Chociaż opieka nad Wilkiem była drogą usianą kwiatami i wieloma szczęśliwymi chwilami dla Błotka, to zdecydowanie zaczynało jej brakować czasu, który zazwyczaj przeznaczyłaby dla siebie. Była leniwym osobnikiem, nagła utrata czasu na porządną drzemkę w środku dnia nie zadowalała jej za bardzo. Nawet kiedy nie była na treningu i nie przeszkadzała Wilkowi w czasie wolnym, to nie mogła oderwać się od planowania. Możnaby się zdziwić, bo nie wydaje się ona osobą, która spędzałaby godziny przygotowując się do spotkań z nowicjuszem. Jednak zależało jej, tak okropnie bardzo. Nie na samym treningu, a na upewnieniu się, że jej podopieczny spędzi z nią najlepsze chwile swojego młodzieńczego życia.
Tak też zaczęło wymykać się. No może "wymykać się" to nadużycie, ale częściej znaleźć je można było na terenach plemienia, kiedy kryło się w trawach bądź wygrzewało na głazach. Tego dnia cieszyło się palącym gorącem słoneczka, które wydawało się przenikać jeno ciemne futerko aż do kości. Zapach kwiatów rosnących wokół ciemnej sylwetki był kojący i nim zdało sobie z tego sprawę, zapadło w krótki sen. Obudziło się dopiero, kiedy kroki rozbrzmiały naprawdę blisko i sennie mrugało ślepiami przysłuchując się powitaniu koleżanki, jeszcze nie ogarniając w pełni co się dzieje. Pomimo tego zawsze widniejący ma jeno ustach uśmiech już zdążył się pojawić.
- Myszka - miauknęła sennym głosem jako powitanie i przeciągnęła się - To idealny sposób na wywabienie drapieżników - stwierdziła udając powagę - Już jednego wywabiło ze swojej jaskini - łapą delikatnie tryknęło kotkę w nos. Chociaż mówiła to jako żart, to naprawdę cieszyła się, że szczęśliwe spotkała tutaj Mysz. W ostatnim czasie tak mało ją widywała, że zaczynała szczerze tęsknić. Co jest trochę idiotyczne patrząc na to, że mieszkają razem. Ale obie skupiały się na swoich obowiązkach i tak jakoś wyszło... Cóż, na szczęście los im sprzyjał!
- Cieszę się, że do mnie dołączyłaś - zrzuciła źdźbło trawy, które przyczepiło się do jej futra podczas drzemki - Miałam wrażenie, że cię w ogóle nie widuję ostatnio. A przecież teraz jak mam nowicjusza, to mam najwięcej plotek do omówienia! - w typowym dla siebie wyluzowanym stylu mówiło, wcale nie planują rozszerzać żadnych krzywdzących kłamstw.

Chociaż słowa się zgadzały, coś nie pasowało nu w zachowaniu kotki. Może to coś, co kryło się w jej oczach, czego nie potrafiło nazwać. Czy to stres, który musiał powoli pożerać Mysz od środka? Czy może jakieś wydarzenie spowodowało jakiś niepokój u kotki? Pamiętało własny strach, przeszywający je aż do kości, kiedy początkowo opuszczało obóz. Ciekawość i niepokój śnisnęło nu żołądek. Powinno podejść do sytuacji delikatnie, chociaż nie było pewne, co to dokładnie oznacza. Myszka nie wydała się nu osobą skłonną do po prostu podzielenia się problemami. Trzeba będzie je z niej wyrwać, jak rybę z wody.
- Właśnie w upały jest najlepiej! Tym bardziej w jakimś cieniu jak się położysz, nigdy trawy tak nie pachną, jak w upały - skomentowało rozmarzonym głosem - Cóż niewiele. Jest niezwykle niepodatny na próby wydobycia z niego ploteczek - westchnęło, jakby była to niezwykle ciężka sytuacja - Ale wydaje się nie przepadać za Promyk, co wiesz, wydaje się szalone! Przecież Promyk to taki, no, Promyk słoneczka! - przysunęło się bliżej kotki, aby wpół szeptem dodać - Więc zaczęłam się zastanwiać, co moglo spowodować takie nastawienie. Może podkradła mu kiedyś mysz? Albo jest zazdrosny o jej łatki? - wyprostowała się - To wszysto są ważne pytania! Ale ważniejsze jest: wszystko w porządku u ciebie? - wyprostowała się kierując poważniejsze spojrzenie na kotkę. Patrzcie wszyscy, jak delikatnie poruszyła tą sprawę, jak ładnie zmieniła temat. Może powinna była pozostać przy ploteczkach, które też przecież są ważnym tematem, ale trudno byłoby jej udawać, że się nie martwi. A jak się dowie, co kotce dolega (bądź nie dolega) to będzie mogła ją pocieszyć! I zaraz wszystko wróci do normy. Jak być powinno.

