Kotka wypielęgnowała ciało ojca ze swoim rodzeństwem, oraz resztą kotów, które zdecydowały się im pomóc. Kiedy patrzyła na ojca, dalej nie była w stanie powiedzieć sobie, że on już się nie obudzi. Miała nadzieję, że nie będzie musiała już nikogo chować. . i tego też życzyła Stokrotkowej Łące, która dziś musiała pożegnać również swoją matkę, Żmijowy Syk.
Niebieska wojowniczka wraz z rodzeństwem przeniosła ciało dawnego przywódcy pod Liściasty Konar. Pomogła również rudej kotce przenieść ciało starszej, by obu położyć po dwóch stronach.
Kiedy wszystko było względnie gotowe, kotka skinęła łbem do Dzięcioł, Wilka oraz Stokrotki zwracając pysk w stronę polany.
-Niech cały klan zbierze się pod Liściastym Konarem!- Zawołała donośnie, chcąc mieć pewność, że każdy ją usłyszy. Miał się odbyć pogrzeb jej ojca, dawnego przywódcy Klanu Gromu, ale i również zasłużonej starszej, dawnej wojowniczki. Sama Jeż przysiadła przy ciele - zakładała, że jej rodzeństwo i najbliżsi również to zrobią prędzej, czy później. Sama jednak oczekiwała na zgromadzenie się kotów, które pożegnają oba zmarłe koty. Choć dalej nie wierzyła, że mogło to stać się tak szybko, tak Zjeżony Krok musiała się szybko pozbierać, by móc wspierać innych. Nie mogła się poddawać.

Po przygotowaniu ciała ojca, pomogłem siostrom z przeniesieniem ciała ojca by następnie to samo zrobić z Stokrotkową Łąką. Śmierć Żmijowego Syku uświadomiła mi że w naszym klanie jest naprawdę dużo starszych... i że najbliższe księżyce będą przynosić coraz to więcej śmierci. Usiadłem przy ciele rudego wpatrując się w jego mordkę. Nadal do mnie nie docierało że mamy go tak po prostu zaraz zakopać... przecież przed chwilą z nim rozmawialiśmy.

Zjawił się niespiesznym krokiem. Wiedział, komu nakazał odpowiedzialność za organizację pogrzebu, zatem wezwanie klanu przez Zjeżony Krok nie stanowiło dla niego zaskoczenia. Niespodziewana z pewnością była natomiast obecność nie jednego, lecz dwóch ciał. Matka jego pierwszej partnerki odeszła na Srebrną Skórkę. 
Usiadł w stosownej odległości od obu ciał zmarłych zachowując ciszę. Pozostał tak, obserwując w nienachalny sposób gromadzące się koty, gotów zareagować gdyby i tym razem pogrzeb okazał się obfitować w wydarzenia. Żywił nadzieję że tak się nie stanie - chodź rad był egzekwując konsekwencje, jeszcze bardziej rad pozostawał gdy nie zachodziła konieczność ich wymierzania.

Czyli to wszystko, to jednak była prawda. Rozżarzony Krok nie rzucał słów na wiatr i naprawdę umarł. Do teraz Wodospad był pewien, że to była jakaś zbiorowa panika, ale wyglądało na to, że Gwiezdny Klan naprawdę potrafił odebrać życie od tak. No to teraz już bardziej rozumiał, czemu wszyscy tak kurczowo trzymali się Kodeksu. W sumie było to trochę przerażające.
Dziś nie miał aż tyle siły, by wychodzić z lecznicy. Rano porządnie się zbełtał i teraz było mu niedobrze, ale słysząc wołanie Zjeżonego Kroku, wytoczył się przynajmniej do wyjścia z Korzennej Nory. Był zaskoczony widokiem martwego ciała Rozżarzonego Kroku, ale jeszcze bardziej zdziwiło go ciało Żmijowego Syku. Przecież jeszcze kilka dni temu zachodził do legowiska starszyzny, by ją irytować. Trochę głupio, bo kilka razy, jak go wkurzyła, to myślał sobie, że mogłaby już odejść na drugą stronę, ale przecież nie miał tego naprawdę na myśli. W sumie to nawet ją lubił, bo była śmieszna jak się tak wkurzała. W myślach życzył jej miłego polowania na Srebrnej Skórce. Początkowo poczuł się dziwnie z tą myślą, ale chyba była właściwa skoro ta cała moc Gwiezdnego Klanu wyglądała na realną.

