Po moim grzbiecie przebiegł zimny dreszcz, gdy tylko usłyszałem słowa mistrzyni. Odskoczyłem na bok delikatnie jeżąc się wzdłuż kręgosłupa. Nie przykuwałem uwagi na otoczenie wokół mnie przez skupienie! Na szczęście to była tylko Tafla, dlatego gdy podeszła bliżej mnie tylko nerwowo się zaśmiałem.
— No, muszę ćwiczyć, aby być chociaż minimalnie tak dobrym łowcą jak ty! Jeszcze długa droga przede mną — dodałem, uciekając speszony wzrokiem na bok, zaraz jednak kocica zaczęła trening, na co ja wróciłem do niej wzrokiem, stawiając wysoko uszy. Skinąłem delikatnie głową, zaraz się zamyślając. Czy powinienem mówić, że w Zacienionym Podnóżu byłem wraz z Huragan...? Nie, raczej nie. Jeszcze Tafla będzie się martwić czy coś, nie wiem.
— Uh, wspinaczka... Coś Królik mi mówił jak byłem mały, ale to się odnosiło do skałki przed Miękkimi Półkami. Ona jest dość mała, więc nie wiem w sumie, czy coś się przyda.

Niespecjalnie wierzyłem w słowa Tafli, jednak skinąłem delikatnie łbem. No bo jak by ktoś miał dosięgnąć poziomu Tafli, jeśli chodzi o rangę łowcy? Niemożliwe! Mogłem może tylko... dosięgnąć do futerka na palcach, ale dalej nie. Przecież mistrzyni była taka super i mądra, i w ogóle! No po prostu się nie da dosięgnąć jej poziomu!
Posłuchałem dokładnie słów białej kocicy, a na ostatnie słowa delikatnie prychnąłem. Końcówka mojego ogona drgnęła w rozbawieniu, tak samo jak moje wibrysy.
— Po reakcji sądząc, to miałaś z nim trochę do czynienia, hehe! No ale dobra, chwila... — zawołałem najpierw rozbawionym głosem, aby później się zamyślić. Wrócenie myślami do pierwszego spotkania z wujem było trudne. Pamiętałem tylko, że powiedziałem Królikowi, że ten mnie nauczy walczyć! Nawet nie to, że miał jakiś wybór.
— Hm... Rozstawić szeroko nogi... ee... mocno się wybić! I żeby patrzeć... pod łapy, aby nie spaść. Chyba tyle — wzruszyłem delikatnie barkami, spoglądając na Taflę błyszczącymi oczami. Nie sądziłem, że coś z tego się przyda...

Na słowa Tafli wziąłem gwałtowny wdech powietrza do płuca, aby zaraz głośno, jakby z przerażeniem wzdychnąć.
—  Jak mi przykro! Jakim cudem tak długo wytrzymałaś? — zapytałem się z szeroko otwartymi oczami, zaraz jednak się śmiejąc, aby nie dostać po głowie od łowczyni. Prawdą był fakt, że Królik był dość... ehe, specyficzny. Taki cichy, małomówny i w ogóle jakoś tak zamknięty. Nawet przed rodziną! Ale fajnie było wiedzieć, że jednak kogoś się ma prócz rodziców, na kim można polegać.
Słuchałem później uważnie słów Tafli, otwierając szerzej oczy. Podążyłem za mistrzynią, aby później z największą uwagą, na jaką było mnie stać, a to było trudne, przyglądać się Tafli, notować jej słowa i w ogóle. Chciałem być przykładnym nowicjuszem! Nie mogłem jej zawieść.
Gdy łowczyni skończyła mówić przełknąłem ślinę z przestrachem. Tak dużo rzeczy! Wszystko trzeba jakoś robić na raz, bo jak nie to kaput! Po tym biało-czarna kocica wspięła się z lekkością na najniższą gałąź. Zamrugałem kilka razy. I że ja mam to powtórzyć?!
— To wygląda strasznie! — jęknąłem, kładąc po sobie uszy. Spojrzałem jednak na swoje łapki i napuszyłem się. Ale ja nie mogę się bać! Jak to będzie wyglądać, że nowicjusz Tafli boi się wejścia na drzewo! Musiałem to opanować, musiałem ćwiczyć! — Ale spróbuję! — dodałem, zaraz podchodząc do konaru.
Ocenić stan kory... wbijasz pazury... i wybijasz z tylnych łap, aby później się podciągnąć. No dobra. Wziąłem głęboki wdech, aby przygotować się na to przeżycie. Wbiłem pazury w korę, uważając, aby nie była ona luźna, po czym szybko wbiłem się złap. W uderzeniu serca zarzuciłem przednie łapy do przodu, aby znowu złapać się kory, i później tak w kółko, dopóki nie dotarłem do gałęzi mojej mistrzyni. Usiadłem na tej, aby mocno wbić również w gałąź swoje pazury. Gdy patrzyłem na dół czułem, jak zaczyna mi się kręcić w głowie, dlatego zaraz skupiłem się na swoich łapach, później przenosząc wzrok na Taflę.
— A ten... jak, ee... zejść?

