Mysz, jak na inteligentną kotkę przystało, miała rację. Biorąc pod uwagę ich przyjaźń oraz nastawienie do sytuacji, mogły wymieniać się przeprosinami aż do śmierci. Pokiwało więc łbem zgadzając się z nią. Prawdopodobnie nie było co roztrząsać tego wszystkiego, prawdopodobnie łatwiej i zdrowiej byłoby zignorować to potknięcie, jak to robiło w przeszłości. Plus był taki, że było w tym niesamowicie dobre. A z Myszą u boku, zaraz stworzą nowe wspomnienia, świeższe i szczęśliwsze. Z tym nastawieniem pozwoliło sobie zamknąć obraz spiętej, zirytowawnej koleżanki w nieistniejącym pudełku i rzucić je z impetem z również nieistniejącego wodospadu.
Zastanawiało się, czy kotka rzeczywiście wierzy, że nic jej nie grozi. W umyśle ciemnego kota każdy nu bliski od razu spisywany był na straty. Nie z powodu braku wiary w tą osobę, ale z powodu ciągnącego się za strażnikiem szlaku zaginięć. Błotko nie wierzyło w przodków, w duchy, w przepowiednie czy w los. Strachu jednak chyba nigdy się nie wyzbędzie. Ale póki co przyjaciółka była tuż obok i na tym planowało się skupić. Na ciepłym ciele, na znajomym zapachu, na uczuciu bezpieczeństwa, które kotka jej dawała. Na uczuciu, że może się naprawdę wyluzować, a jeno słowa i czyny nie zostaną od razu poddane krytyce.
Wzrok Myszy był ciężki do wytrzymania. Błotko nadal piekły niewypuszczone łzy i szczera czułość w oczach przyjaciółki mógłby łatwo doprowadzić do prawdziwego wodospadu emocji. Na szczęście wcale nie musiało go długo znosić, bo od tego dowrócił jeno uwagę dotyk przyjaciółki. Zamruczało cicho. Aż po grób. Na zawsze, to obiecywała jenu Myszka. I będzie ją za to słowo trzymać, bo nie tylko nie chciało być same, ale nie chciało jej puszczać. Kimże by było, bez niej w swoim życiu? Bez tej pracowitej kotki, której słowo i uśmiech potrafiły rozświetlić jenu cały świat?
Zaśmiało się, już lżej i łatwiej. Cieżko było nu się odkleić od Myszy, więc nie próbowało. Jej Myszka żartowała i poprawiała jenu humor, nie było więc żadnego powodu, aby ten układ świata zmieniać. Wzruszenie i coś niezwykle ciepłego ścisnęło no za serce. Jeno przyjaciółka, zazwyczaj tak zestresowana i spokojna. A teraz w jej głos wkradła się rozbawiona  nuta i cóż, niczego więcej w życiu chcieć nie mogło.
- Na pewno będzie ci ciężko, ale mówi się, że cierpienie uszlachetnia - odpowiedziało w końcu - Najciężej będzie ci, jak zwiąże nasze ogony razem, kiedy będziesz spać! Legendy o kocie o dwóch ciałach połączonych ogonem będą znane plemieniu przez następne sto pokoleń - kontunuowało owijając kotkę ogonem - Takiemu wybrykowi natury będą należały się podwójne porcje jedzenia,  nie sądzisz? - świat wydawał się spokojniejszy. Kwiaty uśmiechały się do nich z pośród traw, słońce paliło w futro, a Błoto zmyślało jak to zawsze. I nie wyobrażało sobie lepszego miejsca na świecie, niż tu i teraz.

Błotko na pytanie Myszy odpowiedzi nie miała. Zasłyszała to przodkowie wiedzą gdzie, może jeszcze mieszkając wśród dwunogich. Nie zamierzała się jednak po prostu poddać i powiedzieć, że nie pamięta. Nie bez próby uratowania wierzytelności swojego stwierdzenia.
- No nie pamiętam dokładnie - przyznało się, jednak zaraz ruszyło do obrony swojego zdania - Ale jestem prawie pewne, że mógł to być któryś z naszych przodków szepczących mi do ucha - pokiwało łbem, jakby zgadzało się z własnym stwierdzeniem. Zaraz zdało sobie sprawę, że nie do końca w ten sposób działają wierzenia plemienia. I rozmawia z kimś, kto wie o tychże wierzeniach najwięcej. Cóż. Mysz na pewno się nie obrazi za taki mały, nic nie znaczący błąd rzeczowy.