Nowo mianowana wojowniczka spojrzała w stronę Zjeżonego Kroku. Zwołuje zebranie, co ona sobie wyobraża? Po chwili jednak dotarło do Pajęczej Sieci czemu to zrobiła. Upsik. Spojrzała na martwe ciało Rozżarzonego Kroku, przez krótki moment zawiesiła na nim wzrok. Należało oddać mu należyty szacunek, nie ważne jak jego  dorosłe potomstwo się zachowuje. Nie dosiadła się jednak do niego, kiwnęła głową w geście pożegnania do rudego. Przysiadła się natomiast nad Żmijowym Sykiem. Czemu? Cóż. Lubiła jej opowieści, jako terminatorka nie raz, nie dwa zaglądała do starszyzny z posiłkiem czy świeżym mchem, a zwłaszcza po jej "udowodnie swą wartość!" momencie  Bura kotka byłą chyba najstarszym kotem jakiego orientalka miała dane poznać. Nie należała do najmilszych, i z początku szylkretka nawet ją irytowała, i choć Pajęcza Siec nigdy nie zyskała zaufania Żmijowej Syk, to przynajmniej pod koniec jej dni irytowała ją już mniej. Cóż. Zmarła kotka niezwykle przypominała babcię szylkretki, cóż, przynajmniej taką jaką opowiadała o niej Pajęczyna, matula orientalki. Może właśnie dlatego była terminatorka Wilczego Kła tak bardzo lubiła przychodzić do kapryśnej starszej? Spokrewnione napewno nie były, lecz podobieństwo charakteru denatki z historiami matki szylkretki wystarczyło, by choć odwiedzać co jakiś czas Żmijową Syk.

Lecz jak zachować się na pogrzebie? Cóż, nauczona po sytuacji ze Sroczą Łapą wiedziała, że najbliżej siedzą... najbliżsi. Także po momencie nadeszła chwila by odejść od burej. Po raz ostatni spojrzała na jej ciało i usiadła dalej. Ugh. Powinna stąd iść, lecz musiała wręcz zostać, gdyby sytuacja miała eskalować tak jak ostatnio, chciała to zobaczyć na własną łapę.

Leśny Gwar przyszła na pogrzeb prosto z nocnego czuwania nad obozem, w, o zgroza dla Leśnego Gwaru - zupełnym milczeniu. Cud, że tej tradycji nie złamała. Miała czas przemyśleć wiele rzeczy, a potem zmuszać się do myślenia intesywnego by nie zasnąć. W każdym razie bezsenność doskonale była widoczne na jej pyszczku. Była pewna, że w końcu będzie mogła odespać, a tu... oh no tak. Zdziwił ją widok dwóch ciał pod Liściastym Konarem, potrzebowała dłuższej chwili by przeanalizować i zrozumieć sytuacja. Podeszła do ciała Żmijowego Syku i pochyliła się nad nią chwilę. Choć kotka była znana ze swojego nieprzyjemnego charakteru, to najostrzejsze, najciekawsze plotki w legowisku starszyzny zasłyszeć Leśny Gwar mogła właśnie od niej... Po za tym, przykra była jej historia, kotka z których dwóch ogromnych miotów na pogrzebie żegnana była tylko przez jedną swoją córkę. Z lekkim poczuciem dyskomfortu zorientowała się, że gdyby, nie daj gwiezdny klanie, odszedł któryś z jej rodziców, sytuacja byłaby taka sama.
Resztę pogrzebu pozwoliła dosiąść się nieco bliżej do rodziny Rozżarzonego Kroku. Nie przy samym ciele oczywiście, ale stosunkowo blisko. Rozżarzony Krok to dla niej wujek, ojciec kuzynów i partner cioci... i w tym momencie chyba ważniejsze było to dla Leśnego Gwaru, niż fakt, że to były przywódca Gwiezdnego Klanu. Dlatego, gdyby tylko była taka potrzeba, gotowa była pomóc przy ostatnich etapach żegnania rudofutrego... Ten natłok emocji chyba pozwolił jej zapomnieć o nieprzespanej nocy i zmęczeniu.

