Samotnicy to grupa najcięższa do zdefiniowania i opisania. Choć nazwa wskazuje, jakoby zawsze żyli samotnie, wcale tak nie jest; mogą łączyć się w mniejsze lub większe grupy, czasami rodzinne, czasami składające się z przyjaciół lub kotów mających jakiś wspólny cel. Mogą prowadzić osiadły tryb życia, tak jak klany, zajmując jakieś konkretne miejsce i polując w jego okolicach, a mogą koczować, przemieszczać się z miejsca na miejsce w jednej okolicy, czy nawet podróżować po całym świecie.

Niektórzy z nich wybierają życie blisko dwunożnych z uwagi na mnogość gryzoni szukających pożywienia na ich uprawach, inni zaś stronią od dwunogów i uważają tych, którzy trzymają się blisko nich, za najgorszy rodzaj kota.

Z reguły samotnicy to koty z dziada pradziada żyjące na własną łapę, nieznające klanów, Kodeksu Wojownika i Gwiezdnego Klanu. Ci, którzy żyli na terenie Doliny Oka Gór przed przybyciem klanów z pewnością nie będą do nich przyjaźnie nastawieni. Zdarzają się jednak koty, których rodzice czy dalsi przodkowie rozmnożyli się poza klanem, podrzucili swoje kocięta samotnikom lub zdecydowali się odejść z jednego z klanów, więc mają pochodzenie klanowe, czego mogą być świadomi, lub niekoniecznie.

Koty, które przez większość czasu przebywają w budynkach dwunożnych i z własnej woli nie polują, a zamiast tego korzystają z dokarmiania przez ludzi, nazywa się pieszczochami. Ludzie nie zamykają ich w budowlach, gdyż w tych czasach jeszcze nie trzymało się kotów w ten sposób; jest to wyłącznie ich decyzja. Większość klanowych kotów gardzi takim stylem życia, o czym świadczy również obecność punktu w Kodeksie Wojownika, który mówi o odrzuceniu wygodnego życia pieszczoszka. Niektórzy z samotników uznają to za pragmatyczne podejście, pozwalające przetrwać chociażby ciężkie zimy; inni, podobnie jak klany, gardzą tymi kotami, nazywając ich określeniami w rodzaju "ludzkie lizusy".

Ranga: Samotnik
Płeć: inna (zapach kotki)
Partner: -
Rewir: Gniazda Dwunogów, często wypuszcza się do Wyszczerbionej Góry i na tereny aż na granicę Doliny Oka Gór do okolicy Złotych Piasków, czasem widywana w Międzyrzeczu

Wygląd:

Zgrabne, stosunkowo niewielkie ciało Dimy pokrywa krótka, ale bardzo miękka sierść, w większości biała. Na bokach i grzbiecie pojawiają się jednak większe i mniejsze czarne plamy, podobnie jak na głowie, ogon zaś jest cały czarny – podobnie jak nos, na którym widać tylko niewielką różową plamkę przy górnej krawędzi. Wąsy ma białe, długie i prosto padające w dół, a na świat spogląda złotymi ślepiami. Umaszczenie: czarny z bielą na ok. 50% ciała Autor zdjęcia: Laura Balbarde

Charakter:
Dima praktycznie nie przypomina swoich rodziców. Po ojcu niewątpliwie odziedziczyła inteligencję, ale tam, gdzie Popiół wykorzystuje ją dla dobrych celów, to Dima używa jej do złośliwości, wbijania innym szpil czy ostrych żarcików. W większości nie są to jednak rzeczy zbyt mocno dotykające innych, całkiem jakby w gruncie rzeczy łaciaty kot nie chciał obrażać i zrażać do siebie innych. Lubi się szlajać dniami i nocami, często strzela foszki, które jednak szybko mijają… właściwie gdyby opisać Dimę dwoma słowami, to byłyby to „zbuntowany nastolatek”, mimo iż wcale nie ma kilkunastu księżyców. Jest kotem głośnym, kapryśnym, flirciarskim, na zmianę gardzącym jakimkolwiek towarzystwem i lgnącym do niego, jak do światła. Na szczęście ma resztki instynktu samozachowawczego, przez co stara się unikać kłopotów, z którymi sobie nie poradzi, i nie nadeptuje na odcisk silniejszym od siebie. Zależnie od dnia mówi o sobie w liczbie mnogiej, czasami w liczbie pojedynczej i rodzaju żeńskim, czasami w rodzaju męskim – gdy otwarcie się o to Dimę zapyta, mówi wprost, że czasami czuje się bardziej kotką, czasami kocurem, a czasami po prostu… kotem, i jest jej całkowicie obojętne, w jaki sposób się zwracają do niej inni.

Historia:
Jedno z dwóch kociąt Ody i Popioła.

Potomstwo:
brak

Statystyki:
P: 6 | S: 20 | Z: 39 | Sz: 39 | O: 18 | HP: 170 | W: 130
MP: 4

Cechy i umiejętności:
• Cichy krok
• Króliczy słuch
• Skradanie się: poziom 3
• Tropienie: poziom 2
• Wspinaczka: poziom 2
• Zielarstwo: poziom 2

Ranga: Samotnik
Płeć: Kotka
Partner: -
Rewir: Gniazda Dwunogów i okolice; żyje w Zniszczonej Chacie

Wygląd:

Maska to dosyć wysoka, atletycznie zbudowana kocica o długim, gęstym futrze. Ma ono szaroburą barwę ze smolistymi, wyrazistymi pręgami, które grubymi zawijasami pokrywają jej bok, a pasami – łapy i głowę. Ogon ma niemalże czarny, podobnie jak uszy i podeszwy łap. Jedyne jaśniejsze miejsca na jej ciele to niemalże biały pysk i szyja. Ślepia ma jasnozłote, nos – wątrobiany. Umaszczenie: czarny klasycznie pręgowany Autor zdjęcia: Pedro Tortelli

