Rozżarzony Krok wstawił się o ustalonej porze, nawet wcześniej, przed stosem zwierzyny, przeciągając się i postanawiając chwilę spędzić na czyszczeniu futra, by następnie przygotować im obojgu posiłek. Wybrał ze stosu dwie całkiem sowite myszy, jedną z nich wziął sobie między łapy, a druga czekała na terminatorkę, którą miał nadzieję za niedługo zobaczyć. Musiał ustalić sobie plan treningowy. Może najpierw walka? Terminatorzy mu szybko znikają, dlatego warto by było, gdyby im nikt nie spuścił manta przy pierwszej lepszej bitce. Jednak polowanie było trochę ważniejsze, bo bez tego kotu na pewno by było ciężko przeżyć. Już brał pod uwagę to, co by się kotce najbardziej przydało, gdyby zachciało jej się ruszyć w świat, chociaż wolałby dokończyć jej trening i dożyć jej mianowania. Gdyby ją zobaczył, przywitałby się i zaprosił do wspólnego posiłku przed treningiem, by mieć siły na nowe podboje. Brzozie się na pewno przyda dodatkowa porcja jedzenia, pewno i tak wróci padnięta i ledwo żywa.

W przeciwieństwie do swojego mentora i pewnie większości kotów, Brzozowa Łapa nie specjalnie dbała o swój wygląd. Jej biała sierść nie do końca była biała - gdzieniegdzie można znaleźć jakieś listki, gałązki i ziarenka piasku. Ale nie wygląd sierści definiuje twoje umiejętności! I Brzózka była tego najlepszym przykładem. Szylkretka przeciągnęła się w swoim legowisku i szybkim krokiem skierowała się w wcześniej umówione miejsce. I miło się zaskoczyła, zje posiłek z kimś spoza rodziny, niby drobna rzecz a czujesz się już jakoś tak bardziej wojownikowo niż kocięco!
- Będziemy się dziś uczyć walki? - spytała między kęsami, miała nadzieję że rudzielec nie zaplanował czegoś nudnego na sam początek, od teorii kotkę bardziej jarała praktyka - Chciałabym za jakiś czas zawalczyć na przykład z Jaśminową Łapą, lub nawet Mroźnym Porankiem i pokazać jak dużo umiem po krótkim czasie. -bo taką miała nadzieję, że wszystko pójdzie szybko i sprawnie. Nie chciała być kolejną bezużyteczną gębą do wykarmienia!

Żar również miał swój epizod w życiu, w którym nie dbał o stan swojego futra. Było to tuż po śmierci ojca, który twardą łapą prowadził jego trening, nie pozwalając nawet na kołtun w sierści swojego syna, którego szkolił w końcu na przyszłego przywódcę. Powitał ją szerokim uśmiechem, zapraszając do posiłku i sam również jedząc swój posiłek. Miał im w końcu starczyć na praktycznie cały dzień!
- Jasne, możemy najpierw to przećwiczyć! Jestem w tym całkiem niezły, więc szykuj się, że nie będzie łatwo! - powiedział entuzjastycznie, dzieląc się z nią uśmiechem. Myślał nad walką a polowaniem, ale skoro szylkretka sama wybrała walkę, to nie będzie jej przymuszał czy robił na złość. No i chciała szkolić swoje zdolności, już myślała nad treningowymi walkami, co się Żarowi podobało!
- Jak zjemy, przejdziemy się do Ciemnej Głuszy, to są tereny treningowe, które są dość niedaleko. A jak będziesz mieć potem jeszcze siły, to przejdziemy się po terenach, co ty na to? - zaproponował, dojadając powoli swój posiłek i zerkając, ile kotce zostało do skończenia. Nie chciał jej pośpieszać ani stresować niepotrzebnie, mógł równie dobrze poczekać. Jak skończyli, wynieśli resztki jedzenia i zakopali je, po czym Żar skierował swój dość żwawy krok w kierunku wyjścia z obozu, by ruszyć ku terenom treningowym.

