- Jasne, tak. Ale wiesz, bardziej bym widział Korzennego Języka na tym stanowisku na przykład. To dobry wojownik, zrównoważony, trochę podobny do twojego taty i na pewno by sobie poradził z tą funkcją - odpowiedział, chcąc trochę odciągnąć myśli od siebie i skupić się na... Kimś innym. I niestety tym kimś został Korzeń. Przykro mi stary.
- Wiesz, zależy, w jaki sposób łamał. Jak zjadł sobie coś przed polowaniem, a stos był duży i każdy mógł się z niego pożywić, to tam raczej nie trafi. Albo, no nie wiem, jak ktoś złapie więcej zwierzyny, niż klan jest w stanie zjeść, bo się pomylił i myślał, że stos jest mały i musi więcej polować. Za takie rzeczy raczej się nie trafia do takiego miejsca, bo to by było całkiem bez sensu! Dopiero jak zrobisz coś naprawdę złego, to tam trafiasz. Przynajmniej tak myślę. Wiesz, ja nie mam za bardzo kontaktu z Gwiezdnymi, ale na pewno Lodowy Potok czy Owcza Łapa powiedzą ci więcej na ten temat! - odpowiedział, dzieląc się swoimi myślami jak zwykle w formie długiego monologu, którego Brzoza musiała słuchać. I w końcu przeszli przy szlaku Sokolich Gór i zakończyli swój spacer na Pomornikowej Grani.
- Cóż, to chyba kończymy na dzisiaj, co? Jeszcze tylko polowanie, pozostała część granic i wolne! - powiedział ze śmiechem, chociaż bardzo przyjemnie mu się współpracowało z szylkretką. Częściowo chciał, by to trwało dłużej, ale... No, nie mógł trzymać tak ambitnej terminatorki tylko ze względu na swoje widzimisię.

- No właśnie też mi się tak wydawało że to byłoby bez sensu! Ale będę musiała zagadać do Owieczki i popytać czy już miała jakieś pogaduchy z Gwiezdnymi! - jeśli oczywiście tak działało to całe medykowanie. Gdyby nie ilość materiału do nauki to sama by chętnie została medyczką... ale chyba jej siostra nadaje się do tego bardziej. W sumie by musiała pewnie większość czasu spędzać w obozie i lecznicy więc to jest na duży minus, bo kotce ciężko było usiedzieć w jednym miejscu na długo.
- Jejku jejku jejkuuu! - zaczęła przebierać łapami z podekscytowania - Jak myślisz jakie imię dostanę? Brzozowa Gałązka może? Albo Brzozowy Liści? - to pierwsze myśli które kotka skojarzyła z brzozą... no może jeszcze drzewo ma korzenie i korę ale no wybór zostawi Kruczej Gwieździe!

- Na pewno w Gwiezdnym Klanie jest ktoś, kto podjadał zwierzynę ze stosu! - powiedział rozbawiony, cicho się śmiejąc na koniec. Medycy mieli naprawdę spory orzech do zgryzienia z ilością materiału, a to zdecydowanie nie było dobrą stroną Żara. Przynajmniej nie w młodości! Ale trening był bardzo skuteczny, jeśli chodzi o przyswajanie wiedzy... Tylko że jakim kosztem.
- Hmm... Może Brzozowa Kora? Bo też jest taka równokolorowa, jak twoje futerko! Albooo. Brzozowy Zagajnik lub... Lub Las? - zaproponował, ale z tego wszystkiego najbardziej mu się podobała opcja z Korą lub Gałązką. Nie był najlepszy w wymyślaniu imion, ale też według rudego jego pomysły... Nie były najgorsze.
- Dobra, wracamy! - powiedział, po czym zaczął kierować się w stronę obozu, gdzie się rozeszli lub chwilę jeszcze pogadali, jeśli koteczka by chciała.

Kolejny dzień treningu i kolejna okazja, by poznać coś nowego. Tym razem została im jedynie część granic oraz polowanie. Nic prostszego! I przy okazji przecież tereny Gromu się zmniejszyły o pewną część ziem ze względu na Klan Rzeki, dzięki czemu ich spacer będzie jeszcze krótszy. Czekał na koteczkę w Ciemnej Głuszy, przysiadając na chłodnej ziemi i owijając łapy ogonem. Miał tylko nadzieję, że nie będzie długo czekał, bo zamarznie tu na kamień!

