Sterta Piórek

Jedynie słuchała tego wszystkiego w ciszy, chociaż jej kocięcy umysł nie zgadzał się z tym myśleniem. Znaczy, owszem, wiedziała, że to wszystko jest prawdą i do tego taką, no, prawdziwą i tak dalej, ale po prostu nie chciała się na to zgodzić. Tupnąć nóżką i zaprzeczyć istnienia obecnej sytuacji, w której nagle ktoś włożył ją do niekomfortowej bańki. Poza tym, nie chciała kolejnych opiekunek, pomimo iż te dwie kotki były miłe i w ogóle, ale na myśl o akceptacji ich mieszała się w jej ciele masa różnych emocji. Mama zaginęła, Hanka zmarła, co jeśli te dwie panie też wezmą i umrą? Albo zaginą? Albo coś im się stanie? Przecież nie chciała przeżywać tego samego po raz kolejny. No i nikt im nie zastąpi Pszczółki i Hanki, nie chciała tego, Tafla i Róża nie były nimi, a było zdecydowanie za wcześnie na jakąś zmianę i próbę adaptacji. A w tym wszystkim, w tej całej zupie tlił się fakt, do którego Wspomnienie nie chciała się przyznać, ani nawet chyba nie zdawała sobie z tego sprawy, że jednak potrzebowała atencji od kogoś dorosłego.
I kolejne słowa Chudego, przez które dostała kolejnej mieszaniny emocji wywołującej zawstydzenie i skierowanie wzroku gdzieś w bok.
- Dobrz - wypuściła z siebie, przytulając swój puchaty ogon do ciała, czego zaraz pożałowała przez termos jaki się pod nią zrobił, przez co kita wróciła na poprzednią pozycję - Myślisz, że tu zostaniemy na zawsze? - pyta jeszcze, jakby chcąc się upewnić - Pójdziesz potem ze mną zwiedzać obóz?

Dobrz.
No to... Dobrze. Tak właściwie nie oczekiwał niczego więcej. Ta reakcja była odpowiednią. Bo gdyby kuzynka usiłowała zaprzeczyć, twierdząc, że poradzi sobie sama, być może nawet trochę by się zirytował. Nie chciał oceniać jej zbyt nisko, jednak... No, był pewny, że sama sobie nie poradzi, szczególnie z całym gronem wrednych, silnych gromiaków. Nie sądził, że jest słaba, nic z tych rzeczy! Po prostu miał wrażenie, że brakuje jej jeszcze odpowiednich cech. On za to je posiada i przez to jest zobowiązany do stawania w obronie rodziny. Poprzysięgnął! Nie honorowym byłoby niedotrzymanie słowa.
Pytanie, które zadała, zmusiło go do przemyśleń. Ale nie miał zamiaru teraz zbyt długo się nad tym rozwodzić. Czekała przecież na odpowiedź. Postanowił więc powiedzieć to, co w pierwszej kolejności wpadło mu do głowy.
- Tutaj jesteśmy bezpieczni, więc... Myślę, że tak. Wiem, że teraz nie jest łatwo, ale to w końcu się zmieni. Każdy z nas potrzebuje trochę czasu. - Kwestia indywidualna, niektórym zajmie to dłużej, innym nieco krócej. I nie jest to nic złego, oczywiście! Chudy dopilnuje tylko tego, by rzeczywiście każdy w końcu się w klanie zaklimatyzował. - Oczywiście. Trochę zwiedziłem już sam, mogę ci potem pokazać. Na środku obozu płynie woda, myślę że to dość ciekawe. - Właśnie to najbardziej go zaintrygowało. Ale też trzeba przyznać, że nie widział wiele, więc nic dziwnego. Spacerować po obozie starał się wyłącznie wtedy, gdy był on dość pusty. O poranku na przykład. Spora część kotów jeszcze wtedy śpi w legowiskach, więc zwiedzanie jest... Łatwiejsze, bo bardziej komfortowe.
- Jadłaś coś już? - Zapytał jeszcze, gdy zorientował się, że jest to dość istotna kwestia. O to też powinien zadbać.

