-Pierwszy raz.- powiedziała poważnie i skupiła się na Zjeżonej Łapie. Chciała przyjrzeć się jej prezentacji polowania, pozycji łowieckiej, i inne tego typu rzeczy. Przy okazji uczyła się rzeczy które przydadzą się jej przez resztę życia, a im wcześniej zacznie szlifowanie umiejętności, tym lepiej.

-No dobra.. czyli od początku. Wolisz teorię, czy od razu przejść do praktyki i chcesz sama popróbować? - Zapytała. No skoro miała jej już coś pokazać, to może zapyta się jej o zdanie? Nie był to w żadnym wypadku trening, dlatego mogła się posłuchać jej preferencji. No bo skoro by był, to pewnie leciałaby pierw z teorią, a później dopiero z praktyką i wykonaniem tego. No ale cóż. Jeż nawet nie wiedziała, kiedy miała sie spodziewać końca swojego treningu, choć miała nadzieję, że juz niebawem..

-Teorię! musze wiedziec od czego zacząć- wyjaśniła i usiadła, prostując się niczym struna. Spoglądała na kotkę w skupieniu, obserwując jej każdy nawet najmniejszy ruch pazurem. Wszystko było ważne, dosłownie wszystko.

Pokiwała łbem. Teoria, no dobra.
-Więc.. zacznijmy od podstaw. Pozycja łowiecka polega na tym, że musisz ugiąć łapy, przypaść do ziemi, zrównać ogon z grzbietem i trzymać łeb nisko. W taki sposób podchodzisz do zwierzyny czy też się po prostu skradasz. Musisz też rzecz jasna patrzeć pod łapy, by na nic nie nadepnąć i nie spłoszyć czegoś, na co polujesz, bo tak też możesz dać znać o swojej obecności- Wyjaśniła powoli, nieco grzebiąc pazurami w ziemi. -Nadążasz?- Zapytała, spoglądając na Śnieżycę. No, zobaczymy czy kociak będzie aż tak szybko kumał, jeżeli czasem terminatorzy nie umieją.

Kiwała główką w skupieniu a na jej pytanie jedynie przytaknęła. Słuchała, i to uważnie. Zaczynała rozumieć co i jak, trzeba być uważnym i ostrożnym, a jednocześnie silnym i pewnym swych czynów. Szylkretka podniosła się, gotowa do ćwiczeń praktycznych.

-Dobra, to powtarzaj za mną- Jeż wstała i powoli ugięła łapy by przypaść do ziemi. Ogon z antentki, stał się płaski i zrównał się z grzbietem, a łeb leżał nisko. Odruchowo też położyła po sobie uszy.
-I w takiej pozycji się skradasz. Spróbuj sama- Mruknęła, gdy z tej pozycji położyła się delikatnie przeciągając. Spoglądała na to, jak zrobi to Śnieżyca.

Przyglądała się... gdy niebieska powiedziała by powtarzać, szylkretka również przybrała pozycję łowiecką. Była ona j ednak dość chaotyczna i nie idealna, ale czego można było się spodziewać od 4 księżycowego kociaka? I tak nie było tragedii.
-Mhm..- powiedziała i... skradać.. w takiej pozycji? Um... oklapło-ucha stanęła niczym kamień, nie ruszając się nawet o lisi ogon.

Kotka zaśmiała się.
-Musisz mocno się rozciągnąć. Bądź pewna swojego ciała, o w ten sposób- Gdy to powiedziała, mocno wyciągnęła się do przodu napinając mięśnie i łapą dotykając dalszej części podłoża, by następnie zrobić parę kroków. -Kiedy będziesz starsza będzie to o wiele wygodniejsze, bo też możesz próbować robić takie małe kroczki- Wyjaśniła i zabrała łapy do siebie, by po chwili zacząć bardzo małe kroki do przodu, poruszając się niewiarygodnie wolno, ale i jak cicho!

Spoglądała na koteczkę w skupieniu, jednak to wszystko nie było tak łatwe jak się wydawało! Rociągnąc się, być pewnym swojego ciała.. łatwo mówić, lecz Snieżycy nie przychodziło to tak łatwo jakby chciała. Wykonała pare kroków w przód, lecz były one mozolne i niezgrabne, wyglądały bardziej jakby imitowała jakiegoś robala niżeli się skradała.

