Dreptała przed siebie uważnie rozglądając się za możliwym do zebrania medykamentem, gdy nagle przed jej pyszczkiem wyrosła, o! Dość charakterystyczna roślinka. Obejrzała ją dokładnie i udało jej się dostrzec w pierwszej chwili, że posiadała ona żółtozieloną prześwitującą łodygę, a ponadto, gdy spojrzała na dół, który nie był ulistniony, zauważyła cytrynowe płatki. To sprawiło, że łącząc oba fakty Owcza Łapa już wiedziała co to za roślinka była, a był nim niecierpek! Tak, to z pewnością musiała być ta roślinka. Okey...dobrze, jeden krok miała już za sobą. Rozejrzała się w okolicy za większym listkiem, tak o, żeby być już przygotowanym, a kiedy miała go już ze sobą, powoli zaczęła oskubywać roślinkę z jej listków. Ostrożnie, bardzo...ostrożnie, delikatnie, tak by przypadkiem ich nie porwać i jak największa ilość była zdatna później do użytku.

Kocica przysiadła przy niecierpku, aby zaraz zacząć zbierać jego listki. Szylkretka jednak po momencie zebrała z zioła dwa listeczki. Cóż, nie było to najwięcej, ale zawsze coś, patrząc na to, że to był jej pierwszy raz! Dwa liście niecierpka. Najwyraźniej roślinka była jakaś oschła.

Dreptałem obok cały czas, obserwując dokładnie ruchy Owczej Łapy. To jak znalazła niecierpka, to jak zaczęła go zbierać, na szczęście liście. Można było powiedzieć, że delikatnie pękałem z dumy, jednak dopiero, gdy upewniłem się, że Owcza Łapa skończyła swoją pracę, skierowałem swoje kroki w jej stronę.
— Powiesz mi, co to za roślinka? — zapytałem, spoglądając na swoją terminatorkę. Zaraz po jej odpowiedzi skinąłem łbem, jeśli to była zła odpowiedź, poprawiając koteczkę, a jeśli dobra, chwaląc, zaraz nakazując, że to czas wracać do obozu. Już wystarczająco tutaj zabawiliśmy.

[zaczynaj kolejny dzień ]

Mogło być...znacznie lepiej. Umówmy się, dwa listki to naprawdę marny wynik, lecz Owieczka nie widziała, żadnego jeszcze jednego chociażby, który nadawałby się na zebranie. No cóż....przynajmniej, zawsze było to coś! Pierwsze zbieranie medykamentu miała już za sobą. Uf! Nie minęła nawet długa chwila, gdy zaraz przy jej boku zjawił się Lodowy Potok. Koteczka z kolei spojrzała na niego z lekkim uśmiechem, od czasu do czasu spoglądając na te dwa nieuschnięte listeczka niecierpka. "Powiesz mi, co to za roślinka?" Usłyszała po chwili, wręcz od razu obracając krągłą główkę w stronę mentora.
— Yyy, tak. Oczywiście. — zaczęła na początku dosyć pośpiesznie z powodu lekkiego stresu. — To był niecierpek. Poznałam po prześwitującej łodydze i leżących na ziemi cytrynowych, um płatkach. — wyjaśniła. Po tym otrzymała pochwałę ze strony mentora, która no nie ukrywajmy, naprawdę ją ucieszyła! To również był ostatni punkt dzisiejszego dnia, po którym Lodowy Potok nakazał powrót do obozu.


— Dzień dobry, Lodowy Potoku. — przywitała się uprzejmie ze swoim mentorem, kiedy ten ukazał się na jej horyzoncie. Czekała. Dzień wcześniej, niedługo po jej pierwszym zgromadzeniu Lodowy Potok umówił się z nią na kolejny medyczny trening. Do tego czasu Owieczka powtórzyła dobrze dotychczas pojętą wiedzę o ziołach i kodeksie medyka, by w razie pytań dymnego nie zaciąć się i nie zapomnieć języka w pyszczku. Była więc gotowa. Gotowa by poznać kolejne zioła lub cokolwiek co na dzisiejszy trening przygotował.

