Byłam trochę zdziwiona na reakcje pani Wieczornej Rosy. Jak do tej pory dobrze nam się rozmawiało, a teraz nagle, wygląda jakby czuła się niekomfortowo. Nie chciałam sprawiać żeby ktokolwiek się tak czuł. Czy znowu mówiłam za szybko albo za dużo? Może powiedziałam coś nie tak jak to było z Wierzbowym Puchem? Ale, Wierzbowy Puch zawsze jej tłumaczyła co powiedziała nie tak, a Rosa nie, więc nie byłam pewna gdzie leży problem. No i chyba nie powinnam oczekiwać od wszystkich, że będą mi wszystko tłumaczyć. W końcu Wierzbowy Puch to moja mistrzyni. Może była zbyt nieśmiała by zwrócić mi uwagę. Czułam się przez to okropnie, bo znowu zrobiłam coś źle.
- Przepraszam, czy powiedziałam coś nie tak? Albo za szybko? Za dużo? Czasami mi się zdarza, ale naprawdę nie chciałam sprawić pani przykrości - powiedziałam, bo było mi naprawdę głupio. Nie wiedziałam do końca co zrobiłam nie tak, poza takimi najprostszymi opcjami. Nie chciałam wyjść na gburka, którego nie obchodzą uczucia innych i mówi co chce.

Ważne że już było w porządku i postaram się trochę zwolnić. Chociaż z reguły mi to nie wychodziło... W takim razie musiałam próbować ciężej! Na pewno to by doradziła jej Lekki Powiew.
- To ciesze się że już jest okej i postaram się trochę zwolnić... i nie mówić pani - odpowiedziałam by już zakończyć nieprzyjemny temat i skupić się na czymś innym. - Jak to jest być medykiem? -

Pomimo że część wypowiedzi Wieczornej Rosy od razu wyleciała mi z głowy, to wydaje mi się że zrozumiałam ogólny sens tego co mówiła. Bycie medykiem zupełnie by mi nie pasowało. Zapamiętywanie tych wszystkich ziół, gdzie jeżeli się pomylę to zrobię temu kotu krzywdę, byłoby złym połączeniem z moją słabą pamięcią. Rutyna szybko mnie nudziła i nie potrafiłabym patrzeć na cierpiące koty każdego dnia. Dlatego zyskałam sporo respektu dla Wieczornej Rosy i innych medyków. Oni potrafili sobie radzić z tym radzić każdego dnia, a ona nie wytrzymałaby nawet jednego.
- Wow i to tak każdy medyk? No raczej że tak, nie wiem czemu pytam. To brzmi jak straszna harówa. Znaczy może niekoniecznie dla ciała, a bardziej dla umysłu. Tak być czujnym przez cały czas, pamiętać wszystkie zioła i jeszcze to nie zawsze pomaga i nie da się na to nic poradzi. Ja bym tak nie potrafiła. Jesteś niesamowita. Musi być coś naprawdę satysfafaykcjującego - no jakoś nie potrafiłam wymówić tego jednego wyrazu. Nieważne. - gdy jednak uda się pomóc - mówiłam a moje oczy błyszczały z ciekawości i podziwu. No i nagle do mojego móżdżka nagła myśl, której nie mogłam zignorować. Poza tym Wieczorna Rosa, była idealną osobą, do zadania tego pytania. - A tak w sumie skoro medycy przebywają tyle czasu z chorymi, czy to znaczy że częściej chorujecie? No mają mnóstwo ktosiów od których mogą się zarazić. -

Byłam święcie przekonana że medycy mają na sobie większą odpowiedzialność niż wojownicy. W końcu co dwie głowy to nie jedna, a co dziesięć to nie dwie, więc zawsze jest jakieś rozproszenie odpowiedzialności. Jak tobie pójdzie źle polowanie to zawsze możesz liczyć na to że komuś innemu poszło lepiej. Za to w przypadku medyków, jeżeli nie znajdą jakiegoś konkretnego ziółka, to mogą liczyć tylko na drugiego medyka. Więc gdyby Wierzbowy Puch się wypowiedziała to byłam gotowa się o to kłócić, znaczy dyskutować. Jak to ładnie mówią rodzice.
Dobra czyli to dzięki ziółkom medycy pozostają zdrowi. Zagadka rozwiązana. Chociaż czy nie lepiej było dawać całemu klanowi takie ziółka, by już w ogóle nie chorowali? Ale w sumie co innego podawać je dwóm kotom, a co innego całemu klanowi. Mogłoby nie starczyć. Poza tym, to nie tak że nie chorują wcale, tylko tak samo jak inne koty, a może trochę rzadziej? No jak do tej pory nie widziałam chorego medyka. Może dlatego że rzadko przychodzę do lecznicy? Jakoś tak wcześniej nie miałam powodu i nie było po co się niepotrzebnie plątać. Teraz Wieczorna Rosa może zostać moim powodem! O ile nie zapomni oczywiście hehe.
- A jakbyście obaj zachorowali, to w tedy obaj pracujecie mimo choroby, czy co się dzieje - bo przecież do takiej sytuacji musiało wcześniej czy później dojść.