— Niemożliwe! — zamruczałem rozbawiony, a na trzepnięcie ogonem przez Taflę tylko zachichotałem. Nie mniej jednak szybko temat zszedł na tą wspinaczkę, a na ostatnie słowa mistrzyni skinął delikatnie łbem.
Później przyszła wspinaczka, okropnie trudna i niefajna! Ale to był pierwszy dzień wspinaczki, a na pochwałę od kotki tylko cicho prychnąłem, tak jakby też trochę wymieszany ze śmiechem. Mniej więcej brzmiało to po prostu jak krótkie "heh" i tyle. Później uważnie obserwowałem Taflę, która zaczęła schodzić z drzewa. Robiła wszystko tak elegancko, delikatnie i lekko. "Ah! Nigdy jej nie dorównam" jęknąłem w myśli, słuchając po tym słów kotki. Skinąłem delikatnie łbem, po czym przybliżyłem się do głównej części drzewa. Uczepiłem się mocno, kurczowo wręcz, kory, po czym powoli zacząłem schodzić niżej, z głową w stronę korony drzewa, wyciągając tylne nogi do tyłu, aby czegoś się złapać, a później uczepić. I tak powoli się sunąłem, raz się zatrzymując, gdyż prawa tylna noga mi spadła. Syknąłem cicho, a w końcu zeskoczyłem, gdy byłem wystarczająco nisko.
— Nigdy więcej nie wejdę na drzewo! — sarknąłem, strosząc sierść na karku. Zaraz się otrzepałem, spoglądając na Taflę.

Gdy Tafla dotknęła mojego czoła swoim nosem, czułem jak na barkach pali mi się futro. Tak nie było, oczywiście, bo inaczej bym czuł zapach dymu i w ogóle, a podobno okropnie śmierdzi! A ja nie śmierdziałem. Na jej słowa westchnąłem cicho.
— Skoro tak mówisz, to na pewno musi to być prawda — odparłem, niezbyt zadowolony z tego, co mi przedstawiła mistrzyni. No cóż. Będę się po prostu musiał przyzwyczaić i błagać Plemię Wiecznych Łowów, aby mi zsyłali ptaszki i inne zwierzątka tylko na ziemi.
W końcu zaczęliśmy iść przed siebie, a ja sprężyście tuptałem obok Tafli. Droga do Zacienionego Podnóża...
— Jest tu ładniej niż w nocy — mruknąłem szeptem sam do siebie, rozglądając się dookoła terenów. Strzelania gałązek pod nogami i ćwierkanie ptaków już nie były takie straszne jak w nocy, kiedy wybrałem się na spacer z Huragan. Mimo wszystko pod moim futrem przebiegł dreszcz, a na kolejne słowa mistrzyni skinąłem łbem.
— Dowiedziałem się, jak wygląda pozycja łowiecka. Trzeba ugiąć łapki, wyprostować ogon z grzbietem. Trzeba uważać, aby brzuch nie dotykał ziemi, a zad nie był za wysoko. Kiedy się już podchodzi do zwierzyny, trzeba iść pod wiatr. O, i uważać, aby nie nadepnąć na nic, jak gałązka, aby zwierzę się nie spłoszyło! I trzeba być cicho i bardzo czujnym. Ee... o! I jeszcze jest zasada, że jak się podchodzi do gryzoni, to trzeba przenieść ciężar na tylne łapy. Jak do jakiś zajęcy, to ściszyć oddech, a jak do ptaków, to zastygać raz co jakiś czas, albo się chować, i iść po łuku... i to wszystko! — zaprezentowałem Tafli swoją wiedzę, z dumą patrząc na jej pyszczek. Od tamtego treningu przed snem zawsze sobie powtarzałem swoją wiedzę, jeśli chodzi o polowanie! Chciałem być w nim najlepszy!... zaraz po Tafli.