Charakter:
Maska jest kocicą wyniosłą, oschłą i generalnie nieprzyjemną, bo uważa się za lepszą od wszystkich. Zawsze wyraża swoje zdanie, nawet niepytana, które z reguły nie jest zbyt przychylne innym, i robi to w mało empatyczny, chłodny sposób. Krzywo patrzy właściwie na każdego, chociaż tu swego rodzaju wyjątkiem jest Fenkuł, którego toleruje, gdyż ten bardzo mało się odzywa, a przetrwanie w dwójkę jest łatwiejsze, niż w pojedynkę… no właśnie: w dwójkę. Z obecności Wrotycz, jej naiwności, zachowania i nieporadności jest nadzwyczaj niezadowolona. Maska ma swoje humorki, często się dąsa, jest opryskliwa i uwielbia rywalizować, nawet wtedy, gdy jej przeciwnik nie zdaje sobie sprawy z tego, że istnieje jakakolwiek rywalizacja. Dużo wymaga od siebie samej, ale i od innych, co niezbyt dobrze wpływa na Wrotycz. Nie znosi, gdy inni próbują ją kontrolować… sama jednak nie ma żadnego problemu z tym, by kontrolować, szantażować i wymuszać na innych to, czego chce. Lepiej nie naciskać jej na odcisk; w złości jest w stanie nie tylko zranić kota słowami, ale i pazurami.

Historia:
Maska urodziła się w Gniazdach Dwunogów. Mimo nieprzyjemnego charakteru jest zwierzęciem stadnym, ale jej grupa się rozpadła, przez co Maska została sama. Zdecydowała się wówczas dołączyć do Fenkuła, z którym utrzymywała w miarę pozytywne stosunki.

Potomstwo:
brak

Statystyki:
P: 7 | S: 46 | Z: 30 | Sz: 16 | O: 36 | HP: 180 | W: 140
MP: 1 | MPD: 0/50

Cechy i umiejętności:
• Ostre pazury
• Twarda skóra
• Ciężki krok
• Skradanie się: poziom 3
• Tropienie: poziom 2
• Wspinaczka: poziom 3

Ranga: Samotnik
Płeć: Kotka
Partner: -
Rewir: Młode Brzózki; widywana w różnych miejscach na terenach

Wygląd:

Wrotycz jest równie niecodziennie wyglądającym kotem, co jej opiekun. Jest młodziutką, drobną kotką o długich łapach. Jej futerko można opisać jako brązowo-kremowe, jednak nie można tego zostawić w ten sposób. W rzeczywistości bowiem na grzbiecie, bokach i brzuchu kolory te są jaśniejsze, jakby sprane, podczas gdy na łapach, uszach i głowie ciemnieją, przybierając odcień zbliżony do czekoladowej czerni i bardziej rudawej barwy. Pojawia się także biel: pokrywa lewą przednią łapę do nagarska, stopę i palce tylnej lewej łapy, a także prawą tylną łapę do nadgarstka i pysk, gdzie sięga wąską strzałką aż do czoła. Na reszcie ciała dominuje brąz, tudzież jasna czerń; kremowo-rude akcenty pojawiają się w rozległych, ale wąskich plamach na bokach kotki, a także w postaci małych plamek na głowie, uszach i przedniej lewej łapie. Kotka ma bardzo długie wibrysy i żywe, niebiesko-morskie ślepia. Umaszczenie: czarny szylkret mink (ticked na rudym) z bielą na ok. 1/3 ciała Autor zdjęcia: Tuva Mathilde Løland

Charakter:
Jest dosyć zahukaną kotką, która łatwo podlega wpływom innych kotów – ze względu na swoją naiwność, jak i przez to, jakie doświadczenia miała za młodu. Przede wszystkim całe życie była pod dużym wpływem Fenkuła i Maski; nieraz naśladuje ich zachowania, powiela ich poglądy i wierzenia. Pod względem osobowości jest jednak całkiem innym typem od nich. Jest sympatyczna, towarzyska i radosna, ale przy tym wrażliwa i bardzo wyczulona na wszelkie oznaki, że inny kot mógł pomyśleć sobie na jej temat coś negatywnego. Gdy uzna jakieś zachowanie czy słowo za taką oznakę, zaczyna się jąkać i usiłuje odwrócić uwagę, gdyż samo myślenie o tym, że kogoś do siebie mogła zniechęcić, bardzo ją stresuje i sprawia jej dużą przykrość. Jest dosyć nieśmiała w stosunku do nowopoznanych, ale jest w stanie szybko zaufać, a nawet uznać innego kota za przyjaciela, któremu może powiedzieć absolutnie wszystko. Jest ruchliwa i całkiem energiczna, ale często się powstrzymuje od wyrażania tego, gdyż wie, że członkowie jej grupy za tym nie przepadają. Marzy o tym, by któregoś dnia mieć własną rodzinę i przytulne legowisko. Jest dosyć nieporadna i strachliwa, a także impulsywna.

Historia:
Wrotycz miała nieprzyjemne dzieciństwo; ojciec porzucił jej matkę, ta zaś ciągle się za to wyżywała na jedynej córce. W końcu ją zostawiła – młoda została znaleziona przez Fenkuła, gdy miała nie więcej niż 3 miesiące; kocur wówczas, nie konsultując decyzji z Maską, zabrał kociaka do siebie, by go odchować. Gdy Fenkuł zorientował się, jak naiwna i nieporadna jest jego podopieczna, zaczęło mu to w pewnym sensie… odpowiadać, gdyż mógł ją ukształtować tak, jak tylko chciał.
Z wiekiem kolorowa koteczka zaczęła rozumieć, że Maska nie różni się wiele od jej matki, Fenkuł zaś zdaje się specjalnie przeciągać nauczenie jej czegokolwiek, jakby nie chciał, by stała się niezależna. Brakowało jej jednak doświadczenia, siły psychicznej i znajomości, by cokolwiek zmienić… a przede wszystkim za bardzo się bała, że straci jedyne koty, które o nią w pewien pokrętny sposób dbają.
W końcu pod wpływem Czarnego Wilka opuściła grupę.

