Drgnąłem uchem na pytanie Owczej Łapy, zaraz kiwając łbem. Zamyśliłem się na chwilę, jednak po chwili westchnąłem cicho, kręcąc głową na boki.
— Nie znam dokładnej dawki niestety, wybacz. Możemy uznać jednak, że jedna cebulka jest tą bezpieczną dawką. W razie czego mamy medykamenty na zatrucia. No, ale dobrze, idziemy zbierać zioła? — zapytałem wstając, i delikatnie otrzepując futro z trawy. Kotka musiała poznać też zioła przez doświadczenia, a nie samą teorię!

Troszkę się zdziwiła, że Lodowy Potok nie znał odpowiedzi na to pytanie, jednak...nie skomentowała tego w żaden sposób. Jedynie medyk mógł rozpoznać jej zaskoczenie po krótkim prędkim mruganiu, jakby Owieczka chciała odrzucić coś co wpadło jej akurat do oka. Nic poza tym nie zwiastowało jej chwilowego zwątpienie i delikatnego smutku spowodowanego brakiem odpowiedzi. Ostatecznie przytaknęła mu jednak głową przyjmując do wiadomości informację którą otrzymała oraz chcąc dać mu znać, iż faktycznie najwyższa pora na ziołozbieranie!
Z tej racji powstała na równe łapeczki otrzepując futerko z możliwego pyłu lub zagnieżdżonej trawy i wręcz automatycznie zaczęła rozglądać się na boki w poszukiwaniu jakiejś przykuwającej uwagę roślinki. Niekoniecznie jej znanej. A przy tym Lodowy Potok mógł dostrzec, że na pyszczku jego uczennicy wymalował się lekki radosny uśmiech.

Dreptała rozglądając się uważnie na boki, a delikatny wietrzyk w tym samym czasie muskał jej futerko rozchwiewając je na wszelkie strony. No i tez właśnie dzięki niemu udało jej się natrafić, na oh! Myszkę. Mały gryzoń widocznie nie wiedział o jej obecności, a ona cóż...akurat nie tego szukała, tym bardziej że nie była dobra w polowaniu i nie wszystkie zasady jeszcze pamiętała! Jednak...wtedy ją nieco oświeciło. Przecież mysia żółć była z myszy, a więc mysz była połowicznym medykamentem tylko do jej ukrytych właściwości...trzeba było się dostać, więc nawet jeżeli nie wszystko jeszcze pamiętała, przełknęła ciężko ślinkę i skierowana pod wiatr, spłyciła oddech i chowając się za różnymi różnościami, jakimi oferował jej ten teren zaczęła podchodzić do gryzonia. Uważała przy tym na co stąpa i gdyby udało jej się podejść wystarczająco blisko, wysunęła pazurki i starała wycelować w niego, tak by jednym ciosem go zabić i...nie pozwolić mu cierpieć.

Ah! Widać jak bardzo nieznajomość zasad wychodziła w praktyce. Jeżeli Lodowy Potok obserwował ją z boku to albo musiał płakać ze śmiechu, albo siwieć z załamania przez jej brak umiejętności. No ale cóż ona mogła powiedzieć, że była tak pochłonięta nauką o ziołach, że wciąż zapominała o niektórych zasad poznanych od Korzennego Języka? Tyle, co nic! Od razu, kiedy zorientowała się, że mysz wie o jej obecności, w trymiga rzuciła się do pościgu no bo...przecież nie odpuści, prawda? Przebierała łapkami tak szybko jak tylko potrafiła, a kiedy była na odpowiedniej odległości, wybiła się z tylnych łap z zamiarem skoczenia wprost na myszkę, przygwożdżenia jej do ziemi i szybkiego uśmiercenia.

Szczęście w nieszczęściu, tak można by nazwać polowanie na tę myszkę, która ostatecznie...i tak skończyła martwa pod jej łapkami. Uśmiechnęła się lekko do siebie i zaraz odszukała kawałek mchu, żeby przystąpić od razu do odwrócenia jej na grzbiet i rozcięcia brzuszka razem z woreczkiem żółciowym, pozwalając by mysia żółć spływała na podłożony mech.

4 uncje. Nie dużo, ale zawsze coś. Uśmiechnęła się delikatnie do siebie po czym wzięła swoje zbiory i odłożyła je w charakterystycznym dosyć miejscu, aby wiedzieć gdzie wszystko składować. No i właściwie co tu dużo mówić. Wróciła do szukania kolejnych ziół, uważnie przy tym rozglądała się na boki i nieśpiesznym kroczkiem dreptała po okolicach czekając aż jakaś roślinka wyrośnie tuż przed jej pyszczkiem.

