Gdy tylko z rana usłyszałem, że ktoś zbliża się do legowiska, poczułem przyjemne mrowienie ekscytacji. Równie dobrze to mógłby być inny Mistrz jakiegoś innego nowicjusza, ale równie dobrze mogła to być Tafla! Dlatego zaraz wychyliłem łebek, a widząc biało-czarną sylwetkę Mistrzyni zaraz wyskoczyłem prosto przed nią, oczekując jej słów.
— Jestem wyspany jak nigdy wcześniej — zawołałem z entuzjazmem, jednak moim słowom przeczył mój stan, gdyż wyglądałem, jakbym dopiero się urodził, futerko odstawało w niektórych miejscach, a zaraz ziewnąłem, delikatnie schylając głowę, aby też Tafla Jeziora Zmącona przez Płatek Śniegu tego nie widziała. Na kolejne słowa Mistrzyni skinąłem wesoło głową, po czym ruszyłem za łowczynią. Mój pierwszy dzień jako nowicjusz łowcy zapowiadał się wspaniale, a ja nie mogłem się treningu doczekać!
Na wzmiankę o terenach zamrugałem kilka razy, zaraz skinąłem łbem. Nie dam się w takim razie zaskoczyć Huragan, kiedy wyjdziemy na naszą nocną przechadzkę. I dobrze! Będę przygotowany, haha. Zaraz skinąłem wesoło łbem. Już chciałem się znaleźć poza jaskinią i zobaczyć, jak wszystko wygląda.

Zaraz znaleźliśmy się poza jaskinią, a ja mogłem poznać po raz pierwszy las. I to tak z pierwszej łapy, a nie z opowieści czy z Miękkich Półek. Mogłem dotknąć trawy, a nie tylko siedzieć przy wyjściu z jaskini i podziwiać takie małe widoczki. Teraz miałem wszystko na wyciągnięcie łapy!
Rozglądałem się wesoło dookoła, zaraz jednak spoglądając na Mistrzynię, gdyż ta zaczęła mówić. Chwilę się zamyśliłem, po czym spojrzałem przed siebie.
— Czy mam się tutaj pojawiać na następnych treningach, czy może wolisz, abym czekał w jaskini? — zapytałem Tafli, otwierając szerzej ślepia. Mi... chyba było obojętne, bo w sumie przejście się po terenach nie było chyba jakoś bardzo niebezpieczne! Tak mi się wydawało. No ale to nie była moje decyzja.
Pytania...
— A w sumie mam! Czy jak już będę umieć polować i w ogóle, będę mógł iść na przykład z... Huragan, albo z Reniferem na polowanie?

Na odpowiedź mistrzyni skinąłem szybko łbem, aby w ten sposób mogła zrozumieć, że odpowiedź do mnie dotarła. Także będę tutaj teraz przychodzić, aby zaczynać trening! No dobrze, nie było to dla mnie problemem. Szliśmy przed siebie dalej, a w międzyczasie ja rozglądając się dookoła, usłyszałem odpowiedź Tafli na moje pytanie. Odwróciłem łeb w jej stronę, strzygąc uszami, nastawiając te w jej stronę. Uśmiechnąłem się zaraz od ucha do ucha, słysząc pozytywną odpowiedź.
— To super! Dziękuję — zamruczałem wesoło, podnosząc krótkowłosy ogon ku górze, a ten zaraz zaczął drgać i podskakiwać na boki, gdy kroczyłem dalej za biało-czarną mistrzynią.
Na pytanie Tafli skinąłem szybko kilka razy łbem, aby tak też odpowiedzieć na jej pytanie. Zaraz jednak otworzyłem pyszczek, aby trochę się na ten temat rozgadać.
— Tak! Huragan, e... Huragan poznałem, jak jeszcze byłem kociakiem. Przez chwilę się z nią bawiłem, chyba, a później musiała iść. No i później niedawno z nią rozmawiałem, obiecywała mi, że jak zostanę nowicjuszem, to gdzieś razem pójdziemy! A Renifera to w sumie niedawno poznałem. Trochę porozmawialiśmy, ale było serio super. Trochę poznałem, jak to było z wcześniejszym Wieszczem, trochę coś tam o rangach mi poopowiadał i w ogóle — mówiłem wesoło, idąc dalej sprężystym krokiem za moją Mistrzynią. Chwilę na nią popatrzyłem, po czym zacząłem rozglądać się dookoła. Więc tak wyglądały te Ślimacze Drzewa. No dobrze.

