Znów próbował się przy nim odmłodzić? Nie z nim te numery. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Konwaliowy Sen jak nic przesadza i mocno obniża swój wiek. Pewnie to przez to, aby nikt nie wołał na niego staruszku. Szkoda tylko, że nie zauważył, że jego zachowanie sprawiało, że to całe kłamstwo wychodziło na jaw. A on wiedział już swoje o stanie mistrza.
— Oczywiście, że wiem. To żaden wstyd mieć tyle księżyców na karku, serio. Wierzę, że przeżyjesz nawet Rozżarzoną Gwiazdę, a ten to pewnie ma już ze sto księżyców na karku! — starał się go pocieszyć, widząc jak włącza mu się tryb zarozumialca. — Oczywiście. Bez ciebie mistrzu moje życie traci sens — westchnął teatralnie, aby zaraz wybuchnąć śmiechem. O rany! Jeszcze czego! Wypoczął jak nie wiem i cieszył się z tej wolności.
Gdy się uspokoił spojrzał na posiłek czarnego, który wciąż leżał ledwo tknięty.
— O! Nie wiedziałem, że masz problemy też z apetytem. Bolą cię zęby? Wiesz... — skrzywił się. — Raczej nie pogryzę za ciebie. Zapomnij.

- Biorąc pod uwagę ostatni stan jego zdrowia nie wątpię, że jest to faktycznie możliwe - rzekł zgodnie z prawdą. - Niemalże. Obecnie posiada ich dziewięćdziesiąt cztery.
W odpowiedzi na śmiech tamtego uniósł jedynie prawą brew, nie komentując jednak zaistniałej sytuacji.
- I wolałbym, by określenie "raczej" okazało się być jednak "z pewnością - odparł. - Widzisz przecież, że zajmuję się usuwaniem piór.

Pysk mu się aż otworzył, gdy usłyszał ile księżyców ma lider. Dziewięćdziesiąt cztery?! Czyli dobrze mówił, że taką setkę to on ma! To skoro Konwaliowy Sen zapiera się, że był młodszy od lidera, to pewnie z osiemdziesiątkę na karku musiał mieć.
— Orzesz ty. Nie marzy mu się emerytura? Stawy w tym wieku muszą mu nawalać — stwierdził. Dla niego w końcu taki wiek to była niebotyczna suma! On przecież miał tylko kilkanaście księżyców, a rudzielec aż dziewięćdziesiąt!
Znów zerknął okiem na posiłek kocura, kiwając głową.
— No widzę, widzę. Ale idzie ci to ślamazarnie, jakby ci się nie chciało tego jeść — zauważył. — Wiesz jak ja usuwam pióra? Bierzesz w pysk tyle ile zmieścisz i ciągniesz. Spluwasz i ponownie. Ale tak szybko. Ja wiem mistrzu, że schorowany jesteś, ale jeszcze nie umieraj.

- To pytanie musisz skierować ku Rozżarzonej Gwieździe - rzekł zgodnie z prawdą. Osobiście preferowałby, by przywódca zrezygnował ze swego stanowiska zanim stanie się niezdolny, by piastować je w sposób rzetelny i odpowiedzialny.
- Nie widzę powodu dla którego miałbym się spieszyć - odrzekł, wskazując na fakt swojego pobytu w lecznicy i związanego z tym braku obowiązków.

No racja. Powinien podbić do lidera i zapytać co jeszcze trzymało go na tej pozycji, ale jakoś... Nie chciał mieć z nim zatargów, zwłaszcza że dał mu imię, które było godne jego osoby bardziej niż to ostatnie. Powrót do Śpiewającego Durnia mu się nie marzył.
Słysząc jego odpowiedź na wolne pozbywanie się piór, przewrócił oczami.
— No może i tak, ale oczy mi krwawią jak to widzę. Daj pomogę ci staruszku — sapnął i sięgnął po ptaka, wciskając mu w to miejsce mysz. — Ja zajmę się piórami, a ty zjedz mysz. Smaczna i pożywna — zachęcił go, zaciskając kły na piórach, a następnie wyrwał je szybkim pociągnięciem pyska. On tam się nie bawił z jedzeniem tak jak wojownik. Widać było, że rozleniwił się przez ten pobyt w lecznicy. Musiał zapewnić mu jakąś rozrywkę, tylko... Co spodobałoby się mistrzowi, który słynął z tego, że poczucia humoru to nie miał ani za grosz?
— W ogóle co lubisz robić, gdy nie trenujesz terminatorów? Masz jakieś pasje? — zapytał chcąc wybadać czy jego mistrz był kotem czy może innym tworem, który nie posiadał czegoś takiego jak zainteresowania.

