Pojawienie się Żara bardzo ucieszyło Korzenia. Dawno ze sobą nie rozmawiali i burasowi naprawdę tego brakowało. Rudego wojownika traktował w końcu jak przyjaciela i lubił spędzać czas w jego towarzystwie, zatem gdy ten się przysiadł, uszy Korzenia postawiły się do przodu i uśmiechnął się do przybysza szeroko.
- No cześć - odparł wesoło i zaraz skierował wzrok na przekąskę, jaką przyniósł sobie Żar, po czym uniósł z uznaniem brwi. - Widzę, że masz dobry gust - skomentował kiwając lekko głową, jako że obaj na swój obiad wybrali ptaki. Korzeń zdecydowanie najbardziej gustował w opierzonych smaczkach.
- Mhm, sporo się ostatnio dzieje. - mruknął, choć pytanie wojownika w pierwszej chwili przytoczyło mu na myśl inne sytuacje. Bardziej osobiste. Potem oczywiście przeszły mu przez głowę te pozostałe sprawy, bardziej dotyczące ogółu. Tak czy inaczej, odpowiedź Korzenia była na tyle uniwersalna, że nie wymagała z jego strony głębszych wyjaśnień. W dalszej części rozmowy... cóż, planował podzielić się z Źarem swoimi rozterkami, ale nie zamierzał go nimi zalewać tak na wstępie. - Jak się w tym wszystkim odnajdujesz? - spytał ostatecznie, spoglądając na kocura z uniesioną brwią, lekko przekrzywiając głowę. W pierwszej kolejności niech to Żar przedstawi, co u niego słychać.

  Po patrolu szybko coś zjadła, by potem zająć się czymś… niby to relaksującym i stosunkowo mało użytecznym, ale użytecznym na tyle, by Zaćmienie była w stanie nazwać to produktywnością. Inaczej czułaby, cóż… co najmniej poczucie winy. Wskoczyła na jeden z głazów i obserwowała obóz, koty w nim; było już raczej ciemnawo, choć nie tak, jak w środku faktycznej nocy. Nie lubiła krótkich dni Pory Nagich Drzew - miała wrażenie, że miała mniej czasu, choć nikt nie zabraniał jej nie spać w nocy. Może po prostu słońce w jej imieniu nie znalazło się tam bez powodu.
  I gdy tak leżała na głazie, w półmroku patrząc na klan… jej powieki stawały się coraz bardziej ciężkie. Walczyła z tym jednak, co chwila szybko mrugając, by znów z lekka odpłynąć. Co jest?

Przebiśnieg

Gdy mama wypchnęła mnie na zewnątrz, początkowo próbowałam z powrotem wczołgać się do żłobka. Jednak czarno-biała postanowiła stanąć na straży i pilnować czy na pewno nie próbuję wrócić. Czemu takie sytuacje spotykają akurat mnie? I to jeszcze wtedy gdy tego wkurzającego śniegu jest wszędzie pełno! Dłuższa chwila spędzona na koczowaniu pod gęstym buszem uświadomiła mi że prawdopodobnie wrócić będę mogła tylko wtedy gdy zrobi się całkowicie ciemno. Ja rozumiem wszystko, naprawdę! Ale takie wypychanie kociąt poza własne legowisko jest po prostu wredne. Przez tą sytuację poczułam się jakby ktoś mi wbił pazury w plecy. A to moja własna mama! I mój własny dom!!
Zrezygnowana przemierzałam zaśnieżony obóz starając się unikać innych, jakiż to pech że dodreptałam aż do wielkiego głazu na którym leżała i chyba drzemała Zaćmione Słońce, zastępczyni Klanu Gromu. Nie wypadało się nie przywitać, ale to wiązało się z dłuższym ciągnięciem rozmowy, a na to stanowczo nie miałam ochoty. Ale z drugiej strony.. W końcu kto wie czy złota nie zapamięta sobie tej sytuacji? A potem nie przekaże jej Rozżarzonej Gwieździe? Niee, to byłoby stanowczo gorsze. Dlatego też wzięłam głęboki wdech i zbliżyłam się do kocicy z zamiarem rozpoczęcia rozmowy.
– Dobry wieczór – Miauknęłam, ciesząc się w duchu że chociaż tym razem nie sepleniłam.