Potomstwo:
brak

Statystyki:
P: 4 | S: 17 | Z: 20 | Sz: 35 | O: 16 | HP: 120 | W: 100
MP: 1 | MPD: 0/50

Cechy i umiejętności:
• Cichy krok
• Ciamajda
• Skradanie się: poziom 2
• Tropienie: poziom 1

Ranga: Samotnik
Płeć: Kocur
Partner: -
Rewir: Pogranicze Gęstego Lasu i Dzikiego Sadu; z rzadka wypuszcza się dalej w Międzyrzecze

Wygląd:

Średniego wzrostu, ale masywny kocur: zarówno w takim sensie, że jest dosyć gruby, jak i barczysty i umięśniony. Jego futro jest krótkie, ale gęste; w większości białe, za wyjątkiem dużych buro-piaskowych na bokach, tyle i czubku głowy, a także prawej stronie głowy, nosie i przy lewym oku. Znajdują się na nich cienkie, tygrysie pręgi, które są niemalże czarne. Nos ma intensywnej wątrobianej barwy z czarną obwódką, a jego duże ślepia są zielono-złote. Ma małe, trójkątne uszy, z których wystaje dużo białych włosów. Jego lekko spłaszczony pysk jest często skrzywiony, a głos Sopla chrzęści nieprzyjemnie. Umaszczenie: bury tygrysio pręgowany z bielą na ponad 50% ciała Autor zdjęcia: Aus der Mondburg

Charakter:
Pewny siebie, a nawet zadzierający nosa, uparty i czasem agresywny kocur, prawdopodobnie bardziej niż powinien przywiązany do rewiru, który dzieli ze swoją siostrą i jej partnerką. Zawsze daje z siebie 110%, dlatego jest gotów do walki, a nawet zabicia tego, który naruszy jego teren lub zagrozi jego grupie. Jest niechętny do rozmowy, a co dopiero pomocy obcym; klany darzy pogardą i nieufnością. Szybko się denerwuje, dużo narzeka i mędzi, a oprócz grożenia jego bliskim i jego ziemi nienawidzi również kłamstwa. Jeżeli komuś uda mu się porozmawiać z nim nieco dłużej i dotrzeć głębiej za tę nieprzyjemną skorupkę, okaże się, że Sopel w sercu nosi wiele bólu i urazy do świata, jednak nigdy nie chce mówić o swojej przeszłości. Czasami można też odnieść wrażenie, że o Lilii wyraża się nieco czulej, niż powinien o przyjaciółce czy partnerce swojej siostry… jednak od zawsze wiedział, gdzie jest jego miejsce w tej relacji.

Historia:
Jego rodzice prowadzili koczowniczy tryb życia, ale gdy jej matka, Siwa, zaszła w ciążę, zatrzymali się w okolicy Zielonych Grzbietów. Niedługo po tym jej partner, Wilk, zaginął, w związku z czym kocica musiała sama odchować kocięta, z których tylko dwójka przetrwała. Sama zginęła niedługo po tym, jak Sopel i Szadź zaczęli sami polować. Wówczas rodzeństwo na pewien czas się rozdzieliło, żeby poznać kawałek świata i nabyć nowe umiejętności. O tym, co się wówczas działo z Soplem, wie jedynie jego siostra. W końcu oboje wrócili w okolice Gęstego Lasu.

Potomstwo:
Możliwe, że podczas swoich podróży spłodził kilka kociąt, nigdy ich jednak nie poznał.

Statystyki:
P: 4 | S: 50 | Z: 14 | Sz: 12 | O: 40 | HP: 180 | W: 120
MP: 1 | MPD: 0/50

Cechy i umiejętności:
• Ostre pazury
• Ostre kły
• Słaby węch
• Łowienie ryb: poziom 3
• Pływanie: poziom 2
• Skradanie się: poziom 3
• Tropienie: poziom 3
• Wspinaczka: poziom 3

Ranga: Samotnik
Płeć: Kotka
Partner: Lilia
Rewir: Pogranicze Gęstego Lasu i Dzikiego Sadu; z rzadka wypuszcza się dalej w Międzyrzecze

Wygląd:

Szadź jest niewielką kotką o budowie podobnej do swojego brata: trochę pulchna, barczysta, choć nie jest aż tak umięśniona i silna. Jej futerko to mieszanka trzech barw: piaskowego kremowego, szarej niebieskości i śnieżnej bieli. Te pierwsze dwie barwy tworzą duże plamy na grzbiecie kotki i mieszają się na ogonie, a głowa samotniczki w większości jest niebieska, chociaż mordka, lewy policzek i przestrzeń między oczami jest już kremowa. Na kremowych plamach zarysowują się drobne, ciemniejsze cętki. Prawa łapa kotki również jest w kolorowe łaty, za wyjątkiem palców i stopy, i kolory te łączą się z plamami na boku; reszta łap jest biała. Podobnie jak Sopel, kotka ma nieco spłaszczoną, okrągłą mordkę. Jej ślepia są duże i intensywnie złote, niemal pomarańczowe. Umaszczenie: niebieski szylkret (cętkowany na kremowym) z bielą na ok. 50% ciała Autor zdjęcia: Aus der Mondburg

Charakter:
Szadź należy do kotów podobnie pewnych siebie i upartych, co jej brat, ale jest w niej mniej agresji, niechęci do świata i wybuchowego temperamentu. Jest raczej spokojna i rozsądna, uważnie obserwuje i dokładnie słucha, ale rzadko działa bezinteresownie; raczej chłodno analizuje koszty i korzyści, nim komukolwiek pomoże, i wymaga zapłaty za swoje usługi. Jak na kota, który umie leczyć i robi to tak dobrze, jest w niej zaskakująco mało empatii i wyrozumiałości. Nie masz czym zapłacić albo nie chcesz obiecać, że zrobisz to, gdy się wykurujesz? Szukaj pomocy gdzie indziej. W stosunku do Lilii i brata jest ciepła, radosna i nadzwyczaj lojalna. Nigdy nie zrobiłaby czegoś, co zaszkodziłoby jej partnerce i Soplowi, nawet jeżeli Sopel często się nie zgadza z tym, że leczy obce koty. Zwykła mawiać, że to wszystko robi przecież dla przetrwania i korzyści, a nie z dobroci serca.