Nie musiałem długo czekać na pojawienie się mojej uczennicy. Dzień był śnieżny, jednak słoneczny. Przez korony drzew Ciemnej Głuszy przebijały się delikatne promienie słońca, a ja siedziałem właśnie w jednym z nich, grzejąc delikatnie swój grzbiet. Gdy usłyszałem słowa mojej terminatorki skinąłem delikatnie łbem w przywitaniu.
— Witaj, Owcza Łapo. Dzisiaj będzie dużo gadania. Nie będę cię wysyłał na razie w takim śniegu, abyś szukała ziół! Czasami nawet najbardziej doświadczeni medycy mogą mieć z tym problemy. Dzisiaj poznasz kolejne zioła, dokończymy Kodeks Medyka i porozmawiamy o Gwiezdnym Klanie, jak i o jego mniej przyjemnej alternatywie — mówiłem spokojnym głosem. Kto jak kto, ale medyk powinien wiedzieć o Miejscu, Gdzie Brak Gwiazd! Odchrząknąłem cicho, po czym spojrzałem na Owieczkę.
— No dobrze. Zaczniemy od Kodeksu. Chcesz mi przypomnieć chociaż jedną zasadę z niego?

Jak się okazało dzisiejszy dzień mieli przeznaczyć na bardziej "teoretyczne sprawy" (jakby już wcześniej o takich nie mówili), na co Owieczka przytaknęła krótko głową i właściwie można by dodać, że ucieszyła ją wieść, że nie będzie musiała przemierzać zmarznięte tereny w poszukiwaniu ziół. Za to bardzo chętnie dowiedziałaby się o kolejnych medykamentach, dlatego wyczekiwała kolejnych instrukcji bądź przejścia od razu do któregoś zagadnienia. Spodziewała się, że Lodowy Potok będzie chciał sprawdzić jej wiedzę z poprzedniej lekcji, dlatego nie zaskoczyła się kiedy kocur rozpoczął od kodeksu i od razu skierował do niej pierwsze pytanie. Miała za zadanie wymienić tylko jeden punkt, który pamiętała, co wydawało się być wręcz banalne. Ba, takie właśnie było.
— No więc medyk nie może odmówić pomocy choremu lub rannemu niezależnie od tego, kim ten kot jest. Na przykład albo, że medyk ma za zadanie dbać o lecznicę i zbierać zioła, albo, że medyk nie może mieć ani partnera, ani kociaków, ups...chyba się troszkę zagalopowałam. Przepraszam. — mruknęła delikatnie się pesząc, a jej barwna kitka zachybotała się za nią na boki. No...raczej gromowy medyk nie będzie miał jej za złe, że pochwaliła się wiedzą i tym, że faktycznie przyłożyła się do spamiętania wszystkiego! Więc nie miała się czego obawiać, a jednak. Mimo wszystko cień wątpliwości uznania tej odpowiedzi się w koteczce zrodził.

Drgnąłem delikatnie wibrysami na słowa Owczej Łapy, zaraz kręcąc głową na boki. Uśmiechnąłem się do niej, chcąc w ten sposób zapewnić komfort swojej terminatorce.
— Nie przepraszaj. Idealnie zapamiętałaś te zasady! Teraz przejdźmy do kolejnych — odparłem, po czym usadowiłem się w miejscu, owijając bardziej ogon wokół swoich łap.
— "Medyk nie może pozwolić na to, by jego uczucia przeszkodziły mu w wypełnianiu obowiązków." Jeśli powiedzmy, pokłóciłaś się z jakimś kotem z Klanu, albo po prostu jakiegoś kota nie lubisz, nie możesz mu odmówić pomocy. I tak dalej, raczej logiczna zasada, prawda? Kolejną prostą zasadą jest to, że "medyk musi zrobić wszystko, co w jego mocy, by uratować życie innego kota." Oczywiste jest, że nie zawsze tylko zioła zadziałają. Czasami potrzebne jest też szczęście, a czasami trzeba posunąć się do rzeczy drastycznych. Takie sytuacje jednak na szczęście rzadko kiedy się zdarzają. "Medykiem może zostać kot, który wcześniej był wojownikiem, ale nie może on jednocześnie pełnić obu tych ról." Oraz "medyk może zrezygnować z pełnienia swej funkcji tylko wtedy, gdy wytrenuje terminatora." Niestety, rola medyka jest naprawdę pochłaniającą pracą, przez co kot nie może sobie już pozwolić na coś więcej. Czy na razie wszystkie zasady są dla ciebie zrozumiałe?