- Nie - rzekł, zagradzając swą zdobycz wyraźnie umięśnioną łapą. - Nie uznaj tego za obrazę, jednakże preferuję, by moje pożywienie miało możliwie najmniejszy kontakt z cudzą śliną.
Po swych słowach ponownie przygarnął do siebie swój przyszły posiłek, by następnie dokończyć usuwanie reszty piór i spożyć pierwszy kęs.
- Polować, samotnie eksplorować tereny klanu i Ziem Niczyich oraz zdobywać wiedzę. Gdy rozpocznie się nowy obieg pór planuję nauczyć się pływania i łowienia ryb - odrzekł zgodnie z prawdą. Planował również odrzucić myśli o klanowej medyczce znajdując odpowiednią partnerkę i zakładając z nią rodzinę, to nie stanowiło jednakże odpowiedzi na pytanie terminatora. - Czy ty jakieś posiadasz?
Nie licząc, oczywiście, odpoczywania w sposób bierny.

Brzydził się jego śliny? Ale z niego pedant! W sumie... To gdyby o tym wiedział, gdy jeszcze był na niego cięty i obrażony, wykorzystałby to do swoich niecnych czynów. Wgapiał się w niego, obserwując jak kontynuuje posiłek, no ale przynajmniej jadł.
Słysząc, że mistrz miał jakieś zainteresowania, aż się zapowietrzył. Zaczął kaszleć, chwilę nie mogąc złapać oddechu.
— Myślałem, że ty wszystko potrafisz! — podzielił się z nim swoją opinią w tym temacie. — Ej... — Zrobił kocią mordkę, przysuwając się do niego bliżej, ewidentnie w konkretnym celu. — A jak nauczysz się pływać, to też mnie nauczysz? Łowienie ryb jest... takie śmierdzące... Tego po tobie bym się nie spodziewał, ale umiejętność nie utonięcia w wodzie jest cenna. — Liczył na twierdzącą odpowiedź w końcu był teraz grzeczny no i... mech mu dał oraz żarcie! Powinien to docenić. Słysząc jego pytanie uśmiechnął się pod nosem. — Moją pasją jest sen. Ależ to wspaniałe uczucie, gdy możesz się walnąć, poleżeć no i zatopić się we własnych marzeniach — westchnął rozmarzony. — I w sumie... To tyle. O nie... Nie mów mi, że jestem bardziej pozbawiony pasji od ciebie! Ale to twoja wina! Bo nie miałem czasu ich odkrywać, a teraz mi się nie chcę. Chyba, że zaliczyć mogę do tego rozmowy ze starym grzybem... — Posłał mu uśmieszek.

---------

Jakimś cudem doczłapałam się wraz z Konwaliowym Snem do obozu. Kuśtykając weszłam do lecznicy ku boku dawnego mentora.
- Owcze Runo? - spytałam nieco mniej donośnym głosem niż zwykle.- Musisz mnie poskładać...



» Rana 3 stopnia: głębokie ugryzienie na lewym przedramieniu bliżej nadgarstka, infekcja, zatamowana
» Rana 2 stopnia: długie, skośne rany po pazurach od policzka do czoła przez powiekę prawego oka
» Rana 2 stopnia: rany po pazurach na prawym boku

Kontynuował podróż do obozu u boku swej niegdysiejszej terminatorki i to wraz z nią wkroczył do lecznicy.
- Owcze Runo - rzekł do kotki posyłając jej skinienie głową w wyrazie przywitania, jeśli ta pojawiła się w zasięgu jego wzroku [/b]- Przyniosłem pajęczynę. Po zatamowaniu rany pozostał jedynie jeden motek -[/b] ze względu na obecność Jeżynowego Ciernia nie mówił nic więcej. Od czasu ich konwersacji nie rozmawiał z nią w towarzystwie innych kotów... i uznał, ze stosownym będzie podejście pragmatyczne.

