Na pierwsze słowa Tafli poczułem wielką ekscytację, zaraz później delikatny stres. Zatrzepotałem uszami, nastawiając je w stronę mistrzyni, aby później delikatnie skinąć głową. Byłem gotowy, musiałem być! Miałem polować przez resztę swojego życia, musiałem być w tym dobry hehe. A żeby być dobrym, to trzeba ćwiczyć!
Zaraz dotarł do mnie szept niebieskookiej, a spoglądając na to, gdzie się patrzy, po krótkim momencie zauważyłem wróbla. Skinąłem zaraz łbem, również po instrukcjach kocicy, później będąc gotowym na pierwszą próbę.
Zniżyłem się na łapach, uważając, aby brzuchem nie szurać po ziemi, a przy delikatnie opuszczonym zadzie wyprostowałem ogon i zrównałem z linią grzbietu. Delikatnie drgnąłem wibrysami, aby wyczuć w którą stronę wieje wiatr, a później zacząłem pod niego iść, uważając, aby cały czas też mieć podmuch w pyszczek. Uważałem na to, gdzie stawiałem łapy, aby na nic chrupkiego nie nadepnąć, a następnie zacząłem iść po łuku, czasami zastygając w miejscu, lub chowając się za drzewami, krzewami czy śnieżnymi zaspami. Wszystko to po to, aby dostać się w końcu w pobliże wróbla, a później skoczyć na niego z pazurami, mając na zamiarze najpierw wbić łapy w skrzydła ptaka, a później zębami ukręcić temu kark. Wszystko po to, aby Tafla była ze mnie dumna!

Położyłem uszy po sobie, gdy nie poczułem ptaszka w łapach ani w zębach, a ten też zaczął uciekać! Coś zrobiłem źle? Jednak teraz to nie było ważne! Zacząłem biec w stronę wróbla, a kiedy byłem blisko niego skoczyć na skrzydła ptaka, aby nie mógł odlecieć, a później szybko go zabić ugryzieniem w kark. Chciałem przecież, aby umarł spokojnie, a ten robi problemy, ugh.

Kocur nie zwlekał i od razu rzucił się w pogoń za uciekającym wróblem i zdecydowanie wyszło mu to na dobre. Chwile po nieudanej próbie skoczenia na ptaka, dorwał go, przygniótł do ziemi i ukręcił kark działając zgodnie ze wskazówkami mistrzyni.[

Tafla w spokoju obserwowała pierwszą próbę swojego nowicjusza. Ani drgnęła gdy wróbel się spłoszył. Dalej w skupieniu przyglądała się zachowaniu srebrnego kocurka i dopiero gdy ten definitywnie łapał wróbla, podniosła się i w paru szybkich susach znalazła się u jego boku. - Gratuluje pierwszej zdobyczy. Na pewno kocięta będą zachwycone gdy zaniesiesz ją do Miękkich Półek. - mruknęła ciepło i lekko przejechała końcówką ogona po boku Szczytu w ramach gratulacji. Jednak to nie był koniec na dziś! Jeden wróbel nie starczy by wykarmić plemię, prawda?
- Schowaj go, wrócimy po niego później. Teraz druga część praktyki. Będziesz musiał sam wytropić i złapać zwierzynę. Ruszaj, ja będę w pobliżu w razie czego. - mruknęła i zachęcająco mrugnęła, odbijając w bok i znikając za łysymi gałęziami krzewu. Teraz Szczyt był sam na sam z poszukiwaniami.

Po krótkiej chwili poczułem pod łapami ptaka, a również w pysku nieprzyjemny posmak krwi. Nie mniej jednak, ojej! To było super! Podniosłem łeb spoglądając w stronę Tafli, która pojawiła się obok mnie. Wyplułem ptaka pod jej łapami, czekając na jej kolejne słowa.
— Dziękuję! Ale kociaki... chciałem go dać tobie — zamrugałem kilka razy, trochę może rozczarowany. Zaraz pokręciłem głową, niech będzie. Skoro Tafla tak mówi to tak się stanie. Zaraz też kocica zaczęła mówić inne rzeczy, a ja uważnie słuchałem jej słów. Skinąłem zaraz łbem. W razie problemów Tafla będzie obok, a ja nie musiałem się martwić o swoje bezpieczeństwo. No dobrze. Odprowadziłem wzrokiem mistrzynię, zaraz też zaczynając rozglądać się dookoła i powoli iść przed siebie, skąd wyczuć lub zobaczyć jakąś pierwsza ofiarę.

Podczas swojej drogi w poszukiwaniu zwierzyny natknąłem na jakieś dziwne coś. Zmarszczyłem nos, czując ten dziwny zapach, ale kolorowy, dziwny liść chciałem zabrać. Dlatego rozglądałem się dookoła, i czerwoną zdobycz zakopałem niedaleko krzaczka. Później się zapytam Tafli co to jest i co to za smród! Jednak teraz rozglądałem się dalej za zwierzyną.

