Grzecznie przeżuwa kawałek kory wierzby, trochę mu to zajmuje, bo robi to dość... powoli i słabo, głównie przez odczuwalny ból głowy. Kiwa głową Motylowi w geście podziękowania, po czym zastanawia się chwilę.
— Usiądę sobie. Dzięki, Motyli Blasku — mówi, uśmiechając się delikatnie i rusza ciężkim krokiem (który zwykle u niego jest, cóż, bardziej rytmiczny), siadając następnie na jakimś wolnym legowisku, może nawet kusząc się na drzemkę.

— zt

Kiwnął młodzikowi głową i posłał mu słaby uśmiech. Cieszył się, że Żucza Łapa zdawał się dość rozsądny i dbał o siebie, a nie od razu szarżował, jak tylko dostał zioła. Miał nadzieję, że dzięki temu szybko mu przejdzie i nie będzie się musiał męczyć dłużej niż to konieczne.
– Nie ma za co – rzucił jeszcze, a potem pożegnał się z nim krótko i wrócił do swojego legowiska, gdzie Świergot wciąż na niego czekała. Wyjaśnił jej krótko, co zaszło i powrócili do rozmowy.

/zt

Od pamiętnego odejścia z Klanu, Gęsia Lotka nie uważa się za wybitnie wylewnego i towarzyskiego kota… lecz podstaw kultury jest oczywiście świadoma i gdy zauważa u siebie objawy choroby, tym razem nie marnotrawi czasu ukrywając własne objawy i nie zwleka z pójściem do medyka. Zwłaszcza, że jej stan jest nader zauważalny… Wlecze się do Skalnych Półek niczym ślimak, ponieważ znużenie zdało się pokłaść na jej grzbiecie, lecz w końcu jej się udaje.
– …Dzień dobry? – zebrawszy rozbite przez gorączkę słowa i myśli, woła przez zbolałe gardło. – Myślę, iż—ekHHHm – przerywa jej nagły atak kaszlu – … dopadł mnie… biały kaszel, przynajmniej po wydźlinie wnioskjc… – próbuje wymienić objawy, lecz z każdą zgłoską jej wypowiedź staje się bardziej zbita i niewyraźna, a końcówka staje się jedynie pomrukiem. Wzdycha zrezygnowana, pociąga nosem chcąc pozbyć się tego przekleństwa z jej pyska i siada na miejscu, w którym stoi.

Uśmiecha się lekko do Roski i kiwa jej głową, starając się nie pociągać nosem zbyt głośno.
– Ach, sa—…sama miałam to zaproponować. Dziękuję, byłabym dozgonnie wdzięczna – mruga powoli, po czym bierze liść miodunki i zaczyna go żuć.
– Jednak to ktoś—UKHM—… uch, cierpliwy i—spokojny być musi – dodaje po chwili namysłu. – Płomykówka… trochę czasu, ażeby przetrawić wszystko potrzebuje. Oczywiście nic złego, po prostu najlepiej z nią w—… kota o odpowiednich metodach nauczania potrzeba, ot, by do nauki zmotywować – jest to wyjątkowo treściwa wypowiedź, zważywszy na jej zapchany nos i ból gardła. Cóż, przyszłość klanu to nie są przelewki i trzeba o nią dbać.

Zaśmiała się chrapliwie. – Och, z pewności—ą, ekhm… Hm, Gronostajową Mordkę lub Pochmurny Świt uważałbym za… odpowiedni wybór. Ktokolwiek pierwszy się—mh—napatoczy, tego weź – udaje się jej jeszcze dodać, nim kolejny atak kaszlu sprawia, że zapobiegawczo odsuwa się od medyczki. Rzuca Wieczornej Rosie przepraszające spojrzenie, po czym cicho dziękuje za życzenia i oddala się w stronę legowisk chorych.

nmmt

Przyszedł do niej Błyszczący Żuk i zaczął mówić o bólu w okolicach zębów, po czym otworzył pyszczek i Chaber zauważyła zaczerwienione i lekko krwawiące dziąsła. Pokiwała prędko głową i poszła po medykament. Wróciła z listkiem mięty, następnie podsunęła zioło bliżej kocura i poprosiła o przeżucie. Ten mruknął jedynie żartobliwie, że z miętą już się chyba polubili, ale był posłuszny i zrobił to, o co prosiła, więc Chaber zaoferowała odpoczynek na jakimś legowisku w lecznicy i wróciła do obowiązków.