Historia:
Jej rodzice prowadzili koczowniczy tryb życia, ale gdy jej matka, Siwa, zaszła w ciążę, zatrzymali się w okolicy Zielonych Grzbietów. Niedługo po tym jej partner, Wilk, zaginął, w związku z czym kocica musiała sama odchować kocięta, z których tylko dwójka przetrwała. Sama zginęła niedługo po tym, jak Sopel i Szadź zaczęli sami polować. Wówczas rodzeństwo na pewien czas się rozdzieliło, żeby poznać kawałek świata i nabyć nowe umiejętności. Szadź nauczyła się wtedy leczyć koty, żeby łatwiej było im przetrwać, w czym pomógł jej Popiół z Gniazd Dwunogów. W końcu rodzeństwo wróciło w okolice Gęstego Lasu i dołączyła do nich Lilia, którą poznali w czasie podróży.

Potomstwo:
brak

Statystyki:
P: 6 | S: 22 | Z: 16 | Sz: 18 | O: 20 | HP: 160 | W: 140
MP: 5

Cechy i umiejętności:
• Psi węch
• Sokoli wzrok
• Ciężki krok
• Łowienie ryb: poziom 2
• Skradanie się: poziom 2
• Tropienie: poziom 2
• Zielarstwo: poziom 3
• Wspinaczka: poziom 1

Ranga: Samotnik
Płeć: Kotka
Partner: Szadź
Rewir: Pogranicze Gęstego Lasu i Dzikiego Sadu; dość często wypuszcza się dalej w Międzyrzecze, a nawet w okolice Suchej Wody

Wygląd:

Lilia jest bardzo wysoką kotką o proporcjonalnej budowie, której krótkie futerko jest nieco szorstkie i kłujące w dotyku. Jest ono piaskowo-bure, o ciepłym odcieniu, i jest na nim widoczny czarny nalot, tworzący niemal jednolitą pręgę na samym kręgosłupie. Nalot zamienia się w pręgi, widoczne na końcowej połowie ogona kotki, jej łapach, a także głowie, gdzie układają się w intensywnie wyrysowaną literę „M” na czole. Podeszwy jej łap są czarne, a nos – wątrobiany z czarną obwódką. Pyszczek ma nieco jaśniejszy, niemal biały, i radośnie zerka na świat złotymi ślepiami. Ma długie, trójkątne uszy i stosunkowo długi ogon. Umaszczenie: czarny pręgowany ticked Autor zdjęcia: Theme Inn

Charakter:
Lilia zdaje się wręcz nie pasować do grupy, której jest częścią. Jest radosnym, empatycznym i uczynnym promyczkiem, któremu czasami szkoda nawet zabić zwierzynę, a co dopiero odmówić pomocy. Doskonale zna okoliczne tereny, kojarzy prawie każdego samotnika, świetnie poznała również dwunogów i ich zwyczaje, i ochoczo się tym wszystkim dzieli. Nie wydaje się być bardzo wrażliwa, raczej nie bierze sobie do serca złośliwości czy niemiłych uwag innych. Jest dosyć roztrzepana i czasami gubi wątek rozmowy, nie wspominając o tym, że zdarza się jej zapomnieć o tym, co miała zrobić. Na szczęście w takich momentach z reguły ma obok siebie Szadź, której uwielbia pomagać w zbieraniu ziół, chociaż do leczenia kompletnie nie ma łapy… i pamięci. Gdyby pociągnąć ją nieco za język, można by się dowiedzieć więcej na temat jej poprzedniego życia i imienia, jakie nosiła, nim znalazła Szadź i Sopla.

Historia:
Jej prawdziwe imię to Lilia Kwitnąca na Zboczu Góry. Urodziła się w Plemieniu Niedźwiedzich Kłów, ale opuściła je w wieku ok. 27-28 księżyców, ponieważ jej ukochana wraz z bratem nie mogli zostać przyjęci do Plemienia.

Potomstwo:
brak

Statystyki:
P: 4 | S: 10 | Z: 16 | Sz: 35 | O: 15 | HP: 140 | W: 120
MP: 1 | MPD: 0/50

Cechy i umiejętności:
• Ciamajda
• Łowienie ryb: poziom 2
• Skradanie się: poziom 2
• Tropienie: poziom 2
• Zielarstwo: poziom 2
• Wspinaczka: poziom 1

Ranga: Samotnik
Płeć: Kocur
Partner: -
Rewir: Ma legowisko na Orlej Przełęczy, ale jest tam widywany raz na ćwierć księżyca/półksiężyc; widywany w różnych miejscach

Wygląd:

Ciężko nazwać go urodziwym czy chociaż przeciętnym; jest raczej… brzydki. Pierwszą odpychającą rzeczą jest jego sylwetka i budowa. Huk to bardzo chudy kocur z widocznymi żebrami i wystającymi kośćmi biodrowymi. Jest mało proporcjonalny – ma za krótkie łapy do długości swojego ciała, ma jedynie 1/3 ogona normalnej długości, a do tego ma bardzo duże uszy, niedopasowane jakby do głowy. Jego futro jest krótkie, szorstkie i matowe, z wieloma ubytkami czy bliznami. Ma ono piaskowo-kremową barwę, na której widać nieco ciemniejsze, mało kontrastujące tygrysie pręgi, a dopełnia ją biel, rozlewająca się na przednich łapach, klatce piersiowej, szyi, brzuchu i połowie tylnych łap kocura. Biel pojawia się także na policzkach i czole kocura. Jego oczy są żółtej barwy i lśnią niezdrowo. Umaszczenie: płowy tygrysio pręgowany z bielą na ok. 1/3 ciała Autor zdjęcia: Alfaz Sayed

Charakter:
Okoliczny dziwak. Żyje samotnie, ciągle przemieszcza się z miejsca na miejsce i jest nieuchwytny, a na dodatek ciężko się z nim rozmawia, gdyż dużo bełkocze do siebie, zamiast do rozmówcy, i często nie odpowiada na kierowane do niego wypowiedzi… a jednak jakimś cudem wie bardzo dużo na temat tego, co dzieje się w okolicy, i zna praktycznie wszystkich samotników. Ma dziwne poczucie humoru i fascynują go różne rzeczy: poruszające się źdźbła trawy, gwiazdy, a nawet niestandardowe ułożenie wąsików przy czyimś pysku. Zbiera kamyki, muszelki i podobne rzeczy, by potem znosić je do swojego legowiska, do którego wraca raz na jakiś czas. Jak ognia unika dwunogów i wszystkiego, co z nimi związane.