I tak jak powiedział Rozżarzony Krok - tak się stało. Był już na Srebrnej Skórce ze swoją córką, partnerką, i resztą zmarłej rodziny i przyjaciół. Świadomość nadchodzącej śmierci sprawiła że nie zdziwiło mnie wołanie Zjeżonego Kroku. Wyszedłem z lecznicy z nienagannie ułożonym futrem przyglądając się... dwóm ciałom? O ironio. Dwie śmierci ze starości tej samej nocy? Dziwny zbieg okoliczności - ale skoro Gwiezdni tak chcieli to tak musiało być.
Odmówiłem w duszy modlitwę za dawnego przywódcę i starszą i gdy ciała zostały wzięte z obozu wróciłem do robienia swoich spraw.

/zt

I tak nadszedł moment, w którym kotka po raz ostatni pożegnała się z ojcem. Wciąż z pyskiem splamionym łzami i żalem, pomogła rodzeństwu w pielęgnacji ciała ojca. Choć wiedziała, że nie był on jedynym, który dziś odchodzi do Gwiezdnych... ze Żmijowym Sykiem pożegnała się jedynie w myślach. Jej ciało pozostało jednak przy ojcu, teraz leżącym na ziemi, takim spokojnym i zimnym... Choć starała się powstrzymać, łzy ciągle napływały do jej oczu na myśl, że widzi go po raz ostatni. Że nie zwoła już więcej zebrań, nie poprowadzi klanu na zgromadzenie, nie pokaże jej jak się poluje ani już nigdy nie pozwoli przytulić się do swego boku.
Przysiadła w ciszy przy ciele i zamknęła oczy, nie wiedząc, co będzie dalej. Czy zdoła pozbierać się po jego śmierci? Czy wiara w to, że teraz będzie szczęśliwy wśród Gwiezdnych wraz ze Sroką i Tęczową Chmurą wystarczy, żeby wyciągnąć ją z żałoby? Nie była tego pewna, jednak słowa ojca, które jej dziś przekazał siedziały w jej głowie. Jesteś silna. Zawsze kochasz swoją rodzinę.
Postanowiła po prostu być. Po prostu siedzieć tu i czuwać, nie myśleć o niczym. O przeszłości, o emocjach, o przyszłości... Po prostu pozostała na miejscu aby po raz ostatni pożegnać się z ojcem.

Przyszło też Jajo, chociaż swoje pożegnanie z Rozżarzonym Krokiem miało okazję przeżyć. Chyba aż do dnia w którym samo stanie na ziemiach Gwiezdnego Klanu będzie wdzięczne temu, że w ten swój ostatni dzień dawny przywódca poświęcił chwilę na dialog z Kaczą Łapą. Chwilę spędziło by oddać szacunek zmarłemu przywódcy, a następnie dołączyło do Małej Mrówki, która żegnała swoją koleżankę, która też niestety tego dnia ich opuściła. Żmijowy Syk nigdy nie była specjalnie bliska Jajo, ale Mała Mrówka spędziła z nią całe swoje życie i chciało wspierać matkę w tym czasie swoją obecnością czy też pocieszając krótkim słowem. Wiele kotów niedługo odejdzie na Srebrną Skórkę... to będą ponure dni dla Klanu Gromu.

Słowa Rozżarzonego Kroku okazały się prawdą, a nazajutrz zebrania jego ciało zostało ułożone w centrum obozu. Nie samo: również Stokrotkowa Łąka pożegnała swoją matkę. Może to było nieco pocieszające, nie umierać samemu, a z kimś o podobnie starym wieku. Wraz z każdym księżycem zanikała w Klanie Gromu żywa pamięć o pożarze.

Nie chciała wychodzić, w pełni szczerze, wciąż skwaszona swoim wczorajszym humorem. Wczorajszym wszystkim. Ale wiedziała, że nie mogła być tak samolubna i niedojrzała; ponownie przypomniała kociętom zasady kultury i zajęła miejsce na uroczystości pogrzebowej, skinając głową zmarłym, by oddać im swój szacunek.