— zt

Przeproś. Właśnie to usłyszał od swojego ojca, który dowiedział się o wszystkim co do tej pory nawywijał jego syn, a Szerszeniowej Łapie pierwszy raz od dłuższego czasu zrobiło się głupio. Ze wszystkich kotów słuchał się jedynie rodziców, a ostatnio... w ogóle nikogo. Może dlatego tak uderzył go suchy ton Pokrzywowego Liścia? Cóż, po dość niemiłej rozmowie z rodzicami (głównie z ojcem), Szerszeniowa Łapa w końcu poszedł do lecznicy by przeprosić dwójkę medyków. Gardło zaciskało mu się w ramach protestu, ale wiedział, że tym razem naprawdę musi się postarać by każdy, każdy mu uwierzył. Dlatego też wsunął się do lecznicy, cicho odchrząknął.
— Motyli Blasku? Wieczorna Roso? — zawołał, rozglądając się po lecznicy. Im szybciej to załatwi tym lepiej. Nie zamierzał siedzieć tu dłużej niż to było konieczne.

/Motyl i Roska

Mimo delikatnie ściśniętego gardła, Szerszeń zdobył się na krótkie odchrząknięcie i delikatnie się wyprostował na widok Wieczornej Rosy. Wyciągnął delikatnie szyję i zerknął za kocicę, próbując w ten sposób wyłapać sylwetkę drugiego medyka, ale najwyraźniej Motylego Blasku akurat nie było w lecznicy. Uznał to za plus; mimo wszystko przepraszanie Wieczornej Rosy będzie o wiele prostsze niż złotawego kocura, uf. To w końcu starszy medyk wydarł się na niego i zagroził wywaleniem na zbity pysk, tsk.
— Przyszedłem przeprosić za swoje zachowanie — mruknął bez zbędnego przeciągania, delikatnie opuszczając łeb w pokornym geście. Na Gwiezdnych, że też musi się teraz płaszczyć... — Nie powinienem zwracać się do ciebie, ani nikogo innego, w taki sposób — pomimo tego, że to głównie ty nie słuchałaś mnie i zrobiłaś ze mnie tego najgorszego.
— Przepraszam.

W momencie, w którym Wieczorna Rosa chyba próbowała nawiązać kontakt z własnymi myślami, Szerszeń po prostu się wyprostował i w ciszy czekał na jakąkolwiek reakcję. Nie spodziewał się, że kocica odrzuci jego przeprosiny; może nie znał jej jakoś bliżej, ale nigdy nie wydawała mu się zawistna czy... coś. Dlatego na proste "w porządku", zareagował lekkim skinieniem łba i, o Gwiezdni!, jak dobrze, że powstrzymał się od natychmiastowego wyjścia z lecznicy. Jak padła propozycja wspólnego zajęcia się obowiązkiem przyniesienia chorym czegoś na ząb, ucho kocura mimowolnie drgnęło.
— W sumie spoko — mruknął dość luźno, ale szczerze. Na tyle na ile mu się w tym momencie chciało, ale tego szczególiku nie musiał zdradzać Wieczornej Rosie. Później po wykonaniu wspomnianej czynności, podziękował kocicy za wyrozumiałość i opuścił lecznice.

/zt?

Chorych nie jest w lecznicy wielu, więc mogą się szybko uporać z przyniesieniem im jedzenia; to dobre pierwsze „zadanie” dla kocura, tak przynajmniej wydaje się Rosie. Po powiedzeniu mu, czego potrzebują i gdzie trzeba to zanieść, Rosa pracuje razem z nim w ciszy i nie wchodzi mu w drogę, a po wszystkim kiwa krótko łebkiem i żegna się z Szerszeniową Łapą, licząc na to, że reszta ich przymusowej współpracy pójdzie równie gładko… i że nikogo nie spotka już taka sytuacja ze strony terminatora, jaka spotkała ją.

zt

Powracanie do lecznicy po tak krótkim czasie (a minęła przecie dopiero jakaś połówka księżyca, może i więcej) nie było dla mnie czymś okropnie strasznym. Mimo wszystko, kojarzyłam z tym miejscem wiele wspomnień i dorastałam w nim, więc te zaułki i zapach ziół leczniczych wprawiały mnie w duży komfort. Świat poza lecznicą był nieco straszny; moje własne rodzeństwo mnie nie poznawało, a ja musiałam się szykować na nowe sytuacje, na które nie byłam wcale gotowa. Skalne Półki natomiast były dla mnie wybaczające, bowiem nic się tutaj nie zmieniło odkąd tu trafiłam - może poza ilością niektórych traw, które zaczęłam kojarzyć z widoku.
Nie mogłam kłamać, lecz praca medyka wyglądała na niezwykle ciekawą pracę... Ciekawe, czy natrafię tutaj na Wieczorna Rosę, może zdołałabym ją spytać o kilka nurtujących mnie pytań?
Ale nie w tych okolicznościach tu byłam. Bowiem po takim czasie przypomniało mi się, że zostawiłam w tym miejscu mały upominek od mojej mamy, to znaczy, możliwe, że go tutaj znajdę... Nie byłam w pełni pewna tej myśli, ale wolałam zacząć tutaj z nadzieją, że szybko znajdę swój prezent. Wstąpiłam zatem do zaułka z Tajemniczą Plamą, trochę zmartwiona, że mogę przeszkodzić medyczce w jej pracy - dlatego mój krok był cichy, aby przypadkiem nie spłoszyć jej moim nagłym przyjściem.