Historia:
Nieznana.

Potomstwo:
brak

Statystyki:
P: 7 | S: 20 | Z: 38 | Sz: 50 | O: 20 | HP: 190 | W: 130
MP: 5

Cechy i umiejętności:
• Psi węch
• Wątłe zdrowie
• Pływanie: poziom 1
• Skradanie się: poziom 3
• Tropienie: poziom 3
• Zielarstwo: poziom 3

Ranga: Samotnik
Płeć: Kocur
Partner: -
Rewir: Gniazda Dwunogów; żyje w piwnicy jednego z domów w pobliżu Młyna

Wygląd:

Masywny kocur o sylwetce wpisanej w kwadrat, którego ciało spowija głęboka czerń za wyjątkiem dwóch tylko punktów: intensywnie złoto-pomarańczowych ślepi kocura, w których widać nieco ciemniejsze plamki, i białych długich wąsów kocura. Jego futro jest gładkie, lśniące i krótkie, jakby jego właściciel spędzał dużo czasu na pielęgnacji i czyszczeniu go. Pod nim kryją się jednak liczne blizny. Porusza się nadzwyczaj cicho, a z pyska wygląda na kota poważnego, z którym lepiej nie zadzierać. Umaszczenie: czarny Autor zdjęcia: Raphael Renter

Charakter:
Czarny Wilk jest kocurem dumnym, pewnym siebie i piekielnie inteligentnym, który nie da sobą pomiatać, a wszelkie spory gotów jest rozwiązać uderzeniem silnej łapy. Nie znosi lenistwa, głupoty czy słabości, a i nie ma za bardzo poczucia humoru. Denerwuje się powoli, ale gdy już wpadnie w gniew, nie zatrzyma się przed niczym. Nie jest złym rozmówcą, choć bardzo nieufnym i momentami oschłym; jeżeli chce, jest w stanie być czarujący czy wręcz flirciarski. Nie dopuszcza do siebie praktycznie nikogo, jednak jeżeli ktoś by się do niego zbliżył, zapewne odkryłby jego bardziej wrażliwą stronę, którą skrywa przed światem.

Historia:
Choć jego matka – de facto wnuczka kocicy, która należała do Klanu Cienia – nadała mu imię Wilk, przylgnął do niego pseudonim „Czarny Wilk”. Przed przybyciem klanów do Doliny Oka Gór kocur żył na Króliczych Brzuchach i polował na ziemiach, które zajął Wicher i Grom. Świadom, że nie jest w stanie samotnie zmierzyć się z tak dużymi grupami kotów, po kilku bójkach z patrolami przeniósł się na Krecie Kopce, choć po nocach śniła mu się zemsta.
Na starość przeniósł się do wsi.

Potomstwo:
brak

Statystyki:
P: 7 | S: 20 | Z: 20 | Sz: 16 | O: 40 | HP: 180 | W: 140
MP: 1

Cechy i umiejętności:
• Ostre kły
• Cichy krok
• Bezpłodność
• Pływanie: poziom 2
• Skradanie się: poziom 3
• Tropienie: poziom 3
• Wspinaczka: poziom 2

Ranga: Samotnik
Płeć: Kocur
Partner: -
Rewir: okolice Gawry

Wygląd:

Jest dużym, umięśnionym kocurem o szerokich barkach, który pomimo młodego wieku dysponuje wielką siłą. Cierpi na tym jego zwinność i szybkość, rzecz jasna, ale w bliskim starciu mało który kot może się z nim równać. Jego długie, gęste futro przyjmuje złocisto-rude barwy; jaśnieje nieco na brzuchu, kryzie i pysku kocura. Widać na nim także ciemniejsze znaczenia – tygrysie pręgi na bokach ledwo się odróżniają, ciemnieją jednak do ciemnego brązu i czerni na łapach, głowie, kręgosłupie i końcówce ogona Puszczykowego Lotu. Ma również czarne stopy i poduszki łap. Ma jasnoróżowy nos, na świat spogląda jasnozłotymi ślepiami, a jego pysk najczęściej jest neutralny, choć czasem krzywi się w różne grymasy. Umaszczenie: czarny złoty tygrysio pręgowany Autor zdjęcia: @kot_tsar

Charakter:
Najszybszym skojarzeniem z Puszczykowym Lotem jest lojalność wobec klanu i silne poczucie odpowiedzialności za swoją rodzinę. Jest niemalże kopią swojego ojca. Nie można mu odmówić wielu zalet – jest kocurem pewnym siebie, odważnym i silnym, który nie pozwoli, by cokolwiek stało się jego bliskim i nie wycofa się z żadnej okazji do bronienia klanu; jest przy tym bardzo honorowy i odporny psychicznie. Jest głodny sukcesu i osiągnięć, a wypełnianie obowiązków klanowych jest dla niego jedną z najwyższych wartości. Jednocześnie jednak ma skłonność do uzależniania swojej samooceny od tego, jak dobrym jest wojownikiem; gdyby nawaliłby przy wypełnianiu swoich obowiązków, czułby, że odniósł porażkę nie tylko jako wojownik czy członek klanu, ale w ogóle jako kot. Bardzo rywalizuje z innymi na każdym polu, na jakim tylko może, a porażki czy poczucie, że ktoś jest lepszy, nie zniechęcają go, wręcz przeciwnie – bardziej nakręcają do działania. Choć z reguły jest raczej szorstki w obyciu, to potrafi zażartować, ale często są to suche żarty, które mało kogo śmieszą, a rozmowy z nim nie są zbyt porywające, z reguły dotyczą teraźniejszości, klanu czy obowiązków. Nieraz wychodzi na aroganckiego kocura, który ma przesadnie wysokie wymagania wobec siebie i innych.
Puszczykowy Lot odczuwa ogromne pragnienie kontrolowania wszystkiego wokół siebie; najchętniej podejmowałby wszystkie decyzje sam, za innych, szczególnie za kocice, a już zwłaszcza swoją partnerkę. Nawet w towarzystwie jest dominującym typem, co dopiero w bliskim związku! Jest bardzo zazdrosny o Dziką Różę, a gdyby dowiedział się, że ktoś na nią choćby spojrzał w nieodpowiedni sposób, z pewnością szybko zareagowałby agresją. Niestety, ogólnie jego podejście do kocic jest… dla wielu nieciekawe. Wojownik postrzega kocury jako tych silnych, jako dobrych wojowników, najlepiej przystosowanych do polowań i obrony klanu; najlepiej by było, gdyby kotki zajmowały się tylko obozem i kociętami. Nieraz wyraża pragnienie, żeby patrole składały się z samych kocurów, albo poglądy, że kotki gorzej walczą i polują, a przez to, że tyle z nich zostaje wojowniczkami, to kociąt rodzi się za mało i Klan Gromu jest za słaby. Partnerstwo i założenie rodziny uważa głównie za swój obowiązek, brak tu szczególnej namiętności i uniesień – potrzebował jedynie dobrej partii i kocicy, która będzie chciała urodzić mu któregoś dnia kocięta. Nie spodziewał się tylko, że to się obróci przeciw niemu.
Jego emocjonalność jest bardzo ograniczona; ojciec wpoił mu, że emocje są oznaką słabości, i że kocury nie płaczą, w związku z czym powstrzymuje się od wyrażania uczuć, które nie są gniewem i pokrewnymi. Nie lubi intymności i bliskości, całkowicie nie wie, co robić, gdy ktoś mu się zwierza lub gdy kogoś trzeba pocieszyć. Nie należy też do kotów szczególnie wierzących w Gwiezdny Klan.

