Pojawiłem się przy Owczej Łapie. Obejrzałem roślinkę, do której mnie zawołała o pomoc i był to... kuklik. Zioło jeszcze nieomawiane z Owczą Łapą.
— To jest kuklik. Jeszcze o nim nie mówiliśmy. Kwitnie od drugiej połowy Pory Zielonych Liści do późnej Pory Opadających Liści. Występuje w zaroślach, lasach iglastych i liściastych. Jego korzeń leczy biegunkę i zaparcia. Bardzo przydatne zioło, i zawsze warto mieć trochę przy sobie. No to co, musisz kopać — mruknąłem ciepło do Owieczki, po czym pozostawiłem ją samą.

Musisz kopać. Tyle wystarczyło, żeby Owieczka zabrała się od razu do przebierania łapkami w ziemi, by rozkopać ją wokół kuklika i wydobyć tą część, która była lecznicza, czyli akurat w tym przypadku były nimi korzenie. Czynność ta chwilkę jej zajęła, zanim medykament można było ze zdecydowanie mniejszym oporem wyjąć z gleby, a kiedy wszystko zostało już ułożone w ładnym rządku dymna szylkretka podliczyła zbiory.

3 korzenie kukliku! Zawsze coś, nawet jeżeli było to stosunkowo niewiele do tego ile ziół przynosił Lodowy Potok. Jednak jak wcześniej zostało wspomniane koteczka powtarzała sobie, że w pewnym momencie dojdzie do takiej perfekcji, że tak jak mistrz będzie przychodzić z udanego ziołozbierania z napchanym pyszczkiem paczuszkami medykamentów! Wzięła wcześniej przygotowany większy listek i delikatnie zawinęła korzenie po czym odniosła je jak najbliżej tamtego miejsca. Potem zaś dalej szukała, bo skoro medyk nie zakomunikował, że już starczy to oznaczało to, że jeszcze miała szukać.

Oh! Szczęście że kolejna roślinka bardzo szybko podsunęła się pod jej łapki i tym razem ku jej zadowoleniu było to coś co znała. Miodunka! Ah wreszcie nie musiała wołać Lodowy Potok do pomocy! Od razu przyszykowała sobie większy liść i powoli, delikatnie zaczęła obrywać ją z jej leczniczych listków.

Kotka po chwili zbierania miodunki uzbierała aż 7 listków owego zioła! Na pewno przyda się na zimniejsze pory, jako, że cięższe choróbska już zaraz będą atakować całą trójkę Klanów.

Owcza Łapa:
• P: 2 | S: 10 | Z: 17 | Sz: 14 | O: 15 | HP: 130 | W: 74/90 | MP: 2
• Psi węch, sokoli wzrok, ciamajda, słaby słuch, wątłe zdrowie
• Zielarstwo: poziom 1

Byłem obok Owczej Łapy, nawet, jeśli ta mnie nie widziała. Rozglądałem się spokojnie, po chwili zauważając, że chmury zaczynają się pokrywać ciemnymi chmurami. Drgnąłem delikatnie uchem, a po chwili zauważyłem, że terminatorka zebrała kolejne zioło. Skinąłem łbem.
— To wystarczająco, dobra robota. Wracajmy do obozu, może zaraz padać — mruknąłem spokojnym tonem głosu, po czym jeśli koteczka nie miała żadnych pytań czy czegokolwiek, wróciliśmy w spokoju do obozu.

Jak widać znane zioło zbierać potrafiła znakomicie, bo zebrała aż siedem użytecznych liści miodunki! To dopiero było owocne zbieranie! Uśmiechnęła się pod nosem do samej siebie, a w głowie rozbrzmiały jej słowa mistrza, który po kilku uderzeniach serca pojawił się obok niej. "Dobra robota" Tak! Właśnie Owieczko, dobra robota! Pochwaliła siebie w myślach, aby dodać sobie otuchy i nieco się podbudować. Potem skinęła głową, wróciła po swoje zbiory i ruszyła w stronę obozu nim faktycznie wiszące na niebie ciężkie chmury nie lunęły siarczystym deszczem.