/ Rana 2 stopnia: rany po pazurach na lewym policzku

Wróciła do lecznicy dosłownie chwilę wcześniej, gdyż będąc poza obozem udało jej się zebrać sporo motków pajęczyny. I musiała przyznać, że ogarnęła ją niemała ulga, gdy powróciwszy do swojej siedzimy nie zastała tam nikogo czekającego na uzyskanie od niej pomocy. Ale, ale. Jej szczęście przeminęło wraz z wezwaniem Jeżynowego Ciernia - donośne i... "musisz mnie poskładać?" Poskładać? Niczym oparzona wyleciała ze składzika chcąc rozeznać się w sytuacji, a tam spostrzegła dwie sylwetki. Konwaliowy Sen i Jeżynowy Cierni. Mistrz i jego terminator, ponownie taki sam skład i ponownie umorusani we własnej krwi. Źrenice medyczki zmniejszyły się ukazując jeszcze bardziej słonecznikowy odcień tęczówek.
— Ktoś jeszcze oprócz was jest ranny? Co tak właściwie się stało? — zapytała niemalże, że natychmiast, ponieważ jej pytania wyprzedziły tylko słowa Konwaliowego Snu, w których przekazał jej, że pozostał mu jeden jedyny motek pajęczyny po zatamowaniu krwawienia. A więc z pewnością jedna rana musiała być naprawdę głęboka. Skinęła mu głową i szybko obejrzała Jeżynę. Przy jednej ranie faktycznie widziała pajęczynę, przy pozostałych dwóch nie, ale one na szczęście nie krwawiły. Rzuciła również okiem na ranę na policzku Konwalii, ale ona również nie krwawiła. — Przejdzie do legowiska rannych, zaraz do was przyjdę muszę tylko iść po medykamenty. — mruknęła niby spokojnie, ale gdzieś w jej głosie delikatnie tliło się poddenerwowanie spowodowane nachodzącym stresem. Mimo że wojowniczka dotarła tu o własnych siłach, a jej rany nie przypominały tych, z którymi trafiła tu Zaćmione Słońce (mimo że jedna zdawała się bardziej napuchnięta), to jednak gdzieś wspomnienia po zastępczyni obudziły się w niej na nowo. Odszukała w pierwszej kolejności pajęczynę, którą ledwo co poukładała. Wzięła 7 motków (gdyż jeden miał Konwalia), które od razu zaniosła. Wróciła jeszcze po 4 języczki polne, jeden nagietek oraz jeden pomornik i kiedy znalazła się przy rannych - mogła zabrać się do działania.
Zaczęła od Jeżynowego Ciernia, gdyż to jej stan był najcięższy, a także od najgłębszej rany. Skoro krwawienie ustąpiło, to zajęła się ostrożnym, dokładnym i delikatnym oczyszczeniem rany, na którą następnie nałożyła maść z przemielonego w pysku nagietka wraz z języczkiem polnym. Rozsmarowała ostrożnie papkę i całość zabezpieczyła dwoma pajęczynami. Nim zajęła się dwoma mniejszymi ranami, podała kotce pomornik na wzmocnienie, a następnie wzięła się do dokładnego oczyszczenia dwóch kolejnych ran. Zmieszane ze śliną, przemielone na maść dwa języczki polne ostrożnie naniosła zarazem na jedno, jak i drugie zranione miejsce, a każde z nich zabezpieczyła dodatkowo dwoma pajęczynami. Upewniając się, że wszystko dobrze się trzyma i wszystko zrobiła prawidłowo, zwróciła się do kruczoczarnego. W jego przypadku również najpierw zaczęła od oczyszczenia delikatnie, ale dokładnie (!) rany. Zmieliła języczek polny, który w postaci papki naniosła ostrożnie na ślady po pazurach i zabezpieczyła to opatrunkiem z dwóch motów pajęczyny. Kiedy "poskładała" każdego z nich, westchnęła cicho i przymknęła na moment powieki dając sobie chwilę na wytchnienie i uspokojenie serca, które powoli wyciszało się po donośnym łupaniu w jej klatce.