,,Myślę, że tak". Nah, nie podobało jej się to. A jeszcze bardziej ta bezradność odnośnie do sytuacji. W końcu co mogła zrobić? Wstać i tupnąć nóżką? Że nie, nie zgadza się? Cofnąć się w czasie, by nagadać Kirito co o tym sądzi nie mogła, chociaż bardzo chciała i jak tylko wyobrażała sobie możliwy przebieg takiej rozmowy, to zaraz się rozklejała i ponosiły ją wewnątrz jakieś negatywne emocje, pokroju złości, że ich tu zostawił. Opuścić klanu też nie mogła. No bo jak, ona? Brakowało jej tyle determinacji i samozaparcia, poza tym, musiałaby odejść ze wszystkimi, bo nie chciała być sama. No i w głębi wiedziała, że przecież sobie sama nie poradzi i pewnie by siadła nad jakimś brzegiem i zaczęła ryczeć, co wyszłoby jeszcze bardziej żałośnie niż jest teraz.
- Woda? - zaciekawiła się, poruszając na moment uszami. Lubiła wodę. Była śmieszna i fajnie przepływała pomiędzy palcami, chociaż czasem zbyt zimna. Ale w upały? Jeju, była cudowna! Jej grube futro śmiesznie falowało i poruszało się w wodzie, a taka ochłoda była świetna, szczególnie, że zaraz wysychała i nie było większego niebezpieczeństwa zachorowania - Chce iść - oznajmiła, nieco ożywiona, podczas gdy na kolejne pytanie odparła dość obojętnie.
- Tak, panie w kociarni mi przyniosły. Ta mysz się na mnie patrzyła. - stwierdziła, turlając się na lewy bok.

Woda, owszem. Raz, krótko skinął głową, jednak nie odezwał się. Sam ten gest miał być potwierdzeniem jej słów i... Liczył, że będzie to wystarczające. Był pewien, że Listek się zorientuje. Ale nawet, jeśli nie, to nic. Wyjaśni. Akurat w kwestii rodziny cierpliwości mu nie brakuje. I... Dobrze. Dzięki temu zdobywa jej coraz więcej również w innych sytuacjach, a to na pewno się przyda.
- To pójdziemy jak już będziesz gotowa. Tylko powiedz. - Bo w sumie stwierdziła, że chce iść potem. A kiedy jest to potem? No, sama powinna dać mu znak. Pomyślał sobie, że kuzynka chce zostać tutaj jeszcze przez pewien czas. Może odpoczywa, a może jeszcze nie zebrała się całkowicie w sobie. Brak pewności nie jest niczym złym, chyba że na dłuższą metę.
Skinął krótko głową, gdy oznajmiła mu, że już jadła. A więc jeden problem z głowy. Informacje, że mysz obserwowała koteczkę, skwitował uśmiechem. Był on jednak na tyle delikatny, że wręcz niezauważalny, jeśli Listek by się nie przyjrzała.
- Okropne. Ten pusty wzrok, znaczy się. Dlaczego trupy nie mogą zamykać oczu po śmierci...? - To było... Jednocześnie stwierdzenie, a również pytanie, choć zadane w przestrzeń, a nie do kuzynki. Ta zapewne i tak nie znała na nie odpowiedzi. Czy ktokolwiek zna? Huh, chyba trzeba będzie zapytać kogoś starszego. Dorośli na pewno coś na ten temat wiedzą. Przeważnie są mądrzy, no nie?

Kotka kiwnęła krótko głową, coś mrucząc pod nosem, że dobrze. Tylko czy sama się weźmie by wyjść? Zanim będzie gotowa ile minie czasu? Dużo, mało? Na pewno więcej niż inni by oczekiwali, co na pewno dodatkowo ją stresowało. Ją raczej trzeba będzie wyciągać, na siłę lub podstępem, co najpewniej wywoła reakcje oburzenia i zaprzeczenia, jednak w końcu się uda. Albo może jednak sama się przekona nieco szybciej? Może wtedy nie będzie tak źle? Na kolejne pytanie kiwnęła krótko głową na potwierdzenie.
- Może to tak żeby wywołać poczucie winy? Albo chcą wiedzieć, co sie dzieje z ich ciałem po śmierci - Zastanawiała się, niezbyt przekonana co do swoich słów. Chwilę poleżała sobie w milczeniu w bezruchu, zanim skierowała oczy na Chudego.
- Posiedzisz tu ze mną trochę?