Kto by pomyślał, że jedna głupia sytuacja sprawi, że wytworzona relacja między Lodowym Potokiem a Owczą Łapą się zmieni? Z pewnością nie dymna szylkretka, która nigdy nie dopuściła do siebie nawet myśli, że to przez nią się popsuje i przez to strasznie to nad nią wisiało. Widoczne było to po codziennym mijaniu się z mistrzem i...aż smutno jej się w duszyczce robiło, kiedy pomyślała sobie, że to wszystko wina jednego niefortunnego wyjścia za daleko. Ale musiała z tym żyć i pogodzić się z surowszym i chłodniejszym wzrokiem medyka, którego bardzo mocno dotknęła niesubordynacja terminatorki. Przysiadła na skraju wyjścia z Korzennej Nory w oczekiwaniu na dymnego syna Zielonej Ropuchy i cicho westchnęła.

W końcu znalazłem swoją terminatorkę. Praktycznie nie musiałem jej długo szukać, aby zawołać na trening, ale została znaleziona. Zauważyłem, że ostatnia wymiana zdań między mną a córką Mroźnego Poranka wpłynęła na samopoczucie terminatorki jednak... cóż. Było myśleć.
— Owcza Łapo — mruknąłem, spoglądając na terminatorkę z przymrużonych oczu. Westchnąłem. — Dzisiaj omówimy do końca zioła. Chodź do składziku, tam jest cieplej, i będę mógł ci pokazywać, jeśli będę miał dane zioła — odparłem, po czym skinięciem głowy zaprosiłem Owieczkę do środka składziku.

Głos mistrza ocucił ją z chwilowego otępienia, po którym przez grzbiet kociczki przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Powstała na równe łapki i mimowolnie ruszyła za nim w kierunku składziku ze spuszczonym ogonem i lekko zwieszonym łebkiem. — Oczywiście. — odparła mechanicznie na wiadomość o planie na dzisiejszy trening. Choć głos Lodowego Potoku nie był już przesiąknięty taką samą złością i chłodem jak podczas tamtego spotkania, wciąż mimo wszystko ten obraz zdenerwowanego mistrza widniał w jej głowie i ponownie zbudował w niej delikatną blokadę przed nim.

