Kocię usiadło naprzeciwko mnie. Podniosłem nieznacznie brew ku górze, obserwując co ten młody i niesamowicie irytujący gnój robi. Najwyraźniej moje ostatnie słowa przez przypadek rozkręciły kocię i jego chore zainteresowanie jeszcze bardziej. Cudownie.
W momencie, w którym zaczął drzeć swój pysk na całą pojemność płuc myślałem, że wybuchnę, ale śmiechem. Wołał mamę, oczywiście. Jednak prócz położenia uszu po sobie, bo krzyk kocięcia mnie irytował, to nie za wiele zrobiłem. Praktycznie nic. Dalej leżałem w swoim miejscu, czyszcząc łapę. Wiedziałem doskonale, że nic nie zrobiłem, to też nie bałem się matki bachora, któremu się najwyraźniej nudzi.

Obserwowałem całą scenkę, którą przedstawiał przed swoją matką kociak, a ja po prostu... obserwowałem, dalej myjąc swoją łapę. Po chwili jednak przestałem wygryzać swoje futro. Opuściłem łapę, położyłem ją na drugiej i patrzyłem się spokojnym wzrokiem na kolorowego kociaka oraz jego matkę. Drgnąłem delikatnie uchem, mrużąc oczy, po czym podniosłem wzrok na Leśny Szept.
— Kociaki mają wyobraźnię, prawda? Młodemu musiało się coś przesłyszeć, bo nigdy nie powiedziałbym tak do kocięcia. I sobie dodał jeszcze, że chce go uderzyć, a ja tylko podniosłem łapę, aby ją umyć — zamruczałem rozbawiony, posyłając spokojny uśmiech w stronę matki kocięcia. Na co wojownik miałby kłamać na takie tematy, prawda? Patrzyłem się cały czas prosto w ślepia matki, próbując wyczytać jej emocje.

Przeniosłem wzrok na kocię, kiedy tylko zaczął znowu krzyczeć i mówić. Obserwowałem go ze spokojem, delikatnie się uśmiechając na wytknięcie języka w moją stronę. Do czego to doszło, że kociak mi wytyka język. Ah.
— Chyba już tak bardzo się nie boisz, co? — mruknąłem rozbawiony, delikatnie uśmiechając się do kocięcia między łapami swojej matki. Westchnąłem.
— Po co miałbym nazywać tak tak uroczego kociaka? — dodałem jeszcze spokojnie, zaraz patrząc się na Leśny Szept. — Może twoje kocię potrzebuje ciszy, aby się uspokoić? Znaczy, nie mam żadnego doświadczenia w wychowaniu, ani nic, ale może.

Patrzyłem na Leśny Szept z podniesioną brwią, kiedy nagle zaczęła coś mówić. Wstałem do siadu, owijając ogon wokół swoich łap. I w sumie, przeprosiłbym, gdyby nie to, że Szerszeń wcześniej mnie nazwał "głupią masą", a teraz znowu jojczał. Patrzyłem przez chwilę bez wyrazu na pysku na matkę szczeniaka, a później na samego gnoja. Drgnąłem delikatnie wibrysami.
— Wybacz mi Leśny Szepcie, ale nie będę przepraszał za coś, czego nie zrobiłem. Tym bardziej, że twoje dziecko dosłownie przed momentem... próbowało mnie obrazić. Czego to nauczy twoje kocię? — zapytałem spokojnym tonem głosu i wstałem. Otrzepałem swoje futro, przejechałem wzrokiem po Szerszeniu, zaraz po Leśnym Szepcie.
— Radzę ci zapanować nad swoim własnym kocięciem — mruknąłem spokojnym tonem głosu, skinąłem delikatnie głową matce i ulotniłem się z legowiska. A, i tak czas na jakiś spacer czy polowanie, aby nie było mi za nudno.