Pochwała ze strony Lodowego Potoku sprawiła, że delikatny uśmiech wstąpił na pyszczek córki Mroźnego Poranka, a obserwując dalsze posunięcia swojego mistrza, postanowiła również przysiąść, oczywiście niedaleko niego. Ułożyła ogon wzdłuż ciała i uważnie, niekoniecznie spoglądając w zielone oczy kocura słuchała jego wypowiedzi. Na poprzednim treningu nie przerobili do końca Kodeksu dlatego zrozumiałe było, że postanowił on poruszyć go na sam początek.
— Tak. — mruknęła potakująco. Kolejny punkt nie był trudny, był logiczny jak reszta, którą zdążyła już poznać i co najważniejsze, zapamiętać! Z następnymi również nie miała większego kłopotu. Były one zasadami takimi...życiowymi, nawiązującymi zresztą do swoich poprzedników, dlatego nie pozostało jej nic innego jak po prostu przytaknąć medykowi i oczekiwać kolejnej dawki wiedzy.

Skinąłem delikatnie łbem na odpowiedź kocicy.
— W takim razie Kodeks Medyka mamy za sobą. Pierwsza większa dawka wiedzy za tobą. Teraz przedstawię ci kilka ziół i wrócimy do obozu, bo trochę zimno, prawda? — wymruczałem rozbawiony, delikatnie drgając wibrysami. Odchrząknąłem, po czym zmrużyłem oczy, aby się skupić.
— Zaczniemy od języczków polnych. Kłącza znajdują się pod ziemią, a z nich wyrastają kwiatostanowe pędy podczas okresu kwitnienia, osiągające do około długości zająca wysokości. Liście posiada długie, równowąskie i lancetowate, u nasady zwężone i skupione w przyziemne rozety. Kwiaty drobne o barwie białej do brunatnoróżowej, zebrane w gęsty, kulisty kłos. Roślina ma liczne, wiązkowe korzenie. Kwitnie od drugiej połowy Pory Nowych Liści do początku Pory Opadających Liści. Występuje na łąkach, pastwiskach, przydrożach, zboczach i polanach. Używamy liścia z języczków, a pomaga nam w leczeniu skręceń, zwichnięć, obić, a także łagodzi ból po ukąszeniu owadów. Starta na maść leczy rany, zarówno zwykłe, jak i zakażone — wziąłem głęboki wdech, gdy skończyłem mówić o jednym z ziół. Ah, niby takie małe ziółko, a ile może z niego dobra wyjść? Wiele. Wiele kotów zostało dzięki temu uratowanych.
— A skoro mówiłem o ranach, to również poruszę temat pajęczyny. Pajęczyna jest bardzo ważna w naszej pracy. Osłania ranę z nałożoną maścią, tamuje krwawienie. Oczywiście używamy do leczenia srebrnych nici z pajęczyny. Medykament ten występuje na każdym terenie, więc jest łatwo dostępny. Są delikatne, nietrudno je porwać i poplątać, bardzo łatwo czepiają się sierści i innych przedmiotów. Podczas zbierania należy nawinąć pajęczynę na patyk, tworząc w ten sposób motek, który można później dowolnie wykorzystać. Czy na razie wszystko jest zrozumiałe?