Wyzwania to coś co Brzózka lubiła, bo jeśli udało ci się wykonać coś co sprawiało ci trudność, tym większą satysfakcje otrzymywałeś w nagrodę. Wiadomo, że pójście na łatwiznę i ominięcie trudności też było jakimś tam wyczynem, bo jednak musiałeś trochę pogłówkować. Jednak w walce chyba nie da się wycwanić... no chyba że ucieczką, a według szylkretki ta była jednym z najgorszych wyborów. Możesz przecież udawać że uciekasz, a potem zaatakować z podwójną siłą! Ale nigdy PRZENIGDY nie można się poddawać!
- To świetnie! Mam nadzieję że za jakiś czas uda mi się ciebie pokonać! Że uczeń przerośnie mistrza, rozumiesz. - kotka już polubiła swojego mentora, podzielał jej entuzjazm i nie chciał się z nią ciaćkać. A na te cechy liczyła najbardziej w swoim nauczycielu.
Kotka pokiwała głową twierdząco na propozycje rudzielca biorąc ostatni kęs i oblizując pyszczek.
- A ile zajmuje obejście terenów? Tata z mamą już mi coś opowiadali kiedyś o innym klanie, więc pewnie w jakimś miejscu z nimi graniczymy, no nie? - spytała, idąc skocznym krokiem obok kocura.

/już wracam do żywych więc będę raczej odpisywać codziennie:]

- Haha, też mam nadzieję, że staniesz się jeszcze silniejsza ode mnie! Ale to nie będzie łatwe, wiesz, żeby dojść do takiej formy, trzeba ładnych parę księżyców poświęcić na trening! - odpowiedział z uśmiechem, zadowolony z ambicji szylkretowej kotki. Do tej pory rzadko kiedy miał ambitnych terminatorów. Pomarańcza, Cień... I reszty raczej nie zdołał poznać, ale przez sam fakt, że nie uczęszczali na treningi, można powiedzieć, że za dużo ambicji nie mieli. Miła odmiana!
- Patrol granic wszystkich zajmuje praktycznie cały dzień. No, jeśli wystartujemy tam o świcie, to raczej byśmy wrócili po porze górowania słońca, ale przed zachodem. Jeśli chcesz, możemy obchód rozbić na dwie części, żeby nam to nie zajmowało całego dnia. Albo możemy po prostu następnego dnia przejść wszystko, a przy tym porozmawiać o takich bardziej teoretycznych rzeczach - zaproponował dwie drogi, którymi mogą podążyć, oczywiście zawsze przy patrolu granic poruszał tematy typu kodeks, jak się je oznacza, o Klanie Wichru trochę opowiadał, o rangach... Czy nawet o zwykłych historiach klanowych, historii, powstanie klanów czy upadek Klanu Nieba.
- Tak! To Klan Wichru, pomiędzy naszymi ziemiami leży jezioro, które nazywa się Oko Gór. Nie mamy bezpośrednich granic, ale pomiędzy nami znajdują się takie tereny, jak Spękana Ziemia, Kamienny Brzeg i Gadzie Łuski przy wyjściu z doliny, w której jesteśmy oraz Królicze Brzuchy poniżej. Tam z pewnością znalazłabyś kogoś do pogadania z drugiego klanu! A, na Gadzich Łuskach odbywają się zgromadzenia, wiesz może, na czym one polegają? - zadał pytanie, jednocześnie wyjaśniając, jak to jest z tymi granicami. W końcu doszedł do wniosku, ze lepiej będzie je pokazać, żeby Brzoza mogła na własne oczy zobaczyć, na czym to wszystko polega.
- Dobra, wracając do tematu walki, wiesz coś o niej? Jakaś pozycja, gdzie najlepiej celować, co trzeba brać pod uwagę? - zapytał się, jednocześnie podsuwając jakieś pomocnicze pytania, które mogły pomóc nakierować kotkę na właściwy tor myślenia.