Przewróciła z uśmiechem oczami na opinię Myszy, że by ich wypędzono.
- Nie widzisz potencjalnego zysku, Mysza - stwierdziła kręcąc łbem - Wypędzone z plemienia mogłybyśmy stać się postrachem tych terenów. Zawładnęłybyśmy nimi i rządziły silną łapą - pominęło, że chyba nie przeżyłoby wyrzucenia. Nigdy. Zeszłoby na serce. Umarło z tęsknoty i żalu. Ale w tym hipotetycznym scenariuszu nie miało to znaczenia.
Wlepiło w przyjaciółkę fałszywie oburzone spojrzenie. Wiedziało, że mogło ufać Myszy. Z każdą myślą, z każdą uwagą, nawet jeśli irracjonalny strach gryzł je w gardło. Logicznie rzecz biorąc wiedziało. Ona i wieszczka były i będą nierozłączne, bo to sobie obiecały. I znała ją, bura nigdy nie złamałaby takiej obietnicy. Za poważnie brała wszystkie obowiązki.
- Myszka - powiedziało trochę poważniej i położyło łapkę na piersi koleżanki - Ja bym ci syna pierworodnego oddało, rozumiesz? I pewnie wychowałabyś go lepiej, niż ja. Założę się, że ufam ci bardziej, niż ktokolwiek inny w plemieniu. Nie, na świecie. Nasi przodkowie? Nic na mnie nie mają, mogą znać przyszłość czy co tam, ja ci i tak będę ufać bardziej, niż oni - zapewniło żarliwie. Na chwilę zamilkło. Było dobrze. W przeciwieństwie do kotki kochało gorąc, które niosło ze sobą słońce w ciepłe pory.
- Powinnaś częściej tak ze mną wychodzić - rzuciło ciszej. Nie było w tym żalu, jedynie szczęście, że przynajmniej teraz mogą spędzić razem czas. Ostatnio bywało z tym tak ciężko, trudno szło się pogodzić z tym, że boie musiały wykonywać swoje obowiązki zamiast skakać po łąkach bawiąc się do woli.

Poruszyła wąsami i przewróciła oczami z rozbawieniem, kiedy Mysz, w typowym dla siebie stylu, spojrzała na całą sprawę logicznie. Oczywiście spodziewała się tego. Było to dość... urocze. Próba racjonalizowania jej historyjek. Przecież nigdy nie pokona jej absolutnego braku logiki! Mimo to, jej komentarze nigdy nie powodowały żadnej irytacji, jedynie rozbawienie.
- Ja uważam, że świetnie byśmy sobie poradziły. Z twoim geniuszem strategicznym i moimi pazurami mogłybyśmy pokonać ich wszystkich - stwierdziło pewnie.
Jej wyznanie wydawało się wprowadzić Mysz w zdziwienie. A może zakłopotanie? Nie mogła powstrzymać chichotu widząc, jak wieszczka kręci trzepie łbem. Zresztą jej chichot zaraz zmieszał się ze śmiechem przyjaciółki i nie było na świecie piękniejszego dźwięku niż ich wspólna radość. Pokiwała głową energicznie, kiedy Mysza przyznała jej rację.
- No, zdecydowanie! Wiesz, ja cię mogę odwiedzać jak najczęściej, ale jeszcze trochę i zapomnisz jak wygląda słońce - westchnęło nagle, wpadając na pomysł - O, chyba że by ci coś na tych szarych skałach narysować - zaproponowała, a w jej umyśle już planowała dzieło sztuki. Jakaś łączka, kwiatki, nawet je dwie mogłaby namalować! Od razu by się milej pracowało, gdyby z każdym uniesieniem łba widziało się ich dwójkę brykających po trawce. Wtedy, nawet kiedy nie byłay w pobliżu, mogłaby Myszy poprawiać humor.
- Mogę ci tam walnąć takie dzieło sztuki, że Dębowi szczena opadnie! Jakiś portret rodzinny, czy coś. Albo nie, lepiej plemię - mruczało gorączkowo w zamyśleniu - Wtedy nawet jeśli będziesz bardzo zajęta zawsze możesz spojrzeć na znajome mordki - jakei były szanse na to, że wieszczka się zgodzi? Małe, ale nie zerowe. A nawet nie była to najdziwniejsza propozycja, jaką Błoto kiedykolwiek złożyło.
