Robak Wspinający się po Wielkim Dębie z niecierpliwością wyczekiwał swojej kolei na trening. Już od samego rana wyczekiwał południa, bo wtedy Tafla obiecała że pójdą na trening. Ułożył swoje futerko an tip top i wiercił się w miejscu wypatrując ciapatej kotki. W pewnym momencie usłyszał czyjeś kroki i postawił na sztorc swoje długie uszka. Wstał zwarty i gotowy gdy ujrzał już Tafle Jeziora Zmęconą przez Płatek Śniegu. Podszedł do niej z szerokim uśmiechem na mordce.
- Dobra Robak idzie! - odpowiedział zadowolony.
Nie mógł się doczekać by zobaczyć tereny. Jeziorka i wszystko o czym słyszał. Podreptał od razu za Taflą pilnując tego by się od niej nie oddalać. Ku przygodzie!

Robak był zachwycony widokiem jaki go spotkał poza obozem. Wiadomo, miał okazje zerknąć okiem na tereny jeszcze zanim wolno było mu wychodzić, ale teraz było zupełnie inaczej! Szli dalej i natura o tej mroźnej porze roku pochłaniała go w całości. Był kotem bardzo absorbującym bodźce i rozpraszały go cuda natury. Może mu być trochę trudniej skupić się na treningu niż mu się wydawało! Zamachał uszkiem gdy Tafla zaczęła mówić i wyłapał nazwy terenów które wymieniała. Za to co do teorii polowania to ups bo tak jakby nie wiedział nic oprócz rzeczy oczywistych. Jak na przykład że polować to znaczy łapać zwierzynę!
- Robak nie wie nic o tym jak polować. Wie że polować trzeba żeby Plemie nie było głodne i tyle. Trzeba znaleźć zwierzynę i ją złapać ale Robak nie wie jak to zrobić. Pewnie by mu uciekła!

Cóż no Robak bardzo lubił dzielić się z innymi zwierzyną i dbać o innych. Więc w sumie podobało mu się to że został nowicjuszem łowcy. W ten sposób sprawi że wszyscy będą szczęśliwi. Ale by do tego doszło musiał uważnie słuchać Tafli tak jak to ona zaczęła mówić. Zamachał energicznie uszami i skupił się po tym od razu na tym co będzie ona mówić. Dowiedział się na samym początku że musi poznać pozycję i zdobyć umiejętność podejścia do danego rodzaju zwierzyny. Robak Wspinający się po Wielkim Dębie zatrzymał się chwilę po tym gdy zrobiła to jego nauczycielka. Przyglądał się uważnie temu jak ta ugięła łapy tak że wyglądała jakby była przybita do podłoża. Ale dalej potrafiła tak się poruszać! Później już wróciła do normalnej postawy. Wytłumaczyła jednak co konkretnie zrobiła przyjmując tą pozycję. Czarny kocurek słuchał po kolei każdego kroku i sam zaczął próbować to zrobić. W końcu jak mu się uda to wtedy łatwiej zapamięta. Chyba. Tak też ugiął łapki chwiejąc się podczas próby uniesienia się tak by brzuch był nad ziemią a nie na ziemi. Następnie uniósł swój ogon i wyrównał go z linią grzbietu. I to w sumie chyba tyle? Bo na razie nie ustawiał się pod wiatr. Spróbował postawić parę kroków tryskając taką pozycję i musiał przyznać że było to dosyć skomplikowane! Musiał tyle pilnować rzeczy na raz! Nawet to jak stawia łapki, bo musiał być cicho.
- Trudne, Robak będzie musiał dużo ćwiczyć - stwierdził po woli podnosząc się już do normalnej postawy.
Na razie na nic nie polował więc nie będzie już dłużej szedł w takiej pozycji. Posłucha jeszcze Tafli i poogląda sobie tereny.

Pokiwał ze zrozumieniem na słowa mistrzyni. Wierzył w to że dzięki treningom będzie dobry w polowaniu. Ale no na razie wydawało się to być bardzo nowe i trudne. Z czasem będzie na pewno lepiej. W końcu ma za mistrzynię Tafle! Ona na pewno mu pomoże to wyćwiczyć dobrze.
Kocica chciała by jeszcze raz spróbował co przyjął ze zrozumieniem. Tak jak mówiła ugiął po woli swoje długie łapki tak by było mu wygodnie. Zniżył zad i ogon odrobinę i to tyle. Zaczął iść przed siebie. Skupił się najlepiej jak potrafił i zerkał czasem pod łapki. Jego kroki były trochę chwiejne, ale jakoś się utrzymywał. Nie wywalił się po prostu o! W pewnym momencie przystanął i spojrzał się na mistrzynię czy dobrze wszystko robi.