Historia:
Urodzony w klanie Gromu, syn Kąsającego Wilka i Jasnego Kwiatu, daleki kuzyn Jeżynowego Kolca. Terminator Dumnego Pyska. Odszedł z klanu na około 31 księżyców po pożarze z uwagi na to, że po sytuacji z Dziką Różą został przez jego większość odrzucony.

Potomstwo:
Pierwszy miot

Statystyki:
P: 7 | S: 48 | Z: 20 | Sz: 20 | O: 40 | HP: 165 | W: 155
MP: 1

Cechy i umiejętności:
• Ostre pazury
• Twarda skóra
• Ciężki krok
• Skradanie się: poziom 2
• Tropienie: poziom 3
• Wspinaczka: poziom 2

Ranga: Samotnik
Płeć: Kotka
Partner: -
Rewir: ma legowisko w okolicy Pogórza; widywana również w okolicy Gniazd Dwunogów, rzadziej Podmokłej Łąki

Wygląd:

Dmuchawiec jest kotką młodą i dość urodziwą, o delikatnych rysach pyska. Oczy ma wąskie, o ciemnożółtej barwie i okolone ciemnym pigmentem, a nos mały, ceglasty z czarną obwódką. Jest średniej wielkości, jednak nie cechuje się zbyt dużą masą mięśniową. Raczej ma budowę sprinterki, niż zapaśniczki. Jej futro jest długie, zadbane, w porze kwitnienia często ma zapach kwiatów; na srebrzystym tle malują się czarne tygrysie pręgi, nieznacznie zrudziałe od słońca na grzbiecie. Umaszczenie: czarny srebrny tygrysio pręgowany Autor zdjęcia: Malin K.

Charakter:
Z wierzchu Dmuchawiec nie wydaje się zbyt charakterystyczną czy oryginalną osobistością. Przez jej przyjazne, otwarte podejście do kotów i towarzyskość można pokusić się o przypięcie jej łatki kota naiwnego, ale nic bardziej mylnego! Kotka najzwyczajniej w świecie jest przyjazną, ciepłą istotą, zawsze skorą do pomocy każdemu, kogo napotka. Nie jest jednak głupia czy łatwowierna; jest bystra, szalenie inteligentna i szybko potrafi zauważyć gdy ktoś próbuje wykorzystać jej dobre serce. Wówczas, pomimo złości, nie pokazuje żadnej wrogości, a jedynie odwraca się na pęcie i odchodzi w swoją stronę. Może i jest młoda, ale księżyce wędrówki i samotnego życia nauczyły ją jak radzić sobie w świecie pełnym drapieżników i samolubnych kotów. Całą sobą chce pokazać, że pomimo zła, chamstwa i roszczeniowości można nie stracić wiary w dobro. Jest bardzo przyjazna i rozmowna, wręcz łaknie kontaktu z innymi kotami, dlatego nigdy nie gardzi nowymi znajomościami. Nie okazuje tego jakoś szczególnie, ale jest kotem głęboko wierzącym we własną wersję życia po śmierci: wierzy, że zmarłe koty, jak i inne zwierzęta, po śmierci można zobaczyć w gwiazdach, rozwijającym się liściu, szumie górskiego potoku, nawet w wietrze. Potrafi spędzić naprawdę dużo czasu na obserwacji natury w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów zmarłych czy rozmyślając. Niekiedy z tego powodu odrywa się od rzeczywistości i traci poczucie czasu.

Historia:
Córka samotniczki imieniem Zamróz i nieznanego kocura. Jej matka zmarła gdy była jeszcze kocięciem a opiekę nad nią przejęła jej babka. Wychowywała się z daleka od Doliny Oka Gór, ucząc się od starszej kotki chorób i ich leczenia. Po jej śmierci wyruszyła w podróż, chcąc wykorzystywać swoje umiejętności ziołolecznictwa by pomagać innym kotom i znaleźć sobie nowe miejsce do życia.