— Zostało ci dość mało z treningu. Myślałaś nad imieniem? — zapytałem, kiedy szliśmy do składziku. Tak myślałem, że Owcza Łapa będzie miała teraz... opory przede mną. I rozumiałem to. Cóż, de facto, dalej byłem też nią trochę zawiedziony.
Usiedliśmy w końcu przed składzikiem i wziąłem głęboki wdech.
— W razie czego pytaj. Co to za medyk, który nie pamięta ziół. Zaczynamy od bażyny. Nie posiadamy go w składziku, także musisz uwierzyć mi na słowo. Bażyna to krzewinka o silnie rozgałęzionych pędach, które osiągają około dwie długości zająca, sama roślina jest wysoka na jedną długość zająca. Młode pędy są czerwonawe, mogą być również rzadko owłosione, starsze pędy mają łuszczącą się korę i czerwonobrunatną barwę. Liście ma cienkie, przypominające igły, głównie przez fakt, że są silnie podwinięte na brzegach, tworząc podłużny kształt, są wiecznie zielone. Kwiaty ma liczne, różowe lub czerwone, a owoce są czarne, kuliste i soczyste. Kwitnie Porą Nowych Liści; owoce widoczne od Pory Zielonych Liści do Pory Nagich Liści. Występuje na torfowiskach, obrzeżach lasu, zazwyczaj w słońcu lub w półcieniu. Zbieramy owoce, które leczą zielony i czarny kaszel. Dalej mamy dziewięćsił. Korzeń dziewięćsiłu mamy, o tutaj — mruknąłem, po czym sięgnąłem po zioło, które wspomniałem, i dałem pod łapy kotki na jakimś suchym mchu. — No i zbieramy korzeń, skoro go tutaj trzymam. Pomaga na zaparcia i schorzenia układu pokarmowego, leczy gorączkę. Liście rozpostarte tuż przy ziemi oraz brak łodygi to cechy charakterystyczne tej rośliny. W środku rozety stworzonej z liści znajduje się duży, srebrzystobiały koszyczek, przypominający pojedynczy kwiat, a przy jego brzegach znajdują się rozgałęzione kolce. Wnętrze jest białe, a kwiaty w nim rosnące rurkowate. Korzeń posiada gruby, słabo rozgałęziony i drewniejący. Roślina czasami tworzy wielkie kępy stworzone z wielu przedstawicieli tego gatunku rośliny. Kwitnie całą Porę Zielonych Liści. Występuje na suchych murawach i obrzeżach lasu przy górach, rośnie jedynie na słońcu. Jak skończysz oglądać to odłóż do składziku. Dalej jest jałowiec, którego też nie mamy. Ale go nie potrzebujemy na razie. Chociaż przydałoby się zebrać. Leczy przeziębienie, biały kaszel i zielony kaszel, pomaga przy nerwobólach. Zbieramy jego jagody. Jałowiec to zawsze zielony krzew o wolnym tempie wzrostu, który występuje również w postaci małego drzewa. Zwykle osiąga wysokość do pięciu skoków zająca, bardzo rzadko trochę więcej, o wielu pniach. System korzeniowy silnie rozwinięty, rozrastający się płytko pod powierzchnią ziemi. Młode drzewa posiadają gładką, czerwonobrunatną korę, która wraz z wiekiem zaczyna szarzeć i pękać. Igły sztywne i kłujące, o kolorze szarozielonym z wierzchu z szerokim, białym paskiem. Ma niewielkie kwiaty, zielone i czerwonawe. Powstające z nich szyszkojagody są mięsiste, dojrzałe mają czarną barwę z niebieskim nalotem. Kwitnie w drugiej połowie Pory Nowych Liści, później z kwiatów zaczynają powstawać szyszkojagody, które dojrzewają przez obieg pór lub dwa; zależnie od wieku szyszkojagód są one ciemnozielone, czerwone, niebieskie, a na końcu granatowoczarne. Torfowiska, murawy, wrzosowiska, suche miejsca ubogie w roślinność, miejsca nasłonecznione lub w lekkim półcieniu to są miejsca jego występowania. Na razie wszystko jasne?

Pytanie odnośnie jej imienia, a także sam fakt, że już niewiele zostało, aby została pełnoprawnym medykiem zdziwiło ją. Zdziwiło ją do tego stopnia, że przez dobry moment nie odpowiadała mu na jego pytanie. Nigdy właściwie nie zastanawiała się nad swoim imieniem, nigdy...nie wybiegała tak daleko w przyszłość. Właściwie...mogła nawet powiedzieć, że czekała co los jej zaoferuje, bo nie przykładała tak wielkiej wagi na brzmienie swojego miana. Z kolei fakt o niedługo kończącym się treningu przyjęła z lekkim uczuciem strachu. Może i jej relacja z Lodowym Potokiem osłabiła się na przestrzeni kilku wschodów słońca i ponownie w jakimś ułamku zamknęła się przed dymnym, ale...czy ona na pewno była gotowa, by samemu zajmować się wszelkiego rodzaju chorymi? Czy...czy była gotowa sprostać sama temu zadaniu? Wiadomo, cały czas miała obok siebie zielonookiego, do którego mogła zwrócić się jako mniej doświadczona w leczeniu do mistrza, jednak to nie było to samo co w momencie, w którym była jeszcze jego terminatorką. Inaczej patrzyło się na nią w tej chwili z członem Łapa, a inaczej kiedy zamiast niej będzie miała drugi człon! Ogarnęła ją lekka panika, pod której wpływem zacisnęła mocniej ząbki i oczka.
— Nie ja...nie, nie myślałam. — odpowiedziała po dłuższej zbudowanej przez siebie ciszy. Chciała tym zagłuszyć i odciągnąć od siebie nieprzyjemne myśli. Zresztą dotarli już do składziku, a tam potrzebowała pełnego skupienia, jeżeli chciała wyciągnąć z tej lekcji coś więcej niż tylko nazwy medykamentów. Przysiadła niedaleko mistrza, owijając szczelnie łapki ogonem i wsłuchała się w jego monolog rozpoczynający się od bażyny. Niestety nie mieli tego zioła w lecznicy, przez co musiała dokładnie go wysłuchać, aby wiedzieć jak te zioło rozpoznawać. Kolejny był dziewięćsił, którego korzeń akurat znajdował się w składziku i pamiętała go nawet z leczenia zatrucia u dymnego. Jego nazwa wtedy również padła. Obejrzała dokładnie podany korzeń jedocześnie w dalszym ciągu poświęcając mu większość swojej uwagi. Po skończonych oględzinach odłożyła go na miejsce idealnie w momencie przejścia do ostatniego medykamentu przed słynnym pytaniem, "czy wszystko jasne?" mianowicie jałowca. — Tak, nie mam na razie pytań.