Słysząc słowa Mistrzyni moje futro na karku oraz wzdłuż kręgosłupa stanęło dęba, a ja odwróciłem pysk i szeroko otwarte ślepia w stronę pyszczka Tafli. Zamrugałem kilka razy, po czym drżąc otworzyłem powoli pyszczek.
— Ładniej niż co. Ładniej niż nigdy, niewiemoczymmówisz — mruknąłem szybkim, zestresowanym tonem głosu, dreptając dalej obok białej kotki. Wiedziałem jednak, że Tafla była bardzo mądra, dlatego szybko westchnąłem zrezygnowany, kładąc po sobie uszy.
— Jakiś czas temu byłem tutaj z Huragan... bo w sumie już kiedyś mi mówiła, że mnie zabierze na jakiś spacer, no i no. Głupio odmówić, ale w sumie też było fajnie. Lubię Huragan. Ale było strasznie! — zawołałem, spoglądając na kocicę z szeroko otwartymi oczami, posyłając jej delikatny, krzywy uśmiech. Zaraz jednak odwróciłem pysk na bok. Eh, głupi to ja jestem!
Gdy Mistrzyni przyśpieszyła marsz zaraz podążyłem za nią, zaraz też potykając się po drodze, jak jakiś głupi kociak. Na pytanie Tafli jedynie pokręciłem delikatnie głową na nie. Nawet jeśli gdzieś byłem koło terenów Zacienionego Podnóża, to pewnie było zbyt ciemno, abym mógł poznać, no albo też po prostu... zapomnieć.

Widząc uśmiech Tafli sam delikatnie podniosłem kąciki pyszczka ku górze, zaraz jednak opuszczając łeb i tak idąc zgarbionym. Czułem się źle. Powinienem powiedzieć Tafli o tym wcześniej! Albo w ogóle przed tym spacerem. Uszy przykleiłem mocniej do swojej głowy, zaraz podnosząc oczy na Mistrzynię, bo ta zaczęła mówić. Skinąłem delikatnie łbem na jej słowa. No tak, były mądre.
— Wybacz, że wcześniej ci o tym nie powiedziałem — mruknąłem jeszcze na koniec, zerkając na wysoką kotkę obok mnie.
Gdy Mistrzyni zaczęła mówić o terenach dookoła kiwałem raz po raz głową, aby dać jej do zrozumienia, że słyszę i notuję to w głowie. Jednak nie odzywałem się jakoś bardzo... chociaż granica mnie zainteresowała, więc nie podążałem za Taflą już tak bardzo zgarbiony, a po prostu podniosłem głowę i rozglądałem się.

- Teraz przynajmniej wiesz, ze powinieneś mi o takich rzeczach zgłaszać - mruknęła kotka i poruszyła wąsiskami. Owszem, było to z lekka nieodpowiedzialne, ale...Przynajmniej nie wyszedł sam i Tafla mogła teraz odetchnąć za siebie z przeszłości, że kocur był pod dobrą opieką. Huragan może i była chaotyczną i głośną kocicą z charakteru, ale Tafla ufała umiejętnością Królika na tyle, że nie wątpiła w odpowiednie wyszkolenie szylkretowej nowicjuszki.
- Oto granica o której wspomniałam! - miauknęła Tafla, pokazując nosem w odpowiednim kierunku gdy wyszli spomiędzy drzew, a te przed nimi zaczęły rosnąć w coraz większych odstępach i rzadziej niż te za nimi. Gdy Szron podszedł i obwąchał granice, Tafla bez zbędnego marnowania czasu ruszyła dalej i już po chwili ostro skręcili przy Cichej Skale, wychodząc prosto na Bratkową Łąkę. Tam też uderzył w nich ostry wiatr, na co też kocica się zjeżyła i trzepnęła ogonem w niezadowoleniu. Czyżby zbierało się na jakąś śnieżycę? - Wracamy do obozu nim się na dobre się rozhula jakaś burza! - mruknęła i truchtem pokierowała kocurka w stronę Żabiego Stawu i prosto do groty. Skąd kocica mogła wiedzieć, że ich następny trening odbędzie się dużo, dużo później niż pierwotnie planowała? Choroba Szczytu jak i jej własne przeziębienie nieźle namieszało w planach łowczyni.