Skinęła krótko głową, niby coś tam mruknęła pod nosem... Czyli chyba dobrze. Nie miał powodów, by jej nie wierzyć. To znaczy... W sumie mógł takie mieć, ale może po prostu nie chciał. Wolał mieć nadzieję, że wszystko w porządku. W końcu zależało mu na tym, by każde kocię poczuło się pewnie i bezpiecznie w Klanie Gromu. Zupełnie jak w domu!
Obie teorie przedstawione przez Niezapominajkę były... Możliwe, no. Czy sensowne? Nie jemu oceniać, tak przynajmniej myślał. Ale równie dobrze mógł to być tylko argument, by się nad tym głębiej nie zastanawiać. Kto wie do jakichś mrocznych wniosków mógłby dojść...! A nie chciał straszyć ani siebie, ani kuzynki. Przemilczał więc tę kwestię, wzruszając lekko ramionami. I na tym się skończyło.
- Pewnie - Mruknął w odpowiedzi, przymykając lekko powieki. Nigdzie mu się nie spieszyło. Wspomnienie również nie zamierzała się stąd obecnie ruszać. Skoro obiecał jej, że potem pójdą razem zwiedzać obóz to... Dopilnuje, by właśnie tak się stało.
I wycieczka rzeczywiście miała miejsce. Kocięta jeszcze jakiś czas odpoczywały w tym miejscu. W końcu jednak oddaliły się, a łapy poprowadziły ich wprost do wody, o której wspominał Chudy. Nowe odkrycie, można by rzec.

/Zt x2

Pająk obszedł już wszystko, co w kociarni można było zwiedzić, "bawił się" w poszukiwacza jakiegoś miejsca, w którym mógłby się położyć i odpocząć po całej przeprawie. Ciągnął swoje długie łapy ociężale po ziemi, aż w końcu dotarł do sterty piór, które nawet nie ruszyły się, gdy kocię podeszło. W końcu nie szło jakoś specjalnie szybko.
- To dobre miejsce dla Pająka - dało się usłyszeć, jeśli ktoś stał odpowiednio blisko. Dopiero kiedy wszedł w piórka, to one poruszyły się na wszystkie strony. Ciało kociaka gładko opadło, a ono obserwowało ruch piórek z zaciekawieniem.

/Bociani Klekot

_________________

more than just a boy trying to stay alive,
reaching for the sky,
when they ask about the story of my life

TELL THEM

go figure go figure
i grew up to be gravedigger
my own gravedigger
go figure go figure

Postanowiłem dziś zadbać nieco o klanowiczów mieszkających w żłobku, czyli głównie o kociaki i ich matki. Tak dawno tego nie robiłem, a należało to do obowiązków wojownika. Żeby nie iść tam z pustymi łapami, wcześniej zapolowałem na dorodnego królika, po czym udałem się do kociarni, ciągnąc go za sobą. Karmicielki na pewno ucieszą się z tak bogatej uczty, która wykarmi je wszystkie. Wchodząc do legowiska przeznaczonego dla najmłodszych i ich rodzicielek, od razu rzuciła mi się w oczy Tęczowa Chmura, spodziewająca się kociaków Rozżarzonej Gwiazdy. Ostatni raz widziałem ją tu, gdy sam jeszcze byłem ledwie kociakiem, a ona przyszła zająć się mną i moim rodzeństwem pod nieobecność Żołędziowego Grzbietu. Opowiadała wtedy mi i mojemu bratu, skąd się wzięło jej imię. Miło wspominam tamten czas, dlatego posłałem jej ciepły uśmiech na powitanie, a sam skierowałem się do Sokolego Skrzydła, w jej łapy powierzając swoją zdobycz. Czarna kocica ucieszyła się na widok szaraka i obiecała, że sprawiedliwie go podzieli pomiędzy siebie i swoje koleżanki z legowiska. Zanim jednak opuściłem to babsko-kocięce towarzystwo, postanowiłem przysiąść na chwilę w kącie żłobka, aby odpocząć nieco przed powrotem do dalszej pracy na rzecz Klanu Gromu. Zająłem miejsce niedaleko Sterty Piórek, w której bawił się jakiś niebieskofutry kociak.

_________________

Sterta Piórek - Page 3 56081555_OkeiIVEMq6vO9B1

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

Pająk raz po raz poruszał to jedną, to drugą łapą i obserwował, co się dzieje z piórkami, było to dla niego wręcz magiczne. Dopóki nie pojawił się jakiś kot. Tym razem to on przykuł uwagę Pająka. Na tyle, że kocię przyglądało mu się, jak rozmawiał z kimś, a później usiadł dość niedaleko sterty. Kocię nie podeszło jednak do kocura. Zamiast tego - wpatrywało się w niego bacznie. Można powiedzieć, że wręcz gapiło i nie miało zamiaru tego w żaden sposób kryć. Jego wibrysy poruszyły się przez chwilę, jakby niebieski kociak próbował wyczuć, jak pachnie nieznajomy. Zrobił to, nie odrywając nawet na chwilę spojrzenia, nie wiadomo nawet czy w międzyczasie na pewno mrugnął choć raz.

