Skinęłam głową na polecenie mojego mentora. Pochyliłam się na łapach najlepiej jak umiałam. Całe moje ciało było maksymalnie naprężone a ja w ogromnym skupieniu obserwowałam ogon - znaczy się ofiarę. Mój ogon drżał z... ekscytacji? Sama nie jestem pewna. Postarałam się tak skulić że aż moje przednie łapy nachodziły na tylne! Gdy już myślałam że jest to najodpowiedniejszy moment do ataku poprostu... upadłam na twarz!! Nie wiem jak to się stało!!! Moje ciało chyba nie do końca wyłapało równowagę!! Podniosłam się prędko najeżona ze wściekłości. Czułam ziarenka piasku między zębami.
- Nie! NIE!! NIE! - zaczęłam wykrzykiwać wściekle uderzając pazurami w ziemię podemną. - AGHHRR - wysapałam łapiąc równowagę przed kolejnym upadkiem. Miałam dość. Wszystko NA NIC. Zostalam pośmiewiskiem. MAM. DOŚĆ.

Z początku prawie nie parsknąłem śmiechem, potem się przeraziłem. Jednak kiedy kotka się podniosła tętno opadło. Odsunąłem ogon i zbliżyłem się do Jeżynkowej łapy. Oh nie powinienem wybierać takiej zabawy. Widocznie słaby ze mnie mentor.
- Ej ej, spokojnie. Każdy tak kiedyś zaczynał. Przećwiczymy najpierw samą pozę do ataku okej? Nie ma co się przejmować. Naprawdę Jeżynkowa Łapo. - Starałem się uspokoić burą koteczkę. Oby tylko nie zaczęła krzyczeć czy płakać. Zaraz z pewnością zjawią się jej rodzice. Nie chciałbym mieć do czynienia z wojownikami. To by popsuło moją reputację w klanie. A przecież tak dobrze mi szło!

Spojrzałam na kocura z wyszczerzonymi kłami i wściekłymi oczami. - Ja chce jus to umjeć! - ryknęłam tak że mój głos się załamał. Poczułam jakby ktoś przejechał mi językiem w środku gardła. Obróciłam głową raz w lewo raz w prawo patrząc na ziemię próbując poskładać myśli. Poczułam że moje oczy zaczęły się pocić. Wzielam kilka głośniejszych wdechów i wydechów zasłaniając pyszczek przed wzrokiem mojego "mentora" - P... pjasek. - pisnęłam pod nosem trąc powieki łapą.

Dziś udałam się do Wystających Korzeni, by porozmyślać, Gwiezdny Klan wie o czym. Wydaje mi się, że poprostu tego potrzebowałam. A właśnie to miejsce, było jednym z moich ulubionych do takich rzeczy, ponieważ nie było tam bardzo tłoczno i dało się znaleźć jakiś spokojny kąt. Niestety, gdy już tam dotarłam, było tam trochę kotów. Moją uwagę najbardziej przykuł jeden kocur. Był bardzo ładny, mimo, że nie miał oczu. Ale to nie o to mi chodziło. Bowiem gdy go zobaczyłam, poczułam jakieś dziwne uczucie, którego wcześniej nie czułam. Nie wiedziałam, skąd to się bierze. Była to jakby mieszanka zakłopotania i czegoś innego, ale czego?
Już dłuższą chwilę tak myślałam, aż w końcu postanowiłam do niego zagadać. Nie mogłam tak siedzieć, mógłby coś zauważyć! Podeszłam do niego. - W-witaj! M-mogę się przysiąść? - miauknęłam, dość pospiesznie i jąkając się.
// Stokrotka!