Podchodząc bliżej do mojego celu, rozejrzałam się po miejscu. Moim celem był malutki przedmiot - wcale nie zauważalny dla nieświadomego oka, bowiem mógł się wtopić w tło lecznicy. Jednakże, okazało się, upominku znaleźć tutaj nie mogłam... Czyżby był w innej części jaskini? Westchnęłam cicho zawiedziona, spoglądając z ciekawością w głąb miejsca, gdzie dostrzegłam szylkretową kotkę podczas jej pracy. Do głowy początkowo wpadła mi myśl o zapytaniu jej, czy nie widziała mojego celu poszukiwań, jednak nieśmiałość mnie powstrzymała... W dodatku, z pewnością była zajęta ważniejszymi sprawami, więc nie powinna marnować czasu na moją głupią sytuację.
Ponownie jak najcichszym krokiem poszłam dalej, czując się, jakbym robiła coś nielegalnego. Jednak wchodzenie do lecznicy bez wiedzy medyka nie było nielegalne, prawda? Przecież to nie tak, że chciałam coś ukraść, najzwyklej chciałam odnaleźć należący do mnie przedmiot... No i też zaznać ponownie familiarności tego miejsca, bowiem czułam się tutaj najbardziej komfortowo niż w kociarni pełnej innych kotów.
Przechodząc obok Wieczornej Rosy, spojrzałam ukradkiem na jej zajęcie zza jej pleców. Organizowała świeże zioła, których zapach przepełniał to miejsce. Ciekawe, jak ona rozróżniała te zielone kępki roślin od siebie? Po dłuższym przypatrzeniu się, dostrzegłam, że niektóre z nich różniły się kształtem liści, ale ruchy kocicy były tak szybkie i zorganizowane, że nie mogłam uważniej dojrzeć więcej różnic...

Prędzej czy później mogłam się spodziewać, że Wieczorna Rosa wyczuje moją obecność, ale nie wiedziałam, że to się stanie w taki sposób! Kocica wysoko podskoczyła z zaskoczenia na mój widok, na co ja się lekko skuliłam. To wygladało tak, jakbym była jakimś niemiło widzianym w lecznicy gryzoniem, który chciałby medyczce tylko ukraść zioła. Pomyślałam, że najlepiej będzie wyjaśnić sytuację jak najszybciej, a nuż szylkretka zrozumie moją pozycję i da mi szukać dalej...
W tym momencie pożałowałam, że nie przyniosłam nic pożytecznego dla kocicy, jak chociażby zająca ze stosu zwierzyny.

— Przepraszam, Wieczorna Roso, po prostu j-ja... — zaczęłam, aby po chwili sobie uświadomić, że nie wiedziałam, jak wysłowić moją sytuację. Dałam sobie chwilę na zastanowienie się, spuszczając wzrok na swoje łapy, które zaczęły się lekko gibać. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię - już nieważne, że czegoś tu szukałam, mogłam w ogóle tutaj nie wchodzić... — ...Moja mama mi kiedyś dała ładny kamyczek, który, jak się okazało, gdzieś tutaj zgubiłam... Chciałam go tylko szybko znaleźć, żeby nie p-przeszkadzać tobie w pracy, ale widzę, że już to zrobiłam... — wyjaśniłam szybko, zapewne mało zrozumiale dla medyczki, jednak miałam nadzieję, że mnie zrozumie. Choć nie było to absolutnie w jej charakterze, to spodziewałam się, że pewnie mnie stąd wygoni lub ukara za zakłócanie jej ciszy.

— Ale, jeśli chcesz, mogę ci w czymś pomóc, a ten k-kamyczek poszukam później, jeśli to nie problem... — burknęłam, podnosząc wzrok na kotkę, aby odczytać jej emocje na mordce.