– Ach, cóż… to jeden z powodów, dla których wcześniej była nas trójka – odpowiada na pytanie, a w jej słowach natychmiastowo czuć lekkie przygaszenie. – Na razie nie mieliśmy takiej sytuacji, ale… w sumie nie wiem. Chory Medyk jest jak każdy inny chory kot, musi wypoczywać, żeby wyzdrowieć, a gdyby zarażał, to już w ogóle by była lipa. Więęęc… no, nie mam pojęcia ogólnie. Zależy, jakie to by były choroby, jak byśmy się czuli, i w ogóle, ale zapewne nie moglibyśmy chodzić po zioła, żeby nie pogarszać swojego stanu, zwłaszcza Porą Nagich Drzew; więc o to pewnie byśmy poprosili wojowników – dodaje po krótkim zastanowieniu, a przygnębiona nuta z jej głosu znika, kiedy tymi rozkminami na poczekaniu odwraca swoją własną uwagę od myślenia o Chabrowym Powiewie. Ona i Motyl teraz są chociaż we dwójkę, ale taka Owcze Runo? Gromowa Medyczka od wielu, wielu księżyców prowadzi swoją lecznicę sama, zresztą Ryczący Niedźwiedź też już był pełnoprawnym Medykiem od dłuższego czasu… myśl o byciu jedyną osobą odpowiedzialną za lecznicę jest nieco przerażająca.

Było ich trzech? Strasznie mnie to zaciekawiło. Co się stało z tym trzecim kotem? Czyżby zioła na wzmocnienie nie podziałały i zmarli na jaką ciężką chorobę. Albo zrezygnowali z bycia medykiem i wrócili do bycia wojownikiem? W takim razie kto to był? Mój braciszek Gołębie Serce? Miał takie delikatne medykowę imię. Tylko czy mama nie wspomniałaby im o tym? Ooo może, któregoś dnia wyszli po zioła i nie wrócili. Ich zapach urywa się przy któreś granicy. Ooo może odeszli do innego klanu, bo się zakochali? Miała tyle pytań i chciała je zadać Wieczornej Rosie, ale po jej minie wnioskowałam że to nie był wcale łatwy temat. Więc szybko wróciłam myślami do tego co mówiła i wybrałam cokolwiek interesującego, by przekierować ich rozmowę na coś bardziej neutralnego.
- A ja mogę zbierać zioła? Możesz mi powiedzieć czego potrzebujecie, a ja poszukam - mogłam pomóc! Przydam się! Chociaż nie mogłam obiecać że nie zapomnę czego mam szukać i że w ogóle miałam czegoś szukać.

Słuchałam tego co mówi Wieczorna Rosa, a przynajmniej się starałam. Jednak... moje oczy nie do końca były skupione na niej. Zauważyłam że słońce jest już naprawdę wysoko, o tej porze sporo trzmieli latało nad Piszczącymi Trawami. Mogłabym tam potem zajrzeć i się im poprzyglądać. Były takie grubiutkie i w paseczki. I tak miałam iść tam na polowanie z mamą. O kurcze polowanie z mamą.
- Kumam, Trucizny złe, nie próbować. Przypomniałam sobie o czymś Wieczorna Roso i muszę się zwijać, ale miło się gadało. Naraziks - powiedziałam, oblizałam pyszczek z resztek myszy i ruszyłam pod wyjście z obozu.

//zt

Nagłe rozproszenie się i następujące zaraz po tym zakończenie rozmowy przez Różaną Łapę leciutko zaskakuje Wieczorną Rosę, ale szybko akceptuje taki obrót sprawy. Żegna się z kotką uprzejmym kiwnięciem głowy. Siedzi jeszcze w tym samym miejscu jakiś czas, po prostu obserwując koty w obozie z myślą, że wszystko się jeszcze ułoży, a ból po stracie Chaber zelżeje.

zt

Krowia Łapa nie miała szczęścia co do swojego zdrowia. Po jej ceremonii ponownie złapała okropną chorobę, przez którą spędziła parę księżyców w lecznicy i nie mogła odbyć treningu... a była tak podekscytowana! Przecież to właśnie ją, Krówkę, Orzechowa Gwiazda wybrał na swoją terminatorkę, a nie kogoś innego. Czuła, że to był dla niej zaszczyt, bo w końcu wuj był przywódcą, czyli najbardziej szanowanym kotem w klanie Wichru.
Był. Zanim odszedł, był.
Szylkretowa kotka zabrała dwie tłuste myszy ze stosu zwierzyny, po czym znalazła dla siebie odpowiedni kąt w obozie – taki chroniący przed zimną pogodą. Na jej pyszczku bez problemu można było dostrzec smutek. Nie była z wujem blisko, ale jednak była to jej rodzina. Bardzo żałowała, że nie miała szansy spędzić z nim więcej czasu, obwiniała się za to, że zachorowała. Podobne uczucia pojawiały się, gdy przypominała sobie Motyli Blask. Westchnęła ciężko i zabrała się za jedzenie, spoglądając od czasu do czasu na obóz ze swojej nowo znalezionej kryjówki.