  Z tego prawdziwie koszmarnego transu wyrwał ją głosik; głosik zdecydowanie należący do kociaka, przez który od razu podniosła głowę i otworzyła szerzej oczy w zastrzyku adrenaliny. …Ach, kocię Żółw się z nią witało. Chyba nie wiedziało, jaką wielką przysługę jej w tym momencie zrobiło - gdyby tak zasnęła w środku obozu, chyba nie pozbierałaby się ze wstydu. Ten dzień nie był aż tak męczący.
  — Dz… Dzień dobry, Przebiśnieg. Coś się stało? — przywitała się, lekko niemrawa na początku, ale szybko odzyskując swoje ułożenie i spokój ducha. Dużo mrugała; by ożywić zdecydowanie zaspane oczy i dać sobie jakąkolwiek stymulację.

Stałam pod głazem, niespokojnie przebierając łapami. Uderzenie serca wydawało się trwać wieczność gdy Zaćmione Słońce nic nie odpowiadała. Ku mojej uldze zastępczyni w końcu odwzajemniła moje powitanie. – Nie, nie.. Po prostu leżała sobie pani i- – Tu na chwilę przerwałam. – I pomyślałam że wypadałoby się przywitać. – dokończyłam na jednym wydechu. Miałam nadzieję że nie zawracałam kocicy głowy. – W czymś pani przeszkodziłam? – Spytałam. Zerknęłam na złotą. Szczerze mówiąc nie wyglądała na kogoś kto jest w trakcie wykonywania jakiegoś ważnego obowiązku, przypominała bardziej mnie. Mnie którą mama obudziła zbyt wcześnie.

 Przywitać. Cóż… kultury na pewno jej nie brakowało. Złota zamrugała kilka razy swoim okiem, aż w końcu wypuściła powietrze z lekkim świstem i niezauważalnym wręcz uśmiechem.
 — Nie, skądże — właściwie to nawet pomogłaś…, lepiło jej się na język, ale może niech nie interesuje się zanadto, dlaczego jej zastępczyni prawie zasnęła o takiej porze. — Jak się czujesz? Wyszliście niedawno z rodzeństwem z lecznicy, prawda? — na szybko wymyśliła jakiś temat. Nie bądź niezręczna, nie bądź niezręczna, nie bądź niezręczna…

Powiedzenie, że kociarnia stała się teraz tłocznym miejscem, było DUŻYM niedopowiedzeniem. Nagłe przybycie do obozu ośmiu sierotek niewiedzących nic o życiu w klanie sprawiało, że Tęczowa Chmura jak i reszta matek miała więcej roboty, niż przy każdym innym miocie. Dlatego też chwilę przerwy w czasie których mogła na chwilę opuścić kociarnię były jak zbawienie.
Tego wieczoru przysiadła na głazie blisko legowiska wojowników, by odpocząć chwilę i przy okazji porozmawiać z Sokolim Skrzydłem. W końcu jednak jej siostra musiała udać się na patrol i kocica ponownie została sam na sam ze swoimi myślami.

//Śpioch

Kotka przez dłuższy czas wpatrywała się w chmury przemykające po niebie. W pobliżu raczej nikogo nie było, więc jej umysł z łatwością na chwilę opuścił jej ciało, wędrując gdzieś daleko. Przymknęła w końcu oczy, ciesząc się lekkim wietrzykiem na pyszczku i dźwiękiem szumu drzew oraz śpiewem ptaków.
Jednak ta chwila nie trwała wiecznie. Jej uszy szybko posłyszały zbliżające się do niej kroki. Jej złote oczy szybko się otworzyły, by zobaczyć przed nią jasnofutrą koteczkę. Tęczowej Chmurze nigdy nie udało się bliżej poznać córki Żółwiej Skorupy, jednak dobrze ją pamiętała. Posłała terminatorce lekko uśmiech, gdy tylko zobaczyła, że ta idzie prosto do niej.
- O, dobry wieczór, Przebiśniegowa Łapo - miauknęła wesoło w jej stronę.