Na mruknięcie mistrzyni skinąłem szybko łbem, a z mojego gardła wydobył się pomruk zgody.
— Mhm. Mówiła mi też to ostatnio jak rozmawialiśmy. Jest serio fajna. I nie wątpię, hehe! Jest ode mnie starsza, no i na pewno silniejsza. No i wytrenowana pewnie już jakoś — zamruczałem wesoło, spoglądając na Taflę. Podniosłem delikatnie uszy ku górze, obserwując dokładnie otoczenie wokół mnie. Przeszliśmy chyba przez Ślimacze Drzewa, teraz znajdując się, no właśnie nie wiedziałem gdzie. Na słowa mistrzyni skinąłem kilka razy łbem.
— No. Mówił, że poprzedni wieszcz był wymagający i taki mega surowy i w ogóle. Ale cieszę się, że teraz może się spełniać jako Strażnik, a nie Łowca. Nie wiedziałem w ogóle, że zmiana rangi może wchodzić w grę. Ale z Reniferem też mi się super rozmawiało. Szkoda, że Mżawka nam musiała przerwać, no ale czasami tak jest — odparłem, odwracając głowę w stronę siostry omawianego przez nas kocura. Zaraz kocica zaczęła mówić o tym, gdzie się znajdowaliśmy, a ja nastawiłem uszy, aby uważnie słuchać i w ogóle. Rozglądałem się dookoła, po czym skinąłem łbem.
— Dobrze, postaram się! A umiesz łowić ryby?

— Mhm! Pewnie będzie super strażniczką i w ogóle — zamruczałem wesoło, spoglądając na Taflę. Dreptałem nadal za nią, raz jednak się zatrzymując, aby spoglądnąć dookoła. Gdy tylko jednak obudziłem się z podziwiania widoczków popędziłem przed siebie, aby dogonić kocicę i sprężystym krokiem truchtać obok niej.
— Hehe, nie musisz się martwić! Na pewno nie zmienię rodzaju treningów w najbliższym czasie! A Renifer mi w sumie nie opowiadał o swoim ostatnim Mistrzu, mm... chcesz mi trochę opowiedzieć czy niezbyt? — zapytałem się Mistrzyni, będąc gotowym na to, aby w sumie to nie dostać odpowiedzi. No bo mogła nie chcieć mi opowiadać o tym kocie, prawda? No prawda i w sumie byłem no, gotowy, że nie i w ogóle.
— Chyba, że ja będę pierwszy! — wyszczerzyłem ząbki, podnosząc wesoło uszy do góry. Czy postawiłem sobie właśnie wyzwanie? Może, hehe.

— Oczywiście, że tak! I dobrze, nie ma sprawy — wymruczałem, posyłając uśmiech Mistrzyni, idąc dalej za nią. Obserwowałem wszystko dookoła tak, aby jak najwięcej zapamiętać z dzisiejszego treningu. Chciałem w końcu być dobrym uczniem, a nie uczniem, który gada i gada, a zapamiętuje wielkie jajo! Dlatego już zamknąłem pyszczek, aż w końcu doszliśmy do Łuski. Spoglądnąłem na taflę wody, delikatnie łapką dotykając zimnego jeziora. Podniosłem głowę na pytanie Tafli, po czym skinąłem energicznie głową.
— Jeszcze jak — odparłem wesoło, spoglądając na Mistrzynię. Teraz to musiałem się jakoś nauczyć łowić rybki, e... no jakoś to będzie! Nauczę się, hehe. W końcu jestem super i w ogóle, to nie ma problemu z tym, aby się nauczyć. Może jeszcze Robaka wezmę i nauczę rybek, jak już sam będę umieć? Brzmi dobrze! Podniosłem delikatniej ślepia, gdy Tafla zaczęła mówić tym bardziej poważnym głosem. Skinąłem szybko łbem na jej słowa.
— Dobrze!
Po tym wróciliśmy do domu, a ja mogłem opowiedzieć Huragan o swoich planach! I że już trochę znam terenów, także mnie nie przestraszy, jak będziemy razem chodzić w nocy, hehe.


Gdy Tafla mnie złapała, aby zabrać na trening, szybko wstałem i zacząłem iść za Mistrzynią. Przez pogodę nie mogliśmy wybrać się na dobry trening, ale dzisiaj poznam techniki polowania! Nie mniej jednak widząc jaką drogę obiera kocica... nie szliśmy w stronę Ślimaczych Drzew. Pamiętałem, że szliśmy inaczej, a nie w tą stronę. Jednak ufałem Tafli, raczej samotnikom mnie oddać nie chciała, dlatego dumnie kroczyłem za mistrzynią, czekając co też na nas dzisiaj czeka. Jak się okazało, byliśmy w Szumiącym Gąszczu. Słuchałem uważnie kotki, po czym skinąłem łbem, tak zaznaczając, że rozumiem.
— Jeszcze nie! Bo za chwilę się dowiem — odparłem z szerokim uśmiechem na pyszczku wlepiając ślepia w mistrzynię. No bo zaraz mnie Tafla będzie uczyć o polowaniu, nie? No bo powiedziała, że zajmiemy się polowaniem, więc zaraz no. No.