Brzozowa Łapa słuchała z uwagą swojego towarzysza, lub na taką wyglądała, bo jednak była to jej pierwsza wyprawa poza obóz i wszystko wydawało się zbyt ciekawe na raz! Rośliny, ptaki i tyle rzeczy do opanowania w ciągu najbliższych księżyców. Jednak wiedziała że im szybciej ogarnie to wszystko tym szybciej będzie mogła zostać wojowniczką.
- No tak, tak... domyślam się że trochę nam to zejdzie. Jednaaak tak sobie myślę czy nie dałoby się tego wszystkiego jakoś przyśpieszyć, abym była jak najszybciej użyteczna dla klanu.. - no i poza tym nie musiałaby się już niczego bać. Mogłaby chodzić gdzie chce i nikt by jej nie pouczał, bo sama umiała by się obronić w razie czego.
- A z patrolem to myślę że sam wiesz lepiej, bo pewnie trenowałeś już kogoś przede mną, co nie? - oczywiście nie urażając rudzielca bo na starego nie wyglądał, jednak widziała że w klanie jest sporo terminatorów i na pewno z dwóch na jednego wojownika przypada.
Kotka notowała w głowie te wszystkie ciekawe miejsca które chciała właśnie w tym momencie odwiedzić, i poznać kogoś z innego klanu! Czy oni są zupełnie jak my czy jednak inni? Tyle rzeczy których musi się wyuczyć... tylko miejmy nadzieje że Rozżarzony Krok nie będzie robił testów z nazewnictwa tego wszystkiego.
Pokiwała głową słysząc o zgromadzeniu, ale pewnie jak sama nazwa wskazywała było to... no zgromadzenie. Kotów. I to dużej ilości. Gdy już natłok informacji trochę jej namieszał w głowie nareszcie zaczęli najważniejszy temat dzisiejszego dnia. Walka! Postawiła uszy i machnęła ogonem ekscytując się coraz to bardziej.
- Najlepiej zaskakiwać! I skakać z boku! I celować w brzuch i uszy i głowę może też... no i trzeba być szybkim żeby unikać odpowiedzi ze strony przeciwnika! - powiedziała to wszystko skacząc na boki i mając w głowie walki z rodzeństwem... które nie było jakoś skłonne do tego typu zabaw.

- Jeśli chcesz, mogę najpierw nauczyć się najwięcej, jak się da, a potem będziemy powtarzać. Tylko uwaga, bo tego jest naprawdę dużo! - powiedział entuzjastycznie, cicho chichocząc pod nosem. Cieszył się, że trafił na taką ambitną kotkę, miła odmiana, naprawdę! Był świadomy, że porównuje prawie cały czas swoich terminatorów, ale to raczej normalne, tak? Poza tym i tak do każdego podchodzi indywidualnie.
- Mam dużo czasu dla ciebie, bo Cień się trochę pochorował, Babka i Kaczka mają swoje tempo treningu, Światełko gdzieś zniknął, no i więcej nie mam podopiecznych. Wcześniej miałem również Morelową i Pomarańczową Łapę, ale oni też gdzieś się zapodziali. I wiesz, raczej nie miałem jeszcze okazji swoich terminatorów oprowadzać po granicach, będziesz pierwsza! - odpowiedział z uśmiechem, jednocześnie rozmyślając, jak będzie najlepiej. Postanowił, że zobaczy, ile sił im zostanie po treningu walki. A raczej Brzozie, bo Żar to by mógł i cały dzień spędzić aktywnie!
- No pewno, zaskoczenie jest najważniejsze i daje dużą przewagę, ale nie tylko to! Warto też dostosować się do tego, jaki jest przeciwnik. I jak jest duży i potężny jak dąb, to raczej trzeba unikać jego ciosów i zadawać szybkie rany i się odsuwać. Zwykle takie duże potwory są dość powolne i mało zwinne, dlatego mają dość ciężko ze zwinnymi przeciwnikami, ale jak uderzą, to możesz mocno oberwać! I zawsze trzeba wykorzystywać swoje zalety, bo nawet w starciu z równie drobnym przeciwnikiem to twoja zręczność będzie atutem, nie siła! - dopowiedział, trochę niepotrzebnie się rozwlekając, ale czasami lubił sobie tak o, pogadać, nawet jak niektóre sprawy można by było streścić w paru zdaniach.
- No i musisz też zachować odpowiednią pozycję. Ugięte, lekko rozstawione łapy, balans rozłożony równomiernie na wszystkich czterech nogach i obniżona głowa chroniąca gardło. Prócz pyska, uszu, nosa i brzucha możesz celować również w gardło, to również jest słaby punkt! No i wszystko inne jest do wyćwiczenia. Więc no, atakuj! - powiedział, ustawiając się w pozycji odpowiedniej do walki, gdy już byli w Ciemnej Głuszy. Rozmowa im szybko minęła, teraz mieli szansę się trochę ponawalać! Dawno nie trenował z nikim walki, na tych terenach nawet nikogo nie zdążył nauczyć, teraz miał ku temu okazję!