— Zgoda. — skomentowała naprzód, ponieważ fakt faktem było...zimno. Nic dziwnego skoro Dolinę Oka Gór przywitała Pora Nagich Drzew. Ale mimo wszystko nie to było najważniejsze, a fakt, że poznała pierwszą większą dawkę informacji i to w całości. Punkty Kodeksu, które wymienił jej Lodowy Potok, były ostatnimi do spamiętania zasadami. Niezmiernie cieszyło to córkę Burzowej Nocy, na której krągłym pyszczku zarysował się subtelny uśmiech.
Następnie przeszli do kolejnych medykamentów, mianowicie polnych języczków, które jak się okazało miały niezwykle dużo zastosowań, oraz pajęczyny, która na szczęście w przeciwieństwie do swojego poprzednika miała jedno główne zadanie - tamowanie krwi. Poruszyła głową na znak, że wszystko jest jasne, lecz w tym samym momencie jej puchata kitka poruszyła się na boki zwiastując, że dymna szylkretka chce o coś zapytać. — Lodowy Potoku, bo ja...mam pytanie takie troszkę odbiegające od dzisiejszego tematu, ale nie za dużo. Czy jest jeszcze jakieś zioło, które tamuje krew, czy tylko pajęczyna? I czy mamy oba te medykamenty w lecznicy? Chciałabym je zobaczyć tak...na żywo... — bo wiadomo, że ujrzeć coś na żywo, a usłyszeć o tym to dwie różne sytuacje. A że Owcza Łapa była znakomitym wzrokowcem, zdecydowanie łatwiej było jej zapamiętać, jeżeli coś widziała na na własne oczy.

Na pytanie Owieczki skinąłem delikatnie łbem, patrząc z zainteresowaniem co też koteczce przyszło na myśl. Po chwili padło też pytanie ze strony szylkretki, a ja posłałem jej delikatny uśmiech. Wiedziałem, że Owcza Łapa miała, powiedzmy, problemy z otwarciem się przed innymi kotami. Dlatego też cieszyło mnie, kiedy na naszych treningach zadała mi pytania czy chwaliła się wiedzą.
— Zioła może nie ma, ale można krwawienie również zatamować mchem. Jednak pajęczyna jest bardziej efektywna, no i bezpieczniejsza, jeśli chodzi o zdrowie pacjenta. Jeśli nie ma pajęczyny, to można użyć mchu. Teraz poruszymy temat bodziszka cuchnącego, albo no, po prostu bodziszka. Jak możesz się spodziewać po nazwie, jest dość śmierdzący. Bodziszek dorasta do około długości zająca wysokości, trochę mniej, na wzniesionej lub pokładającej się łodydze, która jest gęsto rozgałęziona i owłosiona. Łatwo można złamać roślinę przez gwałtowny ruch i fakt, że jej różowawa łodyga jest łamliwa. Liście posiada pierzaste, w zarysie trójkątne i ułożone naprzeciwlegle na długich ogonkach. Kwiaty osadzone na szypułkach są barwy karminoworóżowej. Kwitnie późną Porą Nowych Liści do końca Pory Zielonych Liści. Można go zobaczyć w lasach, koło brzegów zbiorników wodnych, albo przy skalistych i górskich zboczach. Używamy z niego i liścia i korzenia. Korzeń bodziszka leczy biegunkę, a liść i biegunkę, i leczy rany oraz wrzody. Kolejny będzie piołun. Piołun posiada łodygę bruzdkowaną, u starszych przedstawicieli tego gatunku może drewnieć. Silnie rozgałęziona i tworząca kępy, dorasta do metra wysokości. Część łodygi oraz liście posiadają filcowate, srebrno-szare owłosienie. Liście są barwy szarawozielonej, gęsto owłosione o długich ogonkach i pierzaste. Kwiaty posiada drobne i kuliste, o barwie żółtej bez widocznych płatków. Kwitnie Porą Zielonych Liści. Występuje w suchych, nasłonecznionych miejscach, na kamienistych zboczach. Zbieramy z piołunu liść. Zmielony i nałożony na rany wspomaga ich gojenie, leczy wrzody i zabija pasożyty skórne, takie jak wszy, pchły i tym podobne. Ostatnim ziołem, które pomaga na rany jest sosna limba. Jest to drzewo, często przy starszych okazach powykrzywiane. U młodych drzew kora jest gładka o barwie jasnoszarej lub brązowoszarej, z wiekiem pojawiają się na niej bruzdy i pęknięcia. Pędy na początku owłosione, z wiekiem włoski ciemnieją i w końcu wypadają. Posiada żywozielone, sztywne i ostro zakończone igły zebrane w pęczki. Młode szyszki są zielono-purpurowe lub sinozielone, z czasem brązowieją. Łuski nasienne są osadzone w rdzeniu szyszki, nasiona okryte są twardą skorupą. Pylenie następuje wczesną Porą Zielonych Liści. Występuje w wyższych partiach gór, borach pod górami. Używamy nasion sosny limby oraz jej kory. Nasiona leczą biały oraz zielony kaszel, a kora leczy rany. Czy są jakieś pytania na razie?