Pokiwałam przecząco głową. Koźlorogi był cały. - A jakiś skur*esyn panoszył się po naszym terytorium. - odchrząknęłam. I tak jak nakazała medyczka, skierowałam się w głąb lecznicy o kulawej łapie. Wybrałam pierwsze miejsce z brzegu siadając z uniesioną lewą łapą oczekując na leczenie.
Oczyszczanie ran nie było przyjemne, ale jedyne co to skrzywiłam mordkę w niezadowoleniu czując pieczenie. Zjadłam też podany przez szylkretkę medykament.
- Jak tylko mój stan się polepszy, wytropię go i przeciągnę wzdłuż granic gdy będzie się wykrwawiał. - burknęłam waląc ogonem o ziemię. Nawet jeśli nie znajdę tego konkretnego samotnika to zrobię to z jakimkolwiek innym. Niech wiedzą gdzie ich miejsce.

- Posiadam podobny plan - odparł, spoglądając na córkę Żmijowego Syku. - Gdybym był wspomnianym samotnikiem jednakże po naszej potyczce nie zbliżałbym się do terenów Klanu Gromu i oddalił się na tyle, by tropienie mnie było nieopłacalne... On nie zdawał się być jednak osobnikiem pragmatycznym.
Oczywiście nie zamierzał zignorować pytania medyczki.
- Nie, jesteśmy jedynymi rannymi - Koźlorogi okazał się być co prawda nieefektywny, jednakże, na szczęście medyczki i posiadanych przez nią medykamentów nie został ranny. Postępował według instrukcji terminatorki Lodowego Potoku.
- Dziękujemy, Owcze Runo - odrzekł po tym, gdy ta zajęła się ich ranami. - Jeżynowy Cierniu, istnieje kwestia, o której chciałbym z tobą dziś porozmawiać. Później, oczywiście.
Uznał, że temat ten lepiej omówić wtedy, gdy będą sami ze względu na koty w tę kwestię zamieszane.

Rzuciła krótkie spojrzenie zarówno wojowniczce, jak i Konwaliowemu Snu przyjmując do wiadomości ich...plan działania. A może bardziej zemsty? Mogłaby tak wywnioskować po słowach Jeżynowego Ciernia. I chociaż rozumiała złość kocicy i to, że pragnęła odegrać się na samotniku, tak nie pochwalała tego co zamierzała zrobić, dlatego zmarszczyła lekko grzbiet nosa i nieświadomie cofnęła oklapłe uszy, by więcej tego nie słuchać, bowiem obrazy same zaczęły nachodzić jej przed oczami, a tego akurat nie chciała sobie wyobrażać.
— Zrobicie co uznacie za...słuszne. A na razie nie myśl o żadnym wymierzaniu sprawiedliwości Jeżynowy Cierniu. Proces gojenia się twoich ran prawdopodobnie będzie bardzo długi, w szczególności tej najgłębszej. — mruknęła, jednocześnie po niedługiej chwili, gdy kruczoczarny odpowiedział jej na drugie pytanie - przytaknęła mu, dziękując za informację. Z racji, że obaj wojownicy widocznie mieli jakąś sprawę do przedyskutowania Owca usunęła się z ich pola widzenia, gdyż ewidentnie jej to nie dotyczyło, a ona sama, cóż, nie chciała im przeszkadzać. Zresztą, byli cali obolali, adrenalina zaczynała z nich schodzić i potrzebowali odpoczynku. Rzuciła jeszcze na odchodne, że gdyby ból był nie do wytrzymania to będzie mogła im podać coś przeciwbólowego i wówczas już więcej nie przebywała w komorze dla rannych.

[zt]

Pająk wędrował później dość długo, ale w końcu dotarł i chyba to właśnie miejsce, było odpowiednie, ponieważ ból jego brzucha nie przechodził i kocię nie wiedziało, jak sobie z tym poradzić.
- Halo - odezwał się głośniej, tak, by może ktoś go tu usłyszał. Jego rodzice coś mówili, że gdzieś tu się idzie, jak boli, to też Pająk postanowił przyjść. Nie lubił bólu i przekonywał się o tym dość szybko. Nie bolało jakoś mocno, ale drażniło go niemiłosiernie.