Kolejny superowy dzień spędzany z superowym mentorem! Kotka niestety nie została wybrana do składu na zgromadzenie i miała trochę żal do ojca że nie znalazła się w tej grupie... no ale niedługo kolejne zgromadzenie no nie? "Niedługo". Jednak obiło się jej co nie co o uszy i wiedziała że Klan Rzeki już chyba istnieje tak oficjalnie! Było to trochę abstrakcyjne że tak nagle pojawił się obok kolejny klan... skąd się wzięła ta grupa kotów? Jeśli wszyscy byli samotnikami to teraz już chyba nie ma żadnego.
Oczywiście koteczka nie miała zwyczaju się spóźniać na treningi bo jednak wiedziała jakie są ważne. Tak samo dziś przyszła chwilę po swoim mentorze, aby ten nie musiał marnować ich wspólnego czasu na czekanie.
- Cześć Rozżarzony Kroku! Dziś kolejny dłuższy spacer czy polowanie? A jeśli to i to, to jeszcze lepiej! - przywitała się entuzjastycznie i stanęła przed kocurem. Cieszyła się jak głupi kociak przed mianowaniem, że już niedługo spełni się jej marzenie! Tylko co potem? Tego nie wiedziała ale nie zamartwiała się na zapas. Coś na pewno się znajdzie.

Od razu, jak na horyzoncie zobaczył sylwetkę swojej terminatorki, to podniósł się z miejsca. Siedzenie na zimnej ziemi nie było najprzyjemniejsze i wolał chwilę postać, niż czuć, jak chłód wspina się po jego kręgosłupie od zadniej strony.
- Cześć Brzoza! Dzisiaj robimy i to, i to! I jeszcze wraz z polowaniem nauczę cię wspinać się na drzewa. W sumie możemy zacząć tutaj naukę, a potem na polowanie iść dooo... W okolice jezior, co ty na to? - zaproponował, nie chcąc czegokolwiek narzucać koteczce. Chociaż, znając Brzozę, nie będzie mieć nic przeciwko takiemu planowi! I tak dzisiaj raczej dokończą uczenie się nowych rzeczy i pozostaną im tylko powtórki i różne historie do opowiadania!
- Wspinanie się dla jednego może być łatwe i przyjemne, dla innego nie za bardzo i będzie się z tym męczył. Ja chcę jedynie od ciebie, żebyś opanowała wspinaczkę chociaż w podstawowym zakresie, potem możesz już nigdy na drzewa nie wchodzić! - powiedział, gdy szli przez Ciemną Głuszę, gdy wybierał odpowiednie drzewo do nauki. Musiało mieć ono chropowatą, ale silnie przytwierdzoną do pnia korę i mieć gałęzie dość niedaleko ziemi. No i oczywiście wyższe gałęzie też były wskazane, bo kto wie? Może szylkretka zapała miłością do wspinania się i polowania na drzewach?

- Jezior? Będziemy polować na ryby jak rzeczniacy? - zaśmiała się. Umiejętność polowania na ryby też wydaje się ciekawa, bo chyba inaczej poluje się na coś co jest pod wodą a na coś co jest na ziemi lub w powietrzu. Ciekawe czy Klan Nieba specjalizował się w polowaniu na skrzydlatych...
- No dobra, a są jakieś rady jeśli chodzi o wspinaczkę? Coś oprócz tego, że trzeba mocno trzymać się pazurami drzewa? - nie bała się, ale poczuła zastrzyk adrenaliny. Nigdy nie była nad ziemią jakoś wysoko, w sumie dziwne że nie wpadła na to jakoś wcześniej... - Nie no wspinaczka się zawsze przyda! Takie wilki lub dziki nie umieją się wspinać więc zawsze jest to jakaś możliwość do ucieczki.