Niezbyt skuteczną alternatywą dla pajęczyny okazał się mech, prosta roślinka, której Klanowicze używali do wyścielania swoich legowisk. Niezwykle ciekawe, choć idąc na logikę można by to wywnioskować! Bo gdyby pomyśleć mech też nasiąkał wodą, będąc wilgotnym i przyjemnym podłożem, a skoro wsiąkał wodę to musiał też wsiąkać inne mniej przyjemne substancję. Zresztą, mech również był używany do zbierania mysiej żółci! Warto zapamiętać! Przyporządkowała tę informację do odpowiedniej szufladki i potem zamieniła się w dalsze słuchanie, o bodziszku, który miał szeroki zakres właściwości i oprócz liści, również medykamentem był jego korzeń. Właściwie to można by się nawet skupić tylko na zbieraniu liści, bo miały więcej zastosowań niż korzeń, ale to już zatrzymała dla siebie. Potem dodatkowo wysłuchała o piołunie i sośnie limbie. Ogrom informacji znowuż zwalił się na jej głowę, ale skoro już z jedną taką dawką miała do czynienia i udało jej się wszystko dobrze zapamiętać to i z kolejną większego problemu mieć nie powinna i dodatkowo powtórzy sobie już to co umie. Same plusy. Pokiwała przecząco głową, gdyż żadne pytanie nie utworzyło się w jej umyśle przez ten czas. Mogli zatem na spokojnie kontynuować.

Zadowolony skinąłem głową na niemą odpowiedź Owczej Łapy, po czym skupiłem swoje myśli w jedną całość. Jeszcze jedną rzecz powinienem dzisiaj poruszyć na treningu i będziemy mogli wracać.
— To skoro już znasz wszystkie zioła, które leczą zwykłe rany, opowiem ci, jak się te leczy. Mówię o zwykłych ranach, bowiem są też te zakażone, ale o tym opowiemy na kolejnym treningu, aby ciebie nie zasypać informacjami. Rany są spowodowane otarciami i ostrymi przedmiotami lub częściami ciała, takimi jak pazury czy kły. Mogą być różnej głębokości i długości, od niewielkich zadrapań, po najpoważniejsze wyrwane kawałki ciała. Każda z nich krwawi, jednak z tych najpłytszych krwawienia nie są obfite, często same ustają po paru chwilach, ale z tych największych utrata krwi może być groźna dla życia. Mają standardowy wygląd rozerwanej tkanki, dopiero większe powodują dotkliwy ból i niedogodności w poruszaniu się. Podczas leczenia należy najpierw zatamować ewentualne krwawienie i oczyścić ranę, następnie nałożyć maść z odpowiednich ziół, a na koniec opatrzyć pajęczyną. Podczas leczenia jakichkolwiek ran należy wziąć pod uwagę ich rozległość, nie każdy medykament pokryje w całości ranę. Na przykład biorąc liski skrzypu, które są małe i drobne, nie pokryjemy odgryzionego dużego płata skóry. Czy wszystko rozumiesz?