Kot! I to chyba ten, którego szukało. Ucieszyło się niezmiernie, aż oczy jenu zabłysnęły z radości, choć postura była wciąż taka sama. Zbliżyło się nieco do kotki z oklapniętymi uszami, którym nagle zaczęło się z zafascynowaniem przyglądać. W przeciwieństwie do jeno ogromnych uszu, te kotki były małe i do tego oklapnięte!
- Pająka boli bzuch, o tuuuutaj - to mówiąc, pokazało cały odcinek od podbrzusza aż po klatkę piersiową. A przynajmniej starało się pokazać, na tyle, na ile jeno łapy pozwoliły.
- Nie barco, ale troche - dopowiedziało po chwili.

Stan Pająka nie był nagły ani poważny, więc obyło się bez podawania ziół, a następnie Pająk wyszedł z lecznicy i Owcze Runo też poszła w swoim kierunku


z/t x2

Zaraz po ceremonii prędko przydreptał do lecznicy. Bardzo, ale to bardzo nie chciał tego robić... I ba! Rzeczywiście unikał tego przez pewien czas, jednak ku jego niezadowoleniu, choroba nie przeszła sama. Nie czuł się lepiej, a coraz to gorzej i... Zaczynał nawet mieć wrażenie, że sięgnięcie po pomoc Owczego Runa jest nieuniknione. Obawiał się, że w przeciwnym razie może rozłożyć go tak bardzo, że zostanie w lecznicy na dłużej. Zbyt długo.
Odnalazł więc medyczkę i bez owijania w bawełnę, konkretnie powiedział jej co mu dolega (oczywiście przed tym kulturalnie się z nią witając).
- A więc, drapie mnie w gardle. I boli. - Mruknął przeraźliwie zachrypniętym głosem. Skoro było to słychać to... Postanowił o tym nie wspominać, będąc pewnym, że medyczka sama to wychwyci. W końcu jest... Medyczką, więc zapewne wie wszystko, a jej czary mary sprawią, że Chuda Łapa OD RAZU poczuje się lepiej. W przeciwnym razie młodzik będzie bardzo, bardzo niezadowolony...!

Sprawa Chudej Łapy była...prosta. Objawy, z którymi do niej przyszedł wskazywały, że dopadł go zwyczajny ból gardła. Niby nic takiego, a konsekwencje nieleczonego mogły być ogromne także dobrze, że terminator postanowił się z tym do niej zgłosić. Kiwnęła głową na znak, że przyjęła to do wiadomości i po chwili wstała z miejsca, by skierować się do składziku skąd wzięła plaster miodu. Przyniosła go pod nos Chudej Łapy i poczekała aż zje ów medykament. Jeżeli nie miał żadnych pytań, to Owca jedynie poleciła by zgłosił się do niej gdyby objawy dalej nie ustępowały i pozwoliła mu odejść. Nie musiał specjalnie zostawać w lecznicy, jeżeli ból gardła nie był dla niego na tyle nieprzyjemny aby nie mógł wykonywać swoich obowiązków.

Owcze Runo zaraz oddaliła się, znikając w głębi składziku... A Chuda Łapa dalej stał na swoim miejscu, pozornie spokojny i cierpliwy. Tak naprawdę gdyby mógł, uciekłby stąd jak najszybciej, bo wcale lecznicy nie lubi. No i rzeczywiście taka myśl pojawiła się w jego głowie, jednak pozbył się jej szybko, bo w momencie, gdy medyczka ponownie przed nim stanęła. Tym razem miała coś ze sobą, dokładniej, plaster miodu, który nakazała Chudemu zjeść. I... O dziwo kocur zrobił to bez żadnych problemów i komplikacji... Ale zapewne tylko dlatego, że podany mu medykament nie uchodził za obrzydliwy.
Z radością przyjął wiadomość, że nie musi zostać tu na dłużej. Gdyby było inaczej, pewnie by się wkurzył, ale nie na Owcze Runo, a raczej wyłącznie na siebie, bo tyle zwlekał z leczeniem.
- Dzięki. - Rzucił krótko na odchodne, a potem szybko się oddalił.

/zt

Umęczona psychicznie przez mentora a teraz dodatkowo drapanie w gardle które nie ustępuje... dlatego postanowiłam wrócić do mojego domu, lecznicy. Zajrzałam nieśmiale próbując odkaszląć przed wypowiedzeniem jakiegokolwiek słowa. - Khmm. Owcze... Runo.. KHMM - zawołałam łapiąc się za gardło. Czy to będzie jedna z moich kilku księżycowych chorób?