Robak pokiwał jedynie głową na słowa wsparcia Tafli. Doceniał to ale... powinien sobie sam radzić z takimi problemami. To on zrobił coś nie tak i on powinien się z tego wygrzebać. Czuł taką trochę presję, żeby nie szukać pomocy w tym przypadku. Obwiniał się dalej za to wszystko, nie zasługiwał na pomocną łapę w jego mniemaniu. Starał się jednak odrzucić już myśli związane z całą tą sytuacją i skupić się na treningu. Spojrzał na nakrapiany pyszczek mistrzyni, gdy ta zapodała temat świat i zwyczajów. Na ten temat miał trochę wiedzy, przekazaną przez rodziców czy też z własnego doświadczenia. Taniec Kwiatów był uroczystością, w której brał udział, ale dawno temu, gdy był kocięciem. Nie pamiętał tak wiele z tamtego dnia. W tym ostatnim Tańcu Kwiatów jakie miało miejsce nie brał udziału. Towarzyszył synowi Wieszcza w legowisku chorych, bo tam schował się Płatek. Może miałby dogłębszą wiedzę na temat tego święta jeśli by się na nim zjawił parę księżycy temu. Ale tak nie było i musiał bazować na tym co wiedział z dzieciństwa, od matki i z drobnego doświadczenia.
- Taniec Kwiatów jest na początku Pory Ciepłych Wichrów. Jednego dnia z okazji tego święta odbywa się uczta. Wielka Uczta. Żegna się Pore Kwitnących Drzew i je się dużo zwierzyny. Uczta jest wieczorem, a następnego dnia wyruszają wyznaczone koty na Sarnią Gonitwę. Robak na niej był ostatnio. Polega na tym, że szuka się sarny, którą się potem przepędza za Orlą Przełęcz. Chodzi o przegonienie starej pory. Nie można nic zrobić sarnie, bo wtedy Pora Kwitnących Drzew będzie niedobra.

Robak nieco zdziwił się, że Tafla nie miała nic do dodania. Był przekonany, że w związku ze świętem mogło być jeszcze wiele innych szczegółów, których on nie wyłapał. Pamięć jednak zdawała się go nie zawodzić w kwestii Tańca Kwiatów. To święto wydawało się takie... naturalne w sumie przez to, że już raz był na uczcie i na Sarniej Gonitwie. W skupieniu jednak musiał wysłuchać także rzeczy związanych z innymi Plemiennymi tradycjami i świętami. Wysłuchał o Długiej Nocy, która go trochę zaskoczyła. Pamiętał, że jego siostra Księżyc sporządziła na przykład krąg z kwiatem na ten dzień, ale nie pamiętał celu składanych darów. Teraz było to dla niego jasne i zrozumiałe. Dorodna zwierzyna by był dostatek zwierzyny, zioło ochrony przed chorobami i roślina na dobrą pogodę. Oczy Robaka zabłyszczały na chwilę w satysfakcji słuchając i przyjmując do siebie tyle wiedzy. Lubił treningi, nawet bardzo. Siedział dalej cicho, nawet gdy mistrzyni skończyła. Był jednak jak najbardziej obecny i świdrował Taflę wzrokiem.

Robak był kotem pełnym pytań w głowie większość czasu, ale na ten moment wszystko było dla niego jasne jak słońce. Dlatego czekał aż mistrzyni przejdzie dalej. Skończyli temat świąt, co go nie zaskoczyło jakoś bardzo, bo no nie znał innych. Lśniące Ślady i Ptasie Trele były mu czymś znanym. Albo bardziej takie mu się wydawały te pierwsze. Tak jak Tafla powiedziała, wiedział jak wyglądają i czym są... ale nie znał celu ich nadawania.
- Robak wie tylko, że maluje się je na futrze na ceremoniach. Jak zostaje się Nowicjuszem to robią to rodzice, a jak Łowcą lub Strażnikiem to robi to chyba mistrz. Muszą być staranne, bo inaczej to źle wróży.
Głos Serca z kolei w ogóle nie brzmiał mu znajomo. Nie miał pojęcia o co może chodzić.