zt

— Jeszcze czego... — wymamrotałem strosząc się w wyrazie niezadowolenia i cicho prychnąłem. Ja mam JEGO przepraszać? Serio? On nawet nie zareagował na prośbę mojej mamy odnośnie przeprosin, a ja mam go przepraszać? No nie, nie ma w ogóle takiej opcji! Uderzyłem ogonem o tylne łapy, gdy usłyszałem ostatni komentarz czarno-białego kocura. Przykleiłem uszy do czaszki i obrzuciłem go nienawistnym spojrzeniem. Jak sobie poszedł, prychnąłem i stanąłem przed matką, obrzucając ją niezadowolonym spojrzeniem. — Jak mogłaś uwierzyć jakiemuś obcemu kotu, a nie mnie! Może i czasem jestem wygadany, ale bez przesady! — tupnąłem łapą i westchnąłem w złości, po czym wbiłem spojrzenie w ziemię, a mój ogon wił się na wszystkie strony jak wściekły wąż. To nie tak miało wyjść! To Gradowy Chłód miał dostać po łbie, a nie ja! Co za nadęty, głupi, śmierdzący...
— On naprawdę nazwał mnie lisią mordą, mamo... — wymamrotałem już nieco spokojniej, w końcu rozmawiałem już tylko z Leśnym Szeptem, a nie z tym lisim łajnem, Gradem! Po tych słowach przepraszająco otarłem się o łapy kocicy i mruknąłem krótkie "idę się pobawić" po czym odbiegłem. Gradowy Chłód może się spodziewać bolesnej niespodzianki w swoim legowisku! Nie odpuszczę mu!

/zt

Jakiś czas po zgromadzeniu, Wierzbowy Puch wróciła do swojej standardowej rutyny. Starała się chodzić jak najczęściej na patrole i polowania, a dodatkowo postanowiła nieco staranniej przyglądać się stanowi obozowych zabezpieczeń. Jakiś czas temu znalazła parę większych dziur, które mogłyby posłużyć ciekawskim kociakom do ucieczki, a co gorsza, mogły skusić szczury, a tego kocica wolałaby uniknąć. Dzisiaj również wróciła do obozu po dłuższym polowaniu i obejściu obozu, przez co była dość, cóż, podirytowana? Może bardziej zmęczona? Pogoń za królikami, gdy wokół nie ma ani grama cienia, a powietrze jest suche - nie należy do najprzyjemniejszych. Tak jak w poprzednich porach, jej długie liliowe futro było niezastąpione, tak teraz... miała ochotę je wyrwać. W takim też humorze wsunęła się do wnętrza Zielonych Zarośli z myszą w zębach. Starannie wymijając zajęte legowiska, opadła z głośnym westchnięciem na własne i jak podniosła spojrzenie z przyniesionego posiłku, natrafiła na to... Gołębiego Serca. Szczerze? Już dawno nie chowała do kocura urazy i traktowała go dość neutralnie, chociaż dalej nie mogła zrozumieć, co też Skowronek w nim widział...
— Gołębie Serce — mruknęła uprzejmie i... wróciła spojrzeniem na mysz, spokojnie rozpoczynając posiłek.

/Gołąb

Do wszystkich ostatnich zmartwień doszły nagle pojawiające się wszędzie szczury. Na całe szczęście nie doszło jeszcze do żadnego przykrego spotkania z nimi, ale nie oznaczało to, że Gołębie Serce czuł się bezpiecznie. Uważał się za dostatecznie ogarniętego, aby sobie poradzić, ale co z innymi członkami klanu? Terminatorami chociażby? Nie powinien zawracać sobie teraz tym głowy, teraz próbował mieć przerwę. Nie miał apetytu, ale na  nic nie zda się, jeśli z głodu zabraknie mu sił do pracy. Kiedy do Zielonych Zarośli weszła Wierzbowy Puch on niechętnie wgyzał się w brzuch gołębia.
Nie był pewien ich relacji. Nie byli chyba negatywnie do siebie nastawieni, przynajmniej on tak tego nie odczuwał. Nie trzeba być jednak geniuszem żeby zauważyć, że Puch nie pała do niego miłością. Jej przywitanie jednak było w jego umyśle nie do zignorowania. Może to wina tej nagłej samotności, może zmiany nią wywołanej, ale rzucił się do rozmowy jakby mogła go ona uratować przed jakąś okropnością.
- Wierzbowy Puch, dzień dobry! Jak... - zawahał się trochę - Jak tam u ciebie? - spytał niepewnie. Strata Skowronka boleśnie uświadomiła mu, jak biedna była jego pula przyjaciół. Zresztą o czym tu mówić, nie miał ich za bardzo. W takiej sytuacji mógł albo milczeć już do końca życia, lub przynajmniej spróbować nawiązać kontakt.