Potomstwo:
brak

Statystyki:
Statystki: P: 3 | S: 16 | Z: 18 | Sz: 20 | O: 18 | HP: 120 | W: 120
MP: 3

Cechy i umiejętności:
• Psi węch
• Słaby wzrok
• Skradanie się: poziom 2
• Tropienie: poziom 2
• Wspinaczka: poziom 2
• Zielarstwo: poziom 3

Ranga: Samotnik
Płeć: Kotka
Partner: -
Rewir: najczęściej widywana w okolicy Górskiego Szlaku

Wygląd:

Wygląda raczej niepozornie. Średniego wzrostu, dość szczupła, chociaż jej długa i gęsta sierść zdecydowanie dodaje jej gabarytów i wizualnie poszerza barki. Czarna sierść miesza się z rudą tygrysio pręgowaną na jej ciele dość równomiernie, a jej głowę dzieli niemalże idealnie na dwie połowy: lewą czarną i prawą w większości rudą. Ma biały pysk ze strzałką ciągnącą się wzdłuż grzbietu nosa, białą plamę na piersi ciągnącą się aż po brzuch, oraz skarpetki na wszystkich czterech łapach. Oczy ma duże, soczyście zielone, nos różowy, a wąsy białe, długie i proste. Umaszczenie: czarny szylkret z bielą na ok. 1/3 ciała Autor zdjęcia: Ainārs Cekuls

Charakter:
Nie szuka zwady. Nie szuka też kontaktu, jest zamkniętą w sobie, małomówną i tajemniczą kotką; mimo niedostępności i pewnej aury chłodu, gdy się do niej dotrze i przekona ją do tego, by się otworzyła, jest dobrym kompanem do rozmowy. Ma naturę filozofa, często można spotkać ją obserwującą okolicę i pogrążoną w myślach, zdarza jej się również na zaczepki odpowiadać wnioskiem, do którego doszła w trakcie swoich przemyśleń i odchodzić, nie udzielając żadnych wyjaśnień. Być może jest trochę dziwaczna i może sprawiać wrażenie oschłej i bardzo bezpośredniej, przynajmniej przy pierwszym spotkaniu, jednak wynika to głównie z jej skrajnego introwertyzmu i słabych umiejętności społecznych, które nie bez powodu zaprowadziły ją w góry. Tu raczej mało kto szukał towarzystwa.

Historia:
Któregoś dnia pojawiła się w okolicy i wygląda na to, że znalazła tu swoje miejsce, bo od tego czasu można ją dość regularnie spotkać przede wszystkim na Górskim Szlaku, jednak okazjonalnie pojawia się też w okolicy Przesmyku i Krecich Kopców, choć raz przepędzona przez patrol Klanu Rzeki nie zbliża się już do granic. Ze swojej historii z czasów przed osiedleniem się w górach nie zwierzyła się nikomu.

Potomstwo:
brak

Statystyki:
P: 4 | S: 17 | Z: 31 | Sz: 25 | O: 15 | HP: 150 | W: 110
MP: 3

Cechy i umiejętności:
• Cichy krok
• Psi węch
• Wrażliwa skóra
• Skradanie się: poziom 2
• Tropienie: poziom 3
• Wspinaczka: poziom 2
• Zielarstwo: poziom 2

Ranga: Samotnik
Płeć: Kotka
Partner: -
Rewir: ???

Wygląd:

Kotka jest młoda; mała, chuda, Porą Nagich Drzew nawet niedożywiona, ale zwinna i szybka. Futro ma krótkie, nieco matowe, o barwie czarnej z przebłyskami srebra, które układają się we wzór klasycznych prążek, jednak ledwo je widać, co daje wrażenie, że ta jest zwyczajnie czarna. Ma ona białe znaczenia na pysku, szyi, palcach, i stopach. Oczy niebiesko-zielonkawe, nieco przypominające odcień wnętrza ogórka. Cechą charakterystyczną jest szrama po pazurach na karku oraz nieco kulejąca, prawa przednia łapa. Umaszczenie: czarny dymny z bielą Autor zdjęcia: tednakagawa

Charakter:
Kotka jest uparta i działa mocno na swoim instynkcie, impulsywnych myślach i emocjach. Główną emocją, na jaką sobie jednak zezwala, jest złość - wtedy czuje się najbardziej imponująca i silna. Nie boi się wyrażać swojej opinii, choćby miała za to przypłacić życiem - jest też kotem porządnym i lojalnym, który za nic nie wydałby towarzysza.
Jej język bywa wulgarny i szorstki, co uważa za zaletę - woli bezpośrednio przejść do sedna, niżeli bawić się w dyplomację i owijanie spraw w bawełnę. Ceni sobie wolność do życia tak, jak jej się podoba. Mimo swojej upartości, Kość nie jest na tyle głupia, by nie wiedzieć, kiedy się wycofać - w momencie gdy widzi, że jest na cienkim lodzie, prędko ucieka z miejsca zdarzenia. Mówi sobie, że to inteligencja i rozsądek, ale bardzo często w tych momentach kieruje nią strach.
Jej nienawiść do klanów pochodzi z wartości, jakie przekazywała jej rodzina. Kilka pokoleń wstecz żyli oni w dolinie, ale zostali zmuszeni do opuszczenia swojego domu i wielkich obszarów terenu przywłaszczonych sobie przez klany, mimo, że byli tutaj pierwsi. Dlatego też aktywność sabotażystów nie pojawia się na terenach Plemienia - szanują tych, którzy nie wprosili się siłą.


Historia:
Córka dwóch samotników, Zośki i Chabra, których przodkowie niegdyś żyli w Dolinie Oka Gór, ale zostali zmuszeni do opuszczenia przez przybycie klanów. Razem z nią urodził się Kieł. Porą Nagich Drzew, gdy brakowało jej pożywienia, ukradła mysz zakopaną przez Skaczącą Łapę z Klanu Rzeki podczas jej polowania. Została wytropiona i okaleczona przez terminatorkę, co pogłębiło jej nienawiść do klanów. Została uratowana przez Kła i Śnieg, gdy prawie wykrwawiła się przy brzegu Oka Gór.

Potomstwo:
brak

Statystyki:
Statystki: P: 2 | S: 8 | Z: 24 | Sz: 16 | O: 8 | HP: 130 | W: 90
MP: 1

Cechy i umiejętności:
• Cichy krok
• Słaby wzrok
• Skradanie się: poziom 2
• Tropienie: poziom 1
• Wspinaczka: poziom 3

Ranga: Samotnik
Płeć: Kocur
Partner: -
Rewir: ???

