Jego łapy zacisnęły się celnie na małym piszczku. Minęła chwila, a zwierzątko było już martwe i gotowe do zaniesienia na stos. Jednak na tym Robak nie mógł zaprzestać! Wykopał dziurę pod jednym z drzew, by zakopać tam swoją zdobycz. Upewnił się, że ziemia jest dobrze przyklepana i ruszył dalej szukając zwierzyny.

Robak Wspinający się po Wielkim Dębie na pewno nie spodziewał się zobaczyć... takie zwierzątko. No wyglądało jak jakiś wąż na dobrą sprawę. Na pewno nie miał ochoty tego zjeść jak sobie tak spojrzał. Ale hej! Może ktoś inny będzie chciał to zjeść. Ten wąż nie miał na sobie zygzaka, więc był na pewno bezpieczny. Tak też czarny kot przystąpił do próby złapania padalca. Ugiął swoje łapki i wyprostował ogon na linii ze grzbietem. Z przeniesionym ciężarem ciała na tylne łapy, zaczął się skradać w stronę padalca. Uważał pod łapy, a w jego pysk wiał wiatr. Gdy znalazł się wystarczająco blisko, wybił się w stronę celu chcąc złapać i zabić jaszczurkę.

Oh, oh!! Robak sapnął lekko, gdy wylądował łapami na ziemi zamiast na wężu. Nie spodziewał się tego, że glizda będzie taka sprytna i mu ucieknie! Padalec zaczął mu szybko uciekać, ale nie zamierzał dać mu wygrać. Podniósł ogon zaalarmowany i zaczął lecieć ile sił w łapach by dogonić swoją zdobycz. Jeszcze zabije tego węża!!!

No i udało się! Padalec w bezruchu leżał u jego łap. Czarny Nowicjusz zamachał uszami z ekscytacją. Był z siebie bardzo zadowolony. Pokazał, że nadaje się na Łowce! Zastanawiało go jednak czy węża mógł uznać za piszczka. Tafla wyraźnie powiedziała, że ma złapać dwa piszczki, ale czy to by ją zadowoliło? Wyprostował się rozglądając na około. Może jak poczeka to jego ciapata mistrzyni wyjdzie i będzie mógł się jej dopytać?

Uszy Robaka zadrżały, gdy rozległy się szelesty świadczące o tym, że ktoś idzie. Tym ktosiem była Tafla! Czyli tak jak się spodziewał prędzej czy później by się ona znalazła.
- O! Robak myślał, że to jakiś zwykły wąż. Dobrze wiedzieć. To Robak zakopie w takim razie i jeszcze potem trzeba będzie wrócić po nornice.
Poleciał od razu po tym jak mistrzyni kazała złapać coś jeszcze. Ruszył pod wiatr dreptając cicho.

Robaka bardzo zainteresowało to co ujrzał. Nie był to jeden ptaszek, tylko aż cztery! Kurde aż nie wiedział jak się do nich dobrać! W końcu przecież mogą się spłoszyć i nie wie czy wszystkie złapie. Upewnił się, że wiatr wieje mu w pysk i zaczął działać. Łapy miał ugięte na odpowiedniej wysokości, a ogon i łeb bilansowały na równi z kręgosłupem. Był skupiony w pewni i uważał na to jak będzie chodzić. Musiał być cicho i niczego nie podeptać. W dodatku ptaki były skomplikowanym zwierzęciem do łapania. Musiał kierować się także po łuku! Zastygał ostrożnie w miejscu jeśli uważał to za potrzebne. Miał nadzieję, że uda mu się podejść na prawdę dosyć blisko chowając się za czym tylko potrafi. Jeśli by z powodzeniem zbliżył się do ptaków to... mógł spróbować zaatakować obiema łapami i pyskiem. Jakaś szansa była na to, że mu się uda w jego mniemaniu. Tak też zrobił! Podjął atak na trzy z ptaków wybijając się w pewnym momencie z miejsca!

No i wleciał z wielkim hukiem w zbiorowisko wróbli. Był blisko złapania dwóch! Zdecydowanie dotknął tamtego drugiego za ogon. Kiedyś nauczy się złapać więcej niż jednego na raz. Teraz jednak miał jeszcze robotę do zrobienia. Musiał dobić tego ptaka co go walnął łapą i upadł. Szybko skoczył w stronę wróbla chcąc go złapać i wykończyć.

I udało mu się! Wróbel ostatecznie padł pod łapami Robaka, a ten mógł się pochwalić kolejną piszczką jaką upolował.