Płynna zmiana tematu z ziół do leczenia ran? Jak najbardziej w porządku. Czyli pajęczyna, bodziszek, piołun i sosna limba oraz w ostateczności mech, były ziołami, których głównym zadaniem było leczenie ran. Z tym że przy bodziszku rany leczyły jedynie jego liście. Dobrze było to wiedzieć, jak zresztą wszystko, co poznawała na treningach z Lodowym Potokiem i Korzennym Językiem, nawet jeżeli na treningu z drugim kocurem miała większą swobodę w przyswajaniu wiedzy i w wartości z tą wykładaną wiedzą na treningu medycznym; była jej mniej potrzebna. Ale bardziej potrzebna, jeżeli w grę wchodziło polowanie i samoobrona. Ale nie o tym. No więc leczenie ran. Gromowy medyk wymienił różne ich typy od błahych po naprawdę niebezpieczne jak wyrwane kawałki skóry.
— Mhm...tak, wszystko jasne Lodowy Potoku. — mruknęła w odpowiedzi i właściwie na tym zakończyło się ich dzisiejsze spotkanie. Ciekawiło ją czy Lodowy Potok miał okazję leczyć tak porządne rany jak wyrwane płaty skóry oraz jak wyglądał ten proces, ale potem uznała, że to pytanie było bardzo głupie. Był przecież wiekowym już medykiem, z pewnością miał wiele okazji, by z takimi ranami się spotkać.


Jakiś czas później, kiedy cała wiedza utrwaliła się w głowie Owczej Łapy, a ona była gotowa na kolejny trening odbywając przy tym krótkie niezbyt poważne przeziębienie; umówiła się z Lodowym Potokiem przed wejściem do obozu, by następnie ruszyć zapewne do znanej już kociczce Ciemnej Głuszy. Zjadła więc uprzednio niewielki posiłek, gdyż nie była niesamowicie głodna, a jednak mimo wszystko wolała rzucić coś na ząb niżeli trwać w dyskomforcie z powodu głodu i być nieskupionym na tak ważnym spotkaniu! Przysiadła niedaleko wejścia do obozu i czekała na pojawienie się dymnej sylwetki kocura.

Pojawiłem się w Ciemnej Głuszy krótko po Owczej Łapie. Miałem rozczochrane futro na karku i barkach, wyglądało jakbym niespecjalnie o aspekt futra dbał od śmierci Wężowej Łuski. I też w sumie tak było. Jadłem tylko wtedy, jak już nie mogłem wytrzymać z głodu, a futro samo mi się układało na wskutek wiercenia się na mchu. Nie rozumiałem czemu tak bardzo śmierć kocura mną wzruszyła. Widziałem dużo kotów, które umierały. Praktycznie cały czas, był to dodatek do pracy, którą się zajmowałem. A i tak...
Dotarłem do Ciemnej Głuszy, kiwając łbem na Owczą Łapę. Polizałem swój bark, szybko układając futro... Po treningu będę musiał wrócić do obozu.
— Dobrze, Owcza Łapo. Dzisiaj pozbieramy trochę ziół, a później opowiem ci o tym, jakie zioła leczą rany zakażone, i jak się je leczy. Brzmi dobrze na dzisiaj?

Czekać długo nie musiała, aż znajoma jej znakomicie sylwetka dymnego medyka pojawiła się na horyzoncie, zaraz znajdując się koło niej. Przywitała go krótkim skinieniem głowy i ledwo zauważalnym uśmiechem, ale wciąż...uśmiechem. Plan na dziś był prosty jak większość planów ich spotkań. Pozbierać trochę ziół oraz zdobyć nową wiedzę, o kolejnych ziołach tym razem specjalizujących się w leczeniu ran zakażonych.
— Oczywiście. — wypaliła, wesoło machając barwnym ogonkiem na boki. Póki co nie miała zbyt wielu okazji do zbierania ziół, ale bardzo lubiła to robić. Poszukiwanie i rozpoznawanie danego medykamentu miało w sobie coś intrygującego, a zarazem przyjemnego i satysfakcjonującego. Wiadomo dla większości kotów, roślina była zwykłą rośliną, ale dla Owieczki...każda z nich była na swój sposób wyjątkowa i to właśnie dlatego bardzo to lubiła. — Będziemy ich szukać tutaj...czy może...gdzieś indziej? — z każdym kolejnym treningiem, każdą wymianą zdań czy krótkim dzień dobry w lecznicy, oklapłoucha otwierała się przed gromiakiem. Już nie czuła dyskomfortu i strachu zadając mu pytania, choć przy odpowiedziach wciąż czuła stres. Był to jednak znak, że byli naprawdę na dobrej drodze i to sprawiało, że w towarzystwie kocura, córka Mroźnego Poranka mogła czuć się...swobodniej.

