— No niby tak... — mruknąłem niezbyt przekonany słowami Tafli, po czym westchnąłem cicho. Nie było co dalej drążyć tematu! Skoro kotka mówiła, że no nie zapomni o mnie, to chyba tak będzie, nie? Dlatego delikatnie poruszyłem uszami, aby zaraz spojrzeć na Mistrzynię i wsłuchiwać się w jej słowa. Uśmiechnąłem się jednak zaraz na propozycję Tafli, po czym skinąłem szybko łbem.
— Dobrze! Będę trzymać za słowo! — wyrzuciłem z siebie z entuzjazmem, posyłając jeszcze szerszy uśmiech w stronę kotki. Dosłuchałem jeszcze tego, co dopowiedziała o Lśniących Śladach, próbując wszystko zapamiętać. Kiwałem powoli głową na jej słowa, jakoś wszystko zapisując w głowie.
— Sarnia Gonitwa. Wiem, że była jedna po tym jak się urodziłem! Ale no, nie brałem w niej udziału. Goni się podczas niej sarnę, no tak jak w sumie mówi nazwa, nie? Ale tylko tyle o niej wiem, przepraszam.

Słuchałem z uwagą tego, co mówiła Tafla, pochłaniając jej słowa z ciekawością i w ogóle wszystkim, co tylko można. Chciałem zapamiętać wszystko, no bo w końcu to było bardzo ważne! Dlatego wszystkie moje zmysły były skupione na Mistrzyni, a ja raz na jakiś czas kiwałem głową, aby pokazać, że wszystko do mnie ładnie dociera.
— Długa Noc, he? No, jest podczas Pory Białych Zasp, ale niezbyt wiele o niej wiem, bo przez większość byłem chory. Chyba się składa prośby, aby Plemię przeżyło tę porę roku w cieple, bez chorób i z dużą ilością zwierzyny? Ale nie jestem pewien. Nie wiem, przepraszam — miauknąłem cicho, kładąc uszy po sobie. Nie byłem zadowolony ze swojej wiedzy na temat świąt i tradycji. Byłem w tym beznadziejny, eh...

Szczerze mówiąc, to się trochę wstydziłem, że tak mało o wszystkim wiedziałem. Jednak choroby na pewno mi nie ułatwiły poznawanie życia Plemienia, a i również jakoś przez to się tak głupio wycofałem. Nie czułem już się tak dobrze wśród innych kotów, nie wiem. Jednak fakt, że Tafla mnie nie wyśmiała, a spokojnie tłumaczyła, poprawił mi humor. Lubiłem słuchać jej głosu.
— Aaa... Ptasie trele to zwyczaj wymieniania się zwierzyną między kotami. Jeśli bym na przykład z... Robakiem jadł jakiś posiłek, to muszę wybrać najlepszy kąsek ze stosu. A później coś odgryzam ze zwierzyny, i daje mu to, i tak samo by robił Robak. No i to są te ptasie trele. A Głos Serca... to jest takie oficjalne zawarcie partnerstwa między dwoma kotami, nie? Nie jest to obowiązkowe, zazwyczaj w takim ee... rodzinnym gronie, no. I nie wiem więcej, ale często jak sobie siedzę gdzieś z boku, to słyszę, jak niektóre kotki o tym trajkoczą, hehe.

— Nie. Nie słyszałem przynajmniej — mruknąłem, wzruszając barkami. Słuchałem dalej tego, co mówiła Tafla powoli kiwając głową. Wszystko było zrozumiałe. Chociaż nie byłem pewny, czy kiedykolwiek bym czegoś takiego doświadczył... sam na sobie. Albo czy bym chciał. Eh, nie wiadomo. Wątpiłem, aby starsza kocica przede mną... też mnie tak bardzo lubiła. I w tym momencie ogarnął we mnie jakiś taki smutek, ale tak w środku. Dotarło do mnie, że całe moje zabujanie się w Tafli nie miało przyszłości i przekładu na rzeczywistość i nie miało po prostu... sensu! I musiałem to sobie wybić z głowy. Hmpf.
Skinąłem główką na koniec jej słów.
— Rozumiem.

Wysłuchałem dokładnie tego, co zaczęła mówić Tafla. Drgnąłem delikatnie uchem, spoglądając później na swoje łapki. Można powiedzieć, że nawet delikatnie się przestraszyłem, gdy Tafla zaczęła mówić tak bardzo poważnie! Znaki... wiedziałem o znakach. Znaki były zawsze obecne w moim życiu i nie czułem się źle, z tym że jestem Sarną! Jedynie delikatnie irytował mnie fakt, że tak zawsze Niedźwiedzie były wywyższane w Plemieniu... ale to raczej wszystko.
— Rozumiem — dodałem zaraz, spoglądając na Taflę. Nie było sensu, abym cokolwiek więcej dopowiadał. Tafla miała rację. Strzepnąłem końcówką ucha, patrząc się dalej na czarno-białą kocicę.