- No, nie chcesz się budzić zawsze do mojej pięknej twarzy? - spytało z szerokim uśmiechem, jakby miał to być decydujący argument za tym, aby pozwolić jej na malowanie po ścianach.

- Ja bronię naszego obozu przed potworami każdej nocy - obruszyło się. Jeno pazurki były zawsze gotowe do obrony plemienia przed każdym zmyślonym stworem! Kto inny miał bronić biednych kociaków, które nie wiedziały co się kryje w ciemnych kątach domu? Ktoś musiał to robić, więc to ono wzięło na siebie to brzemię.
Nawet nie próbowało ukryć zawodu, kiedy usłyszało, że nie powinno się za bardzo kręcić po legowisku wieszczy. Wręcz zrobiło wyolbrzymioną, smutną minkę, jak kociak, któremu właśnie odmówiono mleka. Rozpromieniło się natomiast, kiedy Mysz poddała się i kazała porozmawiać z Dębem. To oznaczało, że miało tylko jednego przeciwnika do pokonania! No dobra, nie było pewne swojego tryumfu. Ale może rzeczywiście spróbuje o to zagadać, jeśli będzie wolna chwila. A tych zdarzało się ostatnio coraz mniej.
Z rosnącym zainteresowaniem przyglądało się Myszce, która jakby wyłączyła się na jej pytanie. Chociaż nie pierwszy raz zbiło kogoś z tropu, to jeszcze nigdy tak bardzo nie wyczekiwało odpowiedzi. Niby to Myszkę pytało, ale samo zaczęło rozważać swoje pytanie. Samo wiedziało, że budzenie się u boku Myszy byłoby spełnieniem wszelkich marzeń. Jakże mogłoby być inaczej? Jeno najdroższa przyjaciółka, tuż obok.  Skoro w promieniach słońca wyglądała tak cudownie, to wyspana i dopiero obudzona musiała wyglądać jeszcze piękniej. No i mogłyby być wtedy naprawdę zawsze razem. No ale nie tego dotyczyło pytanie tak naprawdę.
Nie analizowało za bardzo tego, co poczuło, kiedy kotka odpowiedziała twierdząco na jeno pytanie. Cokolwiek to było, było zbyt skomplikowane. A może wcale nie? Hm. Nie, nie ma czasu na przemyślenia. Po prostu pójdzie z tym, co wyda się w momencie odpowiednie. Analizy to nie jeno styl.
- Cóż, wystarczy jedno słowo i machnę ci portrecik - obiecało - Chyba, że chcesz pełny pakiet z przytulasami, oferuję się - puściło Myszy oczko z lekkim chichotem.
Jejku, jak ono tego jednak potrzebowało. Oprócz zwykłego lenistwa, nawet Błoto się czasem stresowało. Może w mniej wyraźny sposób niż inni, ale naprawdę potrzebowało tego spotkania. To coś zupełnie niż odpoczywanie samemu. Miło było móc pobyć sobą przez chwilę. Co zabawne, prawdopodobnie przed wieszczką powinno czuć potrzebę jeszcze większej pracowitości. Jednak nigdy nie czuło wielkiego nacisku na siebie ze strony Myszki.
- A może ja sobie po prostu ciebie wymaluję u siebie w legowisku. Albo ty wpadaj do mnie czasami na drzemę, to nie może być zdrowe, żebyś ty zawsze sypiała samiusieńka. Wiesz, że przytulanie zwiększa długość życia o jedną czwartą? Dlatego ja będę żyć wiecznie. Naprzytulam się i przeżyję całe plemię.

Chociaż wcale nie przyczyniło się do powstrzymania koszmarów kogokolwiek z plemienia, to i tak wypięło  dumnie pierś z uśmiechem.
- A proszę bardzo, zawsze gotowa do pomocy - zapewniło, jakby wcale nie spędzało większości swojego czasu na omijaniu obowiązków. Nic nie zrobiło, ale i tak cieszyło się wielce z podziękowań, które nu schlebiały. Zresztą, miło słyszeć, że się pomogło przyjaciółce. Nawet jeśli nic nie zrobiło.
