrolu, który już dawno poszedł dalej. Ale poza tym - co on w ogóle robił w klanie? Czy chciał tu być? Czy ktokolwiek chciał, żeby on tu był? Czuł, że mocno nadwyrężył gościnność Klanu Gromu, który w odwecie nadwyrężył jego własną cierpliwość. Ale co miał robić, jeżeli nie być w klanie? Nie chciał być sam. I to był chyba największy problem.
Ugh.

wysoki

Zbieranie ziół niespecjalnie mi wychodziło. Nie wiedziałem za czym się rozglądać i jaka część rośliny była tą użyteczną. Ale próbowałem. Może i trening medyczny w końcu się porządnie zaczął, ale nuta goryczy pozostała. Tyle zmarnowanych księżycy przez które mogłem mieć już cały materiał w jednym palcu.
Rozglądając się za jakimikolwiek kwiatami które kojarzyłem ze składziku napotkałem na charakterystyczne kędzierzawe futerko. Jabłkowa Gałąź był jednym z nielicznych z grupy Hanki który wytrwał w klanie, a pomimo tego nie rozmawiałem z nim wiele.
- W końcu Pora Nowych Liści zagościła na dobre. - zagaiłem przysiadując obok wojownika. Może i promienie słońca nie grzały jeszcze jak bym tego oczekiwał, ale na pewno było lepiej niż księżyc temu.