nie usłyszałam pingu planet zoo is too loud

- Niee, nie umiem łowić. I jeziora są teraz zamarznięte, to raczej by to była słaba rozrywka! - powiedział, chichocząc i bezproblemowo przyznając się do swoich wad. Owszem, nie umiał łowić ani pływać, nigdy nie miał okazji się tego nauczyć i raczej nie będzie miał. Chyba że by się zaprzyjaźnił z którymś z rzeczniaków!
- Oprócz tego, to najłatwiej jest po prostu to robić szybko, ale też ostrożnie. Uważaj na wbijanie mocno pazurów w drzewa, bo mogą ci zostać pazury w korze! Iii... Jak schodzisz, to zawsze głową do góry, nie do dołu, jak wiewiórki - odpowiedział na jej pytanie, a to było jedyne, co mógł jej doradzić. W końcu znalazł odpowiednie drzewo, które będzie świetnym wyborem na pierwszą wspinaczkę dla szylkretki.
- Na szczęście! Nie wyobrażam sobie, co by było, gdyby wilki umiały się wspinać. Raz chyba pięć razy musiałem wchodzić i schodzić, żeby patrzeć, czy wilk opuścił nasze tereny. Ale się zmachałem! - powiedział rozbawiony, po czym spojrzał w górę, wybierając sobie odpowiednią gałąź.
- najpierw obejmujesz łapami pień, o tak - powiedział, po czym sam to zrobił przednimi łapami obejmując konar na miarę swoich możliwości i lekko wbijając pazury w korę. - A potem odbijasz się łapami od ziemi, przytrzymujesz się przednimi i zahaczasz pazurami tylnymi - dodał, po czym wykonał pierwszy skok na drzewo, po czym zaprezentował całą sztukę wspinania się w praktyce aż na jedną z niżej położonych gałęzi. Poruszał się lekko i pewnie, wbijając pazury w korę i przesuwając się na gałąź niczym trochę większa wiewiórka.
- No, to teraz ty!

Kotka skinęła głową i podeszła do swojego drzewnego przeciwnika. Gdy słuchała tłumaczeń jej mentora nie dokońca była przekonana co do tego wspinania się... Jednak gdy ten jej pokazał na własnym przykładzie to coś się w głowie rozświetliło. Żarowi zajęło to z dwie sekundy!
-Okeeej... no to w górę! - szylkretka odbiła się nie za wysoko od ziemi i chwyciła się pazurami kory. Pierwszy krok miała już za sobą. Czuła jak łatwo można zachaczyć pazurami o chropowatą powierzchnię. Spojrzała na kocurami będącego nad nią. Wydawał się tak odległym celem! Terminatorka wzięła kilka szybkich wdechów i wydechów aby wyrzucić z siebie niepotrzebne napięcie które czuła w łapach. Po tym szybko przesunęła się ku górze przesuwając odpowiednio łapy... i była już na miejscu! Stanęła trochę niepewnie obok kocura i spojrzała w dół. Ale to było dziwne uczucie!
-Nie było tak źle! Tylko faktycznie musze uważać na pazury...- stwierdziła dalej rozglądając się po terenie.