- A ile tego powtarzania będzie? Bo jak się jest wojownikiem to też się uczy... "kot się uczy całe życie." Takie powiedzenie usłyszałam i myślę że ma ono trochę racji. - rozumie powtarzanie czegoś kilka razy, ale co jeśli wszystko opanuje szybciej niż Żar się spodziewa i będzie musiała czekać długo na ceremonie z jakiegoś powodu? Na przykład Krucza Gwiazda się pochoruje. Lub kilka dni wcześniej będzie mianowanie jakiś kociąt i nie będzie mu się chciało robić kolejnej ceremonii?
Kotka słuchając dalej słów mentora uświadomiła sobie że to smutne że Rozżarzony Krok miał
jednocześnie wiele terminatorów a zarazem tak mało... dziwne. Dlaczego tyle kotów unikało treningów? Gdyby mentor był okropny to kotka mogłaby to jakoś zrozumieć... no ale Żar jest super. Ale może to i lepiej dla samej Brzozy. Będą mieli sporo czasu i może prześcignie Babkową, Kaczą i Cienistą Łapę!
- Że teraz? - uniosła brew trochę zaskoczona, jednak po krótkiej chwili uśmiechnęła się zawadiacko rozstawiając łapy. Napięła mięśnie i skoczyła z całej siły w stronę kocura ignorując wszystkie dotychczasowe rady... chyba emocje wzięły górę.

- A wiesz, to zależy, jak się wyrobimy. Gdyby była sytuacja, że skończysz trening w księżyc, to będziemy następne pięć powtarzać! Wojownikiem zostaje się mniej więcej w wieku dwunastu księżyców, nie wcześniej, wtedy kot jest już dojrzały i przestaje rosnąć. I wiadomo, że dużo szybciej się uczysz z własnego doświadczenia, ale wiesz, trening jest od tego, by cię przygotować na inne wyzwania. Wiesz, ćwiczenie walki treningowej owocuje wyrobieniem sobie mięśni i odpowiednich reakcji, przez co taka kuna na przykład może cię tylko odrobinę zaskoczyć, ale będziesz wiedziała, w jakie miejsca na jej ciele celować, by zadać jak najgłębsze rany. Oczywiście podczas walk treningowych nie używa się całej siły, nie gryzie się też zbyt mocno i chowa pazury, ale też jesteś w stanie się czegoś nauczyć! - odpowiedział entuzjastycznie, jak zwykle rozwlekając temat na więcej słów, niż to potrzeba. Ale cóż mógł powiedzieć? Lubił dywagować o przeróżnych rzeczach, dokładnie tłumaczyć, jakim torem biegną jego myśli i ogólnie uwielbiał rozmawiać, a ostatnio nie miał ku temu zbyt dużo możliwości. Na pytanie kotki mruknął potwierdzająco, kiwając dodatkowo głową i oczekując jej ruchu.
Koteczka skoczyła na niego, jednak nie celowała praktycznie w ogóle, jeśli chodzi o konkretną część ciała. Przez to, że skupiała się na wszystkim, tylko nie na celowaniu, nie wycelowała zbyt dobrze, jedynie obijając lekko łapami bok rudego kocura. Za to wojownik zamachnął się łapą, uderzając w lewy policzek kotki. Nie za mocno, nie za lekko, tak, by poczuła. Być może zostanie jej siniak, bo miała dość wrażliwą skórę, ale zdecydowanie jego atak powiódł się bardziej, nawet, jak chciał trochę otrzeźwić szylkretkę.
- Celuj! - wskazał na jej błąd, ponownie uginając łapy i czekając na jej następny ruch. Nie było sensu wypowiadać dłuższego zdania, bo i tak w ferworze walki słyszy się jedynie pokrzykiwania, tak adrenalina strzela do głowy!