_________________

more than just a boy trying to stay alive,
reaching for the sky,
when they ask about the story of my life

TELL THEM

go figure go figure
i grew up to be gravedigger
my own gravedigger
go figure go figure

Przypatrywałem się kocurkowi i jego zabawie piórkami, wspominając dawne czasy, gdy sam jeszcze byłem taki mały i niewinny. Uśmiechnąłem się na to wspomnienie. Miałem dość ciche i spokojne kocięce księżyce życia, spędzone na rzadkiej zabawie z rówieśnikami. Ten maluch nawet nie wie, jak wielkie ma szczęście, że może jeszcze korzystać z uroków żłobka. Trochę mu zazdrościłem, ale starałem zdusić w sobie to uczucie w zarodku. Nie będę już młodszy i muszę się z tym pogodzić. A żeby to udowodnić, uśmiechnąłem się ciepło i przyjaźnie do młodego przedstawiciela Klanu Gromu, gdy tylko nasze spojrzenia się spotkały.
- Witaj, maluszku. Jak ci na imię? Ja jestem Bociani Klekot, miło mi. - odparłem cicho i spokojnie, nie chcąc go wystraszyć. Nie wiem, czy dobrze radziłem sobie z dziećmi, ale chciałem mieć kiedyś własne, więc nie zaszkodzi mi, jak wcześniej zacznę z nimi obcować, żeby się o tym przekonać.

_________________

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

Jeszcze chwilę Pająk tak patrzył na Bociani Klekot bez mrugnięcia, gdy w końcu ten się do niego odezwał, jednak nie podobało mu się to, jak się odezwał.
- Pająk... - zaczął i podniósł się chwiejnie na swoich łapach - Pająk nie jest maluszkiem! - zaprotestował dość pewny siebie, jednak nie brzmiało to zbyt poważnie, kiedy patrzyło się na kocię.
- Pająk jest duzym kotem - podeszło bliżej kocura i uśmiechnęło się, jakby właśnie wygrało jakąś kłótnię, której wcale nie było.
- Mas długie imie i puchatą sierść - zauważyło i przysiadło się niedaleko.

_________________

more than just a boy trying to stay alive,
reaching for the sky,
when they ask about the story of my life

TELL THEM

go figure go figure
i grew up to be gravedigger
my own gravedigger
go figure go figure

Szary kocurek przedstawił mi się jako Pająk, choć dla mnie wyglądał prędzej jak mały Pajączek, taki był drobny i szczupły. Mimo swojego kruchej postury, kociak oburzył się na mnie za nazwanie go maluszkiem, jakby był nie wiadomo jakim gigantem. Czyżby każde kociątko pragnęło już na tak wczesnym etapie życia był dużym i silnym jak dąb? To nie zawsze jest przyjemne, coś o tym wiem. Kiedyś byłem grubą kluchą, potykającą się o własne cztery łapy. Na szczęście te czasy dawno już minęły, dziś kroczyłem dumnie przez świat z podniesioną głową...zazwyczaj. Uśmiechnąłem się ciepło do błękitnowłosego, nie chcąc psuć jego dziecięcej fantazji.
- Och, najmocniej pana przepraszam. Nie chciałem pana urazić, panie Pająku. Jesteś bardzo spostrzegawczy, faktycznie moje futro jest dość puchate. Jeśli chcesz, możesz sam sprawdzić. I jeśli przeszkadza ci moje przydługie imię, możesz mi mówić Bocian. - odparłem wesoło do malucha, traktując go jak równego sobie. Taka zabawa w dorosłych może być całkiem zabawna i na pewno ciekawa.

_________________

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

Kocur, który powiedział, że nazywa się Bociani Klekot teraz nazywał Pająka panem, ale kociak nie bardzo rozumiał, przecież ono nie nazywało się pan Pająk, tylko po prostu Pająk. Jakieś to wszystko było zagmatwane. Wypuściło powietrze nosem.
- A po co ci takie długie imie tak w ogóle? - zapytało, bo teraz to było ciekawsze niż dotykanie futra kocura. Nie było po prostu przekonane czy chce. Nie czuło się z tym komfortowo.