Kotka zaśmiała się cicho, jednak nie ze Śnieżycy. Sama Jeż podczas jednego z tych większych kroków przeciągnęła się z głośnym ziewnięciem i położyła się na glebie.
-Pamiętaj, że nie wszystko przychodzi od razu, no nie? Jeszcze się tego nauczysz. Najważniejsze, że mniej więcej kumasz, jak to zrobić, bo ci wychodzi całkiem w porządku- Przyznała, dziarsko uśmiechając się do koteczki.

No cóż, kociak którego zdaniem wszystko co robi musi być idealne nie zgodził się ze Zjeżoną Łapą. Zdaniem szylkretki nie wazne co robi powinno byc po prostu.. bezbłędne. Pokręciła jedynie łebkiem i spróbowała okrążyć niebieską swoim skradaniem się. Żeby tylko Zamieć tego nie widział, bo przez reszte życia nie da jej spokoju.

Niebieska przyglądała się poczynaniom Śnieżycy. No.. zdecydowanie była jeszcze za mała na takie harce, ale co ona jej wytłumaczy, jak nic?
-No.. Dobra Śnieżyca, może koniec ze skradaniem się. Wiesz co i jak, to najważniejsze- W końcu wyrwała, kiedy ta zaczęła ją okrążać. -To.. może powiesz mi coś, co wiesz na temat samego polowania?- Zapytała delikatnie przekręcając łeb, ciekawa, co młoda koteczka jej powie.

Oburzona szylkretka pokręciła łebkiem.
-Nie mogę przejść do czegoś, jeśli nie zrobiłam pierwszego dobrze!- zaprzeczyła terminatorce. Może nie powinna... ale cóż. Wszystko co robiła musiało być po prostu idealne, a zwłaszcza elementy nawiązujące do bycia wojownikiem.

Jeż była zaskoczona reakcją Śnieżycy.
-Chcesz dalej próbować pozycję łowiecką?- Zapytała. Przecież jej nie wyszło, więc dlaczego nie chce spróbować czegoś prostszego? Zaprzeczenie terminatorce wojownika nie sprawiło, że była zła. Była po prostu zdziwiona reakcją Śnieżycy.
-Później możesz to dopracować. Najwidoczniej, jesteś jeszcze za mała aby poprawnie wykonać tę pozycję. Ale to nic.. przecież niebawem na treningu się tego nauczysz, no nie?- Uśmiechnęła się. Chciała dla kotki dobrze, jednak nie wiedziała, na ile ta jej zaufa i będzie w stanie uwierzyć jej na słowo. Choć wszyscy prędzej czy później się tego uczą.

Jak się Śnieżyca uprze to już nie ma wyjścia, także słysząc jak Zjeżona Łapa idzie w zaparte po prostu się wycofała. Poszła do kociarni jakby nigdy nic, nie żegnając się już nawet z niebieską.

/ z.t x2

***

Myśli były coraz większą udręką - ile jeszcze będzie musiał czekać, by stać się kimś wartościowym? By mógł pokazać, ile jest wart i jak silna jest jego determinacja? Kocurek był młody, lecz ambitny. Zamieć, taki idealny.
Przybył na kładkę. Nie miał co tak naprawdę ze sobą zrobić. Spokojnie siedział na kładce, mając spuszczoną głowę. Oglądał, jak woda niesie ze sobą płatki rozkwitających kwiatów, śpiew ptaków rozwijający się nad jego głową. Melodia, która brzmiała mu w uszach była czymś więcej, niż ćwierkaniem. Była symfonią ideału, którą kochał. Kochał być perfekcją i żyć we wspólnej harmonii. Czuł się dobrze z samym sobą. Cicho westchnął stawiając uszy. Idealny poranek. Słonko delikatnie przebijało promieniami przez korony drzew, a kocurek sam delektował się spokojem. Kroki jednak zbliżające się w jego stronę, mówiąc to delikatnie, zepsuły mu wymarzoną chwilę. Niemalże od razu zwrócił pysk w stronę sylwetki, która zaczęła się do niego powolnie zbliżać.