Kotka raczej nigdy nie walczyła z nikim silniejszym od niej, więc ledwie złapała oddech gdy oberwała od Żara. To było dość mocne i nie spodziewała się że ten tak po prostu uniknie jej ataku! Teraz dotarło do niej że kończy się zabawa a zaczyna prawdziwy trening który kiedyś może jej uratować tyłek. Szybko otrząsnęła się i najeżyła sierść na grzbiecie... możliwe że nieświadomie, jednak wola walki wstąpiła w nią na dobre. Jednak gdzie powinna atakować...? Wszystko wydawało się takie nieosiągalne po pierwszym nieudanym ruchu, jednak kotka nie zniechęcała się i skoczyła na przód, lądując dosłownie na moment przed kocurem próbując chociażby pacnąć go pyszczek. Jeśli była wystarczająco szybka, udało jej się odskoczyć w bok. Jeśli nie - prawdopodobnie oberwała znów. Jednak czy pręgus da jej jakiejkolwiek fory?

Po to był trening, by mogła się nauczyć, prawda? Niecelnego ataku dużo łatwiej było uniknąć, gdyby Brzoza się skoncentrowała na którejś z części ciała, na przykład na boku lub plecach, dużo trudniej by Żarowi było się z tego wywinąć. Oczywiście, gdyby chciał, to by mógł, jednak nie mógł tak po prostu dać z siebie wszystkiego, co fabryka dała, bo nie o to chodziło. Specjalnie nieco obniżał swoje umiejętności walki, by koteczka miała z nim jakiekolwiek szanse. Widząc, że znowu skacze, był gotowy, by odskoczyć w tył, jednak wydawało się, że koteczka miała jakiś plan. I się nie zawiódł, bo tuż po lądowaniu uniosła swoją łapę i pacnęła go w pyszczek, na co się uśmiechnął zadziornie.
- Dobrze - mruknął w pochwale, po czym samemu wyciągnął łapę, uderzając lekko w nadgarstek, na którym opierała swój ciężar ciała. Cios nie był silny, ale mógł być dość bolesny i mógł zachwiać równowagą szylkretowej kotki. Mógł przy okazji pokazać, że nie tylko z pyskiem i gardłem można coś zrobić, ale również z innymi częściami ciała. Dodatkowo, prócz tego, że miał przewagę wytrzymałości wynikającą z jego kondycji, to kotka również używała bardzo męczących ruchów. Skakanie, próby odskoczenia, to wszystko było męczące i prawdopodobnie ich walka treningowa skończy się dość szybko, bo kotce zabraknie siły na dalsze ruchy. Tę sprawę musiał poruszyć po ich walce, ale to na spokojnie.


//Jak coś nie próbuj atakować i unikać jednocześnie, zawsze bierze się pod uwagę tylko pierwszy ruch uwu

Trafiła! Ależ to było profesjonalne zagranie! Ona taka mała i trafiła wojownika w pyszczek! Ha! Jej serce waliło jak szalone nie wiedząc czemu! Jej chude łapki jakby trzęsły się, ale nie było to raczej widoczne bo sama to czuła, tak w środku! Nie spodziewała się że Żar zaatakuje jej własną broń... ale to było sprytne! Walka jest chyba bardzo trudna, jednocześnie musisz myśleć i robić i unikać i oddychać... o tym ostatnim momentami zapominała, bo gdy przygotowywała się do jakiegoś ruchu wstrzymywała oddech. Szylkretka odsunęła się kilka kroków do tyłu chcąc wziąć kilka oddechów. Jednak uśmiechnęła się do mentora słysząc pochwałę.
- Jesteś silny! - wykrzyczała, machając łapą w którą oberwała. Gdy bawiła się w zapasy z rodzeństwem to wszystko było takie delikatniejsze! No może jedynie gdy Jaskier pacnął ją mocniej to coś poczuła. A nie chciała być słabą i delikatną koteczką która zostanie pokonana bo ktoś ją przerasta wzrostem! Gdy wzięła kilka wdechów stanęła w pozycji umożliwiającej jak najszybszy unik. No bo ona chyba nie będzie ciągle atakować, no nie?