Ułożył się wygodnie na głazie, tak, by słońce mogło ogrzewać jak największą powierzchnię jego ciała. Pomiędzy swymi łapami ułożył bezpiecznie znalezionego na stosie Kruka. Ostatnie dni były dla niego pomyślne, nie wątpił zatem, że takie będą i następne. Został klanowym zastępcą, jeśli zatem w dalszym ciągu nie będzie popełniać kardynalnych błędów niewątpliwie czeka go bycie klanowym przywódcą, los, który gwiazdy zapisały mu w momencie narodzin. Zastanawiał się ile czasu minie, nim czeka go przejęcie tej odpowiedzialności.
Obserwował obóz i interakcje znajdujących się w nim kotów, szczególną uwagę przykładając do ewentualnych nieprawidłowości.

[Pająk]

Pajęcze kocię zwiedzało obóz, choć nieco nieporadnie, w końcu nie do końca wiedziało, gdzie jest i czy znajduje się w odpowiednim miejscu. A jakie miejsce było odpowiednie? Cóż. Nie wiedziało, bo jeszcze go nie znalazło. Czy to można było nazwać nieprawidłowością? Pająk jakąś nieprawidłowością był, możliwe, a jego pałętanie się i szukanie odpowiedniego miejsca zajmowało już sporo czasu, jednak nie chciało zostać odkryte przez niebieskiego. Kocię zrobiło jeszcze kilka okrążeń, aż w końcu przystanęło przy głazie i spuściło głowę w zamyśleniu. Skoro tego miejsca nie było tu, to musiało być tam, ale na chwilę obecną Pająk nie miał energii, żeby tam iść, poza tym bolał go brzuch, a to przeszkadzało bardziej niż brak energii.

Zielone oczy kocura bez trudu zdołały dostrzec niebieskofutrego młodzika krążącego wokół głazu. Postanowił nie przeszkadzać mu w jego czynach do momentu w którym to usiadło i zaczęło się zachowywać w jego opinii dość niepokojąco.
- O czym myślisz, Pająku? - spytał się, spoglądając na znajdujące się u podnóża głazu długouche kocię. Rad był, że Sokole Skrzydło i Płomieniste Ucho doczekali się miotu i po części zazdrościł im zarówno tego, jak i faktu że z połączenia ich dwójki powstało kocię takie jak Pająk, szczupłe i długonogie. Pamiętał podobnie wyglądającą kotkę, Migoczącą z Rzeki, osobniczkę, która stanowiła pierwsze jego zauroczenie i zarazem olbrzymi zawód w momencie, w którym ją poznał.

Pająk jakby wyrwany ze swoich rozmyślań, spojrzał na Konwalie i przekrzywił nieco łeb, jakby mu jedno ucho ciążyło bardziej niż drugie.
- Pająk myśli mijscu, którego suka. A suka bardzo odpowiedniego mijsca - powiedziało kocurowi dość poważnym tonem, po czym rozejrzało się, tak jakby zastanawiało się, czy może są podsłuchiwani przez innych. Taka informacja ważna nie była prawie wcale, ale po co ktokolwiek inny miałby słuchać, co Pająk ma do powiedzenia? To były jeno sprawy i nikt oprócz Konwalii nie musiał o nich wiedzieć.
- Cy słysał pan o takim mijscu? - wróciło spojrzeniem na kocura.