Robak wysłuchał z uwagą tego co powinien wiedzieć jeszcze o Lśniących Śladach. Przyjął do siebie symbolikę tej tradycji i miała ona dla niego sens. Teraz przede wszystkim rozumiał po co je malować na ceremonie. Oprócz no, po prostu chęci wyglądania ładnie. Chociaż na jego futrze i tak ich nie widać. Także no, malowanie jego czarnego futra było bardziej związane z tym symbolem dojrzewania i zmian niżeli strojenia się. Zresztą, kocury nie lubią się stroić prawda? Chyba tak. Pokiwał głową ze zrozumieniem jeszcze zanim przeszli do nowego tematu.
- Ptasie Trele to nazwa na dzielenie zwierzyny między sobą. Dwa koty, na przykład Robak i Wiatr, podchodzą do stosu, wybierają sobie zwierzynę i idą ją razem zjeść. Najpierw Wiatr bierze gryza i potem daje Robakowi by zrobił to samo, a potem się tak cały czas wymienia. Rozmawia się przy tym, po prostu spędza czas razem. O Głosie Serca Robak nie wie. Zna nazwę raczej, ale nic poza tym.
Robak nie był nigdy jakoś patrzący w przyszłość pod kątem uczuć romantycznych. Wiadomo, wiedział, że może mu się spodobać jakaś kotka, ale nie było to coś o czym by pamiętał na każdym kroku swojego życia. Nie pytał się więc jeszcze nigdy o takie rzeczy. Wiedział jak zakłada się rodzinę, w sensie posiadania kociąt, ale nie znał tradycji jaką był Głos Serca. Może dlatego też, że nigdy nie był na żaden zaproszony.

Pyszczek Robaka otworzył się w głuchym ,,O!'', gdy Tafla tłumaczyła Głos Serca. Brzmiało tak na prawdę formalnie i radośnie. Można było sobie tylko wyobrażać na przykład Zająca i Mżawkę, młodych na takiej własnej imprezce. Ciekawiła go jednak tylko jedna kwestia.
- Głos Serca to obowiązkowa tradycja? W takim sensie co jeśli są koty, które nie chciałyby wchodząc w związek robić żadnej uroczystości i nikomu o tym nie mówić -[b] oczywiście nie mówił o sobie, mu by się coś takiego raczej podobało.
Nie za bardzo widział powodu, dla którego ktoś nie chciałby iść według zasad tak ważnej i radosnej tradycji... ale dopuszczał do siebie takie opcje.
[b]- Plemię Wiecznych Łowów to Plemię składające się z kotów, które umarły a były częścią Plemienia Niedźwiedzich Kłów. Widać je w nocy na niebie jako gwiazdy na Lśniącym Szlaku. Robakowi wydaje się też, że Wieszcz jest jakoś z nimi połączony? Może z nimi rozmawiać lub coś w tym stylu. Jeśli Robak się myli to Tafla niech go poprawi.

Skinął łbem na słowa Tafli. Chyba jego pytanie było zbędne i mógł je wywnioskować z całej opowieści o Głosie Serca. Ale tak nie zrobił i było mu lekko głupio. Trzepnął uchem próbując odrzucić od siebie poczucie wstydu. Słuchając jednak o kotach niegodnych wstąpienia do Plemienia Wiecznych Łowów poczuł się znacznie gorzej niż wstydząc się zbędnych pytań. Myśl, że w miejscu takim jak Plemię mogłyby znaleźć się takie koty, jakie opisywała Tafla, mroziła wręcz krew w żyłach.
- To straszne. Robak ma nadzieję, że w czasie jego życia nie będzie takich kotów.
Czarny kot chciałby dla wszystkich jak najlepiej. Nie czułby się bezpiecznie z myślą, że śpi pod jednym skalnym dachem razem z kimś tak okrutnym.