Skinąłem na odpowiedź swojej terminatorki. Nie był to problem. W razie czego sam coś wymyślę... i miałem w sumie kilka pomysłów już w głowie. Nie mniej jednak...
— Jeśli jednak zaczniesz myśleć o swoim przyszłym imieniu, i na coś wpadniesz. I pomyślisz, że to jest to imię, które chcesz - zgłoś mi. Wezmę pod uwagę, oczywiście — odparłem spokojnym tonem głosu, jakby to była kompletna norma. Bo w sumie była. Chciałem dać w razie czego wybór kotce.
Na odpowiedź kotki jedynie cicho mruknąłem, po czym zacząłem myśleć dalej.
— Kolejne są w takim razie lipa, pomornik i rozchodnik. Z lipy zbieramy kwiaty. Drzewo o stosunkowo krótkim pniu, u starszych okazów jest on wyjątkowo gruby. Pokryty jest ciemnoszarą lub szarobrunatną, spękaną korą, zaś liście ma duże, pojedyncze o kształcie sercowatym, z karbowanymi brzegami. Kwiaty posiada żółte, wyrastające pojedynczo lub pęczkami i wydzielające intensywny zapach. Owocem jest orzeszek zawierający od 1 do 3 nasionek. Kwitnie krótko, w ostatnim księżycu Pory Nowych Liści. Można ją znaleźć w lasach liściastych i zaroślach, głównie na niżu, ale również na niższych położeniach górskich. Kwiaty lipy leczą przeziębienie i działają uspokajająco. Jeśli chodzi o pomornik, mamy — mruknąłem, i podałem kotce kwiaty pomornika. — Pomornik to niewysoka roślina, osiągająca od długości kociego ogona do długości zajęczego skoku wysokości. Posiada grubą, zieloną, owłosioną łodygę, z której wyrastają 1-5 koszyczków. Liście posiada całobrzegie lub ząbkowane, te na ziemi są jajowate, dość grube i nieposiadające ogonków, zaś wyższe są mniejsze, obejmujące łodygę i lepkie. Na koszyczkach znajdują się pomarańczowożółte kwiaty. Zbieramy kwiaty. Maść pomaga w leczeniu stłuczeń, skręceń, zwichnięć, złamań, obrzęków, oparzeń, działa na ból stawów i koi skórę po ukąszeniach owadów, przy zjedzeniu ma działanie wzmacniające. Maść robimy w następujący sposób, bierzesz kwiat, bo tego używamy z pomornika, i trzesz w swoich łapkach, aż powstanie właśnie taka maść substancja. Kwitnie Porą Zielonych Liści, i można ją znaleźć w traworoślach w górach, na nizinie w pobliżu wrzosów, łąki, obrzeże lasu i śródleśne polany. Odłóż tam, jak będziesz gotowa. Dalej jest rozchodnik, niestety nie mamy. Rozchodnik to zielone pędy tworzą luźną darń o wysokości około długości kociego kroku. Pędy z kwiatami są często zaczerwienione, a same kwiaty są drobne, gwiazdkowate i zebrane w gęste baldachogrona o barwie białej lub jasnoróżowej. Rozchodnik gromadzi zapasy wody w liściach i łodydze, dzięki czemu jest odporny na susze i niedobory wody. Kwitnie Porą Zielonych Liści i można znaleźć to zioło w suchych i nasłonecznionych miejscach. Z tego zioła zbieramy liście, a ich żucie pomaga na wrzody oraz przy krwotokach wewnętrznych, a okłady uśmierzają ból, tym ból stawów. Coś powtórzyć, mówię za szybko?