Na pytanie Owieczki delikatnie strzepnąłem uchem.
— Najpierw ci przedstawię zioła. Mówiłem, że dzisiaj będziemy omawiać rany zakażone. Zdarzają się one rzadziej niż te zwykłe, za to są gorsze do wyleczenia. Trudniej jest. Spowodowane ostrymi przedmiotami lub częściami ciała, takimi jak pazury czy kły. Podczas walki może się zdarzyć, że rana zostanie zanieczyszczona, co można rozpoznać poprzez dotkliwszy ból, obrzęk, zaczerwienienie otaczającej ranę skóry czy zbierającą się ropę. Są to poważniejsze rany, które wymagają dokładniejszego oczyszczenia i przeciwdrobnoustrojowego działania ziół, przez co nie każde zioło nadaje się do leczenia zakażonych ran. Każda rana zadana przez szczura jest raną zakażoną. Proces leczenia wygląda podobnie, jak w przypadku ran niezakażonych. Każdy medykament leczący zakażone rany może być stosowany do leczenia niezakażonych ran, ale nie każdy medykament działający na normalne rany będzie skuteczny w przypadku tych zakażonych. Leczymy je bluszczykiem ziemnym, języczkami polnymi, lilią złotogłów, nagietkiem oraz skrzypem polnym. Trzy z tych roślin już znasz. Które to są i opisz mi je bardzo krótko, proszę — odparłem, spoglądając na Owczą Łapę. Lepiej było najpierw poznać zioła, a dopiero później je zbierać.

Ale zanim wyprawa po medykamenty, krótki wykład o zakażonych ranach i przypomnienie wiedzy. Zaskoczona nagłą zmianą planu, poruszyła rozchwianymi na wszelkie możliwe strony wibryskami i wbiła słonecznikowe ślepka wprost na mistrza. Nie trwało to jednak długo, bo jak zwykle miała problem z utrzymaniem kontaktu wzrokowego dłużej niźli uderzenie serca. Ale nie było to tak istotne, ponieważ Lodowy Potok z pewnością przyzwyczaił się już, że chociaż Owcza Łapa spoglądała na swoje łapki, lub na elementy otoczenia, to wciąż go słuchała z dużą uwagą. No więc wpierw przeszli do omówienia ran zakażonych, których opis...nie brzmiał najlepiej. Dotkliwy ból, obrzęk i zbierająca się ropa. Przede wszystkim ta ostatnia cecha tego typu ran sprawiła, że grzbiecik noska Owieczki delikatnie zmarszczył się w niesmaku. Aż doszli do momentu, w którym medyk poruszył jak ów rany leczyć oraz do ziół, które skutecznie na to zadziałają.
Strzeliła delikatnie uszkiem, uderzając końcówką ogona o ziemię, kiedy Lodowy Potok postanowił sprawdzić jej pamięć i kazał wymienić znane już jej zioła, które nadmienił. Zastanowiła się przez dłuższą chwilkę wydając cichy, przedłużony pomruk, który urwał się wraz z wyciągniętymi potrzebnymi jej w tym momencie informacjami. — Znam...znam języczki polne. Zbieramy z nich tylko liście. Ich kłącza znajdują się pod ziemią, a z nich wyrastają kwiatostanowe pędy. Liście mają długie, wąskie i lancetowate, a kwiaty drobne o barwie białej lub brunatno-różowej zebrane w kulisty kłos. — rzekła na początek spokojnym, acz jak zwykle cichym głosem, delikatnie poruszając głową w skupieniu w trakcie mówienia. Ale jak wiadomo nie było to wszystko, ponieważ znała jeszcze dodatkowo dwa zioła. — Znam również nagietek i skrzyp polny... Ten pierwszy medykament posiada kwiaty w barwach od żółtych do pomarańczowych. Są one dosyć charakterystyczne, ponieważ...ponieważ nagietek posiada dwa rzędy płatków. Dodatkowo jego liście są szerokie z krótkim ogonkiem, a łodyga jest pokryta miękkimi włoskami przy czym jest łatwo...łamliwa. Medykamentem z tej roślinki jest jej kwiat. Natomiast skrzyp...leczniczą częścią tej roślinki są jej liście. Jest to roślinka o drobnych jasnozielonych listkach. — wymruczała kolejno, na sam koniec wtykając nosek w puchatą kryzę i niespokojnie ugniatając pod łapkami ziemię. Chyba...chyba wszystko powiedziała dobrze. Chyba...