_________________

more than just a boy trying to stay alive,
reaching for the sky,
when they ask about the story of my life

TELL THEM

go figure go figure
i grew up to be gravedigger
my own gravedigger
go figure go figure

Kociak gapił się na mnie wielkimi, błękitnymi jak niebo oczami, jakby nie do końca rozumiało moje słowa, choć starałem się mówić wolno i wyraźnie. Ale widocznie nie miałem jeszcze zbytniego doświadczenia z dziećmi, dlatego więc nie potrafiłem dobrze ocenić, co tam tak naprawdę chodzi po tych ich małych główkach.
- Każdy kot, gdy dorasta, dostaje nowe imię na ceremonii mianowania, wpierw na ucznia, a potem na wojownika. Gdy ukończysz już 6 księżyc swojego życia, nasz przywódca, Rozżarzona Gwiazda, zmieni ci imię na takie, które będzie zawierać w sobie człon "Łapa", przysługujący jedynie terminatorom szkolącym się na wyższe rangi. Po zakończeniu treningu twoje imię znów się zmieni, tym razem przyjmując swą ostateczną, dorosłą już wersję. I tak jak ja nie zawsze byłem Bocianim Klekotem, tak i ty nie pozostaniesz długo jedynie Pająkiem. - odparłem, w prosty sposób starając się wytłumaczyć kocurkowi, dlaczego nasze wojownicze miana są nieco inne od tych, które nosiliśmy za kociaka.

_________________

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

Tyle słów, ile wypowiedział Bocian w przeciągu tej chwili, było dla Pająka nie do ogarnięcia. On chyba nawet tylu słów nie znał. Zmarszczył nos, starając się zapamiętać jak najwięcej z tego, co mówił mu kocur, ale w połowie zaczął odpływać myślami i przy okazji wzrokiem, bo piórka się poruszyły, przez jego własny ogon. To było nawet bardziej interesujące od gadania Bocianiego Klekotu, nie sądził, że z imionami wiąże się jakaś paplanina. Sądził, że kocur po prostu lubił bociany czy coś...
- A nie lubis po prostu bocianów, cy coś? Albo tego klekotu całego... - czemu Pająk miałby nazywać się inaczej niż... Pająk? Przecież to było totalnie bez sensu.
- Pająkowi odpowiada jej imię, po co ma mieć jeszcze jakieś? - dopytał, jakby ignorując całą wypowiedź Bocianiego Klekotu, nie robił tego jednak celowo, po prostu nie rozumiał połowy słów, a druga połowa po prostu jednym uchem wpadła, a drugim wypadła, a że Pająk miał duże uszy...

_________________

more than just a boy trying to stay alive,
reaching for the sky,
when they ask about the story of my life

TELL THEM

go figure go figure
i grew up to be gravedigger
my own gravedigger
go figure go figure

Zaśmiałem się przyjaźnie, słysząc dociekliwe pytanie Pajączka. Co za uroczy maluch...Tylko pewnych kwestii jeszcze nie rozumie, ale z czasem wszystkiego się nauczy i będzie wiedział, co i jak. Wyglądał na inteligentnego kocurka, dlatego byłem pewny, że pojmie w lot każdą nową rzecz. Nawet jeśli teraz mógł nie sprawiać takiego wrażenia.
- Właściwie to nie wiem, czy je lubię. Nigdy nie widziałem żadnego z bliska, bo mama ostrzegała nas przed ich długimi, ostrymi, kłapiącymi dziobami. Podobno są w stanie połknąć w całości takiego kociaka jak ty, nawet jeśli żywią się jedynie żabami, które znajdą gdzieś na polu. Byłem jedynie świadkiem, jak odlatują w cieplejsze rejony, uciekając przed Porą Nagich Drzew i to jedynie obserwując z ziemi ich podniebne wyczyny. - odparłem, wzruszając od niechcenia ramionami. - Wiesz, powinienem już wrócić do swych obowiązków. Jeszcze trochę matek zostało mi do obsłużenia. Miło było cię poznać i pogadać, młody Pająku. Do zobaczenia innym razem. - miauknąłem, po czym wstałem i ruszyłem na dalszych obchód żłobka. Trzeba było zadbać o to, by każda karmicielka została nakarmiona.

[zt?]

_________________

I'm just Ken. Where I see love, she sees a friend
What will it take for her to see the man behind the tan and fight for me?