Między wiekowymi zmarłymi, a nową władzą czuła się teraz tak mała.

Przyszła. Terminator nie był blisko związany z dawnym przywódcą, szczerze mówiąc znał go głównie z ceremonii i widzenia. Uważał jednak za nieodpowiednie, zignorować pogrzeb kota tak ważnego dla klanu. No, i oczywiście Żmijowy Syk. Za dużo śmierci, w zbyt krótkim czasie.
Zjawiła się, przystrojona w kamienny wyraz twarzy. Takim samym jak na zebraniu. Takim samym jak na pogrzebie Barwnego Nieba. Chyba nie umiała wyrażać smutku. Chyba go nie czuła. Chyba była za mało związana z umierającymi, zarówno w przypadku rudego przywódcy jak i kiedyś szylkretowego brata.

Usiadła przy siostrze. Blisko obok, jednak troszkę za nią. Przywitała się bez słowa, jedynie liznęła ją za uchem czule. Zerknęła tylko na ciała, później uciekła wzrokiem w losowy punkt.
Niech im ziemia lekką będzie.

Gdy pogrzeb dobiegł końca, a zmarli należycie pożegnani - Dzik skierowała się w stronę legowiska. Nie miała pomysłu, co mogłaby teraz zrobić poza snem. Żałobna atmosfera w obozie utrudniała produktywność.

zt?

A więc nie kłamał. Ciało Rozżarzonego Kroku, jak i Żmijowego Syku (!) leżały dzisiaj martwe pod Liściastym Konarem, a spojrzenie na nich chociaż przez chwilę mówiło wystarczająco o tym, że śmierć była z rąk starości, nie ran bądź zatrucia. W pewnym sensie uważała to za pewną dysproporcję — że można było umrzeć tak łatwo, tak spokojnie, tak bezboleśnie… ściągnęła nieznacznie wargi.
Zajęła miejsce na pogrzebie sama, siedząc kulturalnie z ogonem owiniętym dookoła ciała. Nie miała języków, którymi mogłaby się podzielić ze zmarłymi; i tak uważała to za bezsensowne. Śmierć rudego była jednak nieśmiałym potwierdzeniem, że Gwiezdni mieli jakiś wpływ na rzeczywistość… lub że efekt placebo potrafił zabić.

Żołądek kocięcia Zaćmionego Słońca aż się skręca ze stresu i przejęcia, kiedy po obozie rozchodzi się kolejne tego dnia wołanie – bo wie, co to oznacza.

Ciężko powiedzieć, czemu, ale wychyla nos z Gęstego Buszu. Nie chce podchodzić bliżej. Wystarczy, że widzi nie jedno, a dwa martwe ciała, nieruchome, zimne, o dziwnym zapachu. Nie płynie w nich już krew, nie ma bicia sercu, oddech nie istnieje, wszystko zamarło. Świst też zamiera, gdzieś na skraju Klanu Gromu, na skraju kociarni i jakby… na skraju istnienia. Patrzy na to z innej perspektywy, nie przez własne oczy, nie odbiera za bardzo bodźców, nie odbiera nawet własnych uczuć i myśli.

To wszystko to tylko zły sen. Cofa się do kociarni.

zt

Nie spodziewała się, że to ona będzie chować Żara, a nie on ją, nawet jeśli był trochę starszy od niej. Mimo wszystko przecież miał 9 żyć, no nie? Ale wszystko zmieniło się wczoraj, kiedy to stało się co się stało. Przyszła, oczywiście, by pożegnać starego druha. Nie zamierzała tu ryczeć, wtulać się w jego futro i narzekać, że mógł ją od razu zabrać ze sobą, bo zaczynają jej strzelać wszystkie kości i stawy się blokować, ale przyszła. Posiedzieć.
Podeszła na chwilę do ciała, muskając je nosem. Do Żmijowego Syku, również podeszła, żegnając się z nią krótko. A następnie przysiadła gdzieś na boku, zerkając na swoje łapy. Czy na nią też niedługo przyjdzie pora? Brr, nie, nie może tak myśleć. Jest młoda duchem, tak! Tylko jeszcze jej stawy powinny to zrozumieć.

[zt]