- To prawda! Wiesz, jak ci się podoba na górze, to możemy jeszcze innego dnia poćwiczyć! Wspinanie się bardzo ułatwia polowanie, szczególnie na dzięcioły i wiewiórki, które lubią się poruszać po drzewach - odpowiedział, rozsiadając się na gałęzi i również się rozglądając. Ah, las. Taki... Drzewiasty. Ciemna Głusza była gęstym lasem, dlatego mieli widok na inne drzewa i na runo leśne.
- O właśnie, jak jesteśmy na górze, to mogę ci poopowiadać trochę o polowaniu i potem sama sobie spróbujesz - zaproponował koteczce, czując się pewnie na gałęziach, nawet z terminatorką u boku. Specjalnie wybrał taką grubszą i pewniejszą, żeby się nie zarwała pod nimi!
- Żeby upolować zwierzynę, trzeba zachować parę zasad. Po znalezieniu jej musisz się upewnić, że idziesz pod wiatr i na ugiętych łapach. Musisz wyrównać ogon z grzbietem i uważać pod łapy, by nie nadepnąć czegoś, co mogłoby spłoszyć zwierzynę - przedstawił na szybko podstawowe zasady polowania, ale ale! To nie był koniec. Jeszcze była jedna zasada, taka bardziej rozbudowana.
- No i gatunek zwierzyny też się liczy! Żeby upolować królika lub zająca, musisz spłycić oddech, żeby być jak najciszej. By złapać mysz, inne gryzonie, jaszczurki i krety, przenieś ciężar ciała na tylne łapy, by zminimalizować drgania ziemi. A żeby złapać ptaka, musisz się chować za roślinami lub innymi kryjówkami, zastygać w bezruchu, jak na ciebie spojrzy i kierować się do niego po łuku, by zajść go od tyłu. Ta zasada w skrócie nazywa się ptak cię zobaczy, zając usłyszy a mysz wyczuje - opowiedział, kończąc temat teorii. Potem zerknął na kotkę, by zobaczyć, czy wszystko jest dla niej zrozumiałe i czy nie ma wyrazu niezrozumienia na jej twarzy.
- Jak ci się to wydaje dużo, to spokojnie! Na początku może być ci ciężko, ale potem robi się wszystko instynktownie. Mówię ci to jako ponad pięćdziesięcioksiężycowy wojownik! - zachichotał, ale był trochę przerażony swoim wiekiem. Dopiero co był mianowany na wojownika, a tu już jest taki stary!

- Pewnie i tak nie dorównam umiejętnościami wspinaczki wiewiórkom. One to spędzają całe życie na skakaniu z drzewa na drzewo i chowaniu jedzenia na zimę! - co więcej, nawet rodziły się na drzewach! Te ich dziuple muszą być całkiem przyjemne w środku. Pewnie jest tak cieplutko, miękko i co najważniejsze bezpiecznie.
- Chętnie się dowiem jakie błędy robiłam, bo jednak dotychczas nie udało mi się niczego upolować oprócz ładnego piórka. - może nie dało się nim najeść ale za to był ładny.
- Ptak cię zobaczy, zając usłyszy a mysz wyczuje. - powtórzyła - Mhm. Myślę że jest to do ogarnięcia. - może i jest tego dużo ale skoro inni polują na co dzień to czemu ona by nie miała? Zaśmiała się z rudzielcem. Kurczę, że już ma pięćdziesiąt księżycy? - Mi też już kości zaczynają skrzypieć... trzeba się szykować do przejścia na starszyznę! - zażartowała. Już miała z trzynaście księżycy! To przecież wieki!

- To prawda! One chyba rodzą się z takimi umiejętnościami! Tylko pozazdrościć. Ale czasami da radę je złapać. Nawet na drzewie! Jak się poluje na drzewie, to należy wspiąć się tak, by zwierzyna cię nie widziała, najlepiej od tyłu i zachowują się jak najciszej i nadal poruszając się pod wiatr - podzielił się jeszcze dość istotną wiedzą z zakresu polowania podczas jednoczesnego wspinania się. Nie była to łatwa sprawa, szczególnie jak kot nie był zbyt dobry, było to też męczące i dla wielu nieefektywne... Ale to nic! Zawsze warto to wiedzieć, szczególnie że zwierzyna podczas Pory Nagich Drzew nie była zbyt obfita!
- Ooo, próbowałaś już polować? Co ciekawego na polowaniu znalazłaś? - zadał pytanie i w sumie... To cieszył się, że szylkretka próbowała swoich sił sama. Co prawda wolałby, by była pod jego opieką, szczególnie że nie zna jeszcze wszystkich granic, ale no cóż!
- Hoho, to ja już się powinienem w grobie przewracać! Dobra, chodź, schodzimy, nie ma co czekać, bo nam cała zwierzyna poucieka! - zachichotał, po czym zabrał się pierwszy do schodzenia. Uczepił się pnia tak, by być głową w górze, po czym zaczął się zsuwać po korze, zaczepiając o nią pazury. Aż w końcu znalazł się na dole! Zadarł głowę do góry, patrząc na swoją terminatorkę z dołu z lekkim uśmiechem.
- Tylko głowa do góry!

