Gdy Płomieniste Ucho przyszło do mnie z informacją że sam Konwaliowy Sen wzywa mnie na rozmowę miałam ochotę powiedzieć po prostu że nie, że nigdzie się nie ruszam i nie mam ochoty rozmawiać. Ale chyba nie tak zachowują się dorośli... a ja jestem dorosła, chyba. Pozbawiona dzieciństwa chyba od zawsze byłam. Dlatego ruszyłam w miejsce z którego przywódca zazwyczaj zwołuje ceremonie... niestety znajdywało się ono nad ziemią, ale po kilku wdechach i wydechach zaczęłam wdrapywać się na to przeklęte drzewo. Gdy byłam już na górze skinęłam zastępcy głową w geście przywitania.
- Chciałeś ze mną rozmawiać... coś zrobiłam nie tak...? - spytałam na sam początek siadając niepewnie przed nim.

Uważnie obserwował wspinającą się na drzewo terminatorkę oceniając jej zachowanie i mimikę ciała. Nie wydawało mu się, by odbiegało ono znacząco od normy. W przeciwieństwie do swego mistrza nie wyraziła swojej opinii dotyczącej miejsca w jakim odbywało się ich spotkanie.
- Nie zamierzam wyciągać wniosków do czasu zakończenia naszej konwersacji - odparł zgodnie z własnymi podejrzeniami zamierzając przeprowadzić z kotką wnikliwą rozmowę. - Chciałbym byś opowiedziała mi o ostatnim dniu twojego treningu z Grzmiącym Gardłem.

Moje wąsy zadrżały a źrenice rozszerzyły się. Onienienie. Konwaliowy Sen zawsze formułował wypowiedzi tak że obawiałam się o czym tym razem będzie rozmowa. Wszystko brzmiało poważnie, a okolicznosci jeszcze wzmacniały to odczucie.
- Bałam się wdrapać na drzewo... I potem zejść... przepraszam. To więcej się nie powtórzy, obiecuje. - odpowiedziałam drżącym głosem. Nie sądziłam że ten moment słabości sprawi że wyląduje przed obliczem zastępcy.

Uważnie obserwował kotkę zastanawiając się nad stosowną metodą postępowania i rozważając słowa przekazane mu przez Grzmiące Gardło. Niepokojące było zarówno zachowanie terminatorki jak i samego jej mistrza.
- Słyszałem, że nie chcesz zostać wojowniczką - rzekł, przekazując kotce to, o czym poinformował go wcześniej mistrz Ukwieconej Łapy. Na chwilę obecną powstrzymywał się od dzielenia się z terminatorką swymi wnioskami.

Rozwarłam lekko pyszczek chcąc coś powiedzieć. Jednak nie wydałam z siebie żadnego dźwięku, zamknęłam go po dwóch uderzeniach serca. Spojrzałam na swoje łapy. - Ja... nie wiem czy się do tego nadaję. Nie chce zawadzać klanowi więc może powinnam zostać matką, opieka nad kociętami jest chyba bezpieczniejsza niż wychodzenie z obozu. - odpowiedziałam. Palnęłam z tą matką w stresie, nawet nie wiem czy bym się do tego nadawała... i czy w ogóle chciałabym to robić. I nie chce umrzeć od łap samotnika.

Nie sądził, by motywacja kotki była właściwa - jeśli chciała zostać matką jedynie by uniknąć walki istotnie lepszą decyzją z jej strony byłoby opuszczenie Klanu Gromu. Na szczęście czarno-białej decyzja ta chwilowo jeszcze nie należała do jego osoby.
- A zatem twoją motywacją do otrzymania tej rangi jest chęć unikania niebezpieczeństwa? - spytał się córki Barwnego Nieba. Geny kocura ewidentnie miały duży wpływ na jego córkę. Nie było to dla zielonookiego zaskakujące... jednakże wciąż stanowiło zawód. Zawód, którego się spodziewał.