— Jasne. — wypadło mimowolnie z jej pyszczka, kiedy dreptała w dalszym ciągu ze spuszczonym łebkiem za mistrzem. Równie dobrze Lodowy Potok wcale nie musiał usłyszeć jej cichego potwierdzenia, ponieważ po pierwsze było bardzo ciche i mogło brzmieć w jego odczuciu bardziej jako mamrot pod nosem podczas wciśniętej mordki w kryzę.
— Nie...wszystko wydaje się być jasne, a....L-lodowy Potoku...mamy może kwiaty lipy? — zapytała, bo dymny nie wspomniał o tym, czy je mają, czy nie, a może je mają i po prostu...zapomniał o nich. Przyznać musiała szczerze, że to pytanie wydało jej się bardzo głupie i zbędne jednak musiała się upewnić skoro nie dostała jasnej oznaki, że tego medykamentu nie mieli w składziku. W międzyczasie słuchania o pomorniku uważnie przyglądała się jego pomarańczowożółtemu kwiatu i potem w trakcie opisywania rozchodnika odłożyła go na miejsce. — A tak właściwe to...jak mam zebrać kwiaty lipy? Skoro to...to drzewo, a przecież drzewa są wysokie i...i ogromne. — dopytała jeszcze zanim jeszcze przeszedł do kolejnych ziół. Powinna zapytać o to już na samym początku, ale...lepsze to niż wcale. Zastanawiała się, czy miała zbierać kwiaty z ziemi? Ale wtedy to byłyby pewnie przesuszone i w najmniejszym stopniu nieprzydatne, a chyba nie o to chodziło.