Młoda koteczka siedziała sobie w obozie i odpoczywała po treningu. Miała wiele rzeczy na głowie, ale zupełnie się nimi nie przejmowała czyszcząc swoje futro. Zawsze lubiła myć swoją sierść, była gładka w dotyku. W pewnym momencie poczuła mocniejszy zapach jednej z terminatorek i podniosła łebek. Pierwiosnkowa Łapa w pewnym momencie się odezwała, więc Stokrotka spróbowała obrócić głowę w jej stronę, co jej się całkiem nieźle udało.
- Pewnie! Jestem Stokrotkowa Łapa - powiedziała uprzejmie i uśmiechnęła się w stronę Pierwiosnkowej Łapy.
Ona znała wszystkich i ich zapach, ale nie każdy wiedział kim jest ona. Więc od razu się przedstawiła.
//Wygasła

Wraz z upływem dni temperatury zdawały się stopniowo osiągać coraz to mniej komfortowe wartości. Tego dnia świat pozbawiony był typowej dla nadchodzących Pory Nagich Drzew śniegowej okrywy, powietrze jednak pozostawało nieprzyjemnym połączeniem wilgoci oraz chłodu.
Konwaliowy Sen zdecydował się na pozostanie u jednego z brzegów, uprzednio dokładnie wybierając miejsce pozbawione wilgoci i błota. To na nim pomiędzy swoimi przednimi kończynami ułożył królika, któremu rozpoczął usuwać futro, tak, by już wkrótce posiadł możliwość jego skonsumowania. Chłód wywierał znacznie mniejszy wpływ na koci organizm, gdy wspomniany organizm pozostawał syty.

Tak się złożyło, że Tęczowa Chmura również udała się teraz na posiłek. Wychodząc z Gęstego Buszu wstrząsnęła nieco futrem, jeżąc się lekko z zimna, który uderzył w jej ciało. Przyzwyczaiwszy się do zimnego powietrza skierowała się do stosu zwierzyny, by wybrać z niego małą ryjówkę. Z początku zamierzała z nią wrócić do kociarni, jednakże w jej złote oczy wpadło nieco bardziej interesujące miejsce. A mówiąc dokładniej, kot, który w nim przebywał. Dawno nie rozmawiała już z Konwaliowym Snem. Właściwie to od czasu tej rozmowy o zakładaniu rodziny nie rozmawiali jakoś dłużej. Niezbyt chciała, by czarnowłosy wpadł na myśl, że niebieska go unika.
Nim się więc obejrzała, jej łapy same powędrowały w stronę byłego terminatora, by przysiąść obok niego.
- Dzień dobry, Konwaliowy Śnie. Chyba nie będę ci przeszkadzać? - zapytała przyjaźnie, uprzednio odkładając ryjówkę na ziemię.

Konwaliowy Sen nie stronił od towarzystwa innych kotów i nie unikał nawiązywania konwersacji także z osobnikami, których towarzystwo nie pozostawało mu miłe.
Futro królika nie stanowiło godnego przeciwnika dla zielonookiego - pomimo, że nie przygotowywał zwierzęcia do spożycia w pośpiechu, wkrótce większość jego okrywy włosowej dostrzec można było na podłożu obok długouchego truchła.
Wkrótce okazało się, że wojownikowi nie dane było spędzenie swojego posiłku w samotności.
- Witaj, Tęczowa Chmuro - odpowiedział niebieskofutrej. -Nie sądzę. Jaki powód przywiódł cię do mojej osoby?
Zdawało się, że z powodu związku ich matek Tęczowa Chmura otrzymać musiała miano jego siostry, choć, oczywiście, nie rodzonej, biologicznej. Ciekawiło go, czy zarówno jej, jak i Rozżarzonego nie brzydziło tworzenie relacji z kimś, z kim stanowili rodzinę?

Kocica nie spodziewała się, że Konwaliowy Sen mógłby ją przegonić, jednak i tak ucieszyła się słysząc, że nie ma nic przeciwko jej towarzystwu. Nieco się martwiła, że po ich ostatniej rozmowie może żywić do niej urazę albo niechęć, lub coś w tym rodzaju. Ale wydawało się, że jej zmartwienie było bezpodstawne. No chyba, że kocur to po prostu dobrze ukrywał, co też było możliwe.
- A co? Nie można pogawędzić z byłym terminatorem? - zaśmiała się delikatnie, rozsiadając się pół kociego ogona od wojownika. - To co tam u ciebie? - dodała po chwili, biorąc następnie kęs przyniesionej ryjówki.