//wybacz, strasznie mi się pisze walki wiec mogę jeszcze jakieś błędy popełnić :''D

- Pamiętaj o oddechu. Bez niego długo nie powalczysz - wskazał z cichym chichotem widząc, że koteczka wstrzymuje oddech. Dobrze przynajmniej, że nie zamykała oczu, jak nadlatywał cios! Całą resztę dało się wypracować, szczególnie że Brzoza była jeszcze młoda, to miała całe życie przed sobą.
- Ty też będziesz! - odpowiedział z uśmiechem na mordce. Walka treningowa nie była zapasami kociaków, które nie miały tyle sił, by zrobić cokolwiek bolesnego sobie nawzajem. Ale walka z drugim dorosłym kotem, który był już dawno po treningu i miał wyćwiczoną muskulaturę, to coś zupełnie innego! A Żar i tak hamował swoją siłę, dostosowując się poziomem do Brzozy. Zdecydował się ponownie zaatakować kotkę, tym razem decydując się na zaatakowanie jej całym ciałem od boku, by powalić ją na ziemię poprzez naparcie barkiem o jej łopatkę. Unik szylkretki był trochę zbyt wolny, by uniknąć całego ataku rudzielca, ale uniknęła większości impetu, z jaką mógł rudy kocur ją uderzyć, przez co mogła poczuć, że straciła na moment równowagę, ale równie szybko mogła ją odzyskać.



//Nic się nie dzieje <3 po to jest trening, żebyś mogła się nauczyć, jak działa system. Jak coś, to w następnych unikach pisz dokładniej, jakiego rodzaju unik zrobiła, czy odskoczyła w tył, w bok, lekko uniosła się nad ziemię czy wykorzystała całą siłę łap do odskoku, :3

Gdy kocur miał już zaatakować kotkę, ta uniknęła go prawie... prawie idealnie. Niestety ta była zbyt wolna i poczuła siłę która wyprowadziła ją z równowagi. Gdy już ją odzyskała poczuła jakby czas płynął wolniej. Może to będzie jej ostateczny cios? Z jednej strony chciała walczyć jak najdłużej, ale z drugie jej oddech stawał się coraz cięższy. Korzystając z ostatnich resztek energii, skoczyła całym swoim ciałem w bok kocura chcąc go złapać łapami za plecy i przewrócić. Terminatorka nie myślała nawet o tym czy jest to najsensowniejszy atak, jednak chciała wykorzystać to że mentor stoi do niej bokiem.

Kotka skoczyła w kierunku rudego kocura, przesuwając go po ziemi. Ze względu na jej masę nie była w stanie go przewrócić ani nic poważniejszego zrobić, ale impet zachwiał nieco Żarem, a sama podtrzymała swoją pozycję na plecach poprzez chwyt łapami. Wojownik cicho zachichotał, kierując głowę do tyłu w kierunku kotki.
- No, no, gdybyś ważyła trochę więcej, to pewno byś mnie przygniotła. Ale jak jesteś na plecach, to masz dobry dostęp do karku i ciężko cię zepchnąć - zaproponował, po czym położył się na ziemi, jednocześnie dając znać kotce, że na teraz koniec walki. Przynajmniej części praktycznej. Szylkretowa kotka mogła się bezproblemowo przetoczyć przez swojego mistrza i paść na bok obok, nie było nic złego w chwili odpoczynku.
- W trakcie treningu będziemy pracować nad wytrzymałością i nad strategią. I oszczędzaniem energii w trakcie walki. Skoki i mocne ciosy zużywają więcej energii, niż zwykłe uderzenia. Noo i możesz też wykorzystać swoje otoczenie dookoła. Możesz sypnąć piaskiem, ziemią, śniegiem... Czymkolwiek w oczy i liczyć na to, że kot będzie oślepiony. W tym samym czasie możesz też go zaatakować i skorzystać z elementu zaskoczenia! Możesz też markować ciosy, czyli udawać, że celujesz w jedno miejsce, a tak naprawdę uderzyć gdzieś indziej, to też często zmylą twojego przeciwnika. Można również wykorzystać słońce, jak masz je za sobą, to przeciwnikowi gorzej się celuje - powiedział, dzieląc się tym, co chciał wykorzystać w następnych rundach, ale Brzoza mu padła niczym kawka. Może treningi powinien zaczynać od przebieżki na ziemię treningowe i stopniowo wydłużać trasę? Bieganie było najszybszą metodą rozbudowania mięśni i nadrobienia braków kondycyjnych.