Na pytanie Owieczki strzeliłem delikatnie uchem i spojrzałem na terminatorkę.
— Nie mamy. Ale nie mamy na niego dużego zapotrzebowania, więc nie szkodzi nam to — odparłem, zaglądając jeszcze do składziku tak w razie czego. Ale nie widziałem kwiatów lipy, no i nie mogłem jej pokazać. Mówiłem dalej, po czym Owieczka zadała kolejne pytanie, na co odwróciłem do niej łba.
— Wspiąć się na drzewo, ot tak — nie wiedziałem, czy Owcza Łapa potrafiła już się wspinać, czy jeszcze nie, ale tak się zbierało kwiaty owego drzewa. Przeciągnąłem się, po czym mówiłem dalej.
— A jak nie jesteś zmęczona, to dalej o ziołach... ah, różeniec górski. Nie mamy go, a. No cóż, ale. Różeniec jest rośliną tworzącą bujne kępy, rośnie na niskiej, grubej łodydze, która ma barwę jasnozieloną. Nie rozgałęzia się i jest okrągłego kształtu. Liście posiada grube i mięsiste, od jajowatego do lancetowatego kształtu, ostro zakończone i o ząbkowanych brzegach na szczycie. Mają sinozielony kolor, który podczas Pory Opadających Liści przebarwia się na żółty i czerwony. Kwiaty zebrane na szczycie pędów, pozbawione płatków lub posiadające ich małą ilość, od zielonej po żółtą i czerwoną barwę. Posiada grube, poskręcane kłącza, rosnące bardzo płytko pod ziemią, a po roztarciu wydzielają słodką woń. Kwitnie na przełomie Pory Nowych Liści i Pory Zielonych Liści. Możemy go znaleźć na ziołoroślach, przy potokach, wśród skał. Zbieramy korzeń, który ma działanie wzmacniające i pobudzające, wspomaga adaptację w nowym środowisku. Storczyk samczy... Bezużyteczny śmieć. Ale musisz wiedzieć jak wygląda, aby go nie zbierać. Jest to kwiat rosnący na smukłej, bladozielonej łodydze, która w górnej części jest fioletowa, zaś u nasady plamista. Liście ma długie, lancetowate o barwie szarozielonej, często posiadają purpurowoczerwone plamki. Kwiaty ma zebrane w stożkowaty kwiatostan, który liczy 10-45 kwiatów o średniej wielkości i barwie od różu do ciemnego fioletu. Pod ziemią wytwarza bulwy, korzenie ma nieliczne i raczej niewielkie. Kwitnie Porą Nowych Liści i na początku Pory Zielonych Liści. Powinno się zbierać bulwę, a... eh. Wśród kocurów panuje przeświadczenie, że wzmaga popęd płciowy. I na nieszczęście, mamy go. Tutaj, proszę — mówiłem, podając kotce bulwę storczyku samczego... mogliśmy go wyrzucić, tak naprawdę.
— No i mamy jeszcze szałwię. Też mamy, proszę, obejrz. Jest półkrzewem dość wysokim i ma skłonności do pokładania się na ziemię. Wznosi się na wysokiej łodydze, która drewnieje od dołu i cała jest lekko owłosiona. Posiada zielono-srebrne, miękkie w dotyku liście o długich ogonkach i owalnym lub lancetowatym kształcie. Z wierzchu mogą być lekko pomarszczone, a na brzegach karbowane. Kwiaty fioletowoniebieskie. Kwitnie Porą Nowych Liści i na początku Pory Zielonych Liści. Występuje na słonecznych zboczach oraz skałach, a zbieramy liście. Łagodzi oparzenia i odmrożenia oraz miejsca po ukąszeniach owadów, działa na problemy skórne, leczy zapalenie dziąseł i ból gardła. I to moglibyśmy pozbierać... Nie ważne. Nie za dużo? Czy jesteś jeszcze w stanie coś zapamiętać? Zostały nam tylko trzy zioła.

Potaknęła na jego słowa głową, gdyż, cóż niewiele nowego mogła w tej kwestii dodać, a więc temat można było uznać za zakończony. Skoro nie potrzebowali kwiatu lipy, to nie musieli się niczym martwić, chociaż szkoda, że nie mogła zobaczyć go na żywo. No ale cóż. Z kolei na jego drugą odpowiedź, Owieczka zmieszała się widocznie, wściubiając pyszczek w swoją puchatą śnieżnobiałą kryzę. Wystarczyło tylko wspiąć się na drzewo, ot to wszystko! Tylko że to wszystko było tutaj zasadniczym problemem. Nie chwaliła się Lodowemu Potokowi, że jej trening z Korzennym Językiem...po prostu stanął w miejscu, a ona jak go rozpoczęła tak...tak po prostu nadal trwała w podstawach. Nie potrafiła polować, walczyć, a tym bardziej wspinać się na drzewa. I co ona miała zrobić, gdyby akurat był potrzebny kwiat lipy, a medyk nie mógłby po niego pójść? Miała powiedzieć, że nie mogła go zdobyć, bo nie potrafiła wspiąć się na drzewo? Zabawnie smutna sytuacja.
— Lodowy Potoku, a... — zawahała się wiedząc, że jeżeli o to go poprosi, prawdopodobnie poleje się potok pytań, dlaczego nie mogła tego zrobić z Korzennym Językiem. Lecz jeżeli chciała ruszyć się z miejsca w tym drugim treningu to jakkolwiek by to nie zabrzmiało musiała wziąć troszkę swoją sprawę w swoje łapki. Wdech i wydech. — ...a...mogłabym cię...o-o coś po-poprosić? — zapytała cofając uszy i mimowolnie zaczynając łapkami ugniatać ziemię pod nimi.
Kiedyś zaś Owieczka uspokoiła się, a temat został obgadany, ponownie można było powrócić do omawiania ziół. Kolejnymi były rożeniec górski, którego również nie mieli dlatego tym bardziej musiała dokładnie wsłuchać się w opis tego ziela. Potem był storczyk samczyk, który okazał się być "bezużyteczną" rośliną, a przynajmniej nieużyteczną w formie leczenia chorób. Bardziej...był to taki wspomagacz, jeżeli wierzyć przeświadczeniom kocurów. Obejrzała uważnie bulwę kwiatu i odłożyła ją na miejsce, zanim dymny wspomniał o szałwii, a także przybliżył jej, jej wygląd i zastosowanie. Akurat ten medykament mieli w składziku, dlatego mogła mu się przypatrzeć tyle ile potrzebowała. — Nie...możemy, um kontynuować.

