Słuchałam rady Skowronka a jego rada to w sumie za wiele mi nie dała. Strzeliłam niechętnie uchem i patrzyłam się na wodę. Dobra, muszę się zacząć ruszać, bo coraz zimniej. Dlatego wzięłam głęboki wdech, nabrałam dużo powietrza w policzki, jakby coś poszło nie tak, po czym powoli oderwałam łapy od dna, próbując od razu machać szybko łapami, a głowę uniosłam wysoko, ponad taflę wody. Było to dość uciążliwe, przynajmniej teraz. Jednak miałam w głowie fakt, że dopiero się uczyłam, więc musiało to być trudne! Nie mniej jednak jak chwiejnie, trudno i niepewnie mi to wychodziło, to jakoś wychodziło. Po dłuższej chwili jednak załapałam, i faktycznie, było to bardziej intuicyjne, i gdy będę miała większą wprawę, łatwiejsze. No i nie takie trudne, jakoby to się wydawało. Aż teraz zazdrościłam, że rzeczniacy się tego uczyli na treningach! Przecież to jest idealny sposób na ochłodzenie się. Ale proszę bardzo, jakoś się unosiłam! Kot się uczy przez całe życie.
Po dłuższej chwili powoli zaczęłam płynąć w stronę brzegu. Nie byłam na tyle głupia, aby płynąć w głąb Oka Gór! Po chwili stanęłam na dnie, trochę ciężej oddychając. Było to męczące... ale dość interesujące. I na pewno przyjemne, gdy woda będzie cieplejsza. Wychodząc z wody czułam jak ciężkie stało się moje futro, dlatego szybko się otrzepałam.
— Jakoś tak? — zapytałam, uśmiechając się szeroko do swojego terminatora.