Robak na prawdę starał się najbardziej jak potrafił. Zostanie Łowcą które zostało mu powierzone było bardzo poważną sprawą! Jak nakarmi cały Klan jeśli nie będzie wiedział jak? No właśnie! Krajobraz niesamowicie go rozpraszał ale powstrzymywał swoją chęć odpłynięcia. Zrobi to potem! Po treningu. Był ambitny więc nie mógł tak ot nie skupiać się na treningu. Także pracował ciężko nad pozycją łowiecką i nad wszystkim. Tafla powiedziała że dobrze mu wyszło co go ucieszyło. Ale to nie wszystko co musi wiedzieć by polować. Łaciata kocica przedstawiła mu nową zasadę. Wbił sobie do główki najmocniej jak potrafił wierszyk. Mysz wyczuje, ptak zobaczy, królik usłyszy. Na razie mentorka wytłumaczyła mu pierwszą część. Tą o myszy. Przeniesienie ciężaru na tylne łapy brzmiało dosyć trudno. Ale już wcześniej pozycja też także może nie będzie tak źle? Przyglądając się Tafli mógł bardzo jasno zobaczyć, że tak, jej ciężar jest na tylnych łapach i przednie były niczym piórko. Wrócił do pozycji, uginając odpowiednio łapy i obniżając tyłek z ogonem. Następnie podjął się próby by zrobić to co Tafla Jeziora Zmęczona przez Płatek Śniegu. W pewnym momencie to wyczuł i zaczął iść przed siebie tak jak zrobiła to kocica. Podświadomie zmarszczył swoją mordkę w skupieniu ale dalej miał dobry humor. Podobało mu się to! Ale traktował też trening z powagą.

To był chyba pierwszy raz w życiu gdy musiał zachowywać się tak poważnie. Podchodził bardzo beztrosko do wszystkiego do tego momentu. Po prostu nie dało się. Musiał w pełni się koncentrować i dokładnie słuchać. Ale nie irytowało go to aż tak mocno. W końcu robił to dla na prawdę ważnego celu. Plus było to w sumie ciekawe na swój sposób. Dlatego też nie opuszczał swojej czujności i dokładnie wysłuchał słów Tafli co do ptaków. Drób okazał się być bardziej inteligentny niż Robaczek sobie to wyobrażał. Kto by pomyślał że ptaszory są tak czujne! Będzie musiał się bardzo pilnować.
- Okej - odpowiedział na znak że przyjmuje do wiadomości.
Zasada co do królików zdawała się być z kolei logiczna. Czarny kocurek czasem widywał na stosie te zwierzęta i mogły się one chwalić bardzo długimi uszami. Także to go tak nie zaskoczyło jak te ptaki. Tym razem zwyczajnie pokiwał ze zrozumieniem główką.

Przez ciało Robaka przeszedł dreszcz ekscytacji, gdy usłyszał że będzie mógł teraz na prawdę zapolować. Był ciekawy jak to na prawdę jest. Bo na ten moment wydawało mu się to bardzo fajne.
- Dobrze! - odpowiedział na polecenia i informacje od Tafli.
Gdy Łowczyni oddaliła się Robak zaczął się oddalać. Wyczuł w którą stronę wieje wiatr i kierował się pod wiatr. Był cichutko, nawet łapki stawiał uważnie by nie narobić hałasu. Było to bardzo trudne gdy był podekscytowany polowaniem, ale dawał z siebie wszystko. Nawet jego uszy stały uważnie gotowe do odbierania odgłosów, które świadczyłyby o zwierzynie.

Robak dosyć prędko dostrzegł jakieś zwierze na swym polowaniu. Nie było ono mu szczególnie znane. Spało spokojnie w norze więc mały możdżek Robaka wpadł na to by tak po prostu je upolować jak zwykłą mysz. Nie wpadłoby mu do głowy że takie mniejsze od niego zwierzątko jest niebezpieczne. O lisach to słyszał na przykład! Tak też wiatr wiał mu w pysk, gdy czarny kocurek ugiął łapy w odpowiedni sposób i obniżył swój zad oraz wyprostował ogon. Przeniósł ciężar swojego ciała na tylne kończyny i uważając pod łapy zaczął się skradać bliżej nory z gronostajem w środku. Był w pełni skupiony i podekscytowany wizją złapania takiego dużego zwierzęcia. Tafla będzie zadowolona (oh tak)! Gdy uznał że jest wystarczająco blisko skoczył w stronę zwierzęcia.

Robak bardzo się ucieszył na wieści o tym, że Tafla wyzdrowiała. Mniej cieszyło go na pewno to, że Szczyt się rozchorował. Podglądał go czasem w ciągu dnia, by sprawdzać jak się czuje. Przyszedł bez żadnych problemów na trening. Spodziewał się tego, że będą polować. No bo ostatnio to w sumie się nie napolował! Głupio mu było strasznie, że rzucił się ostatnio na drapieżnika. Dlatego właśnie podpytał się rodziców by już wiedzieć czego się wystrzegać w lesie.
- Dobra!! Robak może już zacząć!
Miał upolować dwa piszczki, do czego od razu się rzucił. Nastawił wąsy by wyczuć powiew wiatru i zaczął tuptać pod wiatr. Skupił się w pełni na tym co go otacza, starając się wyłapać bodźce, które naprowadziły by go na zwierzynę.

Czarnemu kotowi nie uniknął widok nornika grzebiącego w ziemi. Nastawił uszy na sztorc czując jak już teraz edranelina napływa do jego ciała. Wiatr wiał wciąż w jego pysk, gdy ugiął swoje łapki. Jego ciało bilansowało na odpowiedniej wysokości. Ułożył ogon na równej linii z grzbietem, a swój ciężar skupił w tylnych łapach. Po woli zaczął się skradać, uważając na to by na nic nie nadepnąć. Był cały czas cichutko. W pewnym momencie uznał że jest odpowiednio blisko i wybił się w stronę norniczki by spróbować ją złapać w łapy i zabić.