Robak zatrzepotał powiekami, gdy doszli do tematu znaków przodków. Nie był fanem tego tematu. Ale wiedział, że będą go omawiać. W szczególności w ostatnim czasie czuł się niewygodnie z myślą, że znaki... ogółem istniały. Respektował jednak tą tradycję, ale podchodzić musiał z dystansem jeśli nie chciał się nabawić jeszcze gorzej samooceny niż miał. Pokręcił uchem zanim spojrzał na Taflę i zafalował ogonem.
- Znaki przodków są przypisywane kotom na bazie tego jakie jakby... gwiazdy są na niebie? Wieszcz je jakoś wyczytuje, Robak w sumie nie wie. Chodzi w nich o to, że mogą określić charakter kociąt, które się rodzą w czasie no tym takim konkretnym. Robak jest na przykład... sarną. Jest jeszcze znak niedźwiedzia, myszy, lisa. Nie zawsze jednak kot musi być taki jak z opisu znaku. Robak się wpasowuje akurat dosyć... mocno, ale nie chce być oceniany przez innych z powodu tego jaki znak ma. Trzeba mieć do nich trochę zdrowsze podejście niż niektórzy. Bo no, każdy ze znaków ma negatywne strony i często tylko je się wytyka, a ktoś może nie mieć ich wcale, mieć inne. To takie skomplikowane dla Robaka. Szanuje tą tradycję ale nie za bardzo mu się podoba jeśli może tak stwierdzić. Co do znaków to niedźwiedzie mają być takimi kotami przywódczymi, stanowczymi, spokojnymi. Lisy przebiegłe, bystre, samolubne. A myszy ciche, wstydliwe takie. Sarny... sarny są no ciepłe, miłe, energiczne, dobre w byciu rodzicem i... i głupie.
Zagryzł zęby po wypowiedzeniu swojego ostatniego słowa. Trochę stresowało go to jak zareaguje Tafla. Nie wiedział czy nie był raczej kotem, który był zwolennikiem wróżb z gwiazd. Jej rodzeństwo to były jednak Lisy, a nie zdawało mu się by była do nich źle nastawiona. A koty za bardzo wierzące w znaki przodków zdecydowanie by tak nie reagowały.

Cóż Robak słyszał różne rzeczy o znakach. Nie musiał być zaatakowany by przylepić sobie samemu tytuł głupiej sarny. Był kotem delikatnym, który nie szczycił dobrym mniemaniem o sobie. Brak rozwagi i beztroskość jakim miały cechować się koty spod znaku sarny były dla niego równoznaczne z głupotą. Miał to szczęście, że nie spotkał się z tym by ktoś autentycznie go zwyzywał, nazwał głupim. Dokleił sobie tą łatkę sam.
- Różne rzeczy słyszy się w obozie o znakach. Że sarny są po prostu mniej intligentne i cechuje je brak rozwagi, beztroskość. Czasem usłyszy się też słowo głupie zamiast tych słów. Ale na ten moment nikt nie mówił Robakowi tego w prost.
Robakowi nie za bardzo podobało się zagłębianie tak bardzo w ten temat. Może i źle się wyraził od razu sprowadzając to do głupoty? Sam nie wiedział. Ale dla niektórych kotów i właśnie niego potrafiły to znaczyć. Przede wszystkim dla niego jak miałby być szczery sam ze sobą. Wysłuchał jednak resztę wypowiedzi Tafli. Mówiła dobrze. Wiedział o tym. Sam nie oceniał innych przez ten pryzmat. Trudno było mu jednak odrzucić tego porównywania siebie z tym opisem. Nie powinien, było to nie zdrowe, ale nie mógł przestać myśleć o tym.
- Nie! Nie spokojnie.
Odpowiedział bez wahania na pytanie czy ktoś mu tak powiedział przez to co zrobił. No powiedział sobie to sam. Na szczęście. Cieszył się jednak, że Tafla mimo wszystko nie należała do kotów oddanym znakom. Nawet jeśli trochę go przerażała, gdy się denerwowała.