- Tego nie powiedziałem - odparł, wyrywając ostatnie kępy sierści z truchła długouchego zwierzęcia. Wolałby zaspokoić głód krukiem, wroną czy gawronem, które w szczególności przypadały mu do gustu, tych jednak nie odnalazł podczas swojego dzisiejszego polowania, nie zastał ich także na stosie, głód zaś musiał zaspokoić, wybrał więc rodzaj pożywienia, który uznawał za akceptowalny, miast tych, od których stronił. - Moje życie pozbawione jest zmian; trening Jeżynowej Łapy przebiega bez sytuacji niespodziewanych.
Oczywiście, mógł powiedzieć Tęczowej Chmurze o Owcy, która w czasie trwania ostatnich księżyców zajmowała jego myśli, zastępując obraz rzecznej nieznajomej, o której rozmyślał w wieku terminatorskim, czy powinien jednak dzielić się z nią tym faktem? Odpowiadało mu spędzanie czasu z Owczym Runem, odpowiadał mu jej charakter i to na tych faktach koncentrował się bardziej, niż na wyglądzie kotki, podobnie jednak, jak większość obiektów jego zainteresowań... pozostawała zainteresowaniem niemożliwym do rozwinięcia.

- O, no to dobrze... chyba - zamruczała nieco zmieszana, słowo "chyba" wypowiadając bardziej do siebie, pod nosem. Huh, ostatnim razem Konwaliowy Sen wydawał się być bardziej skory do rozmowy. Tośmy sobie pogadali. A może to właśnie przez jej ostatnie słowa kocur nie chciał teraz rozmawiać? Nawet jeśli ostatnio go trochę zdenerwowała, to czy naprawdę krył by urazę przez tak długi czas? Hmm... - Trening Stokrotkowej Łapy też nie idzie najgorzej, choć nie ukrywam, że nieco wolniej - dodała po krótce, wcześniej robiąc krótką przerwę na zjedzenie kolejnego kawałka piszczka. Skoro czarnowłosy już jakoś zahaczył temat terminatorów, to może warto było jakoś pociągnąć tę rozmowę?

Jeśli poczułby się urażony, owszem, utrzymywałby urazę przez długi czas - wojownik surowo oceniał otaczające go koty i pamiętał o poczynionych przez nie uchybieniach.
Powstrzymał się od przypomnienia niebieskofutrej, że nie informował jej z jaką prędkością przebiega trening jego terminatorki. Nauczony doświadczeniem przekazywał jej wiedzę wolniej, niż Szpaczej Łapie, żywiąc nadzieję, że ocali to ją od losu jego lub jego brata.
- Podejrzewam, że stanowi również cenne doświadczenie - odpowiedział ostatecznie. - Nie ukrywam że rad byłbym usłyszeć więcej na temat waszego treningu.

- Yhmm - zamruczała potwierdzająco na podejrzenie Konwaliowego Snu, podczas gdy przeżuwała obiad.
Nie da się ukryć. Trenowanie ślepego kota było czymś nowym, co może również wiele nauczyć samą Tęczową Chmurą. Bardziej jednak myśli kotki zajmowały związane z tym zmartwienia i zapewnienie Stokrotkowej Łapie względnej samodzielności i bezpieczeństwa, niż nowe doświadczenia.
- A co konkretnego chcesz wiedzieć? - dopytała, gdy to w końcu przełknęła. Nie chciała w końcu mówił z pełnym pyszczkiem.

On sam nie zazdrościł Tęczowej Chmurze wyzwania, jakie stanowił trening Stokrotkowej Łapy; uznał, że wnioski, które mógłby zdobyć poprzez relację mistrza i ucznia z synem Żmijowego Syku może uzyskać także poprzez pozyskanie informacji od niebieskofutrej.
- Wszystko - odparł zgodnie z prawdą. Jeśli zamierzał uzyskać wiedzę na podstawie cudzych doświadczeń, musiał poznać najwięcej szczegółów, o ile, oczywiście, Tęczowa Chmura zgodzi się mu o nich opowiedzieć.