/możesz zacząć nowy dzień. Uznaj, że Szczyt zaczepił Taflę po wyjściu od Wieszcza czy coś :DD

— Taafloo! — zawołałem, kiedy tylko Wieszcz uznał, że już wyzdrowiałem i mogłem udać się na trening. Jeszcze trochę kaszlałem, ale ogółem było bardzo spoko. Teraz jednak rozglądałem się za moją Mistrzynią, szybko dookoła się rozglądając. Po chwili stanąłem jak wryty, aby zawrócić do swojego legowiska w lecznicy, i wrócić z ubogim bukiecikiem kwiatków która zerwała dla mnie Huragan. Poprosiłem ją o to! Po chwili zauważyłem Mistrzynię, dlatego podbiegłem w jej stronę, aby zaczepić Taflę, uderzając delikatnie swoją głową w jej bok.
— Wyzdrowiałem, Taflo! — zamruczałem podekscytowany, stawiając ogon ku górze z uśmiechem na pyszczku. Podsunąłem pod jej łapki swój bukiecik, zaraz zaczynając swoją łapą wiercić w ziemi. — Przepraszam, że tak długo to zajęło, ehe... nie wiedziałem, że tak się mnie czepi ta głupia choroba.

Uśmiechnąłem się ciepło do Tafli na jej słowa, całkowicie pomijając fakt tego, że powiedziała, iż zostało nam niewiele do zrobienia. Mnie też cieszył widok Mistrzyni! W końcu mogłem ją widzieć i rozmawiać i w ogóle! I było super, bo mogłem znowu popatrzeć sobie na jej kolorowe futro, i poplotkować, albo cokolwiek. No w ogóle się cieszyłem, nie?
— Nie musiałem, ale chciałem! No a jak chciałem, to się musiałem postarać... chociaż mogłem trochę większy uzbierać, ehe. No ale to dla ciebie! Tak w ogóle! Nawet nie jako przeprosiny, no! — zamruczałem wesoło w odpowiedzi, wlepiając ślepka w pyszczek biało-czarnej kocicy. Zaśmiałem się cicho, kiedy kotka polizała mnie w ucho, przy tym czując parzący gorąc na policzkach. Gdy tylko Tafla odsunęła się, położyłem łapkę na swoim policzku, aby sprawdzić, czy coś się stało, że tak piekło. Ale nie, wszystko było dobrze.
Zamrugałem kilka razy na słowa Mistrzyni, kiwając delikatnie łbem. Rozumiałem jej słowa, więc dzisiaj będą tradycje naszego Plemienia! Również ciekawy temat, jak każdy inny. Po chwili jednak dotarło do mnie coś okrutnie przerażąjącego.
— N- na koniec?? Jak to na koniec? Że koniec treningu? — zasypałem pytaniami Taflę, będąc tym bardzo przejęty i kompletnie zapominając o tym, że zadała mi pytanie, dotyczące tradycji! Nie mógł być jeszcze koniec naszego treningu! Jest to po prostu niemożliwe. A co jeśli w ogóle po naszym treningu Tafla o mnie zapomni?! Ajajaj.

Zamrugałem kilka razy zdziwiony na słowa Tafli, w ten sposób jakoś ukazując swoje niedowierzanie. Spojrzałem na swoje łapy, kładąc uszy po głowie.
— No ale dziwnie tak. Jakoś... — mruknąłem dość niespokojnym tonem głosu, znowu wierzgając łapami w ziemi. Tak jakbym nie był w swoim futrze! Przecież dopiero co zacząłem trening, i że już tak skończyć? Huh.
— Ale nie zapomnisz o mnie, jak już będę Łowcą, co? — zapytałem cicho kocicy, kładąc po sobie uszy. Nie chciałem, aby Tafla o mnie zapomniała! Lubiłem ją, bardzo nawet. No i kurde tak szkoda by było, jakby po treningu biała kocica w ogóle o mnie zapomniała!
Zaraz jednak się rozchmurzyłem, i skupiłem na Lśniących Śladach. Wziąłem głęboki wdech, aby zaraz zacząć mówić.
— Lśniące Ślady to są malunki na ciele kota, który jest mianowany. Maluje się je przed ceremonią sokiem z jagód. Mm... tata mi mówił, że to symbol tego, że kot dorasta. O, jest też to, że jeśli nowicjusz nie będzie miał Lśniących Śladów na sobie, to przyniesie pecha. No i się je trzyma tak długo, jak tylko można! Ja tak zrobiłem.