Robak bardzo doceniał to, że miał możliwość uczęszczania na treningi mimo kary. Lubił je, wiedział też że są ważne dla jego kształcenia. Oraz przede wszystkim... zajmowały czas. Był kotem nie lubiącym ciszy i braku zajęcia. Wymieniał mech w legowiskach i pilnował czy w kociarni mają zwierzynę, ale nie zajmowało to całego dnia. Wręcz nie wielką jego część. Spędzał czas ze znajomymi owszem, ale ci obowiązki wypełniali w innym czasie co on bardzo często. Nie chciał przeszkadzać też innym przede wszystkim. Także ruszył z Taflą dosyć pogodnie, czując się już nieco lepiej niż wczoraj. Obserwował ze spokojem otoczenie i zapamiętywał też drogę przy okazji. Drgnął uchem i skupił się jednak na Tafli, gdy ta się odezwała. Zatrzymał się i przelizał sierść na piersi energicznym ruchem. Wspinaczka była czymś czego nie dało się robić w obozie będąc małym tak też nie próbował jej będąc starszym. Miał wrażenie jednak, że... wiedziałby co robić instynktownie. Ale lepiej nie igrać z losem. Podszedł trochę do jednego z drzew.
- Są jakieś zasady jak przy polowaniu? - zapytał odwracając łebek w stronę mistrzyni.
Nie podejmował żadnych kolejnych kroków póki co. Czekał po prostu na odpowiedź grzecznie.

Przekręcił się nieco by stanąć bardziej w stronę Tafli niż drzewa. Nastawił wysoko uszy słuchając tego co miała do powiedzenia. Generalnie były zasady, ale działało się instynktownie czyli tak jak myślał. To nie chodziło tylko o to jak jest ustalone a też o własne odczucia. Przy polowaniu też można interweniować na swój sposób, ale to trochę inaczej niż ufać instynktowi. Uśmiechnął się ciepło w jej stronę widząc jak jest rozbawiona. Czuł się dobrze na treningu. Jakby miał taką energię jak był kocięciem! Słuchał jej jednak dalej mimo ciepłego przyjemnego dreszczyku ekscytacji. Przyglądał się jej poczynaniom. Fakt, ocenienie kory było czymś brzmiącym mądrze, ale na co by nie wpadł od razu. Skarcił się jednak w myślach starając sobie nie ubliżać z tego powodu ani kroku dalej. Chciał się skupić na przekazywanej wiedzy. Zadrżał końcówką uszu widząc jak Tafla znakomicie radzi sobie we wspinaczce. Zabujał swoją kitą zbliżając się jeszcze kawałek do swojego drzewa. Nie obawiał się, że spadnie. Miał cztery łapy, nie połamie się nawet jeśli. Przynajmniej jeśli nie spadnie od razu. Wyciągnął swoją drobną łapeczkę by docisnąć lekko korę i sprawdzić, gdzie może się wbić. Gdy znalazł stabilne miejsce wbił się tam pazurami i wybił z łap. Na początku serce zabiło mu bić w gardle, ale skoczył tak parę razy do góry, aż złapał się w końcu gałęzi. Jednak trochę obawiał się, że nie złapie się tej gałęzi! Ale hej... teraz było tak niesamowicie. Jego pyszczek otwarł się w zachwycie. Czy to to widzą ptaki latając? Nisko bo nisko, ale pewnie tak. Pewnie to widziały. Nie miał niestety skrzydeł, więc nie próbował nawet skakać. Miał nadzieję, że w Plemieniu Wiecznych Łowów takie rzeczy były możliwe i wtedy spełni takie marzenie o lataniu. Ale to była raczej kocięca naiwność w tym momencie. Zatrzymał się jednak na takim momencie, że... nie wiedział jak zejść. Spojrzał na Taflę siedzącą na drzewie obok.
- Jak Robak powinien zejść?
Teoretycznie nie był jakoś najwyżej, ale nie chciał skakać bez kontroli sytuacji z mistrzynią.