- Grzmiące Gardło opowiadał mi o niebezpieczeństwie... gdy wychodzi się samemu to wszystko może cię zabić... a czasem wołanie o pomoc nie pomoże.. i - i nie możesz pobiec do obozu bo drapieżnik wymorduje cały klan... nie chce sprowadzać niebezpieczeństwa na innych, szczególnie na kocięta, matki i starszyznę. - zaczęłam tłumaczyć. Mój głos drżał i nieco się zacinałam, miałam przed oczami lisa który wparowałby do kociarni... i wymordował maluchy, i jak miałabym żyć w jednym klanie z ich matką?

- Matka musi posiadać umiejętności polowania i walki by móc zapewnić przeżycie kociętom pod jej opieką. Chęć uniknięcia niebezpieczeństwa nie stanowi właściwej motywacji do stania się nią - rzekł obserwując uważnie swą rozmówczynię. Zdawało się że Grzmiące Gardło nie okłamał go, jego sposób przekazywania wiedzy nie był jednak odpowiedni.
- Umiejętności walki pozyskujesz właśnie w celu obrony siebie i klanu przed wspomnianym niebezpieczeństwem. Dodatkowa ostrożność i świadomość zagrożenia pomaga w jego przewidzeniu i zapewnia przetrwanie. Całkowite unikanie go mogłoby sprawić że na terenach klanu przebywałoby znacznie więcej drapieżników i samotników co zwiększałoby jedynie zagrożenie - kontynuował swą wypowiedź. - Ponad to jeśli uznasz że przeciwnik jest od ciebie znacznie silniejszy i masz możliwość takiego postępowania powinnaś poprosić o pomoc zamiast ryzykować niemalże pewną utratę życia.

Siedziałam cicho ze spuszczoną głową. - Dobrze... postaram się wszystko opanować. - nie wiem czy nie były to puste słowa, ale co miałam innego odpowiedzieć? Że nie i koniec? Poza tym chyba nie zmieni mi mentora... ale pewnie jeszcze jedno takie spotkanie tutaj i wylecę. Ughh.

- Masz jeszcze czas by zdecydować się na deklaracje dotyczące twojej przyszłości. Zanim to uczynisz chciałbym, byś starannie rozważyła kierujące tobą motywy - rzekł obserwując rozmówczynię. Wątpił w istnienie braku winy ze strony Grzmiącego Gardła to od terminatorki jednakże zależało to, czy wątpliwości te poparte zostaną faktami.
- Czy posiadasz kwestie dotyczące twego treningu lub mistrza które chciałabyś ze mną poruszyć? - spytał się córki Barwnego Nieba, niespiesznie lecz uważnie oczekując aż ta udzieli mu odpowiedzi.

- Dobrze... przepraszam za zaistniałą sytuację jeszcze raz. - wyraziłam skruchę i miałam nadzieję że problem został zażegnany. Już wszystko powinno być okej, tak? Porozmawialiśmy, on mi wyjaśnił co i jak i po problemie... chyba?
- Nie... nie. - odpowiedziałam natychmiastowo. Chciałam się już po prostu stąd ulotnić.
Jeśli kocur nie miał nic więcej do powiedzenia, pożegnałam się z nim grzecznie i zeszłam (z głową skierowaną ku górze!) na ziemie. Siedzenie pod drzewem jest przyjemniejsze niż siedzenie na nim.

/zt?

- Rozumiem. Wiesz, gdzie mnie szukać, gdybyś zmieniła swe zdanie - odparł pozwalając jej sie przeprosić. Nie uważał by były to przeprosiny konieczne jednakże nie on lecz Barwne Niebo powinien wychować tę kotkę. On sam w swych kociętach starałby się z pewnością budować pewność siebie i poczucie własnej wartości... Jeżynowy Cierń jednakże nie żyła, jego pragnienie wspólnego tworzenia Gromu takim, jakim powinien być pozostawał jedynie popiołem na mroźnym wietrze.