Zamrugałem kilka razy widząc czarne ptaszysko przede mną. Położyłem po sobie uszy, kryjąc się za krzaczkiem, aby sobie wszystko przypomnieć. Po kilku uderzeniach serca zacząłem się kierować w stronę ptaka, z delikatnie ugiętymi łapami, uważając cały czas, aby brzuch nie dotykał śniegu. Patrzyłem czasami pod swoje łapy, aby być pewnym, że na nic nie nadepnę, zad trochę opuściłem, a ogon zrównałem z linią grzbietu. Wibrysami wyczułem w jakim kierunku wieje wiatr, a później zacząłem iść, balansując ciałem tak, aby cały czas pod ten iść. Podchodziłem do wrony od tyłu, po łuku, raz po raz chowając się za krzewami czy drzewami, a jeśli tych nie było, zastygając w miejscu co kilka kroków. Gdy byłem już blisko swojej ofiary, wyskoczyłem w jej stronę, łapami celując w jej skrzydła, a zębami w kark, aby szybko w ten sposób zabić wronę.

Gdy tylko wrona odleciała, prychnąłem głośno, ogonem delikatnie uderzając w śnieg. Kurcze, no! Zrobiłem chyba wszystko dobrze, nie? Tak mi się przynajmniej wydawało! Najwyżej Tafla mi zwróci uwagę... Ale chciałem jej przynieść tą wronę kurcze! Może zaraz ją znajdę? I upoluję! Tak będzie. Prychnąłem, dalej szukając, teraz kolejnej ofiary.

Cóż. Rozglądałem się dalej, nie zamierzając już teraz rezygnować. Zresztą, nie mogłem zrezygnować! Tafla czekała na swój posiłek i ja musiałem jej to zapewnić. Dlatego rozglądałem się dookoła, idąc dalej pod wiatr i delikatnie stąpając swoimi łapciami. Musiałem być cicho, aby nie przegonić zwierzyny... ale kurcze może ta wrona już wszystkich zaalarmowała? Ah, nie mogłem teraz o tym myśleć! Musiałem być spokojny i szukać dalej.

Po krótkiej chwili w końcu zauważyłem coś, co mogłem upolować. Zamrugałem kilka razy, wdychając powietrze, aby oddech zaraz zatrzymać. Moja szansa! Ugiąłem łapki, uważając, aby brzuch nie dotykał śniegu. Ogon zrównałem z grzbietem, zad delikatnie opuściłem, aby nie był wysoko. Przeniosłem ciężar na tylne łapy, aby w końcu zacząć iść w stronę nornika, z wiatrem i patrząc pod swoje łapy, aby na nic czasami nie nadepnąć. Widziałem norkę, dlatego próbowałem jakoś iść tak, aby w razie czego zagrodzić drogę do środka schronienia gryzonia. W końcu gdy byłem blisko zwierzątka rzuciłem się w jego stronę, z łapami wyciągniętymi do przodu, aby przytrzymać zwierzę, a zaraz też ukręcić mu zębami kark.

Ze szczęściem zauważyłem, że nornika szybko zabiłem, nawet, jeśli obok była norka. Stanąłem dumnie z wyprostowanym ogonem, po czym zacząłem się rozglądać dookoła. Tafla nie mówiła ile mam upolować zwierzyny, a czy jedna wystarczyła? Strzepnąłem delikatnie uchem, po czym zacząłem iść w miejsce, gdzie rozstałem się z Mistrzynią.
— Taflo? Bo upolowałem gryzonia i nie wiem w sumie, czy coś jeszcze czy nie — rzuciłem, odkładając zwierzątko pod łapami, zaraz siadając na śniegu i oczekując mądrej kocicy.

Na pochwałę od Tafli poczułem, jak cały pęcznieje, a mój ogon sam poszybował w górę. Tafla mnie pochwaliła! I że coś upolowałem! I pewnie teraz zostanę w ogóle super łowcą! Uśmiechnąłem się szeroko na słowa Mistrzyni, zaraz szybko liżąc się po klatce piersiowej, aby ukryć speszenie. Na kolejne słowa kotki skinąłem delikatnie głową.
— Tak jest! — rzuciłem radosnym tonem, zaraz też ruszając za kotką. Wziąłem swoje zdobycze, po czym sprężystym krokiem udałem się wraz z Taflą w stronę obozu. Z mojego gardła wydostało się rozbawione mruknięcie, gdy trąciła mnie w ucho, po czym uciekłem do kociarni, aby oddać tam wróbla.


Minęły dwa wschody słońca, a ja udałem się w stronę Ślimaczych Drzew, tak jak Tafla kazała! Z rana się najadłem, wymyłem, wyglądałem jak kociak pasowany na nowicjusza. Najedzony kociak. Nie mniej jednak byłem już przy tym tak trochę bardzo większy niż kociak. Nie mniej jednak, stawiłem się na czas i teraz oczekiwałem pojawienia się mojej mistrzyni. Przy okazji ćwiczyłem pozycję łowiecką. Chciałem być pewnym, że mam ją opanowaną w końcówce mojego ogona!