Oh! No nic, skoro ni widu ni słychu żadnego medykamentu to nie szkodzi. Poszuka po prostu...dłużej, bo nic innego nie mogła zrobić skoro niczego nie widziała. Rozglądała się więc w dalszym ciągu z uwagą, starając się wyłapać charakterystyczną jakąś roślinkę, czy to przy krzewie, czy drzewku, a może gdzieś na bardziej otwartym polu.

Jest! Coś znalazła! Kiedy tylko roślinka rzuciła jej się w oczkach, od razu do niej przyhopsała i uważnie oglądnęła ją wokół. Lekkie zaskoczenie wymalowało się na jej pyszczku, gdy w znalezisku nie odnalazła czegoś co znała. Pełzająca krzewinka, o delikatnie owłosionych pędach nie mówiła jej nic kompletnie, a na dodatek znajdujące się pod nią ostatki opadłych kwiatów o jasnoróżowych płatkach nijak jej pomagały w tej sytuacji. Rozejrzała się więc dookoła w poszukiwaniu Lodowego Potoku, jednak nie widząc zarysowującej się sylwetki dymnego kocura zawołała licząc, że ten był gdzieś mimo wszystko w pobliżu.
— Lodowy Potoku? Możesz podejść na chwilkę? — wezwała, a jej wąsiki delikatnie zadrżały, gdy słonecznikowe ślepka w dalszym ciągu rozglądały się uważnie za medykiem. Może jednak po prostu go nie zauważyła? Miała taką nadzieję, że zaraz z pobliskich krzewów wyłoni się dumna i poważna postawa jej mistrza.

Zacząłem iść w stronę Owczej Łapy, widząc zimozioł przed nią. Domyśliłem się, że kotka nie za bardzo wie, co to za roślinka, no i też o tej nie opowiadałem.
— Zimoziół. Zazwyczaj ma kwiaty zebrane po dwa o barwie białej lub jasnoróżowej. O tutaj kilka masz. Kwiaty mają przyjemny zapach, przy czym pachną zwłaszcza wraz z nastaniem dnia. Kwitnie od drugiej połowy Pory Nowych Liści do końca Pory Zielonych Liści. Występuje w lasach iglastych, tundrach, lekko zacienione miejsca na bardziej wilgotnych terenach. Zbieramy całą roślinę. Leczy ból stawów i ból głowy. A żucie pędów wzmacnia w okresach ciąży. To wszystko — skinąłem delikatnie łbem w stronę kotki, po czym się odsunąłem, aby mogła w spokoju zebrać zioło.

— Zimoziół... — powtórzyła pod nosem nazwę nieznajomej roślinki, a wyłapując informację o jej leczniczych częściach, przytaknęła głową lekko i gdy tylko Lodowy Potok odsunął się dając jej dostęp do medykamentu, wręcz od razu mimowolnie przystąpiła do działania i wykopywania dołka. Skoro cała to...cała, tak? Rozkopała boki, żeby dostać się do jej pędów, a potem delikatnie je wyciągnęła z ziemi (być może też musząc użyć troszkę więcej siły w niektórych momentach) i ułożyła obok chcąc podliczyć zbiory.

5 części zimoziołu. Ni to tak mało, ale też nie, nie wiadomo ile. No ale! Zawsze jak to mawiają coś. Lepiej tyle, niżeli w ogóle. Zawiniątko w miarę możliwości odłożyła blisko poprzednich zebranych medykamentów i ruszyła dalej starając się wychwycić jakąś charakterystyczną roślinkę, która wybijałaby się swoim wyglądem ponad resztę.

Po zimoziole czas na kolejną roślineczkę! Bacznie rozglądająca się na boki dymna szylkretka w końcu ujrzała na swojej drodze charakterystyczne zioło. Żółte, wysokie, o sztywnej i wyprostowanej łodydze, która była przy tym lekko owłosiona. Trzylistkowe liście osadzone były na długich szypułkach. Czy znała ten medykament? Cóż, starała się odszukać informacje w swojej głowie wśród roślin, które znała, zaczynając od niecierpka, mniszka, nagietka, nawłoci...ogółem wszystkie roślinki kojarzące jej się z kolorem żółtym, lecz na próżno, bo żadna z nich nie pasowała opisem do tej przed nią. Westchnęła, bowiem oznaczało to, że musiała ponownie wezwać mistrza.
— Huh, Lodowy Potoku? Czy mógłbyś podejść jeszcze na moment? Chyba...chyba znalazłam coś użytecznego! — zawołała za sobą i przystąpiła do skrupulatnych oględzin roślinki. Było jej...troszkę głupio, że drugi raz musiała wołać go, jednak skoro czegoś nie znała, to chyba nie powinna się tak czuć prawda? Dopiero się uczyła, a Lodowy Potok był tu by jej pomagać.