Mrugnęła zaskoczona. Czy ominął ją jakiś okropny czyn Promyk? Za nic w świecie nie potrafiła wyobrazić sobie, co takiego stara, miła Promyk mogła komukolwiek zrobić. Zaczynała mieć wrażenie, że jest w mniejszości lubiąc starszą kotkę. Nawet jeśli wydawało się to być niemożliwe. Będzie musiała chyba zbadać sprawę głębiej któregoś razu, bo to się robi dziwne. Serio, jeśli parterka Dęba kogoś zabiła, to wolałaby o tym wiedzieć.
Szybko zapomniała o własnym zdziwieniu skupiając się na wypowiedzi przyjaciółki. Nie mogła powstrzymać cichego chichotu na wspomnienie o Szakal. Młoda córka Wodospadu była niezwykle krzykliwa i Błotko była wielką jej fanką. Nie umiała brać na poważnie jej ciągłej złości.
- Ah Szakal, urocze dziecko - miauknęła - Nie pierwsze i nie ostatnie, które się drze na każdy temat. Ja to takie lubię, grymaszą i grymaszą, wyglądają jak jaszczurki, którym zabierze się ulubiony głaz - na chwilę wróciło wspomnieniami do dzieciństwa. W plemieniu zawsze znajdzie się ktoś, kto po prostu lubi dogadywać innym.
- Dogadałaby się z Blask - mruknęło pod nosem. Co prawda złość tamtej kotki była znacznie bardziej personalna, skierowana tylko na Błotko. Nigdy nie miało okazji dowiedzieć się, czy Blask zachowywała się tak w stosunku do wszystkich.
- Czy Promyk kogoś zabiła, kiedy nie patrzyłom, czy coś? Wiesz, że możesz ją wtedy ukarać, nie? - czasem samo zapominało, że Myszka jest wieszczką. Ostatnia uwaga została więc wypowiedziana jako przypomnienie również dla niej samej.

Nie zdziwiło no zupełnie, że ono i Mysz mają kompletnie inne opinie na temat Szakal. To, co ono u niej lubiło, było głównym powodem, dla którego inni jej nie znosili.
- Chyba w tym wypadku ja jestem wyjątkiem - wzruszyło ramionami - Ale wiesz, jak dzieciak wszystkich wkurza, to ktoś musi być tą jedną osobą, która je lubi. Żeby nie było zbyt samotne - dlatego Błotko zawsze będzie lubić wszystkich. Nitk nigdy nie będzie samotny, jeśli tylko ono będzie w pobliżu. Wiedziało za dobrze, jak to jest. Kiedy na całym świecie nie ma się nikogo, kiedy nagle każda twarz wydaje się chłodna i odległa. I nie zamierzało pozwolić, aby ktoś musiał tak żyć. W miarę swoich możliwości będzie z tym walczyć, zawsze i wszędzie.
- Córka Pajęczyny. Paliła się do wyrwania mi trzewi za każdym razem, jak rozmawiałyśmy - na jeno pyszczku ukazał się delikatny uśmiech, a jeno wzrok utknął gdzieś w przeszłości. Prawie jakby wspominało coś miłego. Szkoda, że Mysz nie miała okazji Blask poznać.
- Dzieciaki, co - zaśmiała się cicho i westchnęła. Młode i ich agresja. Prawie jakby w ich małych ciałkach kumulowała się złość i mogły jedynie reagować na świat krzykiem. Chociaż ciekawe, że Szakal używała takiego tonu również do Myszy. Błoto było przystosowane do różnych komentarzy, przynajmniej w stosunku do nieno istniała wymówka "nieczystej krwi". Do wieszczy z krzykiem? Szakal była jeszcze bardziej odklejona niż Blask.
Mysz machnęła łapą, jakby cała sytuacja niewiele znaczyła. Dla ciemnego kota było to niepojęte. Na pyszczku Błota zawitała nieznana innym emocja - bo nagle wydało się ono... smutne. Skierowało na przyjaciółkę wzrok, w którego głębiach krył się żal. Mysz była dorosła i nie powinno jej prawić morałów, lecz na usta już parły nu się słowa i nie mogło ich powstrzymać.