Oho, aleś pomocny - przeszło jej przez myśl z delikatną irytacją. Ciężko było po kolei mówić o co chodzi? A tak to Tęczowa Chmura nawet nie wiedziała od czego ma zacząć, bo jednak było tego wszystkiego dużo.
- Noo nie bardzo wiem od czego ci zacząć... - przyznała zgodnie z prawdą, przewracając oczami ledwie zauważalnie. - Od zwykłego treningu różni się głównie zakresem umiejętności. Więcej uwagi trzeba poświęcić węchowi i słuchowi, niż wzrokowi. Zamiast uczyć się walki i polowania, będziemy uczyć się samoobrony i cichego wycofywania się od zagrożenia. No i Stokrotka będzie też przygotowany do innych obowiązków, głównie pracy w obozie - wyjaśniła. Nie zagłębiała się zbytnio w szczegóły, no bo nie wiedziała w jakie, skoro Konwaliowy Sen niczego nie sprecyzował. Jakby tylko powiedział konkretnie co chce wiedzieć, opisałaby mu to ładniej.

Doprawdy interesujące. Ciekaw był, jak kot, który nie był w stanie używać zmysłu wzroku, mógł poruszać się pośród klanowych terenów lub być w stanie uchronić się przed niebezpieczeństwem, którego nie byłby w stanie usłyszeć. O obie te rzeczy, naturalnie, zamierzał spytać swą rozmówczynię, żywiąc nadzieję, że ta będzie posiadać odpowiedzi na jego pytania... lub że przywiodą jej one na myśl problematyczne aspekty treningu, które musiała będzie wypracować ze swoim terminatorem.
- W jaki sposób jednak będzie mógł wycofać się od rzekomego zagrożenia, nie mogąc zlokalizować mogących wywołać hałas elementów podłoża oraz ewentualnych naturalnych barier? - spytał się, ciekaw, czy niebieskofutra znalazła rozwiązanie tego problemu. - W jaki sposób również obroni się przed drapieżnikami latającymi, zwłaszcza sowami, które poruszają się bezszelestnie?

Chyba spodziewała się takich pytań. Konwaliowy Sen nie był pierwszym, który pytał o takie aspekty. Nie myślała długo, zanim zabrała się do wyjaśniania.
- No wiesz, to też nie tak, że będzie ciągle chodził sam po lesie i wpadał na wszystkie drapieżniki. Prawdę mówiąc, to mało prawdopodobne, by kiedykolwiek wyszedł sam bez nadzoru. Więc jakby spotkał taką sowę to na pewno ktoś z nim wtedy będzie. Choć będę musiała wymyśleć jak ma się zachować, w razie wyczucia takiego drapieżnika, na wypadek jakby jakimś cudem znalazł się w lesie sam - zaczęła. Jakoś dziwnie jej się o tym mówiło. Nie ma co ukrywać, życie Stokrotkowej Łapy będzie uciążliwe, mając tak ciągle inne koty na karku. No ale cóż, do dla jego dobra. - A jeśli chodzi o lokalizację, to wzrok nie jest jedyną możliwością rozpoznania otoczenia. Stokrotka uczy się głównie polegać na dotyku, węchu i słuchowi, wibrysy też pełnią tu ważną rolę, bo dzięki nim może poczuć, czy coś jest obok niego, wyczuć w którą stronę wieje wiatr. A po wietrze i słuchowi z kolei, bardzo się skupiając, można określić potencjalne bariery.

Wystające Korzenie nie stanowiły lokalizacji częstego przebywania Konwaliowego Snu, to obok nich postanowił jednak się dziś zjawić. Położył się, prostując przednie kończyny, by następnie ułożyć pomiędzy nimi znalezioną na stosie wronę. Doprawdy, zdawało się, że jego brat niemalże zupełnie zniknął z klanu i Konwaliowy Sen podejrzewał, że już wkrótce jego nieobecność stanie się faktem.
Rozpoczął metodyczne usuwanie pierza z gawrona, jednocześnie kierując wzrok zielonych oczu na opadający powoli na ziemię czerwony liść. Pora Nagich Drzew zbliżała się nieuchronnie, wraz z nią natomiast zbliżały się cięższe dla Klanu czasy.

