Trening Brzozowej Łapy

Kruczoczarne stworzenie nie musiało się nawet rozglądać. Bo i tak by to nic nie dało. Koteczka zaczęła podchodzić do gawrona w prawidłowy sposób, unikając jego wzroku najbardziej, jak mogła. Dzięki czemu zdołała go złapać w swoje łapy. Jednak ten zdołał swoim dziobem stuknąć ją tuż nad okiem. Nie była to duża rana, nawet nie krwawiła, ale była dość bolesna. W końcu, po chwili szamotania się, ptak zmarł w zębach koteczki.

Tym razem było gorzej. Nawet boleśnie! Kotka puściła ciało ptaka i przykryła go ziemią i liśćmi. Dobrze mu tak! Miał twardy dziób... nie bez powodu był chyba tak duży w (porównaniu z innymi pierzastymi.) Położyła łapę na bolące miejsce i odetchnęła wyrzucając negatywne emocje. Pierw musi być spokojna i skradać się a potem musi użerać się z głupim ptaszyskiem! Spojrzała ostatni raz na kupkę ziemi i ponownie skierowała się pod wiatr rozglądając się za kolejną zwierzyną. Cały czas była w pozycji łowieckiej i uważała na to co ma pod łapami.

_________________

.

Ciemna Głusza – brzeg lasu

Drzewa zaczęły rosnąć mniej gęsto, gdy kotka zbliżała się do granicy Ciemnej Głuszy. Koteczka na horyzoncie mogła zobaczyć Omszałych Strażników, jednak jeszcze trochę ją dzieliło od tamtego terenu. Czego nie można było powiedzieć o… Króliku, który wyszedł z nory i radośnie kicał sobie przy jednym z drzew. Nie była to zdecydowanie łatwa zwierzyna, ale być może kotce się poszczęści i będzie miała okazję zasmakować króliczej krwi.

Duże uszy! Czyli trzeba spłycić oddech aby ten jej nie usłyszał. Kotka postanowiła zajść królika tak aby w razie czego odciąć mu drogę ucieczki do nory, jednak nadal uważając na wiatr. Cały czas była w pozycji łowieckiej - głowa i ogon w linii grzbietu oraz poruszała się na ugiętych łapach. Tak samo jak zwracała uwagę na głośność oddechu tak samo starała się poruszać jak najciszej. Gdy była wystarczająco blisko skoczyła na królika próbując przycisnąć go szybko do ziemi i równie szybko zabić.

I kotka nawet nie musiała ścigać swojej ofiary. Najprawdopodobniej by tego wyścigu nie wygrała, chociażby ze względu na różnice w kondycji. Królik mógł uciekać przez bardzo długi czas z szybką prędkością, a do tego robiąc zawijasy, a Brzozowa Łapa nie była przyzwyczajona do ciągłego biegu. Ale stało się! Zatopiła swoje zęby i pazury w delikatnej skórze królika, zabijając go szybko i w miarę bezboleśnie dla zwierzyny.

Królik był dość... miękki. Gdyby nie fakt że niezjedzony za jakiś czas zgnije kotka chętnie by użyła jego futra jako legowisko, takie idealne na chłodne dni i noce w Porze Nagich Drzew która na szczęście ustępowała miejsca cieplejszym dniom. Kotka tak samo jak w przypadku reszty ofiar zakopała królika i znów kierowała się tak by iść pod wiatr, z ugiętymi łapami i ogonem wraz z głową trzymanymi w linii grzbietu. Dokładnie przyglądała się okolicy, nadal uważając na hałasujące gdzieniegdzie bardziej runo leśne.

_________________

.

Ciemna Głusza – brzeg lasu

Gdyby koteczka szukała wrażeń – na jednym z pni mogła zobaczyć dość sporego dzięcioła. Poruszał się zgrabnie po korze drzewa w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca do rozpoczęcia zdobywania jedzenia. I takie znalazł. Zaczął stukać swoim dziobem, wydając przy tym charakterystyczny dźwięk, który zagłuszał większość dźwięków z otoczenia. Być może terminatorka będzie mieć możliwość zapolować na drzewie?