Oh okej, czyli wnioskując po tonie Tafli to nie był dzień na jego radosne podskakiwanie i wesołe słówka. Dlatego skupiłem się na tym, co mówi, a zaraz też pokazuje Mistrzyni. Było to bardzo ważne, w końcu chodziło o polowanie! No a tym będę się zajmować jako łowca, dlatego musiałem się na prawdę skupić na słowach i uważnie słuchać kotki. Odwracałem głowę, kiedy musiałem, aby dokładnie widzieć, co też mi kotka przedstawia. Kiwałem czasami głową, dając w ten sposób znak, że rozumiem. Kiedy Tafla skończyła mówić o pozycji otworzyłem pyszczek, aby szybko rzucić:
— Wszystko jasne.
Brzmiało to na dość trudne, czy wymagające, ale w końcu się nauczę! Wierzyłem w siebie i że z czasem to wszystko opanuję. Zaraz też wstałem, aby samemu wypróbować to, co mówiła siostra Renifera. Delikatnie ugiąłem łapki, pilnując, aby brzuch nie szorował po śniegu. Nie miałem z tym większych jednak problemów dzięki temu, że miałem króciutkie, przylegające do ciała futerko! Trudniejszym zadaniem było zrównanie ogona z grzbietem, jako, że nie byłem jeszcze do tego przyzwyczajony. Dopiero po dłuższej chwili wyczułem, w którą stronę wieje wiatr, aby później zacząć iść, uważając na swoje kroki. Zawróciłem po momencie, prostując się i patrząc na Taflę, oczekując jakichkolwiek słów. Dobrze, źle, coś dopracować? W sumie to na pewno coś trzeba dopracować.

Wysłuchałem uważnie uwag Tafli, kiwając delikatnie głową. Faktycznie, gdy kocica podała mi pod nos tą wskazówkę mogłem lepiej wyczuć wiatr, gdy zacząłem ruszać wibrysami. Skinąłem delikatnie łbem, słuchając tego, co mówiła mistrzyni. Brzmiało to logicznie. Zapach szedł wraz z wiatrem, przecież! Gdy końcówką puszystej kity dotknęła mojego zadku prychnąłem cicho w rozbawieniu, aby później faktycznie opuścić delikatnie moje cztery litery.
— Dobrze — mruknąłem, kiwając głową, aby zaraz też przystąpić do zadania postawionego przez siostrę Renifera. Dlatego zadrgałem kilka razy wąsami, a gdy wyczułem w końcu powiew wiatru pod niego też się ustawiłem. Zgiąłem łapki, opuściłem zad, aby faktycznie nie był tak wysoko, a zaraz się postarałem, aby brzuchem nie szurać po ziemi. Ogon wyprostowałem i zrównałem z linią grzbietu, po czym przez chwilę tak stałem. Nie było to wygodne, ale musiałem dać radę! Dlatego balansując tak, aby czuć powiew na pyszczku i wibrysach, zacząłem iść, raz na jakiś czas zerkając pod łapki, aby być pewnym, że na nic strzelającego czy kruchego nie nadepnę. Nie chciałem już teraz wystraszyć całej zwierzyny w Szumiącym Gąszczu!

Na pochwałę Tafli skinąłem delikatnie łbem. Musiałem jeszcze poćwiczyć, ale na pewno było dobrze! Po chwili przystanąłem, aby później spojrzeć i skupić się na Mistrzyni. Ta zaczęła mówić pewne słowa, na co ja tylko strzeliłem uchem. Chciałem się już pytać co te oznaczają, na szczęście też niebieskooka zaraz zaczęła tłumaczyć. A przynajmniej część.
— Oh, okej — mruknąłem, po czym sam wstałem, aby ugiąć łapy, zniżyć delikatnie zad, a ogon wyprostować na linii z grzbietem. Zaraz też postarałem się przenieść ciężar na tylne łapy, a po krótkiej chwili się trochę przejść, uważając na wiatr, oraz na to aby iść pod niego i na to, gdzie idę i stawiam łapy, aby na nic nie nadepnąć. Dużo rzeczy na raz, ojej!

Słuchałem z uwagą słów Tafli, starając się zapamiętać każdy szczegół. Czyli jak będziemy zastygać w miejscu, to ptaki nas nie widzą? Dziwne, ale... użyteczne! Lepiej dla Łowców, hehe. Nie mniej jednak zaraz też mistrzyni przeszła do ostatniej zasady, a ja mrugając dałem jej znać, że nadal tutaj jestem i jej uważnie słucham. Ściszanie oddechu brzmiało... na trochę trudne. Nie mniej jednak do wykonania. Po przetrawieniu wszystkich informacji skinąłem szybko kilka razy głową.
— Wszystko rozumiem — rzuciłem z entuzjazmem na koniec, słuchając kolejnych poleceń Tafli. Teraz to chyba był czas... na jakąś praktykę, nie? Mogę na jakiegoś patyka zapolować czy coś. Tak na sucho. Albo na prawdziwą zwierzynę!