- Rozumiem - odparł zgodnie z prawdą, wiedząc jednak, że jego zrozumienie nie jest wystarczające by udzielić kociakowi odpowiedzi, która mogłaby uznać przez Pająka za odpowiednią. - Nie mogę odpowiedzieć na twoje pytanie dopóki nie poznam większej ilości szczegółów. Jakie jest miejsce, którego poszukujesz, Pająku?
Kocię zdawało się być żywo zaangażowane w swe poszukiwania co sprawiało, że i jego zainteresowanie sytuacją nie było małe. Podejrzewał, że sama odpowiedź, między innymi ze względu na wiek jego rozmówcy, może się okazać dla niego zaskakująca.

O, małe kocię było ucieszone tym, że kocur rozumiał jego słowa, co widać było od razu po jego uszach i blasku w oczach. W krótkiej chwili jednak cała ta mimika przeobraziła się w zamyślenie, bo jak ono miało opisać miejsce, skoro nigdy tam nie było? Wciąż nieco bolał brzuch, mogło powiedzieć o tym kocurowi, może to jakaś wskazówka będzie?
- To miejsce Pająka jest dobre... Jak się tam pójdzie, to jest pomoc - powiedziało, chociaż za bardzo się nie skupiało na tym, a wzrok Pająka wędrował po otoczeniu.
- I przestaje boleć - dodał po chwili, wrócił spojrzeniem do rozmówcy.

Zdawało się, że nawiązał z kocurkiem nić porozumienia - i dla niego samego ten fakt był zadowalający.
- Zatem szukasz naszej medyczki, Owczego Runa i lecznicy, nad którą sprawuje pieczę - odrzekł, uważnie obserwując kocię. Owszem, mógł sam zająć się bólem szarofutrego, nie wiedział jednak, jaka byłaby opinia klanowej medyczki na ten temat. - Chodź, Pająku. Zaprowadzę cię tam.
Ruszył ku korzennej norze, upewniając się, że u jego boku trwa długouchy kocur.

Pająk wysłuchało słów kocura, wyraźnie był mądry i znał dużo słów, których Pająk nie bardzo rozumiało. Co to niby znaczyło, że piecze? Zmarszczyło nos, chciało już zapytać się dalej co to wszystko znaczy, ale zanim to zrobiło, to Konwaliowy Sen zaproponował, że zaprowadzi Pająka do tej medyczki co piecze. Podniósł się i ruszył za nim, może zapyta Owczego Runa, o co dokładnie chodzi.



z/t

Ułożył się wygodnie na kamieniu obserwując drobne płatki śniegu niespiesznie opadające na ziemię pod nim. Pora Nagich Drzew faktycznie nadeszła. Gdyby Jeżynowy Cierń wciąż żyła to teraz zapewne planowaliby kocięta.
Obecnie świat wokół umierał tak, jak umarły jego plany. Musiał znaleźć sposób by temu zapobiec.

Minęło już trochę czasu, odkąd jej mistrz wylądował w lecznicy. Początkowo zupełnie nie myślała o treningu, ale doszła do wniosku, że przecież to wszystko się stało, bo nie umiała walczyć tak dobrze, jakby tego chciała - więc zaczęła podpytywać innych wojowników, czy nie chcą z nią poćwiczyć. Głównie była to Sokole Skrzydło - była pomocna, uprzejma, i doświadczona. Ale… no, właśnie, doświadczona, toteż Gwiazdka po kolejnej sesji sparingu padała z nóg, cała poobijana i zmęczona. Padła na jeden z wygodniejszych kamieni z obozie tak szybko, że aż się nieco zakurzyło.

Kropelka powoli zaczynała ciekawić się obozem. Wszak ile można zwiedzać kociarnie?! Szła tam gdzie poniosły ją łapki, chociaż lepszym określeniem byłoby turlanie i pełzanie się tam gdzie da radę. Eh, ta cała sztuka chodzenia jest strasznie skomplikowana! Kocie znalazło się pod kamieniem, z którego zwisała biała kita. Instynktownie podniosła łapkę aby trącić śnieżnobiałe włosie. Pac, pac, pac!