Gdyby nie to, że złapał mnie wielki głód, pewnie nie wychodziłabym dziś ze swojej kryjówki. Musiałam coś zjeść, żeby jakoś uspokoić swój burczący brzuch, bo naprawdę nie dawał mi spać tym ciągłym hałasem. Wstałam więc i ruszyłam się w stronę składzika z jedzeniem, licząc po cichu na jakiś dobry kąsek. Udało mi się wyłowić z niego tłustego wróbla, po czym zaczęłam rozglądać się za jakimś cichym i spokojnym miejscem, żeby tam móc spożyć swój posiłek, nie niepokojona przez nikogo. O tej porze jednak trudno było o odosobnioną obozową miejscówkę.

Nie minęło zbyt wiele czasu, kiedy przed krówkowymi oczyma pojawiła się Lisia Łapa, zarazem ratując szylkretową terminatorkę od pogrążania się w smutku. Krówka dostrzegła, że siostra również zgłodniała i najwyraźniej szukała miejsca, aby gdzieś zjeść wróbla, którego trzymała w pyszczku. Zjedzenie w rodzinnym gronie na pewno dobrze im zrobi, a przynajmniej tak wydawało się Krówce. Na okrągłym pyszczku pojawił się uśmiech.
– Heej, Lisek! Jeśli chcesz, możesz zjeść ze mną – zawołała przyjaźnie i poklepała łapą miejsce obok siebie, aby wskazać je siostrze. Nagle poczuła się lepiej – w końcu raźniej im będzie trzymać się razem w przykrych czasach, które nadeszły dla klanu Wichru.

Na szczęście od chwilowego zagubienia uratował mnie głos jednej z moim sióstr, Krowiej Łapy, która spożywała dwie myszy, chowając się przy Oszronionym Krzaczku. Byłam zaskoczona ilością jedzenia leżącego pod łapami kotki. Czy taka drobna istotka da radę sama zjeść aż tyle? Ja sama pewnie przejem się tym jednym tłustym ptakiem, a co dopiero po spożyciu dwóch grubych gryzoni. Chyba, że naprawdę jest głodna i uznała, że jedna porcja zwierzyny jej nie wystarczy...Widząc, że nie mam żadnej lepszej opcji, zbliżyłam się do niej i zajęłam wolne miejsce obok.
- Dzięki. - rzuciłam pośpiesznie, po czym wgryzłam się z gracją w swoją część posiłku.

Młody panicz wiedział, że po rozmowie z Wieczorną Rosą zmieni się albo wszystko, albo nic.
To ta niepewność rodziła w nim nadzieję, że jednak szylkretka rozpatrzy jego kandydaturę.
Że ta zobaczy, że może być dla swojego klanu powodem do dumy, który ich nie opuści, a nie dla ambicji rodziców mówiących o sile, a dającym się zwodzić za nos.
Jednak porządny kot zawsze miał zapasowy plan, gdyby sytuacja tego wymagała. Musiał być kreatywny.

Tak to Mrozik znalazł się tu, obserwując krzak na uboczu obozu, a puchatymi łapkami próbując...Się wspiąć. Chociażby na gałęzie, te przy ziemi.
Trudniej jednak było, jak z takimi korzeniami, czy korą. Ale on już znajdzie rozwiązanie.
Musiał.



/Kasztan

Dla Kasztan zbliżała się pora jedzenia. A może nawet nie jedzenia, a po prostu zgłodniała, więc zgarnęła jakiegoś gryzonia ze stosu zwierzyny (który jak z satysfakcją Kasztan zauważyła, zaczynał coraz bardziej się powiększać) i udała się na bok obozu, a dokładnie do oszronionego krzaczka.
Zbliżyła się do niego i od razu zauważyła znanego jej dobrze kociaka, Mrozika, który... wspinał się? Wychodził gdzieś?
Robił coś, w czym Kasztan niebardzo widziała sens. No ale nieważne.
Ze zwierzyną w pysku westchnęła i chciała obrócić się na pięcie i odejść, jednak nieudane starania czekoladowego lekko rozbawiły ją. Postanowiła więc zostać i mieć jakąś rozrywkę do oglądania w trakcie jedzenia.
Położyła się więc kawałek dalej i zaczęła mielić nornicę, równocześnie patrząc na wspinającego kocura z przymrużonymi oczami, mając na pysku wzrok ,,serio?"

Mroźny panicz trzepnął uchem, słysząc kroki nikogo innego, jak Kasztanowej Łapy - ta usiadła i gdy Mrozik kątem oka ją ujrzał, tak zaprzestał swoich prób wspinaczki na chwilę, by zmrużyć swoje lodowe ślepia na jej widoczne gapienie się w jego osobę.

Kiwnął głową na przywitanie, na wiadomość, że ją widzi.
Nie ładnie było podglądać.

Zwinnym susem kocurek powrócił do swoich działań, a gdy podskoczył na gałąź krzewu, zahaczył pazurkami, podciągnął swoje chude ciało i patrzył na szylkretke z wysokości.
Był wysportowany, był silny na tyle, że mógł rozpocząć swój trening bez skazy na ciele i imieniu.
Był gotowy.
-Smacznego. - Odparł spokojnie.