Kocur znów zaczął jakąś długą wypowiedź, ale ta zdecydowanie bardziej zainteresowała Pająk. Już mniejsza o to, że kot w zasadzie nie wiedział, czy lubi zwierzę, po którym imię dostał, chociaż to też Pająk wydawało się dziwne. Ono lubiło pająki, bo były śmieszne i miały tak samo długie nogi, co kocię. Ważniejsze było, że takie bociany, to mogły zjeść takie kociaki jak ono. Zdziwiło się bardzo i nie ukryło tego.
- Jak to takie kociaki jak Pająk?! - ale zanim mógł usłyszeć odpowiedź, to kot powiedział jeszcze coś dziwniejszego. O obsługiwaniu matek, że co? Pająk skrzywiło się widocznie, kompletnie nie rozumiejąc, o co chodzi kotu. Pożegnał się z Pająkiem, więc kociak powiedział coś jak "pa" i sam poszedł dalej, zastanawiając się nad wszystkim, co usłyszał od Bocianiego Klekotu.

z/t

_________________

more than just a boy trying to stay alive,
reaching for the sky,
when they ask about the story of my life

TELL THEM

go figure go figure
i grew up to be gravedigger
my own gravedigger
go figure go figure

Kotka tak długo nie była w kociarni.. ile to już minęło? 3 księżyce!? No nie! Myślała, że to była już wieczność.. No nic! Kotka jednak musiała znaleźć wytłumaczenie, by wrócić do miejsca, w którym spędziła swoje początki życia. Nie sądziła nigdy, że opuszczenie przytulnego kącika w kociarni będzie aż tak.. trudne. Może będzie musiała porozmawiać z Tęczową Chmurą, czy często tak bywa, że terminatorzy czasem mają tą nostalgię, by wrócić do starego posłania i zasnąć bez strachu, bez niczego zalegającego na sercu? Zjeżona Łapa nie wiedziała i chyba się nie dowie.. pod pretekstem pomocy wymiany legowisk z kociarni, zakradła się do sterty piórek, w której, jak była jeszcze malutka, uwielbiała się kitrać przed mamą. Może i teraz uda jej sie tam schować, mimo tak dużej różnicy wielkości? Mogła mieć tylko taką nadzieję.

_________________

I might have a pretty face but I'm dangerous to the core

Just look what I did to CaptainSparklez need I say more ?

The boys in the game have no idea the danger they face

Może i udałoby się Zjeżonej Łapie schować przy stercie piórek, gdyby tego miejsca już ktoś nie okupował. Dzisiejszą ofiarą Dzik stało się jedno z piórek walających się w rogu kociarni. Specjalnie przekopała puchową stertę, żeby wybrać sobie jedno z tych większych i twardszych; takie lotki były idealne do wgryzania się i dziamgania w buzi. Od czasu do czasu rozpraszały ją małe puszki latające dookoła, sięgała po nie łapką ale szybko wracała do męczenia piórka między jej zębami.

Słysząc niebieską terminatorkę, obróciła się w jej kierunku taszcząc w buzi lotkę wielkości jej głowy. - A tsy. Tty tu cso.?? - Wydukała z trudem. Przy każdej samogłosce otwierała szeroko mordkę, starając się jakoś pogodzić pióro w jej zębach z wypowiadanymi słowami.

_________________

burns in the sun
lives for no one
salt on your tounge
lights out, no fun

Kotka wzdrygnęła, gdy usłyszała głos bardzo blisko siebie. Zerwała się, wyciągając pysk ze starty piór i spojrzała na małą, barwną, biało brązową kulkę. Uśmiechnęła się głupawo w stronę kociaka, gdy ta dukała z trudem słowa.
-Jaa, sprzątaaaam, legooowiiskaaa- Odpowiedziała przeciągając słowa, tak samo szeroko otwierając szeroko pyszczek. Młody kociak mógł zobaczyć ostre kiełki jeż! No, no. Delikatnie nastroszone futro jeż drgnęło, gdy zrzuciła z głowy parę piórek i przybliżyła pyszczek w stronę młodzika. Ze zmrużonymi oczami, szturchnęła nosem główkę kotki.
-A ty co, z tym piórkiem? Nie za duże dla ciebie?- Zapytała już normalnie, przekrzywiając pyszczek. Jej zielone ślepia błysnęły, gdy wpatrywała się tak w małą koteczkę.

_________________

I might have a pretty face but I'm dangerous to the core

Just look what I did to CaptainSparklez need I say more ?

The boys in the game have no idea the danger they face

Starlight