Nieco zaskoczyła ją żarliwość odpowiedzi ze strony Gołębiego Serca, co zasygnalizowała nieznacznie uniesioną brwią. Raczej spodziewała się bardziej formalnej odpowiedzi, która zakończyłaby ich interakcje i oboje skupiliby się wyłącznie na posiłku, a jednak Gołąb postanowił nie dość, że jej odpowiedzieć to jeszcze zapytać o samopoczucie. Cóż, nie miała powodów by go ignorować. Dlatego jak tylko skończyła żuć, odchrząknęła.
— Całkiem nieźle — przyznała z delikatnym uśmiechem. — Trochę nudno bez żadnego treningu do prowadzenia, ale mam nadzieję, że na najbliższej ceremonii uda mi się kogoś dostać, chociaż... kocięta Zamglonego Brzegu nie należą do najbardziej żywotnych — ostatnie słowa wypowiedziała dość... burkliwie. Naprawdę liczyła na to, że uda jej się w końcu wytrenować jakiegoś terminatora i zakryć wstyd i frustracje po Wilczej Łapie.
— A u ciebie? Miło spędziłeś zgromadzenie? — rzuciła, unosząc nieznacznie brew. Skoro już rozmawiali... mogła to jakoś pociągnąć, nie? Dopóki tematy były dość nijakie i neutralne, Wierzbowy Puch nie miała problemu z tym by porozmawiać z białym wojownikiem. Bez Małego Płomienia przyczepionego do jego zadu, był jakiś znośniejszy.

Może powinien był się tego spodziewać, ale coś w wypowiedzi Wierzbowego Puchu go zdenerwowało. Czy to przez ostatnie wydarzenia czy ogólną niechęć, nie wiedział. Cudownie, że u niej wsyzstko "nieźle". Czemu miałby oczekiwać jakiejkolwiek innej odpowiedzi? Co ciekawego stało się w jej życiu ostatnio, o czym w ogóle chciała by mu powiedzieć? Nie wiedział, czy rzeczywiście jest u niej dorbze, ale i tak był zazdrosny. Nim odpowiedział zmusił negatywne emocje do opadnięcia. Ostatnio musiał robić to coraz częściej i szczerze mówiąc zaczynał mieć dość.
- Jestem pewien, że sie ożywią, jak tylko dostaną możliwość opuszczenia obozu - zapewnił ją zmuszając się do uprzejmego uśmiechu. Te kociaki były dla niego jak rodzina, przynajmniej tak o nich myślał. Wychowywały się w końcu z jego rodzeństwem, tak więc inna krew nie miała tu większego znaczenia.
Na jej pytanie ciężko było mu odpowiedzieć nie narzucając się. Nie niszcząc lekko niezręcznej, ale znośnej atmosfery. Ciekawe, czy Puch odczuła jakoś zniknięcie Skowronka, pomyślał z rosnącą wściekłością. Ciekawe, czy w ogóle zauważyła? Skarcił się za takie myślenie, chociaż emocje nie zniknęły. Skowronek był powszechnie lubiany, zresztą nie bez powodu, to po prostu nie miejsce i czas na takie rozmowy. Na pewno zauważyła. Inaczej okaże się, że jak szalony zamartwia się czymś zupełnie nierealnym i mało ważnym.
- Tak, to zawsze zaszczyt  móc się tam pojawić. Chociaż trzeba przyznać, że nasza prezentacja mogłaby brzmieć lepiej. Ale jestem pewien, że jak kociaki zostaną mianowane, to będzie już o czym opowiadać. Pewnie każdemu się dostanie po terminatorze, kociaków dużo a nas... niekoniecznie - zawiesił na chwilę głos - Czy ty... rozmawiałaś może ze Skowronkiem ostatnio? - może nie powinien pytać, może nie powinien w ogóle o nim wspominać. Ale nie było go już tak długo, a Gołąb nie zamierzał uwierzyć, że już go nie zobaczy. Musiał coś komuś powiedzieć. Nie wiedział, czemu nie jemu się zwierzyl, ale na Gwiezdnych komuś musiał.

— Oby — mruknęła bez przekonania, ponownie nachylając się nad swoim posiłkiem. — Chciałabym przeprowadzić w miarę sprawny trening, który skończyłby się mianowaniem — westchnęła i później przez dłuższy moment jedynie słuchała wypowiedzi Gołębiego Serca, głównie dlatego, że miała pełną mordkę. Przytaknęła sztywno na uwagę o tym, że przemowa Orzecha odnośnie wydarzeń w klanie była... żałośnie mizerna w porównaniu z pozostałymi klanami, ale cóż się dziwić. Ostanie księżyce były wyjątkowo słabe i frustrujące, a jej wuj nie mógł pozwolić na odkrycie ich przed resztą. — Chyba najciekawszym elementem zgromadzenia była sprzeczka między dwójką gromiaków. No, i rezygnacja Krzywej Gwiazdy — tym razem nawet się uśmiechnęła na wspomince o bójce. Nie znała tej dwójki, ale starsza kotka wyglądała bardzo podobnie do Zaćmionego Słońca i Orzecha. Ciekawe jak dużo takich sobowtórów jej wuja biega po dolinie, heh. Na pytanie o Skowronka, delikatnie się wzdrygnęła i powoli zaprzeczyła.
— Cóż, przez jego długą chorobę nie miałam z nim za wiele styczności — mruknęła. — A ostatnio w ogóle go nie widywałam w obozie... A ty, Gołębie Serce? Wiem, że byliście że sobą dość blisko, pewnie nie jest ci lekko z jego... zniknięciem