- Ta - w jeno głosie brakowało przekonania - Wiesz, nawet jeśli ktoś z twojej rodziny jest bardziej wkurzający niż rzepy w futrze, to ten. Warto spróbować dbać o taką relację. Rodzina to jedyne koty, których nie tracisz - miauknęło delikatnie, prawie jakby wypowiadało się do nowo narodzonego kota. Nie lubiło brać rzeczy na poważnie, a ten temat był zdecydowanie dość złożony. Koniec końców to nie jest jeno sprawa, czy Mysz dogaduje się z Promyk. Ale widzieć jej kochanej przyjaciółki tak ignorującej jakąś waśń w rodzinie, nie mogła tego znieść. Przodkowie obdarowali wieszczkę rodziną dużą i Błoto nie mogło sobie wyobrazić, jak nie można do nich pałać nieskończoną miłością.

Przodkowie chrońcie ich od kogokolwiek idącego w ślady Błota. Chociaż owszem, uważało, że wiele osób powinno rozluźnić się i uśmiechać się trochę cześćiej, to lubiło Mysz za bycie Myszą.
- Jesteś świetna taka, jaka jesteś. Świat nie jest gotowy na dwa Błotka - miauknęło więc ciepło.
Zagryzło mocno zęby widząc, jak przyjaciółka kładzie po sobie uszy. Przeklnęło się w myślach za wcześniejsze słowa. Było przywyczajone do negatywnych rekacji na jeno słowa, naprwdę! A jednak, obserwowało wbijające się w ziemię pazury przyjaciółki i brakowało nu powietrza. Dlatego nienawidziło poważnych tematów. Jeszcze nie zdarzyło nu się zdenerować kogoś nu bliskiego. Zdenerwowanie byle członka plemienia mogło znieść, ostrzejszy ton przyjaciółki natiomast ciął jeno serce na kawałki. Wymusiło na pyszczku niepewny uśmiech, chociaż jeno oczy nadal wypełniała gorycz. Nie powinno było tykać się tych tematów. Jakaś przewrażliwiona część jeno umysłu krzyczała, że teraz Mysz na pewno odejdzie, jak inni. Było to głupie, przecież kotka nie opuści grupy, której przewodzi. Ale mogłaby odejść od Błotka, mogłaby zaniechać wspólnych pogawędek i spędzania razem czasu, szeptał przerażony głos ukryty głęboko, wraz z innymi. Z całych sił spróbowało go uciszyć, ułożyć między żalem, złością, zdradą, wszystkim co na zawsze powinno zostać zamknięte i zapomniane. Błotko jest do tego przywyczajone. Tak. Niczym się to nie różni od rozmowy z Blask, czy Echem, czy Szakal, z każdym, kto nie znosił jeno istnienia. Było przywyczajone. Nie ma potrzeby reagować emocjonalnie. Było przywyczajone. Było przywyczajone.
- Zrozumiałe - sapnęło. Uśmiech na pyszczku wydawał nu się drżeć, ale zmusiło się do rozluźnienia ciała, które niezauważenie spięło się na reakcję wieszczki.
- Nie, ten. Nie musisz niczego wybaczać. Ja. Ten. No po prostu. - wzięło wdech i miało wrażenie, że się udusi - Ja tylko... Jesteście siostrami, nawet jeśli nie macie nikogo innego, to macie siebie nawzajem - jeno słowa brzmiały słabo i szybko poddało próby walki. Musi wyluzować. Musi po prostu rzucić jakimś żartem. Zrobić coś, cokolwiek.
Mrugnęło w zamyśleniu na kolejne słowa Mysz. Jeno uśmiech zbladł w zdziwieniu i niedowierzaniu. Przełkneło ślinę.
- Kto inny pozostaje? - mruknęło, chociaż nie planowało. Jejku jak ono nienawidziło takich przemyśleń. Miało już ich dość za dzieciaka, dość, dość, dość! Znacznie łatwiej było zignorować to wszystko, udawać, jakby nic się nigdy nie stało. Udawać, że nie da się no skrzywdzić, że bycie samemu na zawsze na tym wielkim świecie nie jest najgorszym, co się nu przydarzyło.