Na słowa Owieczki strzeliłem uchem, spoglądając z ciekawością na moją terminatorkę, przy okazji sprzątając zioła spod jej łap. Zamrugałem kilka razy.
— Jak tylko będę mógł w tym ci pomóc, oczywiście — odparłem, wracając do czynności sprzątania. Myślałem przez chwilę co jeszcze zostało kotce, po czym delikatnie skinąłem głową. No tak. Wyciągnąłem po części tojeści, wierzby i żywokostu, aby przedstawić na mchu pod łapami terminatorki.
— Dobrze. To ostatnie medykamenty. Tojeść, wierzba i żywokost. Mamy wszystko, proszę bardzo, obejrzyj, a ja będę mówił. Tojeść to niewielka roślina, tworząca na ziemi kobierce o wysokości do 5 cm. Posiada delikatną, nagą łodygę, gęsto ulistnioną na całej długości. Liście ma soczyście jasnozielone o okrągławym kształcie, czerwono kropkowane. Są ułożone w charakterystyczny sposób w jednej płaszczyźnie z łodygą. Kwiaty są małe, na krótkich szypułkach i o sercowato-jajowatych płatkach o intensywnie żółtej lub cytrynowo-żółtej barwie. Kwitnie Porą Zielonych Liści. Rośnie na brzegach wód, mokrych zaroślach i mokrych polach. Bierzemy z niego liść, który leczy czarny kaszel. Także bardzo ważne zioło. Później mamy wierzbę, jest to drzewo, pewnie nie raz widziałaś. Posiada krótki, często pochyły pień, z którego wyrastają konary oraz giętkie gałęzie. Kora jest najczęściej ciemnoszara i popękana, liście wąskie, lancetowate, dość długie. Młode liście są owłosione po obu stronach, starsze jedynie po spodniej stronie. Górna strona liści jest ciemnozielona, spodnia srebrzysta. Kwiaty zebrane w kwiatostany zwane kotkami baziami. Kwitnie Porą Nowych Liści. Występuje przy rzekach i wilgotnych terenach. Zbieramy korę. Kora wierzby ma wiele zastosowań: przeciwzapalne, zbija gorączkę, uśmierza ból i zawroty głowy, leczy przeziębienia i ból stawów, można ją również stosować do leczenia nerwobólów i jako środek ułatwiający zasypianie ze względu na działanie uspokajające. Żywokost posiada wzniesioną, wysoką, kanciastą łodygę, w górnej części się rozgałęzia. Jest cała szorstko owłosiona i pusta w środku. Liście posiada duże o podłużnym, lancetowatym kształcie, zaostrzone i długie, całe szorstko owłosione. Kwiaty posiada fioletowopurpurowe, rzadziej białe lub kremowe, na krótkich szypułkach i zebrane w zwisły kwiatostan. Korzeń ma gruby, pionowy i silnie rozgałęziający się, o czarnofioletowej barwie. Kwitnie od drugiej połowy Pory Nowych Liści do końca Pory Zielonych Liści. Występuje na obrzeżach jezior i strumieni, mokrych łąkach, w podmokłych lasach. No i zbieramy korzeń, wykopując go. Brudna robota. Leczy skręcenia i zwichnięcia oraz złamania, a także łagodzi oparzenia. I to są wszystkie zioła, jak dobrze pamiętam. Gratulacje.
Skinąłem delikatnie głową, zaraz odchrząkując. Dużo mówienia, ouch.