Puch miała rację co do zgromadzenia. Rezygnacja Krzywej Gwiazdy w szczególności przyciągnęła uwagę białego wojownika. Rzadko się to zdarzało, niestety większość przywódców za jego życia odeszła z rangi w mniej przyjemny sposób. Na bójkę nie zwrócił zbytnio uwagi, skupiony był na przemówieniach, nie na dwójce dzieciaków. Nie znał co prawda ich wieku, ale jaki dorosły kot zachowuje się tak na zgromadzeniu?
Jej odpowiedź odnośnie sprawy Skowronka przyniosła mu tylko zawód. Może nie powinien był pytać. Wezbrała w nim złość. Oczywiście, że nie było mu łatwo.
- Był... - zaczął, a jego głos wydał mu się niezwykle ochrypły. Miał ochotę wykrzyczeć jej, że to jego partner zaginął, a wszyscy oczekują od niego niezmiennego pracowania i dbania o klan. Nie była to jej wina, ale tak łatwo byłoby dać emocjom przejąć kontrolę. Tak łatwo obwinić ją i wszystkich innych o to wszystko.
- Był miłością mojego życia - wysyczał w końcu czując, jak jego gardło zaciska się na dalszych słowach. Niech przynajmniej wiedzą. Może nie było to oczywiste, może za mało się do siebie kleili. A jednak i tak był zły. To dziecinne, ale nie mógł tego powstrzymać.
- Musiał coś komuś powiedzieć. Nie opuściłby klanu nic nie mówiąc - mruknął. "Nie opuściłby mnie", pomyślał z rosnącą desperacją. Powoli pokręcił łbem.
- Ja też go nie widziałem. Szukałem, szukałem - czuł jak jego ton głosu się podnosi - Szukałem i go nigdzie nie ma! Puch, on musiał coś ci powiedzieć! - nie wiedział, nie miał pojęcia, czemu nie jemu została powierzona ta wiedza. Ale odmawiał uwierzenia, że nikt nic nie wiedział. Ktoś musiał, ktoś po prostu musiał być przeciwko niemu. Może nie lubił jego, ich związku, czegokolwiek! Może to wina Małego Płomienia, on miał tylu nieprzyjaciół...

Uszy Wierzbowego Puchu drgnęły, a jedna z jej brwi uniosła się w mieszance zaskoczenia i ciekawości, gdy Gołąb syknął. Nie spodziewała się jego następnych słów i późniejszego wybuchy. Owszem, widziała, że spędzają ze sobą każdą ceremonię, wychodzą wspólnie z obozu, a nawet i Dzielą Języki, ale nie przypuszczała, że biały wojownik wyjdzie z tak poważną deklaracją. Nawet nie dlatego, że Skowronkowy Trel był kocurem, a po prostu... Jakkolwiek to nie zabrzmi, nie sądziła, że ich relacja była tak głęboka. Przełknęła powoli ślinę i w ciszy wpatrywała się w kocura, który z każdym uderzeniem serca zdawał się coraz bardziej zdenerwowany, a może bardziej zdesperowany? Przy ostatnich słowach zmarszczyła delikatnie brwi i cofnęła uszy. Puch, on musiał coś ci powiedzieć!
— W pierwszej kolejności, uspokój się Gołębie Serce i spuść z tonu — mruknęła poważnym, ale spokojnym głosem. Nie zamierzała pozwolić na to, by kocur nadmiernie się rozpędził i jeszcze chlapnął coś za dużo. — Skowronek nic mi nie powiedział, a gdyby to zrobił, dlaczego miałabym to przed tobą taić? Zastanów się, przecież to bezsensu. Gdybym coś wiedziała, powiedziałabym ci od razu. Owszem, nie jesteśmy zbyt blisko, ale gdyby było to coś bardzo ważnego, to dowiedziałbyś się osobiście skoro byliście tak blisko. Tak jak powiedziałam, przez jego chorobę, śmierć Golcowej Gwiazdy, Chabrowego Powiewu i Gradowego Chłodu sama nie miałam czasu na rozmowę z nim. Przykro mi, Gołąb, ale nic nie wiem.