Gdyby Brzoza nie była Brzozą to by ominęła napotkanego dzięcioła, jednak ta terminatorka uwielbiała wyzwania więc postanowiła zawalczyć z jednak dość czujnym przeciwnikiem. Kotka starała się iść tak by zajść ptaka zza pleców (oczywiście nadal uważając na kierunek wiatru) i bezszelestnie podeszła na ugiętych łapach trzymając ogon i łeb z linią grzbietu do pnia drzewa. Usiadła na chwilkę wpatrując się w ptaka zastanawiając się jak do tego podejść... jak zacznie powoli się wspinać to ten na pewno ją zauważy. Pozostała więc jej szybka akcja! Skoczyła jak najwyżej i korzystając z pędu zrobiła jeszcze kolejny skok podciągając się wyżej po korze w kierunku ptaka i spróbowała go chwycić nie zważając na to że spadnie... bo jeden sinak w tą czy inną stronę jej nie zaszkodzi... no nie?

#małysz

Niestety wolniejsze wspinanie się byłoby... Dużo lepszą opcją. Pomimo ukrycia się przed wzrokiem dzięcioła, nie uszło jego uwadze to, jak kotka zaczęła gwałtownie wspinać się w paru skokach na górę. Odleciał, jak tylko wykonała skok... I nie skończył się to dla niej za dobrze. W pewnym momencie jej łapy klapnęły o siebie, tuż obok ogona ptaka, który prędko odleciał w siną dal, a ona sama... Nie miała za bardzo jak wrócić na pień. Miała szczęście, że nie była to śmiertelna wysokość, ale upadek na zadnią część ciała nie był na pewno przyjemny. Mogła poczuć ból w lędźwiowym odcinku grzbietu, który porządnie obiła.

Żar obserwował swoją terminatorkę i w pewnym momencie serce mu zamarło, jak widział, z jaką prędkością Brzoza się porusza po korze w kierunku dzięcioła. Zatrzymało się po raz drugi, gdy zobaczył, jak wyciąga ku niemu łapy. Gdy tylko ujrzał, że spada, wystrzelił z pobliskich zarośli i dobiegł do terminatorki, jak tylko wylądowała na ziemi.
- Na Gwiezdny Klan! Brzoza, nic ci nie jest? Możesz wstać? - zadał pytania, przejęty tym, że jego terminatorka spadła z drzewa. Nie była to niewielka wysokość, po której nic się nie stało, mogła się porządnie obić, a nawet coś sobie złamać! Przenosił ciężar ciała z jednej łapy na drugą, krążąc wokół szylkretki z ogromnym zaniepokojeniem wymalowanym na pysku. Nigdy nie miał takiej sytuacji! Chciał już teraz lecieć po Lodowego Potoka, ale... Kotka wyglądała na żywą. Oczywiście poleci, jak się okaże, że jej stan jest cięższy, niż widzi, ale na razie się wstrzymał.

- Aaagahyhhyyyyyy - jęknęła przeciągle zwijając się z bólu. Teraz dopiero pożałowała swojej decyzji. Gdyby udało się jej zatrzymać tego dzięcioła to miałaby chociaż satysfakcje z dobrze wykonanego zadania. Chociaż teraz wiedziała jak NIE polować na stworzenia na drzewach.
- Mhm.. - mruknęła zaciskając zęby. Ból niby troszkę przechodził z sekundy na sekundę, jednak nie na tyle na ile terminatorka by tego chciała. Kotka przewróciła się na brzuch z krzywą miną, otwierając szerzej przymrużone z bólu oczy. Jej mentor wyglądał... na przestraszonego. Trochę się tym przejęła bo może z boku wygląda to jeszcze gorzej. - Daj mi chwile..

_________________

.

Cofnął uszy, gdy usłyszał agonalne jęki Brzozy. Czy to nie moment, w którym już leci po dymnego medyka? Ale... Brzoza powiedziała, żeby dać jej chwilę. Trochę nerwowo, ale przysiadł, palcami u białych łap przeczesując ziemię w niespokojnym geście.
- Na pewno? Jak coś to możemy wrócić do obozu i kontynuować jutro. I tak już dużo zwierzyny złowiłaś, serio! Jestem mega z ciebie dumny! - odpowiedział, a na jego pysku pojawił się delikatny uśmiech, chociaż sam wyglądał nadal na przestraszonego. Pierwszy raz miał taki wypadek, a na własnej skórze czuł, jak może boleć upadek z drzewa. Podczas jego nauki często mu się zdarzało zlecieć, dopiero potem się nauczył robić to z takim wyczuciem, żeby nic mu się nie działo.