Gdybym znał bardziej to, co się podziało wcześniej w życiu Tafli, może bym zrozumiał jej słowa. Ale ich nie rozumiałem, nie miałem się o co martwić. Nie czułem się jakoś dziwnie sortowany przez znaki, czy cokolwiek. Byłem kotem, który bardziej je uważał jako... nie wiem, dodatek. Skinąłem łbem na ostatnie słowa kocicy, po czym dalej słuchałem jej słów.
Wiara i jedna granica.
Mało.
Jednak gdy Tafla wstała to samo zrobiłem, ogonem delikatnie uderzając na boki, aby pozbyć się mrowienia. Gdy już ustało ruszyłem za Mistrzynią, spoglądając na otaczający nas świat. Ciekawy.
— Plemię Wiecznych Łowów to miejsce, do którego trafiają koty po śmierci. Z naszego plemienia. Lśniący Szlak, czyli niebo z gwiazdkami, to tam przebywa Plemię Wiecznych Łowów. Koty, które w ich nie wierzą lub postąpiły źle za życia, zostają zapominane, a ich dusze znikają po śmierci. No i Wieszcz się z nimi komunikuje raz na jakiś czas, ale tylko i jedynie Wieszcz — mówiłem, idąc dalej spokojnie przed siebie. Ten temat akurat znałem dobrze!

Dreptałem dalej za Taflą, rozglądając się dookoła. Rozglądałem się za jakimiś ciekawymi rzeczami, które mógłbym pozbierać, chociażby dla siebie. Zauważyłem trochę ładnych kwiatków, dlatego zapamiętałem, gdzie się znajdują, abym mógł później po nie wrócić.
Przez to rozglądanie się trochę zostałem z tyłu, dlatego zaraz podbiegłem do kocicy.
— Klany. Wiesz coś o nich? — zapytałem, spoglądając ciekawskim wzrokiem na Taflę. Ja nic nie wiedziałem o tych klanach, prócz tego, że są... i że to chyba przez ich obecność Plemię musiało wprowadzić granice. Albo przynajmniej tak mi Mżawka mówiła. Mżawka bardzo ich nie lubiła! Rozglądnąłem się po chwili po krajobrazie, który tutaj był. Ładnie.

Zmarszczyłem delikatnie nos na słowa Tafli o tym całym Klanie Wichru. Wzruszyłem barkami, nie rozumiejąc takiego sposobu działań tych kotów. Nie miały co robić u siebie w swoich okolicach? Czy ich Wieszcz nie potrafił upilnować swoich kotów, aby nie wyłaziły co i raz ze swoich granic? Dziwne.
Gdy kocica zaczęła iść dalej, szybko za nią podążyłem, kiwając głową na każde jej słowo. To ona była Mistrzem, no i raczej wiedziała co chce mi przekazać. Rozglądałem się za każdym punktem, który mi pokazywała, a na koniec skinąłem łbem. Raczej nigdy nie zawędruje w tamte okolice, ale zawsze lepiej znać jest teren obok granic... tak w razie wypadku.

Sosnowy Bór nie był jednak zbyt rozległy, a więc dwójka kotów dość szybko znalazła się na wspomnianym przez kocicę Wschodnim Rubieżu. Wcześniej przechodzili przy Ziołowej Polanie, a sama Tafla pokazała młodemu, przyszłemu Łowcy tamtejszą granicę niedaleko. Niedaleko nich była Żabia Dolina i Łuska, którą młody Szczy kojarzył z innego treningu pod okiem Tafli. Teraz jednak ich spacer uzupełniający się zakończył. Szczyt poznał wszystkie potrzebne informacje, przećwiczył odpowiednie umiejętności... Kocica ustała niedaleko Żabiej Doliny i zerknęła na nowicjusza, który w jej oczach był w końcu gotów by otrzymać swoją nową rangę i stać się dla plemienia pełnoprawnym Łowcą.
— No, to jest już koniec obowiązkowej części szkolenia na łowce! — miauknęła z lekkim uśmiechem. — Niedługo przekażę Wieszczowi o tym, że jesteś gotowy na otrzymanie rangi.


/Teraz na luziku sobie dobijemy ten drugi poziom skradania/tropienia :3c gratulacje!!

Na słowa Tafli otworzyłem szeroko oczy, a futro na barku delikatnie stanęło dęba. Skinąłem wesoło głową po chwili. Bycie przez dłuższy czas Nowicjuszem by mnie irytowało, a teraz zaczyna się coś nowego, świeżego. I nie mogłem się doczekać. Dlatego uśmiechnąłem się szeroko do Tafli, bo niespecjalnie wiedziałem co też powiedzieć. Byłem zbyt zszokowany chyba tą informacją, mimo tego, że wiedziałem wcześniej. Niesamowite.

Drgnąłem delikatnie uszami na kolejne słowa Tafli. Zamrugałem kilka razy, po czym stanąłem prosto, patrząc się prosto w oczy Łowczyni.
— Jeszcze jak! Jestem pewny, że się nie zawiedziesz! — zawołałem wesoło, pusząc klatkę piersiową i delikatnie swój ogon. Byłem gotowy na wyzwanie Mistrzyni! Wątpiłem, że ją pokonam, ale kto wie, ha. Może mi się poszczęści?