Żar mógłby być zaadoptowany przez wiewiórki w przeciwieństwie do jego terminatorki, która nie była tak ruda jak one. Jednak chyba nigdy nie skorzysta z propozycja Czarka z polowaniem na drzewach. Żeby popatrzeć na ładne widoczki lub uciec - okej. Jednak polowanie na drzewach to już wyższa sztuka... może Klan Nieba umiał polować właśnie tak? Tak jak Rzeczniacy lubią swoje ryby to koty z nie istniejącego już klanu mogły polować na jakieś "podniebne" zwierzęta w koronach drzew.
Kotce trochę nieudolnie wychodziło zejście na pień tyłem, ale nie było katastrofy. Zeszła z głową w górze i trochę wolniej niż jej mentor przebierała łapami uczepiając się kory raz to jedną łapą a raz drugą. Po chwili była już na dole.
- Okej, no to czas na polowanie. Ptak cię zobaczy, zając usłyszy a mysz wyczuje... no i ogon nisko i pod wiatr, dobrze zapamiętałam? - spytała wojownika, chcąc się upewnić czy wszystko w jej głowie jest na prawidłowym miejscu.

- Nie zapominaj o pozycji! Ugięte łapy  i omijasz wszystko, co na ziemi hałasuje - odpowiedział na jej słowa z uśmiechem, mając nadzieję, że pójdzie jej lepiej niż Cieniowi na początku. Czasami tak było, że koty rodziły się z talentem łowieckim... A czasem wręcz przeciwnie. Ale wszystko było do wypracowania! Szkoda tylko, że Cień tak szybko zniknął.
- To co, powodzenia! W razie czego będę niedaleko, jakby coś cię chciało zjeść, to krzycz - zachichotał, po czym chwilę odczekał aż terminatorka ruszy i sam ruszył za nią, składając się na ugiętych łapach, pod wiatr i ukrywając swoją obecność. Chciał w koncu tylko popatrzeć, a nie przeszkadzać!

Szylkretka kiwnęła głową i rozejrzała się po okolicy próbując wyczuć w którą stronę powinna iść aby nie dać się wyczuć. Skierowała się przed siebie uginając łapy i wyrównując głowę i ogon z linią grzbietu. No i oczywiście uważała na to co ma pod łapami.

Zastygła na chwilę w bezruchu gdy zauważyła swoją pierwszą ofiarę. Po kilku uderzeniach serca zaczęła powoli podchodzić do wiewiórki w momentach gdy wydawało się że ta jej nie widzi. Oczywiście miała ugięte łapy, głowę z ogonem w linii grzbietu i skierowała ciężar ciała na tylne łapy. Zerkała to na podłoże czy na pewno jakaś gałązka nie chce pokrzyżować jej planów, i gdy była dostatecznie blisko, (dzięki temu że nie dała się wyczuć chodząc pod wiatr) skoczyła by zatopić zęby w ciele rudego stworzonka.

Łał! Udało się jej! I nie było tak źle! Zadowolona z siebie zakopała wiewiórkę. I ponownie ruszyła pod wiatr w pozycji łowieckiej znów uważając na wszelkie hałasujące przeszkadzajki na ziemi.

Teraz to ptak! Czyli musiała się skupić na tym żeby czarny kruk miniaturowy jej nie zauważył. Nie znała się na ptakach ale to i tak nie miało żadnego wpływu na jej postępowanie, bo wiedziała że zaraz go spotka śmierć! Może i wyglądał groźnie, ale jak coś to Żar ją usłyszy. Chyba.  Upewniła się, że ma ugięte łapy, że ogon zrównany jest z grzbietem i że idzie pod wiatr. No i oczywiście hałas! Unikanie gałązek i suchych liści! I tym sposobem skradała się coraz to bliżej. Gdy tylko ptak odwracał wzrok. Kotka stawała w bezruchu, i starała się ukrywać to za drzewami to za jakimś krzakiem by na pewno nie została zauważona. Gdy już była na tyle blisko skoczyła na ptaka i spróbowała przycisnąć go do ziemi za skrzydła i udusić wbijając kły w szyję.