Kotka przetoczyła się na ziemie lądując na plecach i wyciągnęła łapę ku niebu, gdy mentor skończył mówić. Aktorski debiut pora zaczynać!
- Chyba umieram - wzięła oddech jakby próbując imitować ostatni dech, taki wzięty ostatkiem sił - Widzę gwiezdnych i poprzednich przywódców... i babki prababki... - mówiła coraz to ciszej aby położyć swoją jedną łapę na mordce a drugą rzucić bezwładnie na ziemię. Gdyby tylko mogła przeskoczyć budowanie tej całej wytrzymałości! Chciałaby już być większa i silniejsza aby mieć jakiekolwiek szanse! No ale po dzisiejszej lekcji wie że może wykorzystać teren na co wcześniej nie wpadła.
Po chwili jeszcze wyciągnęła język na wierzch wydając dźwięk typowy dla umierających kotów - bleh. Bo umieranie chyba tak wygląda no nie?

Zachichotał głośno, widząc dramatyczne przedstawienie szylkretowej kotki. No, ta to ma talent! Żarowi nie pozostało nic innego, jak podążyć za jej opowieścią i wyobraźnią z szerokim uśmiechem wymalowanym na pysku.
- I na pewno wszyscy przeszli przywódcy witają cię z otwartymi ramionami, co? Trzmiela Gwiazda, Milcząca Gwiazda, Borsucza Gwiazda... A może i sam Grom, a raczej Gromowa Gwiazda, założyciel Klanu Gromu we własnej osobie! Słyszałaś może historię o powstaniu klanów? - zadał pytanie, płynnie przechodząc z imion poprzednich przywódców (o której kotka oczywiście mogła zapytać również!) do opowieści, które matki opowiadały swoim kociętom. A przynajmniej tak się Żarowi wydawało, że nadal to robią. Na pewno by to zrobił Mroźny Poranek, który był w końcu zastępcą i nie zamierzał pewno zostawiać córki samopas! Rudy kocur przekręcił się lekko na bok, wyciągając łapy przed siebie i kładąc na nich głowę, obserwując umierającą Brzozę.
- Ale skoro mam tu do czynienia tylko z trupem, to raczej czas na pogrzeb, a nie na historie - odpowiedział z chichotem, ciekaw, czy kotka nagle się ożywi, czy będzie się kazała nieść niczym zwłoki do obozu.

Kotka podniosła głowę, i spojrzała na mentora z radością
- Myślę że nawet wilk mógłby się nabrać na moje bycie martwym! - zaśmiała się, wstając i otrzepując się z piasku. Jeśli sytuacja będzie wymagała zagrania martwej to Brzoza to zrobi, bo przecież nie zawsze da się uciec lub pokonać przeciwnika... no bo taki misiek czy dzik, to musi być ogromne z tego co opowiadał jej tata! Pewnie na żywo rozmiar robi jeszcze większe wrażenie więc kotka miała nadzieję że kiedyś uda się jej zaobserwować któreś z tych ogromnych zwierząt.
- Eeee jeśli chodzi o tych przywódców to tata mi coś tam opowiadał o mentorze jedynie czy coś ale nie pamiętam za dużo... Chyba Borsucza Gwiazda i że narozrabiał trochę i przez nie go była wojna czy coś.. jejku wojna pomiędzy klanami to musi być coś okropnego! Szczególnie gdyby brakowało jedzenia i pogoda by nie dopisywała. - walka na głodzie i z zamarzającymi wąsami... lub parzącymi łapami. Tragedia.

