Kotka w ciszy patrzyła jak tamten wspina się na drzewo, będąc gotowa na to, że zaraz może zobaczyć spadającego kociaka. Nie tyle, że chciała zobaczyć ten widok, a po prostu wiedziała, że prędzej czy później któremuś z kociaków się to przydarzy.
Odgryzła kolejny kęs zwierzyny i po przełknięciu go odpowiedziała:
- Dzięki. Miłego spadania stamtąd, bo pewnie to zaraz się stanie- powiedziała. - Nie że wątpię w twoje możliwości, ale no. Mam złe wspomnienia z ryzykownymi zabawami.

Kotka lubiła najwyraźniej kwestionować decyzje innych.
-Nawet jeśli... - Przekręcił młody panicz łebkiem. -To szkody nie będą rozgległe. Z suchej kory mnie nie ulepiono, w przeciwieństwie do mego brata. - Dodał szybko, po namyśle.
Szylkretka mogła domyślać się, o którego brata chodzi, lecz w głowie panicza wybór nie był tylko jeden. Siwek musiał dzielić pierwsze miejsce z kilkoma innymi kotami na liście.
Nie miał ochoty ich wszystkich trenować, lecz jeśli będzie musiał... Musiał mieć bowiem kompanów, wiernych, niżeli kwestionujących każdy jego krok.
Dla zdrajców nie było miejsca. Nie będzie miejsca. On tego dopilnuje.

-Jakbym ja teraz powiedział ci, 'miłego otrucia się', co byś zrobiła? Nie brzmi mile, ale istnieje ten mały cień szansy. - Dodaje z triumfalnym uśmiechem, siadając na gałęzi i ze spokojem patrząc w dół, skoro rudo-brązowa kotka raczyła go słowami. Mrugnął jednym oczkiem.
Jakże pełne otuchy i wiary w jego możliwości są jej słowa... Hah.

Unosi brewkę.
-Oh? Prosze, jestem ciekawy. Cóż żesz się stało?-
Trening wspinaczki zabawą nie był, lecz nie mógł oczekiwać za dużo. Mało co, kto go rozumiał. Jego chęci, ambicje, zasłonięte pokrewieństwem krwi z żałosnymi rodzicami, którzy w życiu nie osiągnęli zbyt wiele. Nie przyzna się jednak mroźny panicz do swych myśli - wie, że rodzice zaszli i tak daleko. Ciekawe, czy nie dalej od swych dzieci....Trening i czas pokaże.

Kotka prawie że niewidocznie skinęła głową na jego słowa o suchej korze i takie tam, i o jego umiejętnościach. Lekko zmrużyła oczy słysząc wzmiankę o bracie tamtego i domyśliła się o którego chodzi- pamiętała jak ostatnim razem Siwek płakał przy niej o tym, że Mrozik mu dokucza.
Może nie tyle, że była teraz trochę zła, ale poczuła lekką niechęć do Mrozika przez to jak traktuje swoje rodzeństwo. To, że nie mieli takich wielkich ambicji co on oraz umiejętności nie znaczyło, że byli gorsi, prawda?
Prawda...?
Kotka zastanowiła się chwilę i przypomniała sobie jaki stosunek do swojego rodzeństwa miała jeszcze jakiś czas temu. Hm. Może jednak trochę zmieniła swoje poglądy od czasu zostania terminatorką?
Nie odezwała się jednak a po prostu odwróciła wzrok.
Słysząc komentarz tamtego o otruciu się kącik pyska kotki delikatnie uniósł się do góry.
-oczywiście, że tak- powiedziała. No cóż, jak widać ma tu kocurka o podobnym w niektórych aspektach podejściu (poczuciu humoru?)

- Nieostrożna zabawa i złamana łapa- powiedziała, patrząc na tylną łapę.- a później księżyce czekania i nudzenia się w lecznicy. Ph. Nienawidzę tego miejsca- dodała.
- Dlatego doradzam ostrożność co do takich rzeczy.

Coś ruszyło się w kotce, w jej głowie. Mroźny panicz tego nie skomentował. Wiedział swoje.
Wiedział, że kotka się domyśla - nie lubił słabości. Ona też nie, to było pewne.
A to właśnie ona sprawiała w ostatnich księżycach piecze nad ich klanem. Słodkiej Gwieździe przyjdzie jeszcze dokonać wielu wyborów, lepszych, jak i gorszych.
Tik, tak. Czas naglił.

Uśmiechnął się, jakże czule na humorek terminatorki. Tu się zgadzali, choć Mrozik wiedział, że wolałby nie truć kota, który mu tak zaimponował.
Jak do tej pory.


Przeniósł się delikatnym krokiem na gałęzi - czysty, urodzony wspinacz, a lodowy wzrok spadł na ziemie.
-Zapamiętam. Chociaż łapy można połamać na wiele sposobów, czyż nie? Walką, na przykład. - dodał. Ciekawiło go, czy kotka coś opowie.
Chciał z niej wyciągnąć historie, wiedze.
-Znasz jakieś ruchy? - mówi wprost, bez owijania i kłamania. Ciekawi go.

Kotka widziała jak tamten coś analizował, jednak koniec końców się uśmiechnął. Nie zwróciła na to uwagi, bo gdyby to skomentowała to znów usłyszałaby mądrości i wywody z ust kociaka. A dziś tak średnio miała na to ochotę.
- Nie tylko łapy, ale tak, połamać się można wszędzie jak się nie jest ostrożnym. No i oczywiście w walce też- odparła a kiedy spytał o jej własne doświadczenie lekko wzruszyła ramionami.
- Cóż. Nie tyle, ile bym sobie życzyła, to na pewno. A nawet jeśli znam, nie jestem niczyim mentorem żeby tego uczyć. Nauczysz się w swoim czasie, jak zaczniesz trening- powiedziała.
W sumie to nie skłamała- co nie co trenowała z Szerszeniowym Rojem i znała podstawy walki (zwłaszcza nudną teorię), jednak jak na kota w jej wieku i tak wydawało jej się to mało. Powinna umieć więcej, trenować codziennie, co godzinę, ciągle się uczyć i poznawać nowe metody. Wtedy byłaby usatysfakcjonowana.

Mrozik nie był usatysfakcjonowany odpowiedzią szylkretki.
Nie była to jej robota, to racja, lecz czy nie mogli się wesprzeć? Szczególnie teraz, gdy nauczycieli brak?
Kiwnął tylko łbem na zrozumienie, na to, że dotarły do niego słowa kotki.

Widział na jej twarzy niezadowolenie. Pewnego rodzaju niesmak, gdy wspomniał o walce.
Nie skomentował. To było prawo Kasztanowej Łapy - do własnych opinii. Do ciszy.
Ot, byleby te opinie nie zadziałały negatywnie. Na nią, czy na klan.
Mroźny panicz prawdopodobnie miałby to sobie, być może, do zarzucenia.
Że na to pozwolił.
Kasztanowa Łapa poniekąd była dorosła, on nie.
Musiał cierpliwie stać na podeście kocięcia - niewinnego i niemądrego.

-Ktoś musiałby mieć dwie lewe łapy, żeby się połamć wykonując coś innego, niż obowiązki. - Odparł z lekkim uśmiechem.
Nie pozwoli na takie wypadki.

W Ten, stojąc na gałęzi - Mrozik usłyszał głos ojca, na co oklapłe uszyska zatrzepały.
Przeprosił Kasztanową Łapę, po czym ruszył w kierunku Gawrona.
Nie zawsze mógł z nim bowiem wymienić pare słów.

[Zt]