Słuchałem uważnie tego, co mówiła terminatorka, powoli kiwając łbem. W końcu posłałem jej uśmiech, utwierdzając ją w przekonaniu, że dobrze wymieniła.
— Bardzo dobrze. Więc bluszczyk ziemny i lilia złotogłów. Roślina o wysokości około długości kociego kroku z długimi, pełzającymi rozłogami, które łatwo się zakorzeniają. Łodyga podnosi się z ziemi, jest lekko owłosiona w paru miejscach, jednak głównie naga, liście są w stanie przeżyć mrozy i śniegi. Mają one kształt sercowato okrągławy z ząbkowanym brzegiem, na spodniej stronie często mają barwę fioletowoczerwoną, a z wierzchu zieloną. Kwiaty niebieskofioletowe do czerwonawych o rurkowatym kształcie. Kwitnie późną Porą Nowych Liści do około początku Pory Zielonych Liści. Występuje na polach i łąkach, jak i przy przydrożach. Zbieramy z niego liść, a jest przydatny tylko do leczenia zakażonych ran. Jeśli chodzi o lilię. Z jajowatej cebuli znajdującej się pod ziemią, wyrasta nierozgałęziona, sztywna łodyga, która może być pokryta włoskami lub naga. Jest rośliną o średniej wysokości, może być około długości lisa wzrostu o zielonej barwie. Liście posiada lancetowate. Kwiaty znajdują się na szczycie łodygi, stanowią luźne grono składające się z 3-10 kwiatów, które łukowato opadają w kierunku ziemi. Posiadają barwę brudnoróżowoczerwoną i mają ciemnopurpurowe kropki. Kwitnie od końca Pory Nowych Liści do ok. połowy Pory Zielonych Liści. Występuje w rzadkich lasach, na obrzeżach lasów, w zaroślach i na trawiastych miejscach wśród skał, lubi miejsca położone w półcieniu. Zbieramy z niego cebulę, także trzeba będzie kopać, jeśli ją znajdziesz. Działa uspokajająco, odkaża zakażone rany i wspomaga ich gojenie, uśmierza poparzenia i działa przeciwbólowo, przy przedawkowaniu może działać toksycznie. Czy wszystko jasne?

Na szczęście niczego nie pokręciła za co uzyskała drobną pochwałę ze strony mistrza. Uśmiechnęła się zdawkowo i wsłuchała kolejno słów Lodowego Potoku z całej siły wytężając słuch w zdrowym uszku w końcu wiedza medyczna była jej bardzo potrzebna i musiała wszystko zrozumieć jasno i wyraźnie, aby w przyszłości niczego nie pokićkać. Tym razem otrzymała pakiet wiedzy dotyczącej bluszczyka ziemnego oraz lilii złotogłowej. Z początku, kiedy gromiak zaczął przedstawiać pierwszą roślinkę, Owczej Łapie nasuwało się pytanie, o jakiej postanowił pierwszej jej nadmienić. Szczęście jej chwilowe zdezorientowanie zostało rozchwiane wraz z podaniem nazwy drugiego medykamentu. Uf! Bo strasznie smutno by jej było, gdyby musiała obwieścić kocurowi, że po jego jakże długim wywodzie tak naprawdę nie wie co się, z czym je i która roślinka to która.
— N-nie...raczeeej wszystko jest jasne. — mruknęła po chwilowym zastanowieniu, chociaż w tym samym momencie jak te słowa wypadły z jej pyszczka w jej głowie powstało pytanie. Po lekkim zawahaniu się postanowiła zapytać, ponieważ sądziła, że było to bardzo ważne pytanie. — a-powiedziałeś Lodowy Potoku, że...że jeżeli przedawkuje się lilie może działać toksycznie...ile musiałabym jej dać kotu, żeby...żeby miała niekorzystny wpływ i spowodowało to więcej szkód zamiast...zamiast pożytku?