Wygląd:

Kieł to kocur atletyczny i masywny, ale raczej niewielki w porównaniu do przeciętnych kotów. Jego ciało pokrywa krótkie, brązowawo-szare futerko z zarysem tygrysich prążek w barwie czerni. Ma on też białe znaczenia na pysku, szyi, piersi, brzuchu, palcach przednich łap, a także białe skarpetki sięgające mu do pięt łap tylnych. Charakterystyczną cechą jest to, że biel w śmieszny sposób omija jego nos, otaczając go jednak ze strony policzków i brody. Ma złote oczy. Umaszczenie: czarny pręgowany tygrysio z bielą Autor zdjęcia: @mittsu54

Charakter:
Kieł z temperamentu jest bardzo podobny do swojej siostry, Kości… ale jeśli by mu się o tym wspomniało, ten dziesięć razy by zaprzeczył, powiedział, że nawet nie wie, jak to możliwe, że urodziła ich ta sama kocica, i że Kość pewnie jest adoptowana. W rzeczywistości kocur bardzo ceni swoją siostrę, ba, kocha ją - ale nie będzie przecież tego wyrażał w normalny, ciepły sposób; nie był jakimś mięczakiem.
O ile podzielał niechęć do klanów wcześniej, tak nie był w to wszystko aż tak zainwestowany. Nie był, no właśnie - w momencie, w którym musiał zbierać Kość zakrwawioną z brzegu Oka Gór, jego podejście zmieniło się w nienawiść.
Kieł chce walczyć. Z całej trójki to on najprędzej pokaże się bezpośrednio i zaprosi przeciwnika do konfrontacji - od przebiegłości miał swoje siostry. Jasne, nie podoba mu się cały koncept klanów, ale do przemocy motywuje go przede wszystkim lojalność rodzinie. Chce okaleczyć jednego z klanowych kotów tak, jak okaleczona została Kość - a najchętniej tą niebieskooką panienkę z Klanu Rzeki.
Poza tym? Uparty i działający na impulsie, jak jego siostra. Po tym opisie można by się spodziewać, że Kieł to po prostu dzikie zwierzę, które nie zamierza robić cokolwiek poza łapoczynami, ale tak właściwie to on najszybciej nawiązałby z kotami klanowymi jakąś głębszą rozmowę. Czasem po prostu lubi się podroczyć, puścić oczko, spytać o samopoczucie, zanim zacznie grozić czy dokuczać… a poza tym, zwyczajnie jest kotem towarzyskim, który szczerze jest chętny na poznanie nowych twarzy, ale sytuacja życiowa postawiła go jako wroga kocich klanów. Oczywiście, podskórnie wie, że ich trójka nie zniszczy potęgi, jaką klany były - ale jeśli jest w stanie pogorszyć im życie, chociaż na chwilę, zamierzał to zrobić. To nie tak, że miał coś lepszego do roboty.

Historia:
Syn dwóch samotników, Zośki i Chabra, których przodkowie niegdyś żyli w Dolinie Oka Gór, ale zostali zmuszeni do opuszczenia przez przybycie klanów. Razem z nim urodziła się Kość.

Potomstwo:
brak

Statystyki:
Statystki: P: 3 | S: 25 | Z: 19 | Sz: 10 | O: 18 | HP: 120 | W: 120
MP: 1

Cechy i umiejętności:
• Psi węch
• Ostre kły
• Ciężki krok
• Skradanie się: poziom 2
• Tropienie: poziom 3
• Wspinaczka: poziom 2

Ranga: Samotnik
Płeć: Kotka
Partner: -
Rewir: ???

Wygląd:

Malutka i drobna, z oczami sierotki - tak wygląda Śnieg. Jest raczej chuda, niewysoka, nieszeroka, ale mimo wszystko ma nieco mięśni, których używa głównie do ucieczki i zwinnych ruchów. Pokrywa ją w całości krótkie, białe futerko, a świat postrzega jasnobłękitnymi tęczówkami. Poświęca całkiem dużo czasu na wylizywanie swojej sierści, by nie pozostawiać za sobą żadnych śladów, jak liniejące futro. Umaszczenie: biały (pod bielą rudy, tygrysio pręgowany point) Autor zdjęcia: Flexible Negativity

Charakter:
Śnieg wydaje się nie pasować do swoich znajomych, będąc cichą, spokojną i w miarę rozsądną kotką. Jedną z charakterystycznych cech jest jej milczenie - bardzo rzadko komunikuje się głosem, preferując gesty, a rodzina i towarzysze wytworzyli z nią pewnego rodzaju język migowy bazowany na ruchach ogona i łap.
Koteczka przypomina ducha - i to nie tylko z wyglądu. Ma talent do bycia niezauważonym i niesłyszalnym, jest niezwykle szybka, nawet płochliwa, ale mimo tego doskonale wykonuje swoje zadanie uprzykrzania klanom funkcjonowania. Gdy Śnieg jest za coś odpowiedzialna, ciężko stwierdzić, czy w ogóle tam była - jedyną wskazówką niekiedy zwietrzały zapach, który jednak najczęściej maskuje łajnem.
Nieco brakuje jej pewności siebie i asertywności, gdy znajduje się w bezpośredniej konfrontacji. Jeżeli ktokolwiek ją nakrywa, ta od razu ucieka. Radzi sobie, gdy jest zupełnie sama, ale jeśli ma do czynienia z innymi kotami, potrzebuje przy sobie kogoś, komu ufa. Poza tym jest dosyć inteligentna, analityczna i nie wyraża wielu emocji - nawet mową ciała.


Historia:
Córka dwóch samotników, Luny i Słońca. Śnieg to partnerka zabitej przez Konwaliowy Sen kocicy zwanej Jesienią, jak i matka Krzysia, który podzielił los Jesieni. Gdy Kieł przyniósł do ich legowiska zakrwawioną Kość, Śnieg udzieliła im pomocy medycznej i dachu nad głową, a do tego polubiła rodzeństwo wraz z czasem, który razem spędzili. Gdy Jesień i Krzyś nie wrócili pewnego dnia ze spaceru, dla reszty jasnym było, co ich spotkało - klany.

Potomstwo:
brak

Statystyki:
Statystki: P: 5 | S: 21 | Z: 32 | Sz: 34 | O: 17 | HP: 150 | W: 130
MP: 1

Cechy i umiejętności:
• Cichy krok
• Sokoli wzrok
• Skradanie się: poziom 3
• Tropienie: poziom 2
• Wspinaczka: poziom 3