- Bardzo ładnie! - mruknęła kocica, gdy podeszła do Robaka chwile po jego brawurowej próbie upolowania trzech wróbli za jednym zamachem. - Szalona i hm, interesująca technika. Może kiedyś doprowadzisz ją do perfekcji i za jednym razem upolujesz kilka ptaków przy jednym skoku? - zamruczała rozbawiona i trzepnęła kocówką ogona po uszach nowicjusza, po czym wskazała nosem na upolowanego wróbla, jasno dając do zrozumienia, że czas się zbierać.
- Dzisiejszą praktykę polowania uznaje za udaną. Zbierzmy twoje zdobycze i wracamy. Należy ci się odpoczynek i soczysty posiłek! - i po tych słowach chwyciła własną zwierzynę, po czym wspólnie pozbierali upolowane piszczki i wrócili do obozu, gdzie Robak został zwolniony z reszty obowiązków, a Tafla pozwoliła mu na większy posiłek niż zazwyczaj i chwile obijania się. W końcu zasłużył! Jeszcze Tafla nie wiedziała, że już niedługo przyjdzie jej na poważnie karać jednego ze swoich nowicjuszy.

//Możesz zacząć nowy dzień z zastrzeżeniem, że Tafla poprosiła Robaka aby czekał na nią przed wyjściem z jaskini bo muszą porozmawiać o tym co zrobił

Średnio spał. Prawie w cale. Zaakceptował swoje błędy i wiedział na czym polegał problem, który stworzył, ale męczyło go to dalej. Jego niska samoocena dawała o sobie znać w takim momencie jak ten. Było mu wstyd przede wszystkim. Przez to co zrobił mógł narobić problemów Plemieniowi, zawiódł także większość ważnych dla niego kotów, które uznawał za wzory. Źle korzystał z tego, że są przy nim. Dalej był półgłówkiem i doprowadziło to do czego doprowadziło. Stawił się przed czasem przy wyjściu z jaskini by czekać na Tafle. Siedział po prostu cicho i spokojnie.

Robak ruszył bez słowa za mistrzynią. Nie odezwała się ona ani słowem na przywitanie i wiedział dlaczego, wolał więc siedzieć z zamkniętym pyskiem. W drodze dopiero odezwała się do niego, na co czarny skupił swój wzrok na niej. Zwolnił i po woli stanął tak jak zrobiła to Tafla. Wziął jedynie oddech i trzepnął ogonem. Wiedział, że poruszy ten temat, ale chociaż tyle, że nie była ona wśiekła jak taki Królik. Na razie. Zrozumiałby złość z jej strony.
- Robak spotkał kotke. Sarne, Sarnią Łape, chyba tak miała imię całe. Prawie spadała z kamieni i potem okazało się, że ma ranne poduszki łap. Robak chciał pomóc, teraz wie że nie powinien prowadzić jej na granice, żeby Wieszcz jej pomógł. W szczególności, że naraził Plemię i skały zraniły Sarnę jeszcze bardziej czyli zrobił na odwrót niż chciał.. Robak przeprasza za to wszystko. Dowiedział się potem, że Sarna była z Klanu co pogarsza sprawę.
Jedyne co było po nim widać to zwyczajna skrucha i zmęczenie. Po prostu przekazał Tafli informacje tak jak potrafił.

Cóż Robak na pewno bardzo przejął się całym zajściem. Przede wszystkim swoim brakiem rozwagi i głupotą. Już wcześniej był kotem o dosyć niskiej samoocenie, aczkolwiek siedziało to bardziej głęboko w nim. Teraz po prostu był załamany jak nigdy przedtem. Stał grzecznie z grzecznie złączonymi łapami ale głową był gdzie indziej, gdy czekał na odpowiedź Tafli. Spoglądał na tereny za kocicą. Pokiwał łbem na znak, że wie o lekkomyślności swych działań. Swój wzrok skupił na pointce, gdy ta zaczęła mówić o konsekwencjach. Nie wyglądał na wystraszonego tym. Po prostu rozumiał to wszystko. Zakaz opuszczania obozu na księżyc. Brzmiało zrozumiale patrząc przede wszystkim, że wszystko poszło o to, że chodził sam poza obozem.
- Robak rozumie.
Miał w sobie chęć zapytania się czy może wychodzić z innymi Łowcami na polowanie, ale uznał że tego nie zrobi. Nie chciał ryzykować tym, że mógłby podważać jej słowa. Machnął czarną kitą i wziął głębszy oddech nosem. Nieco zdziwiony usiadł obok Tafli, gdy ta pokazała by zasiadł. Owinął łapy ogonem czego nie miał aż tak często w zwyczaju i spojrzał na mistrzynię. Łowczyni chciała rozmawiać o tym jak on się czuje, czego nie za bardzo chciał Robak. Machnął uchem i uciekł wzrokiem na tereny. Nie odpowiedział natychmiastowo.
- Jakoś - odpowiedział na to jak się czuje - może i nie, ale na pewno dłuższy czas. Robak musi się po prostu z tym oswoić na razie. Dziękuje, że Tafla pyta ale to już jest raczej coś co musi sam sobie poukładać w głowie.
Na tym etapie najchętniej by zatrzymał rozmowę o tym jak on sam odbiera całą tą sytuację. Był dosyć emocjonalnym kotem, nie chciał się więc wyprowadzać z równowagi i przede wszystkim rozmazać. Byłoby mu wstyd. Mieszać się w tym co mówi i co robi. Mało brakowało podczas rozmowy z matką ostatnio.