Sapnęła wstając i uśmiechnęła się gdy usłyszała słowa mentora. Był dumny! Nie żeby spodziewała się jakiejkolwiek złości ze strony rudzielca, ale usłyszenie takich słów w tej chwili trochę poprawiło jej morale.- Heh, dziękuje Żar.- powiedziała próbując ruszyć po kolei każdą z łap. -Rozchodzę to... chyba - stwierdziła chyba nie do końca przekonana co do swoich racji.
- A co nam zostało..? Ja mogę przeboleć tyle, bo chciałabym już zostać tą wojowniczką noo... - miała wrażenie że już wszystko wie co powinna, jednak mogło jej coś wypaść z głowy wraz z tak solidnym zderzeniem z ziemią.

_________________

.

Obserwował, jak kotka porusza każdą z łap. Więc... Chyba nie są połamane. Chyba. Przynajmniej nie powinny. Ale nie posiadał niestety wiedzy medycznej i nigdy nie był świadkiem żadnego złamania łapy.
- Na pewno? Wiesz, jeden dzień nas nie zbawi - odpowiedział, chcąc dać kotce poczucie bezpieczeństwa. Ambicja ambicją, ale czy szylkretka nie podupadnie na zdrowiu przez to. Chodziło o zdrowie kotki, jak i o to... Że nawet jakby skończyli trening, a ona by się nie mogła ruszyć z lecznicy, to po co było tak cisnąć?
- Um... Chodzenie. Dwie granice dokładnie. Jak coś to cię mogę zanieść do obozu i wyjdziemy sobie na dniach! - powiedział, starając się kotkę przekonać do rozsądniejszej opcji. Pomimo że nie musiało być to nic groźnego... Nie szkodzi zasięgnąć opinii Lodowego Potoka, prawda? Może jeszcze dałby jakąś maść kotce, żeby aż tak jej nie bolało?

- No niby masz rację.... ale do obozu dojdę o własnych siłach, naprawdę. - może i boli ale musi się wczuwać w całe to życie wojownika. Przecież kiedyś na pewno uda się jej zdobyć jakąś ciekawą bliznę o której będzie mogła opowiadać gdy jakiś kociak się zapyta. Obrona klanu i takie tam, wiadomo.
- To przejdziemy się do Lodowego Potoku jeśli bardzo chcesz, może Owieczka się czegoś nowego nauczy dzięki mnie. - zaśmiała się próbując zrobić to tak aby nie bolało. I skierowała się w stronę obozu trochę utykając.

_________________

.

- Dobra. Jak coś to nie wahaj się o mnie oprzeć, będę tuż przy tobie! - powiedział, zadowolony z tego, że sprawy przyjęły taki obrót i Brzoza już nie upierała się przy zdaniu, że może kontynuować trening.
- Na pewno dawno nie było w Gromie przypadku spadnięcia z drzewa! - odpowiedział, cicho chichocząc i idąc tuż przy boku szylkretki, jak coś wspierając ją całym sobą. Aż nie doszli do obozu i do Loda z Owieczką.

***

Na całe szczęście okazało się to niegroźne obicie, które szybko przeszło. Po prostu Brzoza sobie obiła tyłek, ale w taki sposób, że nawet nie trzeba było maści. Jak tylko poczuła się lepiej, to Żar zapowiedział szybki powrót do ćwiczeń! Tym razem czekały ich jedynie granice.

Przyszła w umówione miejsce jak zwykle punktualnie. Na szczęście nie musiała zostawać w lecznicy i leżeć tam całe dnie, jednak ruszała się trochę mniej niż zwykle.
- To co, granice i koniec? - spytała się wcześniej witając się skinięciem głowy.