Początkowo starało się ignorować to, jak zbita z tropu i speszona wydawała się Myszka. Głównie dlatego, że oczekiwało, że kotka szybko się z tego pozbiera. W końcu na przestrzeni księżyców powiedziało już tyle głupot, że to, co wyrzucało z siebie teraz, nie mogło być wiele gorsze. Wręcz było szczersze, niż zazwyczaj. Fałszywy śmiech zaniepokoił je jednak, co ukazało przez zdziwienie na pyszczku. Wieszczka wypowiadała się dalej, ale ciężko było się nu na tym skupić, kiedy podejrzewało, że coś jest nie tak. Czyżby któryś z jeno żarcików spowodował u przyjaciółki dyskomfort? A może to ta nieprzyjemna sytuacja z wcześniej?
- Nic dziwnego, że jest taki poważny cały czas w takim razie, brakuje mu dobrego przytulasa - stwierdziło, jakby to było oczywiste. No bo jak można się wyluzować, kiedy nie śpi się nawet ze swoją partnerką?
- Gdybym ja złapała kogoś w moje sidła miłości, to bym nigdy nie wypuściła. Dąb mógłby się ode mnie uczyć - czy on i Promyk potrzebowali pomocy? Wydawali się szczęśliwi. Jakoś wcześniej nie kwestionowało ich rozmieszczenia podczas snu. Pokręciło delikatnie łbem pozbywając się niepotrzebnych myśli. Mysz, Mysz! To na niej powinno się skupić. Niby mówiła normalnie, ale nadal się trochę martwiło. A nie należało do delikatnych jeśli chodzi o te tematy.
- Inne koty będą przymykać oczy w lśniącym blasku piękna mojego dzieła i twojej twarzy. A moje legowisko jest idealne do krycia się przed dębami i obowiązkami - było to w sumie prawdą, mało kto chciał odpoczywać tak blisko wodospadu i chłodnej mgiełki otaczającej tą część obozowiska - Plus jestem mistrzem drzemek. Możesz mi zaufać i odpocząć od czasu do czasu - chwila ciszy na oddech - Nie chcę, żebyś się zastresowała na śmierć - powiedziało trochę ciszej, szczerzej - Wiesz, że zawsze możesz przyjść odpocząć, nie? Niezależnie, czy dzieje się coś absolutnie okropnego, czy po prostu potrzebujesz chwili ciszy... Jako twój najlepszy przyjaciel i największy fan moim obowiązkiem jest dbać o twoje dobre samopoczucie - może to dziwne, ale to prawda. Błotko czuło się osobiście odpowiedzialne za dobry humor kotów w plemieniu i może to nie najzdrowsze, ale kto inny miał każdego pocieszać? Większość plemieńców rodziła się z kijami w tyłku, ktoś musiał o nich zadbać. Wprowadzić trochę zamętu od czasu do czasu.

Zrobiło oburzony wyraz twarzy na pytanie wieszczki. Położyło łapkę na swoim sercu w dramatycznym geście szoku. Jakże kotka mogła rzucać takie oskarżenia?
- Kocham każdego, nawet najbardziej marudzącego starszego i dobrze o tym wiesz! Dlatego tyle czasu spędzam w obozie, aby każdemu w równej mierze poprzeszkadzać - niie wynikało to z lenistwa, o nie, na pewno nie. Błotko, leniwe? Nigdy. Nie kłamało jednak odnośnie swej miłości. Za każdego członka plemienia dałoby się pokroić. W końcu to jej rodzina! A rodzina jest nawjażniejsza.
Poderwało się z miejsca, jak tylko kotka zaproponowała wspólne wracanie. Jasne, obijanie się na łące było przyjemne. Ale jak już Mysza wyściubiła nosa poza swoją część jaskini, to nie zamierzała zmarnować takiej okazji! O nie, zamaist tego paplało wesoło przeskakując z tematu na temat, aby wypełnić każdy moment rozmową. Nie wiedziała, kiedy znowu będzie mogła spędzić z nią czas. Było to dość przykre, ale tak chyba wygląda dorosłość. W każdym razie zamierzało sprawić, aby ten spacer do obozu był najprzyjemniejszym spacerem w życiu Myszy!

//zt