Ściółka za zgodą Sokolego Skrzydła wyszła z kociarni żeby się chwilę pobawić. Małą gromiaczkę jednak szybko znudziło zaczepianie wysokich źdźbłów trawy czy łapanie oczek słońca padającego na ziemię spomiędzy liści drzew przykrywających obóz Klanu Gromu. Koteczka miała ochotę do kogoś zagadać, ale żaden znajomy pyszczek nie rzucił jej się w oczy. No cóż, najwidoczniej jest to okazja zdobyć nowego przyjaciela! Wśród kotów obecnych w obozie Ściółkę zainteresował jeden biało-szary kocur, spożywający zwierzynę niedaleko wejścia do Korzennej Nory. Miał charakterystyczną szramę na twarzy, stąd koteczka już go kojarzyła. Kiedyś spytała się o jego imię Sokolego Skrzydła, tak samo jak pytała się o imiona każdego kota. Przecież Ściółka musiała wszystkich kojarzyć! Skocznym druchtem mała szylkretka przybiegła między Wystające Korzenie i... nieco się zestresowała. Wojownik z daleka nie wydawał się aż taki duży jaki był faktycznie.
- Dz... Dzień dobry panie K..Koźlo Róg! Jak mija ci dzień? - miauknęła dosyć niepewnie siebie. - Mam nadzieję że dobrze! Że wszystko w porządku, w końcu ja bym panu nie życzyła źle prawda? No... - Ściółka jak nigdy speszyła się! Zwykle zaczęłaby już temat do rozmowy który zaplanowała podbiegając do Koźlorogiego, ale jak nigdy coś w środeczku kotki podpowiedziało jej że jeszcze nie teraz, że to nie ta chwila. - A, a no i smacznego posiłku życzę ci, mam nadzieję że to co jesz to coś bardzo pysznego.. - dodała jeszcze bo nie mogła się powstrzymać.

/Koźlorogi :3

Fakt. Jadł sobie sam posiłek i nie spodziewał się, że ktoś do niego dołączy. Dlatego też nie rozglądał się zbytnio po obozie. Był skupiony tylko na swoim posiłku i myślach.
Z tego jego transu, wyrwał go piskliwy głosik. Koźlorogi przełknął kęs ptaka, które jadł. Następnie spojrzał się w dół. Jego oczom ukazała się malutka sylwetka kociaka. Cóż… Nie spodziewał się towarzystwa i w dodatku takiego.
Na początku miał obojętny wyraz pyska. Jednak szybko się zmienił gdy kociak, wypowiedział koślawo jego imię. Było to uroczę.
– Dzień Dobry. Mija mi w porządku. Dziękuję, za troskę. – powiedział spokojnie w stronę córki Sokolego Skrzydła. Uśmiechnął się delikatnie, gdy Ściółka się trochę speszyła w jego obecności. Nie dziwił jej się w ogóle ale wyglądała przy tym bardzo słodko. Jeżeli dobrze pamiętał była to córka Sokolego Skrzydła. Dziwnie to brzmiało. Naprawdę, nie sądził, że kolejna córka Dzikiej Róży doczeka się potomstwa. W dodatku Sokole Skrzydło. No ale słyszał, że przez swojego partnera trochę się zmieniła więc… Najwidoczniej każdy może znaleźć miłość. Chociaż Kozioł w to bardzo wątpił.
– Jem wronę. Niedługo jak podrośniesz też będziesz jeść podobne rzeczy. Smakuje całkiem dobrze. Chociaż preferuje bardziej gryzonie. – odpowiedział szylkretce po czym spytał. – Jak masz na imię? Wiem, że jesteś córką Sokolego Skrzydła ale nie miałem okazji spytać jakie nadane zostały wam imiona.