- Tak! Przejdziemy koło jezior i sprawdzimy granicę z Klanem Rzeki! - powiedział, po czym zabrali się do pracy. Przeprowadził kotkę przy Skalnym Zębie w kierunku północnej granicy z terenami niczyimi, którą już znała, ale Żar uznał, że będzie to idealne miejsce do rozpoczęcia. Przeszli koło Gawry, którą Żar wskazał przy przechodzeniu wzdłuż granicy, po czym zakręcili w kierunku Kamienistego Brzegu, by przejść w okolice Oka Gór i Świetlikowego Zagajnika.
- Całkiem niezły dzień na spacer, nie? W ogóle, pamiętasz może, jak dostałem pod opiekę jedną ze starszych terminatorek, Mewią Łapę? Ona też skończyła trening i nie będziesz musiała na czuwaniu siedzieć sama! - powiedział, dzieląc się dość radosną informacją, przesuwając się dość energicznym krokiem wzdłuż granicy z jeziorami. A raczej już jednym jeziorem, bo tuż po przejściu koło brzegu Oka Gór musieli skierować się na ich połowę Skrzypiącego Grądu.
- Fajnie, że mamy tak bezpośrednio sąsiadów, nie? W końcu można kogoś znajomego na patrolach spotkać, a nie samych samotników! - powiedział z uśmiechem, kierując wzrok na granicę z rzeką, ocierając się pyskiem o jedną z gałązek.
- O, jak chcesz oznaczyć granicę, to możesz się o nią otrzeć lub nasikać. Sikanie daje bardzo intensywny zapach na dłuższy okres czasu, a ocieranie się jest takie... No, do odnowienia granicy, która była niedawno intensywnie oznaczona.

- Tak, robi się coraz cieplej i przyroda znów zaczyna wyglądać na żywą! Pora Nagich Drzew też nie jest zła, ale czasami jest zbyt zimno na robienie czegokolwiek. - powiedziała się przyglądając się terenom które mijali. Wychodziły już pierwsze kwiaty i trawa wydawała się w niektórych miejscach trochę bardziej zielona! Takie widoki napełniają optymizmem.
- O to dobrze, a wiesz czy jeszcze ktoś kończy trening oprócz nas dwóch? - bo jednak oprócz jakiś czas temu mianowanych kociąt są jeszcze terminatorzy starsi lub w jej wieku... na przykład Jaśmin! Niestety słyszała od niej że ma jakiś poślizg przez chorobę Kruczej Gwiazdy, przez co pewnie nie będą mianowane razem.
-Tak, tak pamiętam... a znasz jakieś koty z Klanu Rzeki? Z którymi wymieniłeś więcej niż parę słów? - szylkretka niestety nie, ale za to miała znajomego z Klanu Gromu, Dużego Nosa!

_________________

.

- To prawda! I tak trwała trochę dłużej niż zazwyczaj. Ale ważne, że się kończy! - powiedział z ulgą. Dla niego zawsze mrozy to dramat. Krótka sierść nie sprzyja wypadom na zewnątrz i każdy musiał się kisić w obozie.
- Hmmm. Myślę, że może Ślimacza Łapa mieć szansę. Moja siostra zawsze na poważnie brała trenowanie terminatorów! - odpowiedział, chociaż za bardzo się nie orientował. Nie sprawował pieczy nad treningami, ale z tego, co ostatnio rozmawiał z burą pointką, to jej terminator powoli kończył trening i w ogóle.
- Kiedyś znałem, ale teraz raczej nikogo. Wiesz, rzadko który kot z Klanu Rzeki przeżył pożar... A jeszcze nie zdążyłem nikogo złapać na granicy - odpowiedział, pomijając fakt, że raz widział tutaj złotofutrego kocura, ale nie zdołał z nim zamienić nawet zdania. Przeszli obok Jaskółczego Pola leżącego po stronie Rzeki, wchodząc na swoją część Malinowych Chaszczy. I dochodząc aż do łańcucha górskiego, który otulał jedną z ich granic.
- No, koniec! Masz może jakieś pytania czy wątpliwości? A może chciałabyś o czymś pogadać? - zadał pytanie, skręcając do Orłowa, chcąc skierować się przez Pomornikową Grań i Sarnie Kopytka do obozu. Ale trochę ich jeszcze dzieliło od celu, mogli sobie podyskutować jeszcze chwilę!

- To znaczy że nowy Klan Rzeki jest raczej mały i składa się w większości... z samotników? - nie żeby miała coś do kotów żyjących na własnych warunkach, ale wydawało jej się dziwne że kotom tak łatwo zmienić swój dotychczasowy styl życia.
-Hm... jejku, sama nie wiem! Z jednej strony chyba już wszystko wiem, ale z drugiej czuje lekki stres że dostanę wojownicze imię i w ogóle... i no że trochę mi się moja rutyna zmieni! - zamiast treningów będzie musiała wyżywić klan i w przyszłości kogoś trenować... masakra!

_________________

.

Starlight