- Przepraszam, nie powinnom cię tak zagadywać na głupie tematy - wyrzuciło z siebie zaraz po swoim pytaniu despercko szukając nowego tematu - Błotko i jeno głupie gadki, no wiesz. Tyle księżycy na karku, już mi odbija - zaśmiało się lekko, ale był to śmiech pusty. Przerażony.

Przeprosiny Mysz wywołały tylko większy ścisk gardła. Zaczynało bardzo szybko mieć dość całej konwersacji i bardzo blisko było zatknięcia ust przyjaciółki łapami. Cóż to się stało, żeby kotka ją przepraszała? A jednak łatwiej było nu oddychać. Nawet jeśli nie winiło Mysyz za nic nigdy, to słowa kotki świadczyły o tym, że raczej nie zraziła jej do siebie swoim komentarzem. Wieszczka jeszcze kończyła swoją wypowiedź, a ono już kręciło łbem.
- Nie, nie, absolutnie nie masz za co przepraszać - zapewniło - To wszystko... eh przepraszam - kto by się spodziewał, że ignorowanie wszystkich istniejących problemów może mieć negatywny efekt? W pamięci Błotka świtała drama związana z Promyk, ale już dawno zamknęło całą sytuację głęboko w odmętach umysłu. Tą i każdą inną, która mogłaby powodoawć jakiekolwiek negatywne emocje. Jak dotąd, musząc radzić sobie głównie z własnymi problemami, nie wpływało to nigdy na jeno relacje z innymi. W końcu i tak nie gada z nimi o ich problemach, może je więc ignorować do woli. Problem pojawiał się, cóż, teraz. I powinno być gotowe sprostać temu wyzwaniu, ale nie tylko nie wiedziało jak, ale też nie do końca chciało. Lubić kogoś było łatwo, cała reszta była skomplikowaną układanką, której nigdy nie poskładało.
- To nie tak... Wiem, że kochasz swoją rodzinę i te sytuacje potrafią być trudne. Po prostu nie chciałam, żebyś skończyła... no jak ja - powiedziała prawie szeptem i zaśmiała się słabo, bo szczerze nie wiedziała, co innego mogłaby zrobić. Jaki upust dać temu, co tli się w jej serduszku. Jejku jak ono pragnęło wrócić do lenienia się wśród kwiatów.
Nawet nie wiedziała, jak bardzo potrzebowała uspokajającego dotyku przyjaciółki, dopóki ta nie spróbowała jej uspokoić. Jeśli Mysz myślała, że będzie mogła po tym siedzieć w spokoju w rozsądnym odstępie od siebie, to się myliła, bo Błoto zaraz znalazła się tuż przy jej boku. Nie przytulała się od księżycy. Od kilku obiegów pór. I chociaż nie można tego było nazwać do końca przytulasem, to szukała wsparcia w cieple futra kotki, które ogrzewało jej bok.
Wraz z pojawieniem się uśmiechu u przyjaciółki atmosfera zaczęła robić się coraz lżejsza, a przynajmniej łatwiejsza do zniesienia. Kiedy wieszczka roześmiała się, Błoto podążyło w jej ślady.
- Jeśli będziesz się za dużo ze mną zadawać, to na pewno - mruknęło z lekkim rozbawieniem.
Jej oczy rozgrzały się od łez na słowa Myszy. Położyła łapę na pyszczku przyjaciółki opierając łeb o jej bark. Jej długie futro łaskotało ją w nos.
- Przestań, pobecze się przez ciebie - zaśmiała się, a w jej głosie rozbrzmiał szloch - Nie możesz, nie możesz mi tak mówić, bo - głęboki wdech - Myszka ja cię będę za słowo do grobu trzymać - spojrzało mokrymi oczami na kotkę, a jeno uśmiech mógłby rozświetlić ciemną, górską noc. Wiedziało, że to nieprawda. Było za stare, żeby nie wiedzieć jak działa świat. Nie nauczyć się, nie zauważyć wzorca, za którym podążali wszyscy. Skraść jeno serce i odejść, bez słowa, jak poprzedni. A jednak chciało uwierzyć przyjaciółce, bo jasne, że wiedziało. Ale Błotko zawsze zaufa bliskim, czyż nie? Samo pakuje się na stos, aby spłonąć raz po raz, ale nie potrafi przestać.
- Żebyś tylko wiedziała, że mnie się też nie pozbędziesz, będę największym rzepem na twoim ogonie - zagroziło słabo.