- To na pewno! Ale przed wilkiem to lepiej uciekać na drzewa. One to w ogóle nie potrafią się wspinać! – odpowiedział, dzieląc się jedną z ważniejszych informacji. Sposoby uciekania od drapieżników były różne, chociaż można było przyjąć zasadę, że zwykle na drzewie jest bezpiecznie. Chyba że ma się do czynienia ze szczurami, kunami i innymi łasicami czy latającymi drapieżnikami, to wtedy niezbyt.
- W sumie to nie była otwarta wojna. Borsucza Gwiazda chciał sobie przywłaszczyć tereny Wichru, ale zamiast zrobić to otwarcie, to starał się sprowokować Wicher do tego, by zaatakowali pierwsi, ale Dymna Gwiazda, ówczesny przywódca Klanu Wichru, nie dał się sprowokować. Potem przywódca Wichru się zmienił na Niedźwiedzią Gwiazdę, który żył bardzo długo, nawet na tych terenach! I powiedział, że jak Borsucza Gwiazda nie przestanie, to wraz z Klanem Rzeki zaatakują i wtedy Borsucza Gwiazda odpuścił. Jego następczyni, Milcząca Gwiazda, nie była zainteresowana wojną z Wichrzakami, dlatego sprawa się wyciszyła i o. Skończyło się bez rozlewu krwi, na całe szczęście – opowiedział cała historię, którą przekazał mu jego ojciec na treningu i co pamiętał, bo był męczony tak długo, aż nie zapamiętał każdego szczegółu. Wiadomo, że część wspomnień uległa zatarciu, jednak takie opowieści się pamięta, bo były one ciekawe i opowiadały historię klanu. Praktycznie zapomniał o zadanym wcześniej przez siebie pytaniu, wrzucając się w wir opowieści o przeszłości.
- Co ciekawe, jak Niedźwiedzia Gwiazda został przywódcą, to duża część klanu sprzeciwiła się słowu przywódcy i nie chciała dopuścić do wojny. Aż w końcu Borsucza Gwiazda im uległ. Jeśli słowa przywódcy grożą bezpieczeństwu klanu, to raczej koty nie będą chciały wykonywać rozkazu. Ale to się rzadko kiedy zdarza, bo raczej przywódcy również patrzą na dobro klanu i to, żeby wszystko było jak najlepiej – dodał do poprzedniej informacji, lekko poruszając końcówką ogona. Sam Żar raczej nie miałby jaj, żeby sprzeciwić się przywódcy, nawet jeśli teraz Krucza Gwiazda jest od niego młodszy. Poza tym wolał być z jak największą ilością kotów na przyjacielskiej stopie i nie robić sobie niepotrzebnie wrogów, szczególnie we własnym klanie.
- A właśnie, co wiesz o Kodeksie Wojownika? Bo jednym z punktów jest to, że słowo przywódcy jest prawem – zadał pytanie, przekrzywiając lekko głowę. Skoro i tak rozmawiają o rzeczach związanych z klanami, mogą też poruszyć parę punktów kodeksu i najwyżej później dokończyć na jakimś patrolu czy coś.

Szylkretka kiwała głową wsłuchując się w historie Rozżarzonego Kroku.
- O! Jeśli chodzi o kodeks to coś tam kojarzę. Tata i mama mówili że to bardzo ważne no i bez tego to nie można zostać porządnym wojownikiem. - a ona chce być tym najlepszym, helou? Kotka usiadła owijając łapy ogonem i wyprostowała się. - Trzeba polować tylko dla jedzenia, zabijanie zbyt dużej ilości zwierzyny jest złe... bo kiedyś może nam tego zabraknąć! Trzeba pilnować swoich granic i nie wchodzić też na czyjeś granice, bo to niefajne po prostu. Nie można zabijać i krzywdzić kociąt i raczej innych wojowników... no chyba że się bronisz. Tak jak ja dziś na przykład. - przerwała zastanawiając się co powinna jeszcze dopowiedzieć. - No i było coś o mianowaniach na wojownika czy tam na zastępcę... chyba. - odpowiedziała po chwili. Pewnie czegoś tam brakuje, ale coś kojarzy. Nie jest źle.