Nie wątpiła, że kocur będzie w stanie jej pomóc, gdyż skoro potrafił zbierać kwiaty lipy to...to właściwie potrafił ją wspomóc bagażem doświadczenia odnośnie wspinania. Westchnęła przeciągle z trudem zbierając się do kontynuowania tematu. Dlaczego było to aż tak ciężkie? Dlaczego zawsze miała taki opór przy proszeniu o pomoc? Przy...jakimkolwiek kontakcie z innymi kotami, który nie ograniczał się do wsłuchiwania się w historię innych? Przełknęła ślinę, a jej wąsiki drgnęły, kiedy dymna szylkretka zorientowała się jak bardzo ugnieciona została ziemia pod jej łapkami z nerwów. — Bo...bo ja...uh czy mógłbyś mnie Lo-Lodowy Potoku nauczyć...w-wspinaczki? — z cichą nutką nadziei i ogromną ulgą wypadło z pyszczka terminatorki, a ona, choć niechętnie na ułamek sekundy zwróciła pysk w stronę swojego mistrza, jakby chcąc zrejestrować co na tak niespodziewaną prośbę wymalowało się na jego licu.
Ostatnimi ziołami, jakie im pozostały były tojeść, wierzba oraz żywokost. Każde z tych ziół akurat mieli, a to...składało się znakomicie, ponieważ w międzyczasie, gdy Lodowy Potok produkował się dokładnie opisując każdy medykament po kolei, ona w tym samym czasie oglądała je z każdej strony. Starała się przy tym wyciągnąć jak najwięcej i chociaż oprócz przetworzenia tych informacji; szybko te najważniejsze powtórzyć sobie w głowie jeszcze raz. Miała naprawdę sporo do zapamiętania po dzisiejszym dniu treningu, a wiadomość o zamknięciu tej części treningu w pewnym stopniu ją...ucieszyła. Oznaczało to bowiem, że kiedy następnym razem wybiorą się na zbiory nie powinna mieć już problemów z rozpoznawaniem roślin i żadna z nich nie będzie stanowiła dla niej zagadki, a więc nie potrzebowała przy swoim boku mentora. Przytaknęła na koniec głowa i wymruczała krótkie i ciche podziękowania.

Zamrugałem zaskoczony na pytanie Owczej Łapy, nie ukrywając zdziwienia wymalowanego na moim pysku. Przez chwilę zamyśliłem się, próbując dostrzec co było przyczyną słów mojej terminatorki. Czyżby Korzenny Język nie trenował kocicy wystarczająco szybko?
— ...wspinaczki? Korzeń ciebie tego jeszcze poduczy, skoro nie czujesz się z tym pewnie — odparłem, mając nadzieję, że Owcza Łapa powie coś więcej na temat swojego treningu z burym wojownikiem.

Korzeń ciebie tego jeszcze poduczy.
Usłyszała na co mimowolnie jeden z jej wibrysów drgnął, a ona jeszcze bardziej zawstydziła się z powodu zadanego pytania. Właśnie w tym problem Lodowy Potoku, że mój trening...stoi w miejscu. - rozbrzmiewało w jej głowie głośno nakazując jej przedstawić medykowi szersze pole widoku na tę sprawę. Westchnęła cicho i rozluźniła nieco napięte w przypływie chwili mięśnie. Skonfundowana w dalszym ciągu spoglądając na własne łapki w końcu zabrała niepewny głos.
— Widzisz Lodowy Potoku w tym rz-rzecz, że...ja...ja w ogóle nie m-mam opanowanego wspinania się...i...t-tak jakby...nie wiem, kiedy Ko-Korzenny Język mnie tego...na-nauczy. — bardzo naokoło okrążyła temat niejednoznacznie (przynajmniej według niej) sugerując mistrzowi, że jej trening od dłuższego czasu w pewnym sensie stał w miejscu i nic nowego na nim nie przerabiała. Zabiła ogonem o ziemię, po chwili zaś szczelnie opatulając nim przednie łapki i lekko się przy tym garbiąc.