I chwilę tak leżała, czując, jak wiatr tarmosi jej futro na ogonie… chwila, to czemu nie czuła tego wiatru na reszcie ciała? I skąd wiatr w obozie, gdy świeciło takie słońce? Uniosła łeb, spojrzała na ogon i szybko dowiedziała się, kto tak naprawdę stał za tarmoszeniem, a raczej trącaniem.
Znaczy, um, nie do końca wiedziała kto. Kocię na pewno należało do Ślimaczego Śladu i Żołędziowego Grzbietu, ale niekoniecznie kojarzyła ich imiona, a gdy były malutkie, to w ogóle dla niej wszystkie wyglądały mniej więcej tak samo, czyli srebrzystobiało. Zamrugała jasnoniebieskimi ślepiami w jej stronę. Miała coś powiedzieć? Ale w sumie to nic złego, że się bawi jej ogonem… zamiast tego więc ruszyła swój ogon tak, by poleciał w bok, a zaraz znowu w drugi bok, gdzie to zadrżał zachęcająco i znów zmienił pozycję. Może koteczce spodoba się polowanie na ogon?

Nagle kita uciekła na bok. A potem wróciła! A potem znowu uciekła...Źrenice koteczki rozszerzyły się, obserwując ruchy białego futra. Próbowała je złapać, ale zanim jej niezdarne nóżki dobiegły do celu, ta jak na złość szurnęła na bok. Ah! Kropelkę pochłonęła gonitwa za białą kitą. W te i we w te, aż jej się trochę zakręciło w łebku.

O, to chyba był dobry pomysł, bo kocię zaczęło biec i skakać w gonitwie za jej ogonem tak, jak to wymyśliła. Ale nie była pewna, co powinna zrobić dalej… czy coś takiego w ogóle umiało już mówić? Nie powiedziało do niej żadnego cześć, więc skąd w sumie miała wiedzieć? Może nie lubiło mówić. Albo nie umiało. Kocięta były dziwne.
Nagle Gwiazdka zdecydowała się na inny ruch. Zabrała swój ogon zupełnie i schowała go pod swoim ciałem, robiąc z siebie efektownie chlebek bez żadnego wystającego kawałka.

– EJ! – Srebrne kocie miauknęło gdy kita postanowiła sobie zniknąć. Nie ładnie tak odchodzić bez słowa. Oparła przednie łapki na głazie, próbując zobaczyć co na nim siedzi. Niestety Kropelka była zbyt niska. Pora więc na plan B!
Zrobiła kilka kroków w tył, a następnie z rozbiegu wskoczyła na kamień. Co prawda wymierzyła źle i na chwilę zawisnęła, machając tylnymi łapkami. Udało jej się jednak podciągnąć i wspiąć na kamień. Nie znalazła jednak białego puchu, gdyż był on schowany pod ciałem jego właścicielki. – Dzień dobly! – Kropelce chwilę zajęło przypomnienie sobie podstawowych zasad kultury i przywitała się z kotką, przechylając łebek w ciekawości.

Słysząc niezadowolone "ej", Gwiazdka poczuła się nieco winna i chciała wrócić swój ogon… ale hej, przecież nie była zabawką! Jeszcze młoda się nauczy, że można się bawić takimi kulkami futra każdego kota w obozie i przypadkiem kogoś zdenerwuje. Czy… coś.
O, więc kocię… zaczęło wchodzić na kamień. To dobrze, czy źle? W pewnym sensie jej prywatność została naruszona, bo przecież leżała na tym kamieniu sama i jedyna, ale no, to tylko ciekawskie kocię, a do tego sprowokowała je, żeby ćwiczyło swoją koordynację ruchową. Totalnie. Taki z niej dobry kot. Wszystko to przemyślała.
— Cześć… dobry! — zaczęła normalnym przywitaniem, ale przetworzyła w połowie, że kotka powiedziała do niej per dzień dobry. — Chyba przestraszyłaś ten biały puch. Nie chce już się pokazać!