Zroszona Łapa

Terminatorka dostrzegła kociaka siedzącego na kładce, ugh, to nie było tak, że maluchy nie powinny być tam bez opieki? Podeszła powolnym krokiem i mruknęła do malca.
-Jak się nazywasz, wolno tu tak siedzieć?- jej głos był melodyjny oraz ciepły. Nie troszczyła się jakoś wybitnie o obcego kociaka, lecz... kodeks należał chronić każdego kocięcia. Szylkretka czuła że z jej zdrowiem jest coś nie tak, ostatnio miała mało snu, chciało jej się jeść jeszcze mniej niż zwykle a na dodatek.. chyba dostrzegła kleszcze w futrze?

Czemu ona o to pyta, jakby jej zależało? pomyślał. Odpyskuj. No dawaj Zamieć. Spraw, by poczuła się gorsza. Zgorszona, taka, że nie będzie wiedziała co ci odpowiedzieć. Bądź lepszy, od jakiejś przybłędy Kocur uniósł pełen błysku wzrok na szylkretkę. Słyszał od mamy, że ją przyjęli zanim się urodził.
-Nazywam się Zamieć. Tak, wolno mi. Nie jestem mały, nie wpadnę do strumyka- Czemu musiał to tłumaczyć, jak głupiemu kociakowi? Jego wyraz pyska był jednak pogodny, spokojny. Nie mógł zdradzić tego co sądzi w głębi. Musiał wyglądać na idealnego, nikt nie mógł dostrzec tego, co uważał, bo chyba połowa klanu by go znienawidziła.
-A.. ty jak się nazywasz?- Nie powinnaś być na polowaniu czy robić coś ważniejszego? chciał dodać, jednak ugryzł się w język. Wiedział doskonale kim jest orientalka. Że to Zroszona Łapa szkolona pod okiem Wilczego Kła, syna Rozżarzonej Gwiazdy. Wiedział wszystko, bo mama nic przed nim nie ukrywała. Mówiła mu, kiedy o coś pytał, a pytał o dużo ważnych rzeczy.

Zmrużyłam brwiami, chciałam powiedzieć kociakowi coś więcej lecz czułam się zbyt słabo.
-Nie chodziło mi o to, wiesz, blokujesz przejście na drugą stronę.- mruknęłam ociężale po czym usiadłam przed kładką. Ogon wsadziłam do wody by się ochłodzić, lecz gdy to zrobiłam poczułam że jest zbyt zimno.
-Zroszona Łapa. A ty to jeden z tych kociąt Burzowej Nocy?- zapytałam, coś mi się obiło o uszy lecz szczerze nie interesowałam się zbytnio kto jest czyim potomkiem.

Dlaczego o tym nie pomyślałeś Zamieć? Dlaczego nie pomyślałeś o wszystkim? Zamieć jesteś nik- Kocurek zwrócił wzrok na Szylkretkę.
-Nie blokuje nikomu przejścia. Jeżeli ktoś by chciał przejść, to by poprosił, a ja bym ustąpił- Wyjaśnił spokojnie. Nie mógł dopuścić do czegoś, co nie było idealne, nie było nim. Dla niego, nie było zbyt zimno. Było idealnie. Grube futro zapewniało mu ochronę w czasie chłodnej pory nagich drzew, a jednocześnie nie przeszkadzało przy upałach.
-Tak, jestem synem Burzowej Nocy- Potwierdził słowa kotki. W końcu coś powiedziała dobrze i nie brzmiała jak dwu księżycowe marne kocię. -A ty.. kim jest twoja matka? Albo twój tata?- Zapytał mrużąc oczy. Dobrze Zamieć. Nie ma rodziny, nie może się nikim pochwalić W głębi duszy aż chciał się usmiechnąć. W końcu nie pochodziła z klanu gromu, nie miała prawa mieć stąd rodziców - a jeżeli tak, to znaczy, że Burzowa Noc go okłamała. To oznacza, że był w błędzie, był nieidealny.. ale tego nie wie! Wie swoje. Wie, że ma rację. Że musi mieć rację.