Kotka uniosła wzrok na smolisto czarnego kocura. Zrozumiała go i swoje zadanie. Spojrzała na siostrę i otarła pysk o jej policzek. Miała nadzieję, że kondolencje Konwalii były szczere, jednak nie zamierzała tego teraz podważać.
-[b]Chodź, Dzięcioł. Poprosimy jeszcze Wilka by nam pomógł i .. Koźlorogi, może ty byś również zechciał?[b]- Zwróciła wzrok na pointa. O ile niebieski pregus nie miał wyboru, tak zwracając wzrok na starszego wojownika miała nadzieję, że ten się zgodzi. Wiedziała, że był blisko z jej ojcem, więc może to też sprawi, że poczuje się trochę lepiej? Miała taką nadzieję. Nie mniej jednak, sama podziękowała wszystkim, którzy przyjść i pożegnać ojca. Powiedziała, że jeżeli ktoś jeszcze chce pomóc, to śmiało. Cieszyła się mimo wszystko, że tyle kotów mogło pożegnać jej ojca i dać mu poczucie, że nie był sam w ostatnich momentach życia.

Sama po chwilowej przerwie i przewietrzeniu się przed legowiskiem ojca, zaczęła dokładnie czyścić jego futro, starając się, by nie było na nim ani grama kurzu.. chciała, by jej ojciec dogodnie sie prezentowal nawet po śmierci.

Wraz z Zjeżoną Łapą wróciłem do obozu, nie myślałem o dziwnym zachowaniu mojej terminatorki. Cieszyłem się powrotem do obozu, do dobrze znanego mi legowiska w którym było o wiele wygodniej niż na ziemiach niczyich. Zjadłem posiłek, pogadałem z Wysoką Łapą i przywitałem się z ojcem po jego powrocie. Gdy spotkaliśmy się później w jego legowisku w czwórkę - spodziewałem się opieprzu lub informacji że oddał życia... i tak w sumie było. Rudzielec stracił życia, ale za jasność umysłu w ostatnim dniu swojego życia. Porozmawialiśmy jeszcze chwilę korzystając z tego że reszta bliskich kotów Rozżarzonego Kroku się nie zjawiła, próbowałem jakkolwiek żartować, zachowywać się jak zwykle - nawet opowiedziałem im o tym że mam partnerkę (na co ojciec się ucieszył, i powiedział żeby nasze uczucia nigdy nie gasły co było... urocze) spotkałem kilka kotów, i że życie samotnika na pewno nie jest dla mnie... bo miałem tutaj ich, i Klan Gromu był moją rodziną, po części niestety, ale nadal rodziną.
Abstrakcyjne dla mnie było że kocur umrze, teraz, zaraz, dzisiaj. Przecież nie był tak stary... racja? Przecież mieliśmy po dwadzieścia parę księżyców! Byliśmy młodzi, mama nas opuściła za wcześnie... a teraz miał to samo zrobić nasz staruszek. Z tyłu głowy chciałem rozmawiać jakby nigdy nic, wmawiać sobie że jutro się obudzi, że będzie dobrze, że będzie przy nas przy naszej dorosłości.
Przygryzłem wargi próbując siedząc niewzruszenie widząc jak moje siostry i ojciec się rozpłakują. Chciałem odpowiedzieć mu żeby nie przepraszał ale tylko pokiwałem głową. Głowa rodziny... to trudne zadanie, zawsze czułem taką powinność ale chyba nie do końca spełniałem się w tej roli. Chyba lepiej radziły sobie w tym Dzięciola i Zjeżona Łapa. Gdy ten przytulił mnie do siebie wcisnąłem nos w jego futro próbując ukryć swoje łzy, nie odzywałem się, próbując nie wybuchnąć płaczem jak małe kocię.

A gdy wieczorem wypowiedział swoje ostatnie słowa wpatrywałem się w niego siedząc przy wszystkich. Nie chciałem się wtulać, to nie było na moje siły. Pokiwałem głową na słowa Konwaliowej Gwiazdy i zacząłem oczyszczać ciało kocura, czasami przejeżdżając językiem po czołach rodzeństwa, chcąc jakkolwiek je wesprzeć w tym trudnym momencie.

/ZT

Wyprawa. Utrata żyć. Śmierć. Wszystko to krążyło w jej głowie, kiedy dowiedziała się wszystkiego od Konwalii. Szczerze mówiąc, spodziewała się, że on po prostu przejdzie do starszyzny, a zamiast tego dostał brutalny wybór - żyć dalej z pogłębiającą się demencją lub odzyskać jasność umysłu na jeden dzień i umrzeć. Żałowała tego i była nawet trochę zawiedziona Gwiezdnym Klanem, bo sądziła, że mogliby zrobić trochę więcej. No cóż, widocznie wyleczenie cudzego umysłu było o wiele trudniejsze od kaszlu czy śmiertelnej rany.
Mimo posiadanej wiedzy Pszczoła wciąż była zaskoczona, że starszy postanowił do niej zagadać. Nie wydawało jej się, by kiedykolwiek mieli głębszą relację pomimo należenia do tej samej rodziny. Zawsze sądziła, że była dla niego nikim więcej, niż zwykłą terminatorką. A jednak okazało się, że miała większe znaczenie. Czuła się z tym dziwnie, ponieważ nie była na to przygotowana.
Wysłuchała jego słów z powagą, potakując lekko łbem, a na jego zaproszenie odparła, że przyjdzie. Nie chciałaby ominąć okazji do spotkania się z dawnym przywódcą po raz ostatni, tuż przed jego śmiercią.

Stawiła się w lęgowisku starszego o wyznaczonej porze, już jako zastępczyni klanu. Wysłuchała jego słów z mizerną miną, obserwując reakcje członków rodziny. Doprawdy ponury widok, ale... przynajmniej Rozżarzony Krok odszedł szczęśliwy, w gronie najbliższych.
– Żegnaj, mistrzu. – miauknęła cicho, gdy ten zasnął na dobre. Z jej ślepi nie płynęły łzy, ale jej wyraz pyska był wyraźnie przygnębiony.
Niedługo potem Konwalia zabrał głos, powierzając potomkom przygotowanie pogrzebu. Pszczoła miała złe przeczucie, ale z drugiej strony... kto powinien to zrobić, jeśli nie najbliżsi. Jeśli Dzięciola Łapa i Zjeżony Krok nie mieli